จางหานพอเห็นว่าเซียวจิ่งสือพบรูปถ่ายพวกนั้นแล้ว เขารีบเปลี่ยนท่าทีทันที วิงวอนขอร้องเซียวจิ่งสือว่า “ท่านประธานเซียว ผมผิดไปแล้ว รูปถ่ายนั่นอันซิงส่งให้ผมเอง ผมไม่ได้ทำอะไรเลย! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมเลยนะ…”

 

 

“พอได้แล้ว!” เซียวจิ่งสือพูดตัดบทเสียงเย็น จากนั้นดึงทรัมพ์ไดร์ฟออกจากเครื่อง ถามเขาว่า “รูปถ่ายที่อยู่นี่ แกคงจะใช้แบล็คเมล์ผู้คนมาไม่น้อยสินะ?”

 

 

“ผ…ผม…” จางหานกำลังจะพูดแก้ตัว ก็ได้ยินเสียงเย็นเยียบของเซียวจิ่งสือดังขึ้นอีกว่า “ช่างเถอะ แกไปอธิบายกับตำรวจเองก็แล้วกัน”

 

 

เซียวจิ่งสือพูดจบก็หันไปทางซั่วเฟิง โยนทรัมพ์ไดร์ฟให้กับเขา พูดว่า “นายไปแจ้งความ เอามันให้ตำรวจ นี่เป็นหลักฐาน!”

 

 

ที่สถานีตำรวจ ตำรวจสองนายกำลังสอบปากคำจางหาน บนโต๊ะมีทรัมพ์ไดร์ฟตัวหนึ่ง โน๊ตบุ๊กเครื่องหนึ่งกับมือถือเครื่องหนึ่ง ในมือถือมีบันทึกการพูดคุยที่จางหานแบล็คเมล์พวกดารา ตำรวจถามจางหานว่า “คุณจาง ผลการสืบสวนของเรา คุณมีส่วนเกี่ยวข้องต่อการทำผิดฐานข่มขู่กรรโชกทรัพย์ หลักฐานแน่นหนา คุณยังมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม”

 

 

จางหานฟังแล้วรีบพูดว่า “คุณตำรวจครับ พวกคุณไม่แยกแยะผิดถูกไม่ได้นะครับ เห็นกันชัดๆ ว่าเซียวจิ่งสือบุกรุกบ้านผมก่อน ทำไมคุณจับผมคนเดียวไม่จับเขาล่ะ!”

 

 

“อืมม เนื่องจากคุณเซียวมีความชอบในการแจ้งจับ จึงหักกลบกันไป ไม่ต้องได้รับโทษ” ตำรวจฟังแล้วสบตากันแวบหนึ่ง พูดว่า “แต่ว่า นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ตอนนี้เรามาพูดเรื่องที่คุณข่มขู่กรรโชกทรัพย์กันก่อน…”

 

 

จางหานพอได้ยินว่าเซียวจิ่งสือไม่เป็นอะไรก็โมโหมาก พูดขัดขึ้นว่า “พวกคุณมันรังแกคนอ่อนแอ! ถ้าผมออกไปได้จะเปิดโปงพวกคุณทุกคนให้ชาวเน็ตทั้งประเทศรุมด่าเลย!”

 

 

ตำรวจไม่สนใจคำพูดของจางหาน พูดต่อไปว่า “คุณจาง เนื่องจากคุณตกเป็นผู้ต้องสงสัยในข้อหาข่มขู่กรรโชกทรัพย์ และวงเงินค่อนข้างสูง ตามกฎหมายแล้ว มีโทษจำคุกสามปี คุณยังมีคำพูดอะไรอีกไหม”

 

 

จางหานพอฟังว่าเขาต้องติดคุก ก็รู้สึกหวาดกลัวมาก ร้องลั่นว่า “ไม่นะ คุณตำรวจ ผ…ผมถูกใส่ร้าย!” เขายังไม่อยากติดคุก

 

 

“พวกเราใส่ร้ายคุณยังไง?” ตำรวจถาม

 

 

“ที่จริงแล้ว ทั้งหมดนี้อันซิงเป็นคนสั่งให้ผมทำ! เธอเป็นคนให้ผมทำ…” จางหานชี้ไปที่ทรัมพ์ไดร์ฟแล้วพูดอีกว่า “รูปถ่ายพวกนั้นเธอก็เป็นคนให้ผมมา ผมถูกบังคับ…”

