มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 102 เปิดในที่สาธารณะ

เพื่อที่จะทำให้มู่เซิ่งเสียหน้าต่อหน้ากู่ชิงเสวียน เสิ่นต้วนยู่ขอให้เอาของออกจากโต๊ะเป็นพิเศษ และวางหินหยาบทั้งสองก้อนของเขา และหินที่มู่เซิ่งเลือกไว้บนโต๊ะเดียวกัน

เห็นเพียงหินหยาบสองก้อนที่เขาเลือกมีรูปลักษณ์ดีเยี่ยม ผิวบางและเรียบเนียน ภายใต้การส่องของแสง ดูใสแวววาว เมื่อเทียบกับหินหยาบข้างๆที่มู่เซิงเลือก ดูออกได้ทันทีว่าอันไหนดีกว่า เหมือนอันหนึ่งอยู่บนฟ้า อีกอันอยู่บนดิน ผิดกันราวฟ้ากับดิน

หลังจากนั้น เสิ่นต้วนยู่ก็พูดคุยกับพนักงานสองสามคำ และในไม่ช้า เครื่องตัดขนาดใหญ่ก็ถูกยกขึ้นจากใต้เวทีและวางไว้กลางเวที

สำหรับการประมูลหินหยาบ จะจัดเตรียมเครื่องตัดไว้ ณ สถานที่จัดงานแล้ว แต่หินหยกสองก้อนของเสิ่นต้วนยู่นั้นใหญ่เกินไปที่จะตัดด้วยเครื่องตัดธรรมดา ดังนั้นจึงเอาเครื่องตัดขนาดยักษ์มาโดยเฉพาะเพื่อตัดมัน

ทุกคนเฝ้าดูด้วยความสนใจอย่างมาก ในสายตาของพวกเขา หินหยาบที่เสิ่นต้วนยู่ซื้อ จะต้องเป็นหยกคุณภาพสูงอย่างแน่นอน ส่วนหินสองก้อนที่มู่เซิ่งเลือก เกรงว่าคงไม่ได้เห็นสีเขียวใดๆ

ผู้จัดการในชุดสูทก้าวไปข้างหน้า และพูดด้วยความเคารพว่า”คุณเสิ่น จะตัดอันไหนก่อน?”

“ตัดของผมก่อน”

เสิ่นต้วนยู่เต็มไปด้วยความมั่นใจ หยิบปากกา ขีดเส้นบนหินหยก ชี้นิ้วแล้วพูดว่า”เริ่มตัดจากที่นี่ เดี๋ยวถ้าออกหยกสายพันธุ์ดี ผมจะให้อ่ำเปาทุกคนนะ!”

“คุณชายเสิ่นเกรงใจเกินไปแล้ว การตัดหินหยก มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว”

สีหน้าผู้จัดการดูตื่นเต้น แล้วสั่งให้ชายฉกรรจ์หลายคนเคลื่อนย้ายหินหยกชิ้นแรกไปยังเครื่องตัดทันที

“คุณรอขายหน้าได้เลย!”

เสิ่นต้วนยู่รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

“ชิ ชิ ชิ—”

เครื่องตัดเริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว และมีหมอกสีขาวฟุ้งกระจายจากจุดตัด ทุกคนถอยไปทั้งสองด้านโดยไม่รู้ตัว และรอให้หมอกสีขาวตกลงมาก่อนที่จะเดินไปข้างหน้ามองดูทีละคน

พนักงานได้ทำความสะอาดตรงที่ตัดด้วยน้ำแล้ว และตรงที่ตัดก็สะอาดเหมือนใหม่ แต่มันขาวมากเหมือนตัดหินอ่อนสองชิ้น

“เดิมพันผิดแล้ว!ไม่มัสีเขียวเลย!”มีเสียงอุทานออกมาจากฝูงชน เมื่อเห็นฉากนี้ หลายคนก็เกิดความดีอกดีใจที่คนอื่นเกิดความโชคร้าย

โชคดีที่ตนเองไม่ได้ซื้อมัน เงิน 50 ล้านไม่ใช่เงินเล็กน้อย ถ้าซื้อมัน คนที่ร้องไห้ในตอนนี้คงเป็นตัวเอง

“เป็นไปได้อย่างไร?”

สีหน้าของเสิ่นต้วนยู่แข็ง ขมวดคิ้วและพูดว่า”ตัดอีก!”

ชายฉกรรจ์หลายคนยกหินหยกไปที่เครื่องตัดทันที และผ่าออกเป็นสี่ส่วน

อย่างไรก็ตาม พื้นผิวของหินทั้งสี่นี้ยังคงเป็นสีขาวราวหิมะ ไม่มีร่องรอยสีเขียวให้เห็นเลย

“คุณชายเสิ่น นี่…” ผู้จัดการพูดตะกุกตะกัก และในฉากนี้ มีโอกาสมากที่เสิ่นต้วนยู่จะแพ้การเดิมพัน

“ตัด ตัดอีก!”

