เจสยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าสมิธ โบกมือทักทายเขา “สวัสดีครับ เซอร์สมิธ ใช่แล้ว ผมเจส คุณเรียกผมสุภาพเหลือเกิน จนผมอดรู้สึกไม่ได้ว่าเราสนิทสนมกันมากขึ้น แต่คุณก็รู้ว่าเราสนิทกันมากเกินไปไม่ได้ กรุณาอย่าเรียกผมแบบนี้เลย คุณเรียกผมแบบนี้แล้วผมทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรปฏิบัติต่อคุณยังไงดี”  

สมิธดิ้นรนอย่างหนัก จ้องหน้าเจส “ไอ้บัดซบ! ปล่อยเราเดี๋ยวนี้!”  

“เซอร์สมิธ ผมคิดว่าเราไม่สนิทกันพอที่ผมจะแก้มัดให้คุณหรอก จริงไหม” เจสยิ้มอย่างอ่อนโยนด้วยสายตาเศร้าสร้อย “แล้วอีกอย่าง คุณก็อุตส่าห์มาที่นี่ จะเป็นการหยาบคายสำหรับเราที่จะปล่อยให้คุณออกไปจากที่นี่แบบนี้ จริงไหม คุณไม่อยากรู้หรือว่าหลงเซี่ยวกับหลงเซี่ยวกรุปมีความสัมพันธ์กันหรือเปล่า ทำไมคุณไม่ลองไปเยี่ยมชมหลงเซี่ยวดูก่อนล่ะ คุณจะได้รู้ในสิ่งที่คุณอยากรู้ ดีไหม”  

สมิธคำรามอย่างเย้ยหยัน “ฉันจะจับพวกแกให้ได้สักวันหนึ่ง!”  

“จับพวกเราหรือ” เจสหัวเราะ นั่งลงบนเก้าอี้หนังสีดำ เขาเงยหน้าขึ้นมองสมิธ โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ แล้วจู่ๆ ใบหน้าเขาก็บึ้งตึงและเยือกเย็น “สมิธ เราอดทนกับคุณมามาก แต่คุณก็รุกไล่เราอย่างหนัก คุณคิดว่าประเทศคุณมีลูกกระสุนมากพอแล้วหรือ ถึงได้อยากแข่งขันกับเราในสังเวียนค้าอาวุธ คุณคิดว่าหลงเซี่ยวหลบซ่อนตัวจากคุณและองค์การตำรวจสากลมาเป็นเวลาหลายปี เพราะคุณมีอำนาจมากเหลือเกินอย่างนั้นหรือ”  

สมิธนิ่งเงียบ ทันใดนั้นจู่ๆ เจสก็ลุกขึ้นมองหน้าสมิธ “ผมจะบอกให้นะว่าคุณต้องไล่ตามเราอีกหลายปี คุณจะเหนื่อย และเราก็รำคาญด้วย เอาอย่างนี้ดีกว่าคุณสมิธ คุณไปลงนรกหลงเซี่ยวดีกว่า ไปมีความสุขสนุกสนานอยู่กับตัวเอง ผมคิดว่าเหมาะสำหรับคุณที่จะใช้ชีวิตที่เหลือที่นั่น!”  

“แกจะไม่ปล่อยเราใช่ไหม” สมิธจ้องหน้าเจสด้วยประกายตาวาววับ  

“ปล่อยพวกคุณอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงเย็นเยือกดังมาจากนอกประตู ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเตะและเปิดออก ชายในชุดเสื้อกันลมสีดำสวมหมวกดำเดินเข้ามา สมิธหันไปหรี่ตามองชายคนนั้น และเอ่ยชื่อเขา “เฉียวเหลียง”  

