“หนึ่ง ….”

ในขณะที่คำว่า ‘หนึ่ง‘ สิ้นสุดลง น้ำหนักบนร่างของนางก็หายไป

เฟิง เหย่เก้อร์ พลิกตัวกลับไปนอนข้างๆ โหลว ชิงอู๋ ก่อนจะถอนหายใจ ขึ้นเบาๆ “ศิษย์น้อง เจ้าช่วยทำเป็นไม่ฉลาดสักครั้งไม่ได้หรือ?”

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหมดหนทางที่ถูกมองออกได้อย่างง่ายดาย

“แต่ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ฉลาดหรือไม่ก็ตาม ศิษย์ก็ควรรู้ว่าเมื่อข้าตัดสินใจอะไรลงไปแล้วข้าจะไม่เปลี่ยนใจ” นางพลิกตัวลุกขึ้นนั่งและลุกขึ้นจากเตียง

โหลว ชิงอู๋ จุดเทียนทำให้ห้องสว่างขึ้นทันที

ข้างนอกเสียงของหลานป๋ายก็ดังขึ้น 

“นายท่าน ทำไมท่านยังไม่เข้านอกอีกเจ้าค่ะ?”

“อีกสักพักข้าถึงจะเข้านอน เจ้าไปพักผ่อนได้แล้ว”

“เจ้าค่ะ”

การเคลื่อนไหวด้านนอกหยุดลง ในขณะที่โหลว ชิงอู๋ หันมา ดวงตาที่งดงามของนางมองไปทางเฟิง เหย่เก้อร์ 

ที่ได้ลุกขึ้นนั่งสักพักแล้ว หน้าตาที่หล่อเหลาของเขาที่มองไม่อาจเปรียบเทียบได้และดวงตาหงส์ของเขาก็ทำให้โหลว ชิงอู๋ต้องมองลงล่าง 

“ศิษย์พี่ … ” มันคุ้มค่าแล้วหรือที่ต้องทำเช่นนี้?

“มันต้องเป็นเขาหรือ? เจ้าก็ได้ตรวจสอบการกระทำของเขาก่อนหน้านี้แล้ว เขาไม่จริงใจต่อเจ้า “

ในตอนแรก เขาจะไม่ได้คิดที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาดัง ๆ แต่หลังจากที่ได้พบกับนาง ดูเหมือนว่าหลักการก่อนหน้านี้ทั้งหมดของเขาได้ถูกทำลายลง

โหลว ชิงอู๋ ยังคงเงียบ

แสงเทียนข้างหูของนางทำให้มีเสียงเบา ๆ ขึ้น ก่อนที่เสียงที่ว่างเปล่าของนางดังออกมา

“…. ใช่”

“แต่ถ้าเจ้าชอบเขา ทำไมไม่ทำให้เขาเป็นฮ่องเต้?” นิ้วมือสิบนิ้วของเขาจับกันแน่นขึ้น ดวงตาของเฟิง เหย่เก้อร์ กำลังตั้งคำถาม

“…. วังหลังของฮ่องเต้ต่างก็เต็มไปด้วยหญิงงามถึงสามพันคน เช่นนั้นยอมไม่ดี” หลังจากที่เงียบไป โหลว ชิงอู๋ก็พบเหตุผลที่เหมาะสม

“ศิษย์พี่ของเจ้าจะแต่งงานกับเจ้าเท่านั้น”

ศิษย์น้อง ทำไมถึงเป็นข้าไม่ได้?

“ศิษย์พี่ก็คือศิษย์พี่ คนรักก็คือคนรัก ศิษย์เป็นเช่นนี้มันทำให้รู้สึกยากลำบาก”นางลดดงตาลงเพื่อซ่อนอารมณ์ในหัวใจของนางเอาไว้

นางยังคงไม่เต็มใจที่จะลากเขาลงไปกับนาง

ทำไมเขาถึงต้องดื้อรั้นเช่นนี้?

“แต่ถ้าข้าให้เจ้าแต่งงานกับคนอื่น เจ้าจะยิ่งทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับศิษย์คนนี้”

“….”

“มันต้องเป็นเขาเท่านั้นหรือ?”

“…. ใช่”

เฟิง เหย่เก้อร์เงียบเป็นเวลานานและไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

ในอากาศที่ว่างเปล่า กลิ่นของไฟดูเหมือนจะห้อมล้อมไปทั่วหัวใจโหลว ชิงอู๋ เหมือนปีศาจที่พันไปรอบๆ หัวใจของนาง

มันเป็นราวกับความกระหายเลือดและคว้าไปที่หัวใจนาง

หลังจากผ่านไปสิบนาที เฟิง เหย่เก้อร์ก็ยกศีรษะขึ้น

พวกเราเพียงแค่อยู่คนละด้านของห้อง เขาเฝ้ามองนางอยู่ห่าง ๆ

เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรอยู่ระหว่างพวกเขา แต่มีบางอย่างที่ปิดกั้นความรู้สึกของความรักและความเกลียดชังเหล่านั้นเป็นพัน ๆชั้น

นางไม่สามารถออกไปและเขาก็ไม่สามารถก้าวเข้ามาได้

…. ขอโทษ

“เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว “เฟิง เหย่เก้อร์ยิ้ม แต่กลับเต็มไปด้วยความขมขื่น

เขาลุกขึ้นยืนจากที่นอน ดวงตาของเขาลดลง ในขณะที่เขาก้าวออกไปข้างนอก

เมื่อเขาเดินผ่านโหลว ชิงอู๋ ไปเขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น

“สิบวันต่อจากนี้ ข้าจะออกจากเมืองหลวง ถ้าก่อนหน้านั้น เจ้าเปลี่ยนความคิดของเจ้า ข้าก็จะอยู่ในเมืองหลวง … ข้าจะรอคำตอบของเจ้า “

มือโหลว ชิงอู๋ จับเข้ากันอย่างแน่นหนา ในขณะที่นางได้ยินประตูเปิดและปิดลง

ทั้งโลกกลับคืนสู้ความเงียบเหมือนก่อนหน้านี้ได้อย่างรวดเร็ด

แต่นางดูเหมือนจะเป็นคนเดียวในโลกที่โดดเดี่ยว

เมื่อหลายป๋าย เปิดประตูเข้ามาในวันต่อมา นางก็พบโหลว ชิงอู๋ นั่งอยู่บนม้านั่งยาวราวกับคนที่อยู่ในความสับสน

นางแข็งค้างไปครู่หนึ่ง  “นานท่าน ท่านตื่นเช้าหรือท่านไม่นอนเลยทั้งคืน?”

มิเช่นนั้นแล้วทำไมผ้าห่มที่อยู่บนเตียงยังคงเรียบร้อยอยู่เช่นเดิม?

“หลายป๋าย” โหลว ชิงอู๋ ไม่ได้ตอบนาง

ตรงกันข้าม นางค่อยๆเงยหน้าขึ้น และสายตาของนางก็ให้คำตอบแก่หลานป๋ายแทน

“ในสายตาของเจ้า ข้าเป็นคนแบบไหน?”