ความคิดถึงของเซียวจิ่งสืออัดแน่นในหัวสมอง จนทำให้เขาคิดแต่จะต้องเจอหลินหว่านให้ได้

 

 

เซียวจิ่งสือจึงส่งข้อความหาหลินหว่าน ข้อความว่า “หลินหว่าน เราเจอกันหน่อยได้ไหม เรื่องก่อนหน้านี้ ผมจะอธิบายให้คุณฟัง ผมหวังว่าด้วยน้ำใจเก่าก่อนที่มีต่อกัน คุณจะยังเชื่อผมบ้าง ให้โอกาสผมได้พบคุณสักครั้ง ตอนนี้ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ ผมอยากจะพูดกับคุณ หลายวันมานี้เกิดเรื่องราวมากมาย ผมอยากจะเล่าให้คุณฟัง”

 

 

เซียวจิ่งสือส่งข้อความไปแล้ว ก็นิ่งรอคำตอบจากหลินหว่าน ในใจเขาอ้อนวอนขอให้หลินหว่านตอบรับในสิ่งที่เขาต้องการ

 

 

หลินหว่านได้รับข้อความจากเซียวจิ่งสือแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี แต่เมื่อเธอนึกถึงภาพที่อันซิงกับเซียวจิ่งสือจากไปด้วยกันในวันนั้น ทำให้เธอตัดสินใจว่าจะไม่พบกับเซียวจิ่งสืออีก แต่หลินหว่านกลับเอาแต่นั่งอ่านข้อความที่เซียวจิ่งสือส่งมาให้กลับไปกลับมาอยู่นั่น

 

 

เซียวจิ่งสือเฝ้ารอคำตอบอยู่หลายชั่วโมงจึงจากไปอย่างผิดหวัง กลับเข้าบริษัท เซียวจิ่งสือทำงานที่เขาดูแลรับผิดชอบอยู่ แต่กลับยังไม่สามารถสงบใจได้อยู่ดี และที่เขาทนไม่ได้ก็คือตอนนี้หลินหว่านมีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อเขา เซียวจิ่งสือยังนึกถึงคำพูดของหลินหว่านตลอดเวลา เซียวจิ่งสืออยากจะเข้าไปอธิบายให้หลินหว่านเข้าใจต่อหน้าเธอให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย จะได้ไม่ต้องทำให้ทั้งสองคนเข้าใจผิดกันมากมายขนาดนี้อีก

 

 

หลายวันต่อมา เซียวจิ่งสือมักจะหาข้ออ้างสารพัดไปหาหลินหว่าน แล้วยังส่งข้อความให้เธอเป็นครั้งคราวอีกด้วย แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ ที่เขาอยากจะได้ ตอนเขาไปเยี่ยมเธอก็ไม่ยอมพบหน้า ส่งข้อความไปหลินหว่านก็ทำเหมือนไม่เห็น

 

 

ผู้ชายบางคนเมื่อถูกปฏิเสธแล้วก็จะล้มเลิกความตั้งใจ แต่เซียวจิ่งสือไม่ใช่ เขากลับมุมานะพยายามยิ่งขึ้น คิดสารพัดวิธีเพื่อจะพบหลินหว่านให้ได้

 

 

ในที่สุดเซียวจิ่งสือได้ทราบว่าหลินหว่านหายเป็นปกติแล้วก็แอบดีใจ คราวนี้เขาจะได้เริ่มแผนปฏิบัติการของตัวเองแล้ว

 

 

เซียวจิ่งสือเรียกผู้ช่วยจางมาพบที่ห้องทำงาน

 

 

“ท่านประธานเซียว มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ” ผู้ช่วยจางถามพลางยิ้มเล็กน้อย

 

 

“เดี๋ยวคุณไปรับตัวหลินหว่านนะ เห็นว่าเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็น่าจะให้เธอกลับมาทำงานที่บริษัทได้แล้ว ให้เธอรีบมาที่บริษัททันทีนะ” เซียวจิ่งสือพูดด้วยรอยยิ้ม

 

 

เซียวจิ่งสือรู้ว่าหลินหว่านเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เขาก็อยากจะให้หลินหว่านได้พักผ่อนอยู่บ้านอีกหน่อย แต่ใจเขากลับอยากแต่จะพบหน้าหลินหว่าน จึงอยากให้หลินหว่านมาที่บริษัทก่อน แม้จะไม่ต้องทำอะไร แค่มาพูดคุยกับเขาหน่อยก็พอแล้ว

