ตอนที่ 54 ความทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้า

ไม่กี่วันต่อมาเย่ว์จือกวงกล่าวกับผู้อาวุโสทั้งสามของมู่เถาเยาและผู้ใหญ่บ้าน รวมถึงคนอื่นๆ ว่าเขาต้องการสร้างบ้านในหมู่บ้านเถาหยวนซาน เพื่อให้แม่ของเขามาพักฟื้นหลังงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เจรจาพูดคุยเรื่องธุรกิจเสร็จ

เป่ยซี แม่ของเขาไม่เพียงแต่เส้นผมเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนทันทีหลังจากสูญเสียลูกสาว แต่ยังป่วยเป็นโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรงอีกด้วย

เพราะพี่เลี้ยงที่ดูแลลูกสาวของเธอ เป็นเธอที่พามาจากตระกูลเป่ย และเธอก็เคยช่วยชีวิตผู้หญิงคนนั้นมาก่อนรวมถึงปฏิบัติกับอีกฝ่ายเหมือนเป็นน้องสาวของเธอเอง

ตระกูลเป่ยเป็นตระกูลที่ทรงพลังที่สุดของเผ่าหมาป่าพระจันทร์หากไม่นับตระกูลเยว่ และพวกเขาก็รับผิดชอบกองทัพของเผ่ามาตั้งแต่สมัยโบราณ

เป่ยซีและเย่ว์หลั่งเป็นคู่รักกันตั้งแต่ยังเด็ก ก่อนที่ความรักของทั้งสองรักจะลึกซึ้งขึ้นจนกลายเป็นสามีภรรยากันในตอนโต

แม้ว่าจะเป็นการแต่งงานที่มีความสัมพันธ์ทางการเมืองมาเกี่ยวข้อง แต่เผ่าหมาป่าพระจันทร์ก็เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเสมอมา ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่กังวลว่าญาติฝั่งภรรยาจะมายุ่งย่ามเท่านั้น ยังทำให้จิตใจของคนในเผ่ามีความสามัคคีเหนียวแน่นมากขึ้นด้วย

ชนเผ่าบูชาสัญลักษณ์รูปหมาป่า ตระกูลเย่ว์ที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับความสามารถสั่งการและขี่หมาป่าได้ นั่นคือจ้าวแห่งหมาป่า ซึ่งเป็นเทพเจ้าอันเป็นนิรันดร์ของพวกเขา

ดังนั้นไม่ว่าพลังทางทหารของตระกูลเป่ยจะทรงพลังเพียงใด พวกเขาก็ไม่สามารถเป็นหัวหน้าเผ่าได้

หากทั้งสองตระกูลรวมเป็นหนึ่ง จะทำให้ผู้คนที่บูชาจ้าวแห่งหมาป่ายิ่งบูชาเพราะความที่ทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆ

สถานะของผู้หญิงในเผ่าก็สูงมากเช่นกัน และไม่มีลักษณะชายเป็นใหญ่เลยมาตั้งแต่สมัยโบราณ

เพราะถ้ามันแข็งแกร่งพอ หมาป่าตัวเมียก็สามารถเป็นจ่าฝูงได้เช่นกัน…

เย่ว์จือกวงนึกถึงพี่สาว แม่ และบ้านเกิดของเขาแล้ว จิตใจของเขาพลันสั่นไหวเล็กน้อย จึงไม่ทันสังเกตเห็นแววตาเห็นอกเห็นใจของถังถังที่มองมา

“น้องเย่ว์…พี่เย่ว์…” ดูเหมือนว่าจะเรียกอะไรก็ไม่มีอะไรถูกต้อง

หัวใจของถังถังแตกสลาย สุดท้ายตัดสินใจเรียกตามทุกคนว่า “ประธานเย่ว์! แม่ของคุณเป็นโรคอะไรเหรอคะ ตระกูลเย่ว์ของคุณมีอำนาจขนาดนั้นหาหมอดีๆ มารักษาไม่ได้เลยเหรอ หรือว่าจะเป็นโรคที่รักษาไม่หาย หรือไม่ใช่โรคแต่ถูกพิษ หรือว่าถูกวางหนอนคุณไสยมารึเปล่า”

ถ้าถูกพิษเธอสามารถช่วยได้! วางหนอนคุณไสยเธอก็ยังพอเข้าใจอยู่บ้างเล็กน้อย!