สีหน้าของเสิ่นต้วนยู่มืดมนราวกับน้ำ และเกือบจะกัดฟันและพูดคำเหล่านี้ออกมา

ผู้จัดการไม่กล้าทำให้เขาไม่พอใจ ดังนั้นจึงได้แต่สั่งให้คนของเขาตัดหินหยาบต่อไป

อย่างไรก็ตาม ถ้าตัดสี่ชิ้นพร้อมกัน มันจะเสียเวลา ผู้จัดการจึงเลือกชิ้นส่วนที่มีพื้นผิวสีเขียวและวางลงบนเครื่องตัด

“ชิ ชิ ชิ—”

เครื่องตัดเหมือนการหั่นขนมปัง ลอกออกทีละชั้น

น่าเสียดายที่ใต้เครื่องตัด มีแต่ชิ้นส่วนของหินสีขาว ซึ่งไร้ประโยชน์ มีเพียงส่วนสุดท้ายของมีดตัดเท่านั้นที่เผยให้เห็นมรกตสีเขียวอ่อนเล็กน้อย

“มันน่าเสียดายจริงๆที่มีแค่ชั้นผิวเผินเท่านั้น”

“ใช่ มีสีเขียวแค่นี้ คาดว่าจะขายได้เพียงสร้อยข้อมือที่มีตำหนิไม่กี่แสนเท่านั้น ขาดทุนมากจริงๆ”

“ดีนะที่เมื่อกี้ไม่ได้ซื้อมัน คิดไม่ถึงจริงๆ หินหยาบที่ดูดีเช่นนี้จะไม่มีสีเขียวเลย”

“ฮ่าๆ!”

กู่ชิงเสวียนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ปิดปากของเธอและยิ้ม”ซูเคอ คุณยังไม่รีบขอบคุณมู่เซิ่งอีก?ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เกรงว่าคุณคงซื้อหินหยกชิ้นนี้ไปแล้ว คงขาดทุนจนหมดตัวแล้วมั้ง?”

ซูเคอก็มองไปที่หินหยาบด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่ามันจะเหมือนกับที่มู่เซิ่งพูดทุกประการ เขาตกใจมาก คารวะและพูดกับมู่เซิงว่า”ขอบคุณครับพี่มู่ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ ”

สิ่งที่กู่ชิงเสวียนพูดนั้นเป็นความจริง

ถ้าเขาใช้เงินมากมายเพื่อซื้อเศษขยะนั่น พ่อของเขาคงจะตีเขาให้ตายแน่!

“คุณชายเสิ่น ยังมีหินหยาบอยู่อีกก้อน จะ…”

ผู้จัดการยืนอยู่ข้างๆและถามด้วยเสียงต่ำ

สีหน้าของเสิ่นต้วนยู่น่าเกลียด แต่เรื่องก็มาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าเขาไม่ตัด เขาก็ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย ดังนั้นเขาจึงได้แต่กัดฟันและพูดว่า”ตัดมัน!”

ในไม่ช้า ชายผู้แข็งแกร่งก็ยกหินหยาบไว้บนโต๊ะ และในไม่ช้าเสียงคำรามของเครื่องตัดก็ดังขึ้นในห้องประชุมอีกครั้ง

เครื่องตัดหินตัดหินหยาบ และในไม่ช้าหมอกสีขาวก็ปรากฏขึ้น และจากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้ง

“มันเขียวแล้ว มันเขียวแล้ว!”

มีคนในฝูงชนตื่นเต้นมากเมื่อได้เห็นมัน

มีโฟมสีเขียวปรากฏ หมายความว่ามีหยกอยู่ในนั้น ซึ่งหมายความว่าชิ้นนี้น่าจะเป็นหินหยาบที่มีมรกต!

เสิ่นต้วนยู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็เห็นสีเขียวแล้ว จากนั้นก็แสดงท่าทางได้ใจ มองไปที่มู่เซิ่งและพูดประชดประชัน”เหอะๆ แม้ว่าเดิมพันผิดไปหนึ่งก้อน ก้อนที่สอง ก็เพียงพอที่จะคืนกำไรแล้ว!”

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็มีเสียงอุทานจากฝูงชนอีกครั้ง”ขาวอีกแล้ว ขาวอีกแล้ว!”

“อะไร?”

เสิ่นต้วนยู่ตกตะลึง หันศีรษะไปทันที และมองไปยังทิศทางของเครื่องตัด

ส่วนที่ถูกตัดโดยตรงกลายเป็นสีขาวขนาดใหญ่อีกครั้ง ราวกับว่าเกล็ดหิมะโปรยปรายไปทั่วท้องฟ้า จากนั้นเสียงดังโครมคราม หินหยาบก็ถูกผ่าเป็นครึ่ง เผยให้เห็นพื้นผิวที่ถูกตัด

ตรงกลางของหินหยก มีเพียงสีเขียวชิ่นเล็กๆที่หนาเท่าหัวแม่มือ และยังเป็นหยกที่มีคุณภาพปานกลางอีกด้วย

“ตัด ตัดตามส่วนของหินหยกนี้!”เสิ่นต้วนยู่ยังคงไม่ยอมแพ้

ชายแกร่งรีบยกหินหยาบสองซีกไปที่เครื่องตัด และตัดไปตามพื้นผิวอย่างรวดเร็ว

สีเขียวปรากฏเพียงแปปเดียวก็หายไปทันที

หลังจากตัดแล้ว ทุกคนจะเห็นว่ามีหยกสายพันธ์ชิงฮวาทรงกลมเพียงไม่กี่เซนติเมตรในหินหยาบ และไม่มีอะไรอื่นอีก 2 ชิ้นนี้มีขนาดเล็กมาก และคาดว่า คงทำได้แค่กำไลข้อมือเท่านั้น และมีเพียงสองอันเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ หินยังสามารถขายได้ในราคาเจ็ดถึงแปดแสนเป็นอย่างต่ำ แต่ตอนนี้ ก้อนนี้สามารถขายได้อย่างมากก็แค่ไม่กี่หมื่นเท่านั้น!

ขาดทุน

หินหยาบสองก้อน ขาดทุนหมด!

สีหน้าของเสิ่นต้วนยู่ซีดในทันที และหน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาเดิมพันหินหยกมานานหลายปี และไม่เคยขาดทุนขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าตระกูลเสิ่นจะมีธุรกิจใหญ่โต แต่การขาดทุนไป 120 ล้านโดยตรงมันก็ไม่ไหวนะ และที่สำคัญกว่านั้น เขาได้สัญญากับพ่อของเขาว่าคราวนี้เขาจะสามารถนำวัสดุหยกคุณภาพสูงกลับมาให้ได้อย่างแน่นอน

ตอนนี้การเดิมพันหินล้มเหลว เกรงว่าพี่น้องของเขาจะฉวยโอกาสบอกปู่ของเขา และอาจส่งผลต่อการสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลในอนาคตอย่างแน่นอน

ในใจของเสิ่นต้วนยู่ดิ่งลงราวกับตกลงไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง

“มันเหลือเชื่อจริงๆ”

“คิดไม่ถึงว่ามันเหมือนที่ไอ้หมอนี่พูดไม่ผิด หินสองชิ้นนี้ล้วนเป็นเศษขยะ!”

“เซียน นี่คือเซียนเดิมพันหินจริงๆ!”

“เฮ้อ เสิ่นต้วนยู่ผู้น่าสงสาร เดิมทีผมยังคิดว่าคนในตระกูลเสิ่นล้วนเก่งในด้านการเลือกหินหยก คิดไม่ถึงว่าเขาจะซื้อเศษขยะมาสองชิ้น ดีนะที่เมื่อกี้เขาจ่ายในราคาที่สูง ไม่เช่นนั้นคนที่ร้องไห้ในตอนนี้คงเป็นผมแล้ว”

ทุกคนพูดคุยกันไปมา วิจารณ์เสิ่นต้วนยู่ที่เมื่อกี้ยังอยู่สูงจนไม่เหลือชิ้นดี และเสียงการเยาะเย้ยยังคงดำเนินต่อไป

ซูเคอที่ยืนอยู่ข้างๆก็หัวเราะออกมาดังๆ ก่อนหน้านี้ที่เขาถูกเสิ่นต้วนยู่ล้อเลียน ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ และในที่สุดก็มีโอกาสระบายออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เสิ่นต้วนยู่ พี่ใหญ่ของผมเตือนคุณตั้งนานแล้วว่าอย่าซื้อขยะสองชิ้นนั้น แต่คุณไม่ฟัง แม้แต่ขยะยังจะแย่ง ฮ่าฮ่า หมาบ้าวิ่งเข้ากองขี้จริงๆ!”

“ไอ้เหี้ย หัวเราะพ่อมึงสิ!”

ในขณะนี้ เสิ่นต้วนยู่แทบบ้า เดิมพันผิดต่อหน้าทุกคน ไม่เพียงสูญเสียเงิน แต่ยังเสียหน้าด้วย เขาโกรธมาก ชี้ไปที่มู่เซิ่งและตะโกนว่า”กูดูผิด ไอ้ขยะอย่างมึงก็จะได้หยกชิ้นดีเหรอ?เก่งนักก็ตัดต่อหน้ากูสิ!”

“ได้สิ”

มู่เซิ่งพยักหน้าและวางหินหยาบสองก้อนในมือของเขาไว้บนเครื่องตัด