 

 

ผู้ช่วยจางยิ้มอย่างรู้ใจ เขาเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเซียวจิ่งสือดี จึงรีบไปรับตัวหลินหว่านที่บ้านโดยเร็ว

 

 

“คุณหลินหว่านครับ ท่านประธานเซียวของพวกเราเห็นว่าคุณหายดีและออกจากโรงพยาบาลแล้ว จึงให้ผมมารับคุณไปทำงานที่บริษัท ท่านหวังว่าคุณจะไปทำงานได้โดยเร็วครับ” ผู้ช่วยจางพูดกับหลินหว่าน

 

 

หลินหว่านถอนใจเฮือก เธอรู้ว่าเซียวจิ่งสือจะเรียกตัวไปบริษัท แต่คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ จึงรู้สึกไม่ชอบใจอยู่บ้าง

 

 

“ตอนนี้ฉันยังไม่หายดีเลยค่ะ จึงยังไม่อยากจะไปบริษัทอีกสักพัก คุณช่วยเรียนท่านประธานตามนี้ด้วยค่ะ เขาคงไม่เร่งรัดเอากับคนป่วยอย่างฉันล่ะมั้งคะ” หลินหว่านพูดพลางยิ้มฝืด ขณะที่ในใจสวดเซียวจิ่งสือเสียยับ

 

 

ผู้ช่วยจางรู้ว่าถ้าวันนี้เขารับตัวหลินหว่านกลับบริษัทไม่ได้ ประธานเซียวคงต้องอารมณ์บูดมากแน่ๆ

 

 

“คุณหลินหว่านคุณผู้หญิงแสนสวยของผมครับ คุณช่วยตอบตกลงผมด้วยเถอะ ถ้าคุณไม่ยอมกลับบริษัท ท่านประธานเซียวคงต้องโมโหแน่ครับ แล้วผมก็อาจจะโดนหางเลขเข้าด้วย คุณคงไม่อยากทำให้ผมต้องโดนด่าเพราะคุณหรอกนะครับ” ผู้ช่วยจางแสร้งทำเป็นเสียใจ

 

 

ผู้ช่วยจางรู้ว่าหลินหว่านเป็นคนใจดี ดังนั้นเธอจะไม่ทำให้คนอื่นถูกด่าไปด้วยแน่ ถ้าพูดแบบนี้แล้ว หลินหว่านต้องรับปากว่าจะกลับบริษัทแน่นอน

 

 

แล้วก็เป็นดังคาด หลินหว่านพอฟังคำพูดของผู้ช่วยจางแล้ว ก็รับปากว่าจะกลับบริษัทโดยเร็วที่สุด

 

 

หลินหว่านกลับถึงบริษัทกับผู้ช่วยจาง ระหว่างทางในหัวของเธอมีแต่ภาพใบหน้าของเซียวจิ่งสือ เธอคิดว่าอีกสักครู่ตอนที่เจอหน้ากันประโยคแรกควรจะพูดอะไรดีจึงจะทำให้เธอดูไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย

 

 

ไม่นานนักทั้งสองก็มาถึงบริษัท ผู้ช่วยจางได้รับข้อความจากเซียวจิ่งสือ บอกให้พาหลินหว่านไปที่ห้องทำงานของเซียวจิ่งสือ แม้หลินหว่านจะไม่อยากไปแต่เมื่ออยู่ที่บริษัทก็ต้องรักษากฎระเบียบของที่นี่

 

 

“ท่านประธานเซียว คุณหลินหว่านมาแล้วครับ” ผู้ช่วยจางพูดด้วยรอยยิ้ม

 

 

เซียวจิ่งสือรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่เขากลับทำเป็นนิ่งเฉยเสียอย่างนั้น

 

 

หลินหว่านไม่พูดอะไรสักคำ รอให้เซียวจิ่งสือพูด เซียวจิ่งสือส่งสายตาให้ผู้ช่วยจาง ยกเก้าอี้มาวางให้หลินหว่านนั่ง

 

 

เซียวจิ่งสือพูดน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง “หลินหว่าน ผมเป็นเจ้านายคุณ เจ้านายก็น่าจะแสดงความห่วงใยพนักงานในบริษัทตัวเองถูกไหม ตอนนี้ร่างกายคุณเพิ่งหายดีได้ไม่นานนัก งานหนักๆ ในบริษัทคุณคงทำไม่ได้ งั้นคุณก็อยู่คอยจัดเอกสารให้ผมแล้วกัน”

 

 

