ตอนที่ 182 มันไม่ได้อาย

โค้ชเถียนพามู่เถาเยาและคนอื่นๆ ขึ้นรถกอล์ฟ ตรงไปยังสนามฝึกแบบที่มีสิ่งกีดขวาง

แค่มองไปก็เห็นม้ารูปร่างสูงใหญ่สีน้ำตาลแดง มันกำลังยกขาจะเตะสิ่งกีดขวางด้วยความหงุดหงิด

ตรงนั้นคือสิ่งกีดขวางสำหรับฝึกม้าแข่งตามกติกาสากล

เสี่ยวเหยี่ย ‘เอาของเด็กเล่นแบบนี้มาให้มันฝึก คิดจะดูถูกกันเหรอ ดูถูกกันใช่ไหม’

มีหลายคนเข้าไปเกลี้ยกล่อมมัน แต่เสี่ยวเหยี่ยก็ไม่ยอมไปฝึก

พวกมู่เถาเยาลงจากรถเดินไปทางมัน

“เสี่ยวเหยี่ย อาละวาดอีกแล้วเหรอ”

พอเสี่ยวเหยี่ยได้ยินเสียงคุ้นเคยก็หันมาทันที วิ่งไปหามู่เถาเยาด้วยความตื่นเต้นดีใจ

จากนั้นก็เอาหัวซุกมู่เถาเยาเหมือนเด็กที่น้อยเนื้อต่ำใจถูกรังแกมาก่อน

มู่เถาเยาลูบหัวใหญ่ๆ ของมันเป็นการปลอบ

“เสี่ยวเหยี่ย คิดถึงฉันใช่ไหม สัปดาห์หน้าส่งนายกับแม่ไปเจอพ่อหน่อยเป็นไง”

ราชาม้าป่าพ่อของมันอยู่ในป่าเซียนโหยว ไม่ยอมออกมา

แน่นอนว่าราชาม้าป่าก็ไม่อยากเห็นลูกตัวเองใช้ชีวิตอยู่ในป่าลึกลับที่สุดแสนจะอันตรายก่อนที่มันจะวิ่งได้ไวเหนือสัตว์ป่าตัวอื่น เลยต้องยอมให้ลูกอยู่กับแม่ในโรงเลี้ยงม้า

เสี่ยวเหยี่ย ‘ฮี้…คิดถึงเจ้านาย!’

“ม้า ม้า ม้า…”

เจ้าถุงลมน้อยบิดตัวอยู่ในอ้อมอกของตี้อู๋โยว อยากจะลง

มันอยากเล่นกับม้าตัวใหญ่ที่รูปร่างสวย

“อันเหยี่ย หยุดดิ้น ตอนนี้ลงพื้นไม่ได้”

ตี้อู๋โยวกลัวเด็กน้อยจะถูกม้าสีน้ำตาลแดงที่ขี้หงุดหงิดตัวนี้เหยียบหรือเตะออกไป

“พี่สาว อันเหยี่ยขี่ม้า”

เจ้าถุงลมน้อยฉลาด รู้ว่าใครจะพาเล่นได้

มู่เถาเยาจูงเสี่ยวเหยี่ยไปให้อันเหยี่ยลูบ

เสี่ยวเหยี่ยพยายามถอย ไม่อยากให้คนอื่นลูบ

มู่เถาเยาหันไปพูดกับมัน “เสี่ยวเหยี่ย อันเหยี่ยชอบแกนะ เล่นกับเขาหน่อยสิ”

ฮี้…ไม่ให้ลูบ!

เสี่ยวเหยี่ยหลบไปด้านหลังมู่เถาเยา

แต่รูปร่างที่แข็งแรงสูงใหญ่ของมันมีเหรอจะหลบหลังมู่เถาเยาที่รูปร่างสะโอดสะองมิด

เจ้าถุงลมน้อยน้ำตาคลอ “พี่สาว ม้าม้าไม่ชอบอันเหยี่ย”

“เปล่าจ้ะ ไม่ว่าใครก็ชอบอันเหยี่ยทั้งนั้น ม้าม้าอาย มันเลยไม่เล่นกับอันเหยี่ย”

เสี่ยวเหยี่ย ‘เจ้านายพูดเหลวไหล!’

มันไม่ได้อาย! ไม่อาย! ก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นแตะ!