เฉียวเหลียงมองหน้าสมิธ เดินก้าวยาวๆ ตรงเข้าไปหาด้วยใบหน้านิ่งเฉย “ในเมื่อคุณรู้ว่าผมคือใคร คุณจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้” เฉียวเหลียงนั่งลงบนโซฟาแล้วมองสมิธอย่างเย็นชา “สมิธ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเราทำงานหนักเพื่อรักษาความสงบ แต่คุณไปไกลเกินไปในช่วงสองปีที่ผ่านมา ความอดทนของผมมีจำกัด เนื่องจากตำรวจสากลอย่างคุณยืนกรานที่จะไล่ล่าหลงเซี่ยว หลงเซี่ยวก็ไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าใคร ในเมื่อคุณถูกผมจับมาได้ ผมก็จะไม่ปล่อยคุณไป ใช่… เพราะคุณคือผู้ที่มีหลักฐานมากมายที่จะเล่นงานเรา” สมิธสืบหาหลักฐานเกี่ยวกับหลงเซี่ยวมานานหลายปี เขาจึงรู้จักเฉียวเหลียงและพี่น้องในหลงเซี่ยวดี เขารู้ว่าถึงแม้เจสจะดูโหดเ**้ยม แต่ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่กลับคำพูดได้ง่ายๆ เมื่อวินาทีที่แล้วเขาเพิ่งบอกว่าเขาจะส่งคุณไปนรก แต่ในวินาทีต่อมาเขาอาจลืม และแค่กักขังคุณไว้เท่านั้น หรืออาจปล่อยคุณด้วยซ้ำถ้าเขาอารมณ์ดี  

สำหรับวิลสัน ถึงแม้จะเป็นคนที่อารมณ์หงุดหงิดง่าย แต่เขาจะไม่ฆ่าใครเว้นแต่ว่าเขาจะโกรธมาก อย่างไรก็ตามเฉียวเหลียงแตกต่างออกไป เขาแค่ยืนนิ่งๆ เงียบๆ จ้องหน้าคุณด้วยสีหน้าเรียบเฉย คุณอาจคิดว่าเขาไม่มีพิษสง แต่ในวินาทีต่อมาคำสั่งที่ออกจากปากเขานั้น อาจเป็นคำสั่งฆ่าคุณ  

และที่สำคัญไปกว่านั้น เฉียวเหลียงไม่เคยกลับคำพูด!  

เมื่อคิดเช่นนี้สมิธก็เริ่มตื่นตระหนก เขารีบบอกว่า “เฉียวเหลียง ถ้าหากคุณปล่อยผมไป ผมจะเขียนจดหมายลาออกทันที จะออกจากองค์การตำรวจสากล ผมจะไม่สู้รบกับหลงเซี่ยวอีกต่อไป!”  

เจสเลิกคิ้ว กำลังจะเอ่ยขึ้น ขณะที่เฉียวเหลียงซึ่งนั่งอยู่บนโซฟากล่าวขึ้นทันที “คุณเคยสัญญากับเราก่อนหน้านี้ว่าจะไม่แตะต้องธุรกิจใดๆ ของหลงเซี่ยว แต่คุณขัดขวางผมทุกที่ และยังฆ่าพี่น้องของผมอีกด้วย”  

เมื่อเจสได้ยินอย่างนี้ ใบหน้าเขาก็เยือกเย็นขึ้นทันที และพยักหน้า “ใช่ พวกตำรวจสากลไม่เคยรักษาสัญญา!”  

เฉียวเหลียงมองเจส และเจสขยับปากถามเขา เฉียวเหลียงลุกขึ้นยืนมองหน้าเจส “จะจัดการกับเขายังไงดีน่ะหรือ”  

เฉียวเหลียงมองไปที่คนเหล่านั้นและขมวดคิ้ว “ฆ่าพวกเขา แล้วโยนร่างไว้ที่ประตูสำนักงานใหญ่องค์การตำรวจสากล”  

เจสจ้องเขม็ง “ทำแบบนั้นมันพฤติกรรมผู้ก่อการร้ายไม่ใช่หรือ แต่พวกเราเป็นคนดีนี่”  

“ใช่ ใช่ พวกคุณเป็นคนดี เพราะฉะนั้นคุณทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!”  

เฉียวเหลียงตะคอก “ก็เพราะเราเป็นคนดีไงล่ะ เพื่อรักษาความสงบสุขของโลก เราถึงต้องฆ่าพวกที่เริ่มก่อสงคราม”  

“เอ่อ… แบบนั้นดูเหมือนจะไม่ใช่ละ” เจสกล่าวพร้อมกับหันไปมองเฉียวเหลียง “คุณแน่ใจหรือว่าคุณไม่ได้เริ่มก่อสงคราม ด้วยการฆ่าพวกเขาแล้วเอาศพไปโยนไว้ที่หน้าประตูสำนักงานใหญ่ของพวกเขา”  

เฉียวเหลียงเลิกคิ้ว “นี่คุณเริ่มฉลาดตั้งแต่เมื่อไหร่”  

เจสยิ้ม “ผมฉลาดมากเสมอ จริงไหม” ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเฉียวเหลียงกำลังล้อเลียนเขา เขาขมวดคิ้วกล่าวว่า “เฮ้ย หุบปากไปเลย!”  

“เมื่อไม่นานมานี้ผมได้รู้จักคนๆ หนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าจะมีหน้าที่สืบสวนคนทรยศขององค์การตำรวจสากล ส่งคนพวกนี้ให้เขา และให้หลักฐานบางอย่างแก่เขาด้วย” จากนั้นเฉียวเหลียงก็ลุกขึ้น “อ้อ แล้วอีกอย่างหนึ่ง ผมจัดการกับบรูโนเรียบร้อยแล้วนะ ผมต้องไปแล้ว”  

“รีบร้อนอย่างนี้เลยหรือ” เจสรีบตามเขาไป “ดูเหมือนคุณจะรีบร้อนกลับเมือง A มากเลยครั้งนี้ คุณเพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อวานนี้เอง ไม่ไปดูโรงงานใหม่กับผมหรือ”  

“เรื่องที่เรามาเปิดโรงงานในสวีเดนเป็นความลับ อย่าให้ผู้คนสนใจมากนักจะดีกว่า เพราะฉะนั้นผมจะไม่ไปที่นั่น” เฉียวเหลียงดูนาฬิกาข้อมือและกล่าวกับเจสว่า “ผมมีงานที่เฉียวอินเตอร์กรุปอีกเยอะที่ต้องไปสะสาง ผมต้องไปแล้ว ถ้าคุณมีปัญหาอะไรปรึกษากับวิลสันนะ”  

“มีอะไรไม่ชอบมาพากลที่เฉียวอินเตอร์กรุปอีกหรือ ให้พวกเราช่วยไหม” เจสตบไหล่เฉียวเหลียง “ต้องบอกเรานะ ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ”  

เฉียวเหลียงยิ้มน้อยๆ “ผมไปก่อน”  

เจสยิ้มขณะมองตามร่างเฉียวเหลียงที่เดินห่างออกไป แล้วยืดตัวขึ้นพร้อมกับหาว “ด้วยความช่วยเหลือของอาเหลียง ฉันสามารถนอนหลับสนิทได้ทั้งคืนแล้ว”  

เฉียวเหลียงเพิ่งขึ้นเครื่องบินเมื่อได้รับโทรศัพท์ เขายกมือขึ้นส่งสัญญาณให้กัปตันว่าอย่าเพิ่งนำเครื่องขึ้น และรับโทรศัพท์ เขานิ่งฟังและออกคำสั่ง “จับตาดูเธอไว้ และรายงานสิ่งที่เธอทำให้ฉันรู้ทันที”  

ทางปลายสายอีกด้านหนึ่งพูดอะไรบางอย่าง เฉียวเหลียงส่งเสียงฮึดฮัดและวางสาย จากนั้นก็หันไปมองอาห้าและบอกว่า “แจ้งผู้จัดการแผนกบุคคลให้ไปที่แผนกเลขานุการ จัดการลงทะเบียนประวัติเลขานุการคนใหม่ที่จะเริ่มทำงานในวันพรุ่งนี้”  

อาห้ากล่าวว่า “นายน้อยครับ คุณเซียวจิ่งจัดการเรียบร้อยแล้วครับ”  

เฉียวเหลียงเลิกคิ้ว “จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ”  

อาห้าพยักหน้า “ใช่ครับ เขาจัดการเรียบร้อยแล้วเมื่อเช้านี้ ทางโน้นโทรมาบอกผมว่าปัญหาทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว”