มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่120 ฆ่าหมี ！

ทั้งบริเวณเงียบกริบในฉับพลัน

บรรยากาศเหมือนถูกขีดตารางจำกัด ทุกคนยืนเซ่ออยู่กับที่ มองเหตุการณ์ที่เกิดอย่างงง ๆ

มันอะไรกันนี่？

ไป๋เสี่ยวเสียนเคยเรียนศิลปะวิชาเพลงมวยมา พละกำลังก็น่ากลัว สามารถใช้มือเปล่าต่อสู้กับ ‘หมี’ ไม่ใช่หรือ？

แล้วทำไมตอนนี้？

อย่าว่าแต่คนอื่น แม้ในใจของไป๋เสี่ยวเสียนเอง ก็กลัวไปถึงที่สุดแล้ว แรกทีเดียวเขายังคิดว่าหมีตัวนี้เป็นไอ้หมอคนก่อนนั้นไปเปลี่ยนชุดกลับมาใหม่ คิดจะมาให้เขาโชว์เท่อีกที แต่พอดูเข้าจริง ๆ หมีตัวนี้สีขนมันไม่ใช่เลยอ่ะ

บวกกับฝ่ามือที่ฟาดมาตะกี้นี้

แม่งเอ๊ย นี่มันของจริง หมีจริง ๆ เลยอ่ะ！

คงเป็นกลิ่นและรอยเลือดนำพามันมาแน่ ๆ เลย ไอ้ชิบ รู้งี้ตั้งแต่ต้นก็จะไม่เล่นแบบนี้แล้ว

“วิ่งเร็ว รีบวิ่งหนีกันเร็ว！ขืนไม่วิ่งละก็ตายแน่เลย！”

ไป๋เสี่ยวเสียนเหมือนเป็นบ้าขึ้นมาวิ่งไปอย่างไกล！

คนทั้งกลุ่มยืนงงอยู่กับที่ ถึงขนาดหลาย ๆ คนก็ไม่เข้าใจ ถามไปด้วยความอยากรู้ว่า “ไป๋เสี่ยวเสียน ก็ไหนตะกี้นี้คุณก็เพิ่งซัดหมีไปตัวหนึ่งไม่ใช่หรือ？ทำไมต้องกลัวถึงขนาดนี้ด้วย พวกเราร่วมแรงร่วมใจกัน ก็ไล่มันไปได้ไม่ใช่หรือ？”

“ร่วมแรงร่วมใจกับแม่แกสิ ตัวเมื่อกี้นี้มันของปลอม ของปลอมรู้จักมั้ย！ไอ้โง่เอ๊ย กูไม่อยากถูกหมีกินโว้ย！”

ไป๋เสี่ยวเสียนวิ่งออกไปเหมือนคนบ้า แรงของไอ้หมีนั้นสุดจะน่ากลัว ตบลงมาทีหนึ่ง ทำเอาเขารู้สึกเหมือนกระดูกจะหักหมด ถ้าโดนซัดอีกทีหนึ่ง เขามีหวังต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน！

ตอนนี้เขาเห็นมีอยู่วิธีเดียว ก็คือรีบวิ่งกลับไป พื้นที่แคมป์ปิ้งมีคนมาก และยังสามารถหลบเข้าไปในรถได้！

ปลอม ของปลอม？

ทุกคนยังคิดตอบรับไม่ทัน

เขากำลังล้อเล่นหรือ หมีตัวแรก เป็นตัวปลอม？

ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ให้พวกเขาคิดอะไรได้แล้ว ไม่ว่าตัวแรกนั่นตัวจริงหรือตัวปลอม แต่ตัวที่อยู่ข้างหน้านี้ ตัวจริงแน่นอน ถ้าไม่รีบวิ่ง มันคงเอาพวกเขาตายแน่！

เหล่าบรรดาลูกเศรษฐีต่างวิ่งหนีกันเต็มที่

แต่ตอนก่อนหน้านี้ ไป๋เสี่ยวเสียนโดนหมีตบเข้าไปทีหนึ่ง ในตัวจึงมีกลิ่นคาวเลือดติดอยู่ หมีตัวนี้จึงพุ่งตามติดไป๋เสี่ยวเสียน ไปอย่างไม่ลดละ

อย่าดูเพียงว่าหมีมีรูปร่างสูงใหญ่เทอะทะ แต่พละกำลังของมันมีมากมหาศาล ต่อให้ไป๋เสี่ยวเสียนวิ่งไปเร็วยังไง ก็ไม่เร็วได้เหมือนหมี

ระยะห่างของทั้งสอง ถูกดึงใกล้เข้าอย่างรวดเร็ว

“อย่ากินผม อย่ากินผมเลยนะ！”

ไป๋เสี่ยวเสียนในขณะนี้ตกใจกลัวจนฉี่จะแตกออกมาแล้ว เขาอายุยังน้อย เงินก็เหลือมากมายยังไม่ได้ใช้ เขายังไม่อยากตาย

“เนื้อของผมไม่อร่อย แกอย่ามาหาผม แกอยากกิน ก็กิน…..”