เจ้าถุงลมน้อยรู้สึกดีขึ้น กางแขนจะให้มู่เถาเยาอุ้ม

มู่เถาเยาอุ้มเด็กน้อยมาวางบนหลังม้า

เสี่ยวเหยี่ยกำลังอยากสะบัดให้เด็กน้อยตก มู่เถาเยากลับพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเหยี่ย เล่นกับอันเหยี่ยหน่อย เดี๋ยวฉันจะพาแกไปวิ่งสองสามรอบ”

ถึงแม้เสี่ยวเหยี่ยจะไม่เต็มใจ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่มีท่าทีจะสะบัดให้ตกจากหลังแล้ว

เจียงเฟิงเหมียน ตี้อู๋เสีย ตี้อู๋โยว ต่างถูกม้าตัวสูงใหญ่ที่รูปร่างสวยงามตัวนี้สะกดสายตาเข้าแล้ว

“พี่เยาเยา ฉันขอลองลูบมันได้ไหม” เจียงเฟิงเหมียนดวงตาเปล่งประกาย

“ได้สิ”

เสี่ยวเหยี่ย ‘…’

โค้ชเถียนตาลุกวาว

“เสี่ยวเยาเยา ขออนุญาตเสี่ยวเหยี่ยให้บ้างสิ”

มู่เถาเยาพยักหน้า

ตี้อู๋เสียกับตี้อู๋โยวก็อดใจไม่ไหวอยากเอาบ้าง

อาจารย์อาเล็กก็เตรียมพร้อม

เสี่ยวเหยี่ยรู้สึกอยากดีดขาหลังขึ้นมาอีกแล้ว

มู่เถาเยาต้องคอยปลอบเอาใจมันไม่หยุด

เจ้าถุงลมน้อยหัวเราะคิกคักบนหลังม้าไม่หยุด ทั้งยังพูดกับเสี่ยวเหยี่ยต่อเนื่อง

ไม่นานเสี่ยวเหยี่ยก็เกิดความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

เจ้าเด็กพูดมาก รีบหุบปากได้แล้ว! หนวกหู!

สุดท้ายหมดความอดทน มันเอาหน้าซุกอกมู่เถาเยา ต้องการการปลอบโยน

“เอาล่ะๆ เดี๋ยวพาไปวิ่งเยอะๆ เลยนะ”

เสี่ยวเหยี่ยหายดีในชั่วพริบตา

ปล่อยให้เด็กน้อยบนหลังจ้อไม่หยุด คนรอบตัวจะลูบจับยังไงก็ได้

มู่เถาเยายิ้มบาง เอานิ้วช่วยสางขนแผงคอของเสี่ยวเหยี่ยอย่างเป็นจังหวะ

โค้ชเถียนลูบทั้งตัวเสี่ยวเหยี่ยอย่างเต็มอิ่มจุใจ

“เสี่ยวเยาเยา เสี่ยวเหยี่ยสวยมากเลย! ไม่อยากละสายตาเลย!”

“ค่ะ พ่อกับแม่ของมันก็สวยมากค่ะ”

อาจารย์อาเล็ก “เสี่ยวเยาเยา เสี่ยวเหยี่ยเป็นลูกม้าที่เมื่อห้าปีก่อนหนูเอาม้าอัคคัลทีคไปที่ป่าเซียนโหยวผสมกับราชาม้าป่าเหรอ”

“ค่ะ หนูคิดไว้ว่าสุดสัปดาห์หน้าจะพาแม่ของมันกลับไป ทำน้องมาให้เสี่ยวเหยี่ยสักตัว”

เจียงเฟิงเหมียนตาโตเปล่งประกายมองมู่เถาเยา “พี่เยาเยา ฉันอยากได้ลูกม้าสักตัว”

อาจารย์อาเล็กไม่รอให้มู่เถาเยาพูดก็ชิงปฏิเสธก่อน “เสี่ยวเหมียน ลูกเลี้ยงม้าไม่ได้หรอก”

มู่เถาเยาพยักหน้า “เสี่ยวเหมียน พี่มีโรงเลี้ยงม้าอยู่ทางทิศใต้ของเมืองหลวง ถ้าเธอว่างๆ ก็ไปขี่ม้าเลือกม้าได้ตลอดเวลานะ”

ในเมื่อเสี่ยวเหมียนชอบ งั้นก็หาที่เหมาะสมในเย่ว์ตูทำเป็นโรงเลี้ยงม้าขึ้นมา จะได้พาเสี่ยวเหยี่ยมาด้วย

“เสี่ยวเยาเยา อย่าไปตามใจมาก ม้าดีราคาเป็นล้าน เด็กผู้หญิงให้เลี้ยงสัตว์ราคาแพงขนาดนั้นไม่ได้หรอก”

“ม้าตัวนี้ของเสี่ยวเยาเยาถ้าขายออกไป ต่อให้เรียกหลายร้อยล้านก็มีคนซื้อ” โค้ชเถียนน้ำลายไหลใส่เสี่ยวเหยี่ยตลอด

เจียงเฟิงเหมียนตกใจ

“งั้นหนูไม่เอาแล้ว”

เธอไม่รู้จริงๆ

เมื่อก่อนไปขี่ม้าตามทุ่งหญ้าชั่วโมงละแค่ร้อยหยวน เธอจะไปรู้เหรอว่ามีม้าราคาแพงขนาดนี้ด้วย!