เซียวจิ่งสือตั้งใจหาข้ออ้างดูแลผู้ป่วย ผู้ป่วยไม่ควรจะทำงานที่เหนื่อยมากเกินไป อันที่จริงเขาอยากให้หลินหว่านอยู่ใกล้ๆ เขาต่างหาก ถึงจะไม่ทำอะไรเลย คอยอยู่ข้างๆ เขาก็พอแล้ว นี่จึงเป็นเป้าประสงค์ที่แท้จริงของเซียวจิ่งสือ

 

 

หลินหว่านปรายตามองเซียวจิ่งสือแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “ขอบคุณความหวังดีของท่านประธานเซียว ตอนนี้ฉันหายดีแล้ว งานอะไรของบริษัทฉันก็ทำได้ทั้งนั้นค่ะ ดังนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉันทำงานง่ายๆ พวกนั้นก็ได้”

 

 

หลินหว่านไม่อยากอยู่ใกล้เซียวจิ่งสือ เธอไม่อยากเข้าไปเกี่ยวพันอะไรกับอันซิงเพราะเรื่องของเซียวจิ่ง

 

 

สืออีกแล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากจะอยู่เงียบๆ อยากมีชีวิตอย่างสงบเท่านั้น

 

 

ผู้ช่วยจางเห็นท่าทางที่หลินหว่านกับเซียวจิ่งสือพูดคุยกัน ก็เข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาบ้าง จึงแอบนึกขำอยู่ในใจ

 

 

เซียวจิ่งสือเห็นว่าหลินหว่านปฏิเสธความต้องการของเขา ก็รู้สึกไม่ชอบใจนัก

 

 

เซียวจิ่งสือทำหน้าบึ้ง พูดว่า “หลินหว่าน คุณจะไม่ฟังคำสั่งของผมงั้นเหรอ เจ้านายจะดูแลคนของบริษัทตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง”

 

 

เซียวจิ่งสือจงใจพูดแบบนี้ ตอนนี้แผนของเขาคือไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องรั้งตัวหลินหว่านไว้ข้างตัวให้ได้ อย่างอื่นไว้ค่อยไปขอโทษและอธิบายกันภายหลัง

 

 

หลินหว่านไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเซียวจิ่งสืออีก จึงพูดว่า “ได้ค่ะ ขอบคุณที่ดูแลนะคะ”

 

 

เซียวจิ่งสือยิ้มอย่างพอใจ เขารู้สึกภาคภูมิใจกับความฉลาดเฉลียวของตัวเองมาก

 

 

“งั้นที่ท่านประธานเซียวรีบเรียกให้ฉันมาที่บริษัท ก็เพราะมีงานให้ฉันทำใช่ไหมคะ” หลินหว่านพูด

 

 

อันที่จริงเซียวจิ่งสืออยากให้เธอพักผ่อน เขาอยากให้หลินหว่านมาอยู่กับเขาเฉยๆ ก็พอ แต่ตอนนี้ดูท่าว่าหลินหว่านจะไม่ยอมพูดกับเขา แล้วยังคอยแต่จะปั้นหน้าเย็นชาใส่อีก จึงคิดจะหาเรื่องให้เธอทำสักหน่อย

 

 

“หลินหว่าน ตรงนี้มีหนังสือโครงการความร่วมมืออยู่หลายฉบับ คุณช่วยตรวจดูความถูกต้องให้หน่อยนะ เสร็จแล้วส่งให้ผม ถ้าไม่เข้าใจก็มาถามผมได้ ผมยินดีมากที่จะสอนคุณเอง” เซียวจิ่งสือพูดพลางยิ้มกริ่ม

 

 

เซียวจิ่งสือนึกภาพไว้แล้วว่าหลินหว่านจะอ่านหนังสือโครงการพวกนี้ด้วยสีหน้ามึนงง จนต้องเข้ามาถามเขา หลังจากได้รับคำตอบแล้วเธอก็จะมองเขาด้วยสีหน้าชื่นชมนับถือในความสามารถ เซียวจิ่งสือตั้งใจหาหนังสือโครงการความร่วมมือที่เขาคิดว่าหลินหว่านจะอ่านไม่รู้เรื่องมาให้เธอดูเพื่อให้หลินหว่านเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอร้องให้เขาช่วย

 

 

“ได้ค่ะ ท่านประธานเซียว ฉันจะพยายามทำให้เสร็จโดยเร็วที่สุดค่ะ” พูดจบหลินหว่านก็เดินออกไป