หลินเจียวตัวลีบภายใต้สายตาเย็นชาของคุณนายเฉิน ขณะจ้องเขม็งที่หลินเจียว คุณนายเฉินกล่าวอย่างเฉยเมย “คุณหลิน คนที่ฟู่เหราอินเตอร์เนชันนัลไม่รู้จักคุณ นี่คุณคิดว่าฉันโง่พอที่จะโกงกันได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ” 

 

 

สีหน้าหลินเจียวเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำพูดของคุณนายเฉิน เยี่ยม! หลินหรู แกกล้าทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง! เธอเผชิญหน้ากับคุณนายเฉินและตอบกลับตะกุกตะกัก “ขอฉันโทรศัพท์หน่อย ฉันจะถามว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้” 

 

 

เธอต้องโทรหามารดา บอกให้นางสั่งสอนหลินหรู กล้าดียังไงถึงทำให้เธอเสียหน้า! หลินหรูจะต้องเสียใจอย่างที่สุด! 

 

 

คุณนายเฉินเยาะหยันหลินเจียว ผลักไพ่นกกระจอกไปข้างหน้า แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหลินเจียว “ถ้าโทรแล้วยังไม่ได้เงิน” เธอกล่าวต่อจนจบ “คุณจะทำยังไง” 

 

 

หลินเจียวมั่นใจว่าหากโทรศัพท์ไปเธอจะได้เงินแน่นอน เธอรู้จักหลินหรูดี ตราบใดที่เธอใช้วิธีข่มขู่ หลินหรูจะโอนเงินมาให้แต่โดยดี 

 

 

“ถ้าฉันไม่ได้เงินนะ คุณนายเฉิน จะเอายังไงก็แล้วแต่คุณเลย” หลินเจียวตอบอย่างเชื่อมั่นในความคิด 

 

 

คุณนายเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดอวดดีของหลินเจียว จากนั้นก็หันไปหาผู้หญิงคนอื่นๆ และถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกคนได้ยินที่คุณหลินพูดใช่ไหม” 

 

 

หญิงอ้วนพยักหน้า และผู้หญิงอีกหลายคนก็ทำตาม “ใช่ค่ะ พวกเราได้ยิน คุณหลินบอกว่าจะเอายังไงก็แล้วแต่คุณนายเฉิน” 

 

 

คุณนายเฉินส่งเสียงคำรามเป็นคำตอบ แล้วหันไปมองหลินเจียวด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ “คุณหลินพูดขนาดนี้แล้ว คงเสียมารยาทแย่ถ้าฉันไม่ไว้หน้าคุณ ตกลง ฉันจะให้คุณยืมโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ คุณใช้โทรศัพท์ได้ แต่ถ้าโทรแล้วยังไม่ได้เงิน คุณต้องทิ้งมือข้างหนึ่งไว้ที่นี่” 

 

 

ผู้หญิงคนอื่นๆ ตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของคุณนายเฉิน หลินเจียวต้องทิ้งมือไว้ที่นี่! พวกเธอเคยได้ยินมาเหมือนกันว่ามีคนถูกตัดมือที่คาสิโน แต่ไม่คาดคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในคาสิโนของคุณนายเฉิน… อย่างไรก็ตาม ในเมื่อคุณนายเฉินสามารถดำเนินงานสถานประกอบการขนาดใหญ่เช่นนี้ในเมือง W ได้ ภูมิหลังเธอต้องแข็งแกร่งพอสมควร ดูท่าทางคุณนายเฉินจะทำจริง ถ้าเธอได้พูดออกมาอย่างนี้แล้ว ผู้หญิงทุกคนเงียบกริบ เริ่มคิดทบทวนว่าตอนนี้ได้ติดหนี้คาสิโนอยู่บ้างหรือเปล่า 

 

 

หลินเจียวเองก็มึนงงกับคำพูดของคุณนายเฉิน แต่คิดในใจว่าเธอต้องได้เงินแน่นอน จึงไม่ลังเลและพยักหน้าก่อนจะกล่าวต่อไป “ตกลง ถ้าฉันโทรไปแล้วยังไม่ได้เงิน คุณตัดมือฉันข้างหนึ่งได้เลย ฉันจะไม่ว่าอะไร!” 

 

 

คุณนายเฉินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แล้วกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณหลินไม่กลัวความตาย เพราะคุณคือขาประจำบ่อนคาสิโนอยู่แล้ว ฉันจะกดหมายเลขให้เอง” คุณนายเฉินปลดล็อคโทรศัพท์มือถือของเธอ และหันหน้าไปถามหลินเจียว “คุณหลิน บอกหมายเลขมาสิ” 

 

 

หลินเจียวเหลือบสายตาอันสับสนมองคุณนายเฉินแล้วตอบว่า “ให้ฉันใช้โทรศัพท์ของฉันได้ไหม ฉันต้องใช้โทรศัพท์ของฉันเอง เธอถึงจะรู้ว่าฉันโทรไป จริงไหม” ที่สำคัญคือ เธอจำเบอร์โทรศัพท์หลินหรูไม่ได้! 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ คุณนายเฉินก็เหลือบมองนักเลงคนหนึ่ง นักเลงหยิบกระเป๋าหลินเจียวมาส่งให้คุณนายเฉิน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของหลินเจียวออกมา แต่พบว่าต้องใช้รหัสผ่านในการปลดล็อค เธอเลิกคิ้วขึ้นมองหลินเจียว พร้อมกับโยนโทรศัพท์ให้และกล่าวว่า “คุณหลิน จัดการได้ แต่ฉันมีเงื่อนไขนะ คุณต้องเปิดเสียงพูดคุยให้ฉันได้ยิน” เมื่อเห็นหลินเจียวทำหน้าบึ้ง คุณนายเฉินก็อธิบายพร้อมกับยิ้มว่า “ฉันคิดว่าคุณหลินคงเข้าใจใช่ไหม ฉันไม่รู้ว่าทางโน้นจะโอนเงินให้จริงหรือเปล่า ถ้าคุณหลินแค่คิดจะหลอกล่อ ฉันจะไม่ต้องเสียเวลา เสียแรงไปฟรีๆ หรือ” 

