เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1175

หานอู๋ซวงเดินไปด้านหน้า ตบไหล่หานสงแล้วพูดว่า “พอแล้ว ความสามารถแค่นั้นของนาย ขืนทำต่อไปก็มีแค่ตายเท่านั้น รีบถอยไปเลย!”

หานสงตะโกนพูดเสียงดัง “มือฉัน ดึงออกมาไม่ได้แล้ว”

ขณะกำลังพูด ได้ยินเสียงหักดังขึ้นอย่างชัดเจน เห็นได้ด้วยตาเปล่า เหมือนแขนของหานสงโดนพลังอะไรกดอยู่ จู่ๆ มันก็หัก

หานอู๋ซวงเห็นว่าผิดปกติ จึงถีบหานสงจนกระเด็นออกไป

ถีบนี้ทรงพลังมาก ถีบจนหานสงกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร ชนลูกหลานตระกูลหานจนล้มระเนระนาด

“รีบพาเขาไปรักษาเร็วๆ เหมือนกระดูกแตกทั้งตัวแล้ว มุกซานไห่ เป็นของที่พวกนายสามารถเล่นได้ตามใจชอบเหรอ พละกำลังไม่เพียงพอ ระวังจะตายไม่รู้ตัว ใครใช้ให้หานสงเข้ามาลอง”

จู่ๆ ทุกคนหันไปมองทางด้านหนึ่ง ตรงนั้นมีผู้ชายนอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ เขาคือหานหยวนหนิงที่แขนขาดไปแล้ว

“ฉันบอกว่าตอนนั้นฉันเคลื่อนไหวมุกซานไห่ได้สามก้าว หานสงเลยอยากลอง จะโทษก็โทษฉันเถอะ!”

หานหยวนหนิงพูดอย่างเฉยเมย

หานอู๋ซวงมองหานหยวนหนิงด้วยความปลง โบกมือไปมาแล้วไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก

ผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นหัวเราะ ไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของหานสงเลย

ผู้อาวุโสสองสามคนยังคงคุยกัน “เมื่อกี้เสียงกระดูกหักชัดเจนมากเลย เป็นหนุ่มนี่ดีจริงๆ กระดูกก็แข็งแรงเหมือนกัน”

“อืม เมื่อกระดูกที่หักเชื่อมต่อกันใหม่ จะแข็งแกร่งทนทานขึ้น ถ้าเจ้าเด็กหานสงมีสมองหน่อย สามารถมุ่งเน้นการบ่มเพาะเลี้ยงดูเขาได้”

“โง่ซื่อบื้อก็ไม่เลวนะ!”

เสียงพูดคุยของพวกเขาลอยเข้าหูลู่ฝาน ลู่ฝานได้ยินแล้วรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

สายตามองไปข้างหน้า มุกซานไห่ใหญ่ประมาณครึ่งตัวคน ลู่ฝานถามว่า “นี่อะไรเหรอ”

ขณะนั้นผู้อาวุโสใหญ่กระแอมเบาๆ สองสามครั้ง แล้วพูดเสียงก้องกังวานว่า “ลู่ฝาน เข้ามาสิ วันนี้เตรียมมุกซานไห่มาให้นาย นายพยายามใช้พลังทั้งหมดในตัว มาขยับมุกซานไห่เม็ดนี้ จำไว้ว่าเมื่อขยับได้เพียงเล็กน้อย พลังของนายจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ขยับได้หนึ่งก้าว พลังของนายจะเพิ่มขึ้นมาก”

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้า มองมุกซานไห่อย่างละเอียด ในที่สุดเขาก็เห็นข้างในของไข่มุกเม็ดนี้ มีเทือกเขาแช่อยู่ในน้ำ นั่นไม่ใช่เทือกเขาปลอมแน่นอน เขาที่เคยเห็นโลกใบเล็กของจักรพรรดิอู่ เขายืนยันว่านี่คือส่วนหนึ่งของโลกใบเล็กอีกแล้ว

ลู่ฝานตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าตระกูลหานจะเอาของของขุนพลังสุดเหนือฟ้ามาช่วยเขา

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มแล้วพูดว่า “ลองดูสิ”

คนรอบๆ พากันตะโกนเสียงดังขึ้นมา

“พี่ลู่ฝาน ลองสิ! ให้พวกเราเห็นหน่อยว่าพี่จะทำให้มันขยับได้กี่ก้าว”

“พี่ลู่ฝานรีบลองเร็วๆ!”

ลู่ฝานค่อยๆ ยื่นมือข้างหนึ่งออกมา วางลงบนมุกซานไห่ จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่าเทือกเขาในมุกซานไห่เคลื่อนไหว น้ำหนักมากมายกดลงบนมือของเขา

ลู่ฝานรีบดึงมือกลับมา แต่กลับพบว่าเหมือนมือตัวเองโดนกดเอาไว้แล้ว ไม่สามารถขยับได้เลย

แผดเสียงออกมาเบาๆ ปราณชี่พุ่งขึ้นมา ลู่ฝานใช้ปราณชี่ดันลงบนมุกซานไห่ จึงสามารถหลุดออกมาได้ทันที

มองมุกซานไห่อย่างหวาดผวา ลู่ฝานพูดว่า “น้ำหนักน่ากลัวมาก”

หานอู๋ซวงและคนอื่นมองลู่ฝานอย่างตะลึง คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานยังดึงมือกลับมาได้

คนรอบๆ พากันเงียบกริบทันที นัยน์ตาหานหยวนหนิงมีประกายประหลาดสว่างขึ้นมา

หานอู๋ซวงพูดว่า “นี่คือสมบัติที่บรรพบุรุษรุ่นแรกของตระกูลหานทิ้งไว้ มีประสิทธิภาพกดศักยภาพของร่างกายมนุษย์ แค่ต้านทานไหว จะเป็นวิธียกระดับวิทยายุทธและพลังได้เร็วที่สุด เจ้าเด็กลู่ฝาน นายไม่ได้จะถอยใช่ไหม”