“พี่ชาย น้องชิงอู๋!” เสียงของเหย่ จี้ ดังขึ้นจากด้านหลัง

       โหลว ชิงอู๋ หันไปทางด้านข้างและเห็นรถม้ากำลังหยุดลงช้าๆ

       ครึ่งหนึ่งของร่างกายของเหย่ จี้ ยื่นออกจากหน้าต่าง ในขณะที่นางยกผ้าม่านที่มีอัญมณีสีฟ้าห้อยลงมาขึ้น

       สีฟ้าจากอัญมณีส่องกระทบสีผิวของนาง ทำให้มันดูงดงามและเปล่งปลั่งมากยิ่งขึ้น

       นางโบกมือ ในขณะที่นางถอดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นความงดงามที่ดูแปลกตาและมีชีวิตชีวา

       เมื่อนางมาถึงตรงที่โหลว ชิงอู๋และเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง อยู่นางก็กระโดดลงจากรถม้าและในเวลาเดียวกันก็ยกม่านที่อยู่ด้านหลังของนางขึ้นด้วย

“น้องชิงอู๋ พี่ชายเหย่ก็มาด้วยเช่นกัน”

       ผ้าม่านเปิดกว้างขึ้นและเผยให้เห็นเฟิ่ง เหย่เก้อที่อยู่ในชุดสีดำปักทองของเขา

       หน้าตาหล่อเหลาและเย็นชาของเขาเหมือนน้ำแข็งในขณะที่เขายกหัวคิ้วขึ้น

       ด้วยเหตุผลบางอย่างมันยากที่จะมองออกไปจากใบหน้าของเขาได้

       เมื่อเขาเห็น โหลว ชิงอู๋ และเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาก็โค้งขึ้น

“แม่นางโหลว”

       จากนั้นดวงตาของเขาก็ขยับช้าๆไปที่เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง 

       เซี่ยโฮ่ว ฉิ่งแข็งค้างไปชั่วครู่ ​ก่อนที่จะยิ้มขึ้น “ท่านอ๋องรัตติกาล​”

“…. ท่านอ๋องรัตติกาล​” จู่ ๆโหลว ชิงอู๋ ก็รู้สึกเหมือนกับว่าวิธีการที่พวกเขายืนอยู่ด้วยกันกำลังจู่โจมด้วยอะไรบางอย่าง

       นางลดสายตาลง แต่ใบหน้าของนางยังคงสงบนิ่ง แต่ระลอกคลื่นในหัวใจของนางกำลังถูกนางพยายาม​ระงับเอาไว้

       เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง การแสดงออกของนางก็อบอุ่นและน่าหลงใหล​ บริสุทธิ์​และเป็นธรรมชาติ

       ดวงตาของเฟิ่ง เหย่เก้อ หรี่ลงเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

“น้องชิงอู๋ ขึ้นมาเร็วเข้า ไปล่าสัตว์และขี่ม้าด้วยกัน ข้าได้ยินมาว่าบริเวณล่าสัตว์เพิ่งจะมีกลุ่มกวางตัวใหญ่ผ่านมา “

“ไม่จำเป็น” โหลว ชิงอู๋ ปฏิเสธนางขึ้นทันที

       เหย่ จี้ถึงกับมองกระพริบตาขึ้น ก่อนจะมองนางอย่างตกตะลึง​

“แล้วเช่นนั้น​ น้องชิงอู๋ อยากจะนั่งกับพี่ชายบนม้าตัวเดียวกันอย่างนั้นหรือ” ใครจะรู้ว่าสาว ๆ จากเมืองหลวงจะกล้าหาญและกล้าได้กล้าเสีย​เช่นนี้

       ดวงตาหงส์ของเฟิ่ง เหย่เก้อเป็นประกายเยือกเย็น​ขึ้นทันที

“แม่นางเหย่คงจะกำลังล้อข้าเล่น​ แน่นอน​ว่ามันไม่ใช่” หัวคิ้วของโหลว ชิงอู๋ขมวดขึ้น ก่อนจะหันไปหาพ่อบ้านหลิวและพยักหน้า​ให้เขา