ถ้าสามารถช่วยแม่ของเขาได้ เขาคงยินดีที่จะพาเธอเข้าไปในป่าอย่างแน่นอน!

ทุกคน “…”

ยังถูกพิษกับวางหนอนคุณไสยอยู่อีก คุณคิดว่ากำลังถ่ายละครทีวีอยู่ตอนนี้เหรอ

เย่ว์จือกวงมุมปากกระตุกและพูดว่า “โรคทางใจ เธอรักษาไม่ได้” น้องสาวของเขาเท่านั้นที่รักษาได้!

“โอ้”

หยวนเหยี่ยและผู้อาวุโสอีกสามคนรู้เหตุผลดี แต่พวกเขาไม่สามารถตัดสินใจให้หมู่บ้านยกที่ดินให้เขาได้ เพราะอย่างไรพวกเขาก็เป็นคนนอก

ผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้านรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาไม่น้อย แต่ก็ลำบากใจอยู่บ้าง

มีการสร้างโรงงานขนาดใหญ่ในหมู่บ้าน ที่ดินเปล่าที่เหลือจะต้องเก็บเอาไว้สำรอง

ตอนนี้กิจการเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ อาคารโรงงานที่มีอยู่แต่เดิมก็แทบไม่สามารถป้อนทันตลาดได้แล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้หากมีลูกค้าดีๆ เข้ามา แน่นอนว่าไม่มีใครคิดว่าการที่มีเงินมากเกินไปนั้นไม่ดี

ผู้ใหญ่บ้านมู่กล่าว “ประธานเย่ว์ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากช่วย เพียงแต่เราไม่มีที่ดินมากนัก และเราอาจต้องขยายโรงงานในอนาคตอันใกล้นี้”

“ผู้ใหญ่บ้าน ผมได้เดินไปดูรอบๆ ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา พบว่าหมู่บ้านที่อยู่ขนาบข้างกับหมู่บ้านเถาหยวนซานอย่างหมู่บ้านสายน้ำไหลและหมู่บ้านน้ำเหนือมีพื้นที่กว้างใหญ่แต่มีประชากรเบาบาง สภาพแวดล้อมก็ไม่ด้อยไปกว่าหมู่บ้านเถาหยวนซานเลย คิดว่าถ้าเราทำถนนก็จะทำให้กลายเป็นทำเลที่เหมาะสมในการสร้างโรงงานรองๆ ลงมา

คนทั้งโต๊ะจมอยู่ในความคิด

“ผู้ใหญ่บ้าน เมื่อสินค้าถูกนำขึ้นชั้นวางของห้างสรรพสินค้าเทียนเย่ว์ทั่วโลก สถานที่ในหมู่บ้านเถาหยวนซานของคุณก็จะไม่สามารถรองรับความต้องการของตลาดได้อย่างแน่นอน”

อวี๋เซิง เถียนเถียน และซย่ามั่วพยักหน้าทันที

พวกเขามองการณ์ไกลกว่าชาวบ้าน ดังนั้นจึงรู้ว่าสิ่งที่เย่ว์จือกวงพูดมานั้นเป็นความจริง

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์จือกวงเป็นคนนอก พวกเขาคงหารือกับผู้ใหญ่บ้านและคนอื่นๆ เกี่ยวกับการขยายโรงงานไปแล้ว

ผู้ใหญ่บ้านมู่อดไม่ได้ที่จะมองไปยังพวกหยวนเหยี่ยทั้งสามคน

หยวนเหยี่ยยิ้มและโบกมือ “เยาเยาไม่ปล่อยให้เราจัดการเรื่องเหล่านี้เอง พวกเธอคุยกันไปเถอะ”

ผู้ใหญ่บ้านชราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดกับเย่ว์จือกวง “ประธานเย่ว์ แม้ว่าฉันจะเป็นผู้ใหญ่บ้าน แต่ฉันไม่เข้าใจเรื่องธุรกิจ ฉันจะตอบคุณหลังจากที่เรา ประธานอวี๋ ประธานเถียนและประธานซย่าได้หารือกับเสี่ยวเยาเยาแล้ว เพราะฉะนั้นขอเวลาให้เราสักหน่อยได้ไหม”