มู่เถาเยายิ้ม “เสี่ยวเหมียน เลี้ยงม้าต้องพิถีพิถันมาก เธอต้องตื่นมากลางดึกเพื่อเติมหญ้าให้มัน พามันออกไปเดินเล่นทุกวัน คอยเว้นวันอาบน้ำ ใส่เกือกม้า…เรื่องเยอะมาก แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลา ไว้เรียนจบมหา’ลัยถ้าเธอยังอยากได้ม้าอยู่ พี่จะเลือกลูกม้าสักตัวให้เธอเลี้ยงจนโต”

“ได้ค่ะ”

มู่เถาเยาถามหาแผนที่สนามฝึกจากโค้ชเถียน

เธอจะพาเสี่ยวเหยี่ยออกไปก็ต้องรู้ก่อนว่าวิ่งไปตรงไหนได้บ้าง

โค้ชเถียนส่งแผนที่สนามฝึกเข้ามือถือของมู่เถาเยา จากนั้นได้อธิบายแต่ละสนามอย่างละเอียด

“หนูจำได้แล้วค่ะ โค้ชเถียนคะ งั้นหนูขอพาเสี่ยวเหยี่ยไปทำความคุ้นเคยกับสนามก่อน รบกวนโค้ชเถียนพาอาจารย์อาเล็กกับทุกคนไปเที่ยวตรงอื่นหรือดื่มชาสักถ้วย”

มู่เถาเยาอุ้มเจ้าถุงลมน้อยส่งคืนตี้อู๋โยว

“อันเหยี่ย พี่สาวพาม้าไปวิ่งก่อนนะ”

“พี่สาว อันเหยี่ยก็อยากไปด้วย”

“เสี่ยวเหยี่ยวิ่งเร็ว เดี๋ยวหนูตก”

เจ้าถุงลมน้อยรีบพูด “อันเหยี่ยไม่ตก”

ตี้อู๋โยวถูคิ้วพลางพูด “อันเหยี่ย เดี๋ยวอารองพาไปหาลูกม้าสีขาวให้หนูขี่ดีกว่า”

เจ้าถุงลมน้อยส่ายหน้าไม่หยุด “เสี่ยวเหยี่ยสวยที่สุด”

เสี่ยวเหยี่ย ‘ตาดีนี่เจ้าหนู! โตไปเป็นเด็กอนาคตไกลแน่!’

มู่เถาเยา “อันเหยี่ย พี่สาวไปวิ่งรอบหนึ่งก่อนค่อยมารับหนูแล้วกัน”

เสี่ยวเหยี่ยวิ่งเร็วมาก อันเหยี่ยต้องพลัดตกแน่

เดี๋ยววิ่งกลับมาหนึ่งรอบค่อยอุ้มอันเหยี่ยวิ่งช้าๆ

ตี้อู๋เสีย “อันเหยี่ย ห้ามงอแงนะ”

เจ้าถุงลมน้อย “…”

มู่เถาเยาลูบศีรษะเด็กน้อย จากนั้นก็หันไปพูดกับโค้ชเถียน “งั้นรบกวนโค้ชเถียนดูแลทุกคนด้วยนะคะ”

โค้ชเถียนส่ายมือ “หนูจำเส้นทางได้แล้วใช่ไหม”

“ค่ะ จำได้แล้ว”

“ดีมาก ถ้าไม่รู้ว่าจะกลับมายังไงก็หาเจ้าหน้าที่สักคนให้โทรกลับมาหาโค้ชนะ”

มู่เถาเยาพยักหน้า “ค่ะ หนูไปนะคะ”

อาจารย์อาเล็ก “เสี่ยวเยาเยา ระวังตัวด้วย”

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”

“อืม”

ตี้อู๋เสีย “เสี่ยวเยาเยา อานม้าล่ะ”

“ฉันขี่แบบเปลือยค่ะ”

โค้ชเถียนห้ามมู่เถาเยา “เสี่ยวเยาเยา ขี่แบบเปลือยอันตรายนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกับเสี่ยวเหยี่ยรู้ใจกัน”

เสี่ยวเหยี่ยร้อนใจ เอาหัวเสียดสีมู่เถาเยา เร่งให้ไปสักที

มู่เถาเยากระโดดขึ้นหลังม้าอย่างสบายๆ เสี่ยวเหยี่ยก็ออกวิ่งชนิดที่แทบทนรอไม่ไหว