       คนใช้ของจวนตระกูล​โหลว จึงได้รีบพาม้าออกทันทีพร้อมกับ​ความ​ผิดหวัง​ของเหย่ จี้

       นางมุ่งหน้าไปทางรถม้าที่อยู่ข้างหลังของนางและเนื่องจาก​การเคลื่อนไหวของนางกระดิ่งก็ดังขึ้น

       โหลว ชิงอู๋ ไม่สนใจนาง ในขณะที่นางคว้าบังเหียนมาและกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าด้วยการเคลื่อนไหวที่งดงาม

       ความชื่นชมของเซี่ยโฮ่ว ฉิ่งที่มีต่อนางเพิ่มมากขึ้น ในขณะที่​เขามอง โหลว ชิงอู๋ ด้วยดวงตา​ที่ลึกซึ้ง​มาก​ขึ้น

       เหย่ จี้ เองก็รู้สึกทึ่ง ก่อนจะหันไปมองเฟิ่ง เหย่เก้อ

       เมื่อเห็นว่าเขาไม่เคยเฝ้าดูโหลว ชิงอู๋ มุมปากของนางโค้งขึ้น ไปด้านข้าง ก่อนจะพูดขึ้น “น้องชิงอู๋มีฝีมือไม่น้อย ข้ารู้สึก​อิจฉาเจ้าเพราะข้าขี่ม้าไม่เป็น”

       โหลว ชิงอู๋ ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร

อยู่ไม่ไกลจากตระกูลเหย่ไป๋ มีชนเผ่าหนึ่งที่มีชีวิตอยู่ด้วยการค้าพันธุ์ม้ามานับรุ่นต่อรุ่น

       แล้วนางจะไม่รู้ว่าวิธีที่จะขี่ม้าได้อย่างไร?

       ขาของนางกดลงไปกับท้องของม้า ในขณะที่นางเอนไปข้างหน้าเพื่อขี่ม้าของนางออกไป

       ดวงอาทิตย์ที่สดใสอยู่สูงเหนือศีรษะ แต่ความว่างเปล่าในหัวใจของนางกลับกระจายไปทั่วทั้งแขนและขา
เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง ก็กระโดดขึ้นไปบนหลังม้าและตามนางไป

       เหย่ จี้ ไม่ได้สนใจ ในขณะที่นางขึ้นไปบนรถม้าและเข้าไปด้านใน​เพื่อยั่วยวนเฟิ่ง เหย่เก้อต่อ 

“พี่ชายเหย่ เมื่อพวกเราไปถึงค่ายทหาร ท่านต้องสอนวิธีขี่ม้าให้กับข้ารู้ไหม”

“….. “เฟิ่ง เหย่เก้อเพียงแค่พลิกหน้าหนังสือที่เขาอ่าน ไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหัว

“อา! เช่นนั้น​ข้าจะถือว่าพี่ชายเหย่ตกลง! ฮาฮ่าๆ พี่ชายเหย่ใจดีที่สุด! “

“…..”

       จากทางด้านหลัง พวกเขาสามารถ​ได้ยินเสียงหัวเราะที่น่ารักและมีเสน่ห์​ของเหย่ จี้ จากในรถม้า

       เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง หันมากลับไปมองและ​ช่วยไม่ได้​ที่จะหัวเราะขึ้น “เด็กคนนั้น​เมื่ออยู่กับท่านอ๋องรัตติกาล​ก็กลายเป็นเด็กที่ไม่รู้จัก​โต้ เจ้าอย่าได้เก็บไปใส่ใจ “

“ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร” ดวงตาของโหลว ชิงอู๋ ก็ยังคงมองไปทางด้านหน้าพวกเขา ทั้งสองคนไม่ได้ขี่ม้า​เร็วเกินไปหรือช้าเกินไป

“จริงๆแล้วข้าเองก็อยากรู้ว่าเจ้าไปฝึก​ขี่ม้ามาตั้งเเต่​เมื่อชิงอู๋?”