ตอนนี้ไป๋เสี่ยวเสียนมองไปเห็นเจียงหว่านเดินอยู่ข้างหน้าเขา เจียงหว่านกำลังงอนมู่เซิ่งอยู่ ไม่ทันได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างหลัง ทันใดนั้นไป๋เสี่ยวเสียนยื่นมือออกไป คว้าจับแขนเจียงหว่านไว้แน่น กระชากกลับไปข้างหลัง

“โอ๊ะ！”

เจียงหว่านกรีดร้องออกมา

เธอถูกไป๋เสี่ยวเสียนกระชากล้มลงกับพื้น หันกลับไปดูข้างหลังเธอ ตกใจกลัวในทันที เธอคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ไป๋เสี่ยวเสียนถึงกับใช้ตัวเธอมาเป็นโล่กำบัง！

จวบจนถึงเวลานี้ ไม่มีอะไรต้องอธิบาย เจียงหว่านก็รู้แจ้งเห็นจริงแล้ว หมีตัวก่อนหน้านี้ ไม่ใช่หมีจริง ๆ แน่นอน เป็นหมีปลอมที่ไป๋เสี่ยวเสียนจัดจ้างมาเพื่อให้เขาโชว์ความเป็นพระเอก！แต่หมีตัวที่อยู่ข้างหน้านี้ จึงใช่ของจริง！

จบกัน！

มองดูหมีที่อ้าปากดุจชามอ่างเลือดใส่เธอ เจียงหว่านหลับตาลงอย่างหมดหวัง

เธอยืนอยู่ตรงนั้น เพียงรู้สึกกับตัวเอง ได้ถูกความตายครอบเอาไว้แล้ว

ปึง！

เสียงทุ้มลึกของกำปั้นอัดใส่ก้อนเนื้อ ดังผ่านข้างหูของเธอในทันใด

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยจิตสำนึก ภาพเหตุการณ์ข้างหน้า ทำให้เธอยืนงงอยู่กับที่

ไม่ใช่มีแต่เธอ เหล่าบรรดาลูกเศรษฐีที่อยู่ในบริเวณ รวมทั้งไป๋เสี่ยวเสียน ต่างถูกสะกดนิ่งอยู่กับที่

ภาพที่เห็นคือมู่เซิ่งเอี้ยวตัวไปทีหนึ่ง ขาเหยียบลงบนกิ่งไม้ ทั้งตัวดีดขึ้นสูงเตะใส่เข้าบริเวณใบหน้าของหมีอย่างแรง！

หมีส่ายตัวไปมา หงายไปข้างหลัง ทรุดโครมลงไปกับพื้น

อะไรกันนั่น？

พวกเขามองกันตาค้างเซ่อไปเลย！

ในช่วงเวลาวิกฤตนั้น ถึงกับเป็นมู่เซิ่งลงมือ ช่วยพวกเขาได้？

แรงเตะของมู่เซิ่งได้ใช้อย่างเต็มกำลัง ถ้าหากเป็นว่าใส่ไปกับชายวัยฉกรรจ์ ยังต้องถึงกับกระดูกหักไปหลายท่อน แต่กับหมีตัวนี้เพียงแค่สะบัดหัวสองสามที ค่อย ๆ คลานลุกขึ้นมาได้ พุ่งจู่โจมเข้าหากลุ่มคนต่ออีก

มู่เซิ่งเบี่ยงตัวเล็กน้อย หลบฝ่ามือที่ฟาดมาอย่างหวุดหวิด อาศัยความพิเศษของคนตัวเล็กอย่างปราดเปรียว ก็อัดกำปั้นใส่เข้าไปที่ท้อง

ปึง ปึง ปึง！

มู่เซิ่งอัดใส่เข้าไปสามหมัด ไอ้หมีตัวนี้ทั้งหนังหยาบเนื้อหนา การโจมตีใส่ของมู่เซิ่งไม่เพียงแต่ทำให้บาดเจ็บไม่ได้ กลับเป็นการไปกระตุ้นความดุร้ายของหมี

“โฮก！”

ทันใดนั้นหมีโถมใส่เข้ามา ถูกมู่เซิ่งเตะสวนเซออกไป เขาหันหน้ากลับ ตะโกนใส่ด้วยตาแดง ๆ “ไป วิ่งหนีไปเร็วสิ！”

“แต่….แล้วนายจะทำยังไงหละ？”

ตัวของเจียงหว่านสะท้านขึ้นมาทีหนึ่ง น้ำตาทะลักตามออกมา

เธอเข้าใจมู่เซิ่งผิดเสียแล้ว！

หมีตัวก่อนหน้านี้ มู่เซิ่งแยกแยะชัดเจนรู้ว่าเป็นตัวปลอม ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นต้องลงมือทำอะไร ตอนนี้นี่แหละช่วงอันตรายที่สุด มู่เซิ่ง ก็มีแต่มู่เซิ่งที่ก้าวออกมาช่วยปกป้องเธอ