 

 

เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องติดคุก จางหานจำต้องซัดทอดไปที่อันซิง

 

 

ภายในสถานีตำรวจ เซียวจิ่งสือนั่งอยู่ในห้องทำงานที่ดูดีที่สุดห้องหนึ่ง ดื่มกาแฟ ฟังรายงานที่เจ้าหน้าที่ตำรวจฟู่เพิ่งสอบปากคำจางหาน “คุณเซียว เมื่อครู่จางหานเพิ่งรับสารภาพว่า ที่เขาทำไปทั้งหมดคุณอันซิงเป็นคนสั่งให้เขาทำ คุณว่า…”

 

 

“งั้นก็เรียกตัวอันซิงมาสอบปากคำด้วย เจ้าหน้าที่ฟู่ คุณยังจะให้ผมช่วยสอนคุณทำคดีด้วยรึไง” เซียวจิ่งสือวางถ้วยกาแฟลง ปรายตามองตำรวจแวบหนึ่งแล้วพูดเสียงเย็นชา

 

 

“ครับ ครับ คุณเซียว” เดิมทีเนื่องจากเขาได้ยินมาว่าอันซิงเป็นว่าที่ภรรยาของเซียวจิ่งสือ จึงอาจทำคดีได้ลำบาก คิดไม่ถึงว่าเซียวจิ่งสือจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ส่วนตัว ปฏิบัติต่อภรรยาในอนาคตอย่างเท่าเทียมกันขนาดนี้

 

 

ตำรวจได้ยินเซียวจิ่งสือพูดเช่นนั้นก็ไปจับตัวอันซิงมาที่สถานีตำรวจอีกคน

 

 

อันซิงพอถูกนำตัวมาที่สถานีตำรวจ ก็ต่อต้านขัดขืนอยู่ตลอดเวลา “พวกคุณถือสิทธิอะไรมาจับฉัน? พวกคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันคืออันซิงในเครือบริษัทตระกูลอันนะ ทางที่ดีพวกคุณรีบปล่อยฉันไปซะ!”

 

 

ตำรวจพูดอย่างไม่กลัวเกรง “คุณหนูอัน คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีข่มขู่กรรโชกทรัพย์ผู้อื่น และวงเงินค่อนข้างสูงทีเดียว ตามหลักกฎหมายแล้ว หากผิดจริงคุณจะมีโทษจำคุกสามปี”

 

 

“อ…อะไรนะ? จะเป็นไปได้ยังไงกัน?” อันซิงอยู่ดีๆ พอฟังว่าเธอจะถูกตัดสินจำคุกก็ตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

 

 

จากนั้น เธอก็เห็นหลักฐานพวกนั้นกับคนที่ถูกสอบปากคำอยู่ข้างเธอ…จางหาน เธอถามจางหานอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “แกเองเรอะ! แกหักหลังฉันใช่ไหม ดีเหลือเกินนะ แกมันทรยศเนรคุณ เอาเงินฉันไป พอถึงตอนนี้ก็ขายฉันเลยสินะ!”

 

 

“คุณตำรวจ พวกคุณก็เห็นแล้วนี่ เธอบังคับผม! ผมไม่ได้เต็มใจทำ!” จางหานเห็นท่าแล้วรีบแกล้งทำท่าว่าสำนึกเสียใจจนร้องไห้กับตำรวจ

 

 

“คุณหนูอัน คุณยังมีอะไรจะพูดอีกไหม” ตำรวจเห็นสภาพการณ์เช่นนี้ ก็หันมาถามอันซิง

 

 

“ฉัน…” อันซิงกำลังจะเอ่ยปาก ก็ถูกเสียงหนึ่งดังขัดขึ้น

 

 

“ความผิดของคุณหนูอันมีหลักฐานแน่นหนา ทั้งพยานหลักฐานมัดตัว ยังจะมีอะไรให้พูดอีก!” เซียวจิ่งสือปรากฎตัวต่อหน้าอันซิง พูดว่า “เจ้าหน้าที่ฟู่ ขอให้คุณรักษาความยุติธรรมและดำเนินคดีอย่างเข้มงวดด้วย!”

