เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1187

ลู่ฝานกินผลไม้สองผลจนหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นนั่งหลับตาพักสายตาอยู่อีกด้านหนึ่ง ส่วนคำพูดของเทียนชิงหยาง เขาฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา กลับเป็นเทียนชิงหยางที่โมโหจนเกือบตายเสียเอง

เรื่องบางเรื่องก็เช่นนี้ เมื่อไม่ให้ความสำคัญ ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรแล้ว

ใครยิ่งให้ความสำคัญ ก็ยิ่งปั่นป่วนจุดยืนของตัวเอง

เทียนชิงหยางโจมตีจนโจมตีไม่ได้ ด่าจนไม่รู้จะด่ายังไง ดูลู่ฝานสิ เขาหลับตาไปแล้ว

ขบฟันจนเกิดเสียงดัง จู่ๆ เทียนชิงหยางพูดว่า “ลู่ฝาน ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”

ลู่ฝานค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วพูดว่า “นายยังมีเรื่องคุยกับฉันอีกเหรอ”

เทียนชิงหยางพูดเสียงดุ “ฉันจะคุยเรื่องอู่คงหลิงกับนาย”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อู่คงหลิงเหรอ มีอะไรให้พูดอีกล่ะ”

เทียนชิงหยางดึงกระบี่มังกรคำรามออกมา ปักลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ฉันจะพนันกับนาย ถ้าฉันชนะ นายส่งอู่คงหลิงมา”

ลู่ฝานมองเทียนชิงหยางด้วยสีหน้าประหลาด จู่ๆ เขาหัวเราะออกมา

“เทียนชิงหยาง นายเป็นคนตระกูลเทียนจริงเหรอ ทำไมฉันรู้สึกว่านายยังสู้คนธรรมดาทั่วไปไม่ได้เลย เอาคนมาพนันได้ด้วยเหรอ”

เทียนชิงหยางแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “ทำไมจะพนันไม่ได้ล่ะ คนที่ต้องส่งลูกส่งเมียให้คนอื่นมีอยู่ถมไป อยู่ที่ว่านายจะยอมพนันหรือเปล่า ลู่ฝาน นายไม่มีความสามารถหรือเปล่า!”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันมีความสามารถหรือเปล่า มีเพียงผู้หญิงเท่านั้นที่รู้ เทียนชิงหยาง การพนันแบบนี้ฉันไม่พนันกับนายหรอก อย่าว่าแต่ฉันตัดสินใจเรื่องของอู่คงหลิงไม่ได้เลย ถึงฉันตัดสินใจได้ ฉันก็ไม่พนันแบบนี้กับนายหรอก นี่สิถึงเรียกว่าปัญญาอ่อน!”

เทียนชิงหยางตบโต๊ะจนกลายเป็นผุยผง กระบี่ยาวชี้อยู่ที่คอลู่ฝาน

ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย ไม่กลัวเลยสักนิด

เทียนชิงหยางพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ลู่ฝาน นายทำให้ฉันอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าคนบ้านนอกที่มาจากเขตเล็กๆ แบบนายเหรอ”

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ฉันว่านายไม่กล้า! นายไม่เพียงแต่จะไม่กล้า หนำซ้ำยังทำไม่ได้ด้วย ถ้าจะสู้กัน ฉันพร้อมทุกเมื่อ ใครจะตายก็ยังไม่แน่ อย่างที่นายพูด ฉันเป็นคนบ้านนอก ฉันไม่สนใจการคัดเลือกอะไรนั่นหรอก!”

นัยน์ตาลู่ฝานก็มีความอาฆาตเช่นกัน จับกระบี่หนักไร้คมเอาไว้ในมือ ทั้งสองฝ่ายตึงเครียด เมื่อกำลังจะต่อสู้กัน

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ มีคนหนึ่งเดินเข้ามา

“โอ้ จะทะเลาะกันเหรอ ดีเลยๆๆ พวกนายรีบสู้กัน หลังจากนั้นฉันจะไปแจ้งฝ่าบาท ฉันจะได้ลดคู่แข่งไปได้สองคน!”

เสียงชัดเจน ฟังดูเด็กเล็กน้อย

ทั้งสองคนหันไปมองพร้อมกัน สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือหลู่ยินที่กำลังค้ำไม้เท้าอยู่

เทียนชิงหยางวางกระบี่ลงด้วยความโมโห ถลึงตาใส่ลู่ฝานอย่างน่ากลัว แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายตายศพไม่สวยแน่”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันตรงข้ามกับนาย ฉันจะเหลือศพนายแบบสมบูรณ์”

พูดจบ ลู่ฝานลุกขึ้นเดินไปข้างนอก เทียนชิงหยางไม่ได้รั้งเขาไว้ ปล่อยให้ลู่ฝานเดินออกไปนอกห้อง

หลู่ยินส่ายหน้าถอนหายใจ แล้วพูดว่า “น่าเสียดาย ถ้าพวกนายสองคนสู้กันจริงๆ ก็ดีสิ”

เทียนชิงหยางส่งสายตาโหดเหี้ยมไปทางหลู่ยิน

หลู่ยินกลอกตