ความคิดของโหลว ชิงอู๋ ยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย ในขณะกลืนยาลงไปอย่างเงียบ ๆ

โดยไม่รู้ว่าลิ้นของนางยังคงสัมผัสอยู่กับนิ้วของเฟิง เหย่เก้อร์

เฟิง เหย่เก้อร์ รู้สึกว่าราวกับเกิดกระแสไฟฟ้าขึ้นเล็กน้อยจากนิ้วมือของเขา ในขณะที่เขาหรี่ตาลง

อารมณ์ลึก ๆ บางอย่างวูบวาบอยู่ในดวงตาหงส์ของเขา ก่อนที่จะหายไปอย่างเงียบ ๆ

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายังคงเยือกเย็นและไร้ความรู้สึก แต่หัวใจเต้นเร็วมาก

เขาค่อยๆ ดึงนิ้วของเขากลับมาอย่างเงียบๆ และมองไปที่ใครบางคนที่โง่เขลา คิดว่าเขาจะต้องสอนบทเรียนที่ดีแก่นาง

“เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

เขานั่งอยู่ข้างเตียงและพร้อมกับท่าทางที่เกียจคร้าน

โหลว ชิงอู๋ แข็งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยกศีรษะของนางขึ้น “ศีรษะของข้ายังคงเจ็บอยู่เล็กน้อย แต่ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

“เมื่อเจ้าช่วยฮูหยินเก้าให้ได้สติ เจ้าเคยคิดไหมว่าเลือดของเจ้าจะได้รับพิษมาด้วย?”

โหลว ชิงอู๋ พยักหน้า “ข้าคิดถึงความเป็นไปได้ว่าพิษจะไม่รุนแรงเกินไป ดังนั้นข้าจะไม่เป็นอะไรมาก”

จากนั้นนางก็พยายามจะขยับมืออีกครั้ง

นางไม่คิดว่านางจะหมดสติไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นนางจึงคิดว่านางคงจะอดทนได้จนกว่านางจะหายาแก้พิษได้

แต่ใครจะรู้ …

“ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

“พันหน้าส่งเจ้ามา”

“อืม … ” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมนางถึงได้ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วเช่นนี้

ถึงแม้ว่าพิษจะไม่รุนแรง แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้นางตกอยู่ในสภาวะไร้สติอยู่ไม่กี่วัน

มือของนางงอเล็กน้อยและเมื่อค้นพบว่ากำลังของนางกำลังจะกลับมา โหลว ชิงอู๋ก็พยายามจะลุกขึ้นนั่ง

นางเกือบจะฟื้นตัวโดยสมบุรณ์แล้ว ดวงตาของนางก็ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น “ท่านเพิ่งจะให้ยาอะไรแก่ข้า?”

เฟิง เหย่เก้อร์ วางหมอนไว้ด้านหลังของนางและเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาก็มองไปที่นางอย่างเย็นชา

ริมฝีปากที่บางเฉียบของเขาเข้ากัดเข้าหากัน “บางสิ่งบางอย่างเพื่อคืนความแข็งแรงให้กับเจ้า”

“อ่า เช่นนั้นก็ขอบคุณศิษย์พี่” มิฉะนั้นนางคงจะต้องหมดสติไปสักสองสามวันและเมื่อถึงเวลานั้นใครรู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงมากแค่ไหน

นี้อยู่นอกเหนือจากความคาดหวังของนาง

เฟิง เหย่เก้อร์ ยังนั่งอยู่ในจุดเดิม ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา

“เจ้ามีเรื่องอื่นที่จะต้องพูดกับข้าหรือไม่”

“อืม? พูดอะไรหรือ?”

อารมณ์ที่ดีแต่เดิมของเฟิง เหย่เก้อร์ดิ่งลงอีกครั้ง

นางวางแผนจะซ่อนทุกสิ่งทุกอย่างจากเขาหรือ?

“พิษของฮูหยินเก้าคือ ‘พันวันมึนเมา‘?”

โหลว ชิงอู๋ แข็งค้างไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “ใช่”

“แล้วเจ้าวางแผนจะรักษามันอย่างไร?”

“…. ” หัวของโหลว ชิงอู๋ เจ็บเล็กน้อย “ข้ายังไม่ได้คิดถึงวิธีใดๆ เลย”

“แต่เจ้ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ไม่ใช่หรือ? คิดว่าจะดึงหนอนวูดูมาไว้บนตัวเจ้าเอง? อย่าแม้แต่จะคิด! หนอนวูดูนั้นอยู่ในร่างของฮูหยินเก้ามาเป็นเวลานานเกินไป มันจึงพึ่งพากันและกันแล้ว ช่วงเวลาที่เจ้าดึงมันออกมา มันจะกลายเป็นอันตรายอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับเจ้า เจ้าเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? ”

         ใบหน้าของโหลว ชิงอู๋ซีดลง นางจะไม่คิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้ได้อย่างไร?

แต่ … ถึงแม้ว่านางจะมาอ้อนวอนนาง แต่นางจะละทิ้งมารดาของนางได้อย่างไร?

ไม่ว่าจะอย่างไร นางก็ให้กำเนิดนางมา

นางลดสายตาลง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมืดมน

มือของเฟิง เหย่เก้อร์ที่กำแน่นก่อนหน้าเริ่มคลายออก

ก่อนจะลูบหน้าผากของเขาอย่างยอมแพ้ “เจ้า เจ้าเคยคิดถึง … “

คนที่ห่วงใยเจ้าหรือไม่?

เฟิง เหย่เก้อร์ ไม่สามารถพูดถึงข้อความสุดท้ายของคำถามของเขาออกมาดัง ๆได้

เขากลัวว่าถ้าเขาจะเปิดเผยความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางแม้เพียงเล็กน้อยออกมา เขากลัวว่านางจะทำตัวเหินห่างจากเขา

เพราะเขาห่วงใยนางมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะพูด

โหลว ชิงอู๋ส่ายหัว “ศิษย์พี่ ข้าก็รักชีวิตของตัวเอง และจนกว่าข้าจะหมดหนทางจริงๆ ข้าถึงจะลงมือ “

“จริงๆหรือ?” การแสดงออกของเฟิง เหย่เก้อร์ดูดีขึ้นมาเล็กน้อย “เจ้าจะไม่ทำอะไรวู่วาม?”

โหลว ชิงอู๋ เห็นความกังวลในสายตาของเขาและในที่สุดก็พยักหน้า “อืม”

“เอาล่ะ ข้าจะเชื่อเจ้าในครั้งนี้”

ตราบเท่าที่นางไม่ได้ทำอะไรวู่วาม เขาก็จะคิดหาวิธีอื่นในการรักษาพิษของหนอนวูดู

แม้ว่าพิษ ‘พันวันมึนเมา‘ จะไม่สามารถรักษาได้ด้วยยาและเนื่องจากเดิมทีหนอนวูดูก้ถูกสร้างมาเพื่อควบคุมคน

ดังนั้นมันจะไม่น่าแปลกใจ ถ้านางจะมีทางออกไว้สำหรับตัวเอง