 

 

“เซียวจิ่งสือ?” อันซิงเห็นเซียวจิ่งสือมาปรากฏตัวที่นี่ก็สงสัยมาก แต่ยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจหนักกว่าคือคำพูดเมื่อครู่

 

 

คำพูดของเซียวจิ่งสือหมายความว่าเขาอยากให้เธอเข้าคุกหรือไง? อันซิงพูดกับเซียวจิ่งสืออย่างโมโหว่า “เซียวจิ่งสือ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้คะ?”

 

 

“คุณหนูอัน ในเมื่อคุณทำผิดก็ควรจะได้รับการลงโทษ ต่อให้เป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลอันก็เปล่าประโยชน์” เซียวจิ่งสือพูดกับอันซิงว่า “คุณหนูอันก็ยอมรับการตัดสินคดีแต่โดยดีเถอะ หวังว่าตอนอยู่ในคุกคุณจะรู้สึกสำนึกตัว กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีซะนะ”

 

 

อันซิงโกรธจัด สามีในอนาคตของเธอ เซียวจิ่งสือกล้าพูดกับเธอแบบนี้ แถมอยู่ต่อหน้าคนตั้งมากมายขนาดนี้ จะให้เธอเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน

 

 

“แต่เซียวจิ่งสือ ฉันท้องแล้ว คุณลืมคืนนั้นแล้วรึไง? ฉันมีลูกของคุณอยู่ในท้องนะ” อันซิงพูดเสียงเบาหวิวออกมา แต่เหมือนสายฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาตรงหน้า

 

 

เซียวจิ่งสือขมวดคิ้วกวาดตาไปที่ท้องของอันซิง แล้วพูดว่า “น่าขัน คุณจะมีลูกกับผมได้ยังไงกัน คืนนั้นคนที่อยู่กับคุณไม่ใช่ผมซะหน่อย”

 

 

“จะเป็นไปได้ยังไง?” อันซิงโพล่งออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

 

 

“นายมานี่สิ” ตอนนั้นเอง เซียวจิ่งสือก็ตะโกนออกไปด้านนอก ให้ลูกน้องคนหนึ่งของเขาเข้ามา ยืนอยู่ต่อหน้าผู้คน

 

 

“คืนนั้นคนที่อยู่กับคุณที่จริงคือเขา ลูกในท้องคุณน่าจะเป็นลูกเขาจึงจะถูกนะ” เซียวจิ่งสือชี้ไปที่ซั่วเฟิงแล้วพูดกับอันซิง

 

 

“น…นี่เป็นไปไม่ได้!” อันซิงเห็นซั่วเฟิงแล้ว เหมือนกับมีฟ้าผ่าเปรี้ยงลงที่กลางศีรษะเธอ ทุกอย่างอยู่นอกเหนือความคาดหมายของเธอไปหมด

 

 

อันซิงไม่อยากเชื่อว่าคนที่อยู่กับเธอคืนนั้นไม่ใช่เซียวจิ่งสือ เธอคาดคั้นเอากับเซียวจิ่งสือว่า “เซียวจิ่งสือ คุณหลอกฉันอยู่ใช่ไหมคะ? คุณไม่อยากรับผิดชอบเด็กคนนี้ใช่ไหมคะ?”

 

 

“คืนนั้นคนที่มีอะไรกับคุณไม่ใช่ผม คุณจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ” พูดจบ เซียวจิ่งสือก็ดูเวลา แล้วพูดอีกว่า “ทางบริษัทยังมีเรื่องให้ผมต้องจัดการอีก ผมไปก่อนล่ะ เจ้าหน้าที่ฟู่ ผมลาละครับ”

 

 

พอเซียวจิ่งสือไปแล้ว ตำรวจสองนายก็จัดการไปตามขั้นตอน เนื่องจากอันซิงเป็นผู้สั่งการ บวกกับข้อหาขู่บังคับให้ผู้อื่นกระทำผิด ถูกตัดสินให้จำคุกสามปี ส่วนจางหานเป็นจำเลยร่วม ถูกตัดสินยึดทรัพย์ที่มาจากการกระทำผิด ไม่ต้องจำคุก

 

 

แต่พอจางหานถูกปล่อยตัวออกมา ก็รีบเปิดโปงเรื่องเด็กในท้องอันซิงไม่ใช่ลูกของเซียวจิ่งสือ คราวนี้ทุกคนจึงรู้กันหมดว่าอันซิงสวมเขาให้เซียวจิ่งสือ