“ถอยไปไกล ๆ จากฉันหน่อย！”

มู่เซิ่งตะคอกใส่ไปอย่างเฉียบพลัน ตัวเองก็ถอยออกไปหลายเมตร

ส่วนไป๋เสี่ยวเสียนกับลูกเศรษฐีคนอื่น ๆ ตั้งแต่เห็นภาพเหตุการณ์ ไม่ทันต้องให้มู่เซิ่งบอก ต่างก็หนีออกไปหลายสิบเมตรแล้ว

มีคนยอมมาตายแทนพวกเขาแล้ว พวกเขาอยากจะดีใจยังไม่ทัน！

“เจียงหว่าน รีบหนีกันเถอะ！”

“นั่นสิ ไอ้หมอนั่นอยู่ไม่รอดแล้ว คนจะเอาแรงขนาดไหนไปสู้อะไรกับหมีได้？”

“เฮอะ ๆ ปล่อยมันอวดเก่งไป”

วิ่งหนีกันออกไปถึงระยะที่น่าจะปลอดภัยแล้ว แต่ละคนจึงได้หันกลับไปดู ต่างเฮกันโหวกเหวก ท่าทีไม่มียินดียินร้ายใด ๆ ไม่มีแววความเห็นใจกันแม้แต่น้อย ในสายตาของพวกเขานั้น ถึงให้มู่เซิ่งตายไป ก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว

แค่ไอ้ขยะที่เป็นแต่เกาะผู้หญิงกิน อยู่ไปก็ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรมากมาย

“ไม่！”

ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่หนาวเหน็บ เจียงหว่านนั่งหดหู่อยู่กับพื้น น้ำตาร่วงพรูเหมือนมุกสร้อยขาด

พอคิดถึงว่ามู่เซิ่งจะตายได้ เธอก็เกิดความรู้สึกเหมือนทั้งตัวถูกสูบทุกสิ่งทุกอย่างออกไปจนว่างเปล่า หัวใจถูกควักทิ้งไปครึ่งซีก เธอไม่ใยดีกับอะไรอีกลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหามู่เซิ่ง

“ไม่อยากอยู่มีชีวิตแล้วจริง ๆ เลย”

“น่าเสียดายจัง”

ไป๋เสี่ยวเสียนมองเห็นภาพนี้ ในความรู้สึกมีแต่เสียดาย ไม่มีความคิดที่จะหาทางช่วยเลยแม้แต่นิด

พูดเหลวไหล ต่อให้เขาชอบเธอแค่ไหน ก็ไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตของเขาเข้าไปผูกด้วย

ปึง！

มู่เซิ่งถูกไล่ตบจนถอยร่นไม่เป็นท่า พละกำลังของคุณหมีตัวนี้แรงมาก ปะทะกันตรง ๆ เขาไม่มีทางสู้ได้

มู่เซิ่งเดิมทีคิดอยู่ว่าจะรอให้ทุกคนไปให้พ้น แล้วก็จะใช้กระบี่กระหายเลือด เพราะถึงยังไงความลับของกระบี่กระหายเลือดจะให้ใครรู้ไม่ได้ แต่ตอนนี้เห็นเจียงหว่านวิ่งเข้ามา เขาทนต่อไปไม่ได้แล้ว

จนกระทั่งเขาถอยไปถึงระยะไกลไปพอสมควรแล้ว จู่ ๆ มู่เซิ่งก็เอี้ยวตัวไปด้านข้าง ใช้ตัวของหมีบังแขนข้างขวาของเขา ตามด้วยใช้ฝ่ามือทลวงใส่เข้าไป แล้วเสียบแทงไปข้างหน้าในทันที

ผลุบ！

กระบี่กระหายเลือดพุ่งแทงออกไปในพริบตา ตามตืดด้วยเก็บคืนเข้าในฝ่ามือ

ระยะห่างไกลมากอีกทั้งมีตัวของหมีบังไว้ ทุกคนก็มองไม่เห็นอะไร เพียงให้เห็นที่มู่เซิ่งซัดหมัดใส่หมีแล้วก็ชักมือกลับ ตามติด ๆ มาก้เห็นส่วนหลังของหมีมีเลือดพุ่งกระเซ็นออกมา

ปึง！

ตัวหมีที่ใหญ่โต ล้มครืนลงไปกองอยู่กับพื้น

“ฉันได้ช่วยอัดมันระบายอารมณ์โกรธให้เธอแล้ว อารมณ์ของเธอตอนนี้ ดีขึ้นสักหน่อยไหม？”

มู่เซิ่งหมุนตัวกลับมา แสยะปากยิ้มออกมาในทันใดนั้น รอยยิ้มภายใต้แสงอาทิตย์ สดใสเหนือกว่าพิเศษ