เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1178

ทันใดนั้น วัยรุ่นพวกนี้พูดอย่างตกใจกลัว “พี่ลู่หมิง”

ลู่หมิงมองลู่ฝานที่อยู่บนพื้นแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “พวกนายทำร้ายเขาทำไม ลูกหลานตระกูลลู่ไม่ฆ่าฟันกันเอง พวกนายอยากโดนไล่ออกจากตระกูลลู่ใช่ไหม สวะแบบนี้ ปล่อยเขาไปตามยถากรรมเถอะ!”

ลู่ฝานกัดฟันพูดออกมาว่า “ฉันไม่ใช่สวะ!”

ลู่หมิงส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา แล้วพาคนออกไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเลือดนองเต็มพื้น

ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง ในลานกว้าง ลู่ฝานมองหินศิลาดำข้างหน้าด้วยใบหน้าสิ้นหวัง แดนฝึกร่างชั้นสาม ระดับต่ำ!

ในซอยเล็กๆ จางเยว่หานพูดเสียงเบาว่า “ลู่ฝาน ยอมรับความจริงหน่อย นายก็รู้ว่าระหว่างเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้ ลาก่อน”

ลู่ฝานกำหมัดแน่น ยืนอยู่ในซอย ปล่อยให้หิมะร่วงใส่จนเต็มตัว

ผู้อาวุโสทุกคน ลูกหลานตระกูลหานทุกคนมองภาพนี้ โดยเฉพาะหานหยวนหนิง เขาอ้าปากค้าง ช็อกไปแล้ว

จู่ๆ เสียงดังขึ้นมา

“พอแล้ว!”

ในม่านแสง ภาพกลับมาเป็นลู่ฝานที่แบกภูเขาหนักอยู่บนตัว

ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกายเหมือนฟ้าแลบ ร่างกายเหมือนขุนเขา ลู่ฝานแผดเสียงดังออกมาว่า “จะใช้ความทรงจำมาปั่นป่วนความตั้งใจของฉัน นายประเมินคนอย่างลู่ฝานง่ายไปแล้ว! ถ้าภูเขาทับฉัน ฉันก็จะย้ายภูเขา ถ้าฟ้าทับฉัน ฉันก็จะทำลายฟ้า! ปรากฏ!”

เงาด้านหลังลู่ฝานใหญ่ขึ้นอีก

เงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วคำรามออกมา ตัวลู่ฝานมีแสงสว่างจ้า

ลู่ฝานที่หลับตาอยู่ด้านนอก มีกระบี่หนักไร้คมปรากฏขึ้นด้านหลัง ส่วนลู่ฝานที่อยู่ในมุกซานไห่มีกระบี่หนักไร้คมปรากฏขึ้นในมือ

เปลวไฟลุกโชนบนกระบี่หนัก ปราณชี่พลุ่งพล่าน

ครั้งที่สาม เปลี่ยนเทพมาร!

เมื่อโจมตีด้วยกระบี่ ยอดเขาระเบิดออกทันที

น้ำทะเลมากมายกลายเป็นควันขาว ตอนนี้ทั้งมุกซานไห่เกิดการเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง

และตอนนี้เอง ลู่ฝานที่อยู่ในแสงหายตัวไป

ลู่ฝานที่อยู่ด้านนอกลืมตาขึ้นทันที ยกมุกซานไห่ด้วยมือสองข้าง แล้วขว้างออกไปอย่างแรง

มุกซานไห่ลอยขึ้นทันที ผู้อาวุโสสองสามคนพูดด้วยความตกใจสุดขีด “อย่า!”

ทันใดนั้นลำแสงพุ่งเข้าไปหามุกซานไห่

ลู่ฝานหอบหายใจแรง ทรุดนั่งลงบนพื้น เมื่อมือซ้ายกดลงบนพื้น จู่ๆ แขนทั้งแขนของลู่ฝานจมลงไปในพื้นดิน

ลู่ฝานตกใจจนรีบดึงมือตัวเองกลับมา แล้วมองอย่างอึ้งๆ

เอ๊ะ ทำไมพื้นนี่มันอ่อนนุ่มขนาดนี้ล่ะ ผิดปกตินะเนี่ย!

ลู่ฝานใช้นิ้วกดลงไปอีก มันทะลุเข้าไปเหมือนกัน ง่ายเหมือนทะลุเข้าไปในกระดาษ

ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสคนอื่นเพิ่งเหาะกลับมา ผู้อาวุโสสองสามคนช่วยกันยกมุกซานไห่ เหงื่อไหลออกมาตรงหน้าผาก

“เก็บไว้ๆ ไอ้เด็กเวร นายใช้เสร็จก็โยนมันทิ้งหรือไง นี่กระแทกคนตายได้เลยนะ”

ลู่ฝานยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน แล้วพูดว่า “ขอโทษๆ อารมณ์ชั่ววูบครับ ลุงหาน ผู้อาวุโสใหญ่ ทำไมฉันรู้สึกว่าร่างกายฉันผิดปกติเล็กน้อย”

ระหว่างพูด ลู่ฝานกดลงบนพื้นให้ผู้อาวุโสใหญ่ดูอีกครั้ง

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสสูดหายใจเฮือกด้วยความหวาดกลัว แล้วพูดว่า “พลังของนายแข็งแกร่งขึ้นจนเกินขนาด!”

จนถึงตอนนี้หานอู๋ซวงยังอ้าปากค้างอยู่เลย เขาพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ลู่ฝานมองมือตัวเองแล้วพูดว่า “ที่แท้พลังแข็งแกร่งขึ้นนี่เอง ฮ่าๆ เป็นเรื่องดี!”

ลู่ฝานหัวเราะอย่างได้ใจ รอยยิ้มเบิกบานเต็มใบหน้า

พวกลูกหลานตระกูลหานเพิ่งตั้งสติได้

“เมื่อกี้พี่ลู่ฝานโยนมุกซานไห่ออกไปเหรอ”

“ใช่ ทุกคนเห็นกันหมด ไหนบอกว่าขยับได้เพียงนิดเดียวก็สุดยอดมากแล้ว”

“แล้วถ้าโยนออกไปจะเรียกว่าอะไร ความสูงนั่นเหมือนโยนเด็กน้อยเลย”

“นายโยนเด็กน้อยสูงขนาดนั้นเลยหรือไง!”

“ตอนนี้พลังของพี่ลู่ฝานคงล้ำลึกจนยากจะคาดเดา!”