พวกเขาจะลงมือทำได้ก็ต่อเมื่อเสี่ยวเยาเยาพยักหน้า

“ได้สิครับ ค่อยๆ คุยกันก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อน” ผมรอมากว่าสิบแปดปีแล้วรอต่อไปอีกนิดได้

ผู้ใหญ่บ้านชรายิ้มพลางตอบ “ตกลง”

“ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากมอบเงินเพื่อเปิดถนนของหมู่บ้านทั้งสามเพื่อแลกเปลี่ยนกับที่อยู่อาศัยในหมู่บ้านเถาหยวนซานครับ”

“นั่นไม่ได้ เราเอาเปรียบคุณมากขนาดนั้นไม่ได้”

ทุกคนในหมู่บ้านรู้ดีว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่สร้างถนน เพราะถนนลาดยางที่นำไปสู่ภายนอกหมู่บ้านของพวกเขานั้นจ่ายโดยเสี่ยวเยาเยาคนเดียว

ตอนแรกทุกคนคิดว่าถนนสร้างโดยรัฐบาล แต่ต่อมาเมื่อเข้าไปขอบคุณรัฐบาลก็กลายเป็นว่า…

เขาจึงบอกกับคนทั้งหมู่บ้าน!

เราต้องให้ทุกคนระลึกถึงความดีที่เสี่ยวเยาเยาทำเพื่อหมู่บ้าน!

สำหรับวิธีการที่เสี่ยวเยาเยาได้เงินมานั้นไม่มีใครสงสัยเลย

เพราะเสี่ยวเยาเยาแตกต่างจากทุกคนตั้งแต่เธอยังเป็นทารก

จึงไม่แปลกใจเลยที่เธอจะมีเงิน!

“ไม่เป็นไรครับ ผู้ใหญ่บ้าน จริงสิที่ดินบนหน้าผาที่อยู่ใกล้ป่าที่สุดจะใช้ทำอะไรเหรอครับ”

“ฉันยังไม่มีแผน มันเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ แต่ว่าใกล้ป่าเกินไป และไม่มีคนอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าเราจะสร้างโรงงานที่นั่น น้ำ ไฟ และสาธารณูปโภคด้านอื่นๆ ก็คงไม่สะดวก”

“ผู้ใหญ่บ้าน ถ้ามันไม่ได้มีประโยชน์อะไร โปรดส่งต่อให้ผม ผมจะใช้สร้างลานจอดเฮลิคอปเตอร์เพื่อขนส่งสินค้า”

“ลานจอดเฮลิคอปเตอร์…คุณคิดจะขนส่งสินค้าผ่านทางอากาศใช่ไหม เนื้อที่ใหญ่พอเหรอ”

ผู้ใหญ่บ้านไม่เคยขึ้นเครื่องบิน และสนามบินที่เคยเห็นในทีวีก็ใหญ่โตมาก!

“ใหญ่พอครับ เทียนเย่ว์มีห้างสรรพสินค้าอยู่ทั่วโลก และการขนส่งทางอากาศนั้นช่วยประหยัดเวลาและประหยัดแรงงานได้มากที่สุด”

อวี๋เซิง เถียนเถียน และซย่ามั่วคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่สองสามวันและคิดไม่ตก อะไรคือเสน่ห์ของหมู่บ้านเถาหยวนซานที่ทำให้กลุ่มธุรกิจเครือเทียนเย่ว์มีข้อยกเว้นให้กับพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า?

พวกเขาไม่เคยขายสินค้าของตัวเองมาก่อนด้วยซ้ำ!

บริษัทใดไม่พยายามทุกวิถีทางเพื่อเข้าสู่ธงของเทียนเย่ว์บ้าง

หมู่บ้านเถาหยวนซานไม่เพียงเดินทางมายากเท่านั้น แต่ยังกลายเป็นผลิตภัณฑ์ที่ผลิตขายเองเพียงแห่งเดียวของกลุ่มธุรกิจเครือเทียนเย่ว์!

โลกนี้จะแฟนตาซีมากเกินไปแล้ว!