 

 

หลินเจียวเหลือบมองหน้าคุณนายเฉินอย่างลังเล ขณะคิดในใจว่าถึงยังไงหลินหรูก็จะไม่กล้าดุด่าเธอหากเธอโทรไป อย่างมากก็แค่พยายามตักเตือนเธอไม่ให้เล่นการพนัน หรืออะไรทำนองนั้น ถ้าหลินหรูกล้าดุด่า เธอจะโต้กลับ สุดท้ายหลินหรูก็ต้องส่งเงินมาให้เธออยู่ดีเพราะเกรงกลัวมารดา และจากนั้นเธอจะได้โอกาสสั่งสอนคนอวดรวยพวกนี้! 

 

 

เมื่อคิดเช่นนั้นหลินเจียวจึงไม่ลังเลอีกต่อไป เธอพยักหน้าตกลง “ในเมื่อคุณนายเฉินอยากฟังก็ไม่เป็นไร เพราะถึงอย่างไรความจริงก็คือ เซียวกรุปเป็นของพี่เขยฉัน” หลังจากจบคำพูดเธอเริ่มค้นหาหมายเลขโทรศัพท์หลินหรู เมื่อหาเจอเธอก็ยิ้มหยันขณะโทรออก 

 

 

คุณนายเฉินและผู้หญิงคนอื่นๆ หยุดเล่นไพ่นกกระจอกหันมาฟังเธอ เวลาผ่านไปนานมาก แต่ไม่มีใครรับโทรศัพท์ รอยยิ้มเหยียดหยามค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคุณนายเฉิน รวมทั้งผู้หญิงคนอื่นๆ ในขณะที่หลินเจียวหน้าซีดลงเรื่อยๆ เมื่อทุกคนได้ยินเสียงตอบรับอัตโนมัติให้ฝากข้อความ หลินเจียวก็วางสายและกล่าวว่า “พี่สาวฉันอาจกำลังประชุมอยู่ เธอจึงปิดเสียงโทรศัพท์ ฉันขอลองอีกครั้ง” 

 

 

คุณนายเฉินยิ้มอย่างเย็นชาให้หลินเจียวและพยักหน้า “ได้สิ ฉันจะให้เวลาคุณพยายามโทรอีกสิบนาที พอไหม” 

 

 

ผู้หญิงคนอื่นหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินอย่างนี้ หลินเจียวรู้สึกได้ถึงการเย้ยหยันในคำพูดของคุณนายเฉิน แต่เธอทำได้เพียงคำรามในลำคอ และเริ่มต่อสายโทรศัพท์อีกครั้ง พร้อมกับสาปแช่งหลินหรูในใจ นังผู้หญิงบัดซบกล้าทำเธอเสียหน้าได้อย่างไร! เธอจะสั่งสอนให้เข็ด! คิดว่าตัวเองรวยนักหรือไง แกมันก็แค่ผู้หญิงสารเลวเหมือนลูกสาวแก! 

 

 

เธอคิดว่าหลังจากเธอได้เงินแล้ว ถึงยังไงหลินหรูก็ต้องชดใช้ให้กับการที่เธอถูกคนเหล่านี้หัวเราะเยาะ! 

 

 

เมื่อเสียงสัญญาณไม่มีคนรับสายดังมาจากโทรศัพท์อีกครั้ง หลินเจียวก็วางสาย 

 

 

หลินหรู นังสารเลว ถ้าแกยังไม่รับโทรศัพท์ ฉันจะโทรหาแม่!  

 

 

หลินเจียว โทรออกเป็นครั้งที่สาม… 

 

 

… 

 

 

ทางอีกด้านหนึ่ง ถังซีนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของหลินหรู มองดูโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างเตียงที่สั่นสะเทือน เมื่อเห็นชื่อผู้โทรเธอก็หรี่ตาลงและยิ้มอย่างเยือกเย็น ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงถึงโทรมา ฉันยังไม่ได้ไปก้าวเข้าไปหาเธอเลยนะ แต่เธอกล้ามายุ่งกับฉัน 

 

 

ถังซีชำเลืองมองหลินหรูที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ จัดผ้าห่มให้หลินหรู แล้วออกจากห้องคนไข้ ทันทีที่เธอออกมาโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอรับสาย เลิกคิ้วและกล่าวอย่างเย็นชา “ฮัลโหล” 

 

 

ในที่สุดเมื่อได้ยินเสียงคนรับโทรศัพท์ หลินเจียวก็ถามอย่างเกรี้ยวกราด “ทำไมนานนัก ยุ่งอะไรนักหนา” 

 

 

ตอนนี้เป็นเวลาค่ำ ดวงอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ถังซียืนอยู่ที่สุดปลายโถงทางเดินของโรงพยาบาล เธอเลิกคิ้วขึ้นอีกเมื่อได้ยินคำถาม และน้ำเสียงเธอเย็นเยือกยิ่งขึ้น “มีอะไรหรือ”