“ที่ดินผืนนั้นเราเก็บไว้เองก็ไม่มีประโยชน์อะไรมาก หากประธานเย่ว์อยากใช้ก็สามารถใช้ได้ เรื่องนี้ฉันสามารถตัดสินใจให้ได้เลย”

“ตกลง ขอบคุณผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านเถาหยวนซานด้วยครับ!”

เย่ว์จือกวงมองไปรอบๆ กลุ่มคน และมองไปที่หยวนเหยี่ยอีกครั้ง “หมอเทวดาหยวน ผมบอกเสี่ยวเยาเยาก่อนมาที่นี่แล้วว่าจะเชิญเธอและครอบครัวของศิษย์พี่ใหญ่เธอไปทานอาหารเย็นด้วยกันหลังจากที่ผมกลับไป”

หยวนเหยี่ยยิ้มและพยักหน้า “ให้เธอจัดการเองได้เลย”

“เย่ว์…ประธานเย่ว์ คุณเองก็รู้จักกับตา…เสี่ยวเยาเยาด้วย?” ถังถังดูสับสน

“อืม”

อวี๋เซิง เถียนเถียน และซย่ามั่วตระหนักได้ในทันที

ที่แท้ก็เป็นเพราะเจ้านาย!

ไม่แปลกใจเลยที่ประธานเย่ว์จะมีพฤติกรรมลึกลับแบบนั้น

พวกเขาเริ่มแปลกใจในตัวเจ้านายตัวน้อยมากขึ้นเรื่อยๆ!

“หมอเทวดาหยวน คราวหน้าที่ผมมา ผมอยากพาแม่มาพักที่บ้าน คุณสะดวกไหมครับ”

“นี่…เธอต้องคุยกับเสี่ยวเยาเยาเอง ถ้าเธอตกลงเราก็ไม่มีปัญหา”

ซย่าโหวโซ่วและภรรยาของเขาพยักหน้าตาม

“โอเคครับ”

ผู้ใหญ่บ้านพูดอย่างกระตือรือร้น “ถ้าแม่ของคุณอยากจะมาอยู่ที่นี่สักพักก็มา ที่นี่มีห้องมากมายที่ยังว่างอยู่”

“ขอบคุณครับผู้ใหญ่บ้าน” แต่ก็ยังต้องบอกให้น้องสาวรู้ก่อนสักคำ

ชาวบ้านไม่ทราบเหตุผล ดังนั้นพวกเขาย่อมไม่ปฏิเสธคำขอที่ดูเหมือนปกตินี้

“พรุ่งนี้ ผมจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรกับทุกคนแล้วนำกลับไปฝากเสี่ยวเยาเยาที่เมืองเย่ว์ตูในวันเสาร์”

มู่อี้ลูกชายของผู้ใหญ่บ้านชรายิ้มและพูดว่า “ฉันเพิ่งส่งไปให้เสี่ยวเยาเยาเมื่อวานนี้ เธอน่าจะได้รับในวันนี้แหละ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็จะเอาไปด้วยส่วนหนึ่ง”

“เอาเท่าที่คุณอยากได้เลย”

เย่ว์จือกวงพยักหน้า จากนั้นก็มองไปที่หญิงสาวข้างๆ เขา “ถังถัง…”

“ค่ะ ฉันเองก็จะเข้าป่าไปกับคุณด้วย!”

“…ที่ผมอยากจะพูดก็คือ ค่าโฆษณาของคุณ ทางเทียนเย่ว์จะเป็นคนจ่ายเอง”

“ฉันไม่เอาค่าโฆษณา คุณช่วยพาฉันเข้าไปในป่าได้ไหม” หัวใจของถังถังมีแต่ป่าที่เต็มไปด้วยสมบัติ!

ทุกคน “…” อดไม่ได้ที่จะคิดเหลวไหล!

พวกเขาคิดสกปรกเหรอ

“…ไม่เอาก็ช่างเถอะ!” อยากให้เขาเป็นบอดี้การ์ดเหรอ ไม่มีทาง!

“งั้นเอาค่ะ!” ยังไงก็เข้าไปในป่าไม่ได้ ไม่รับก็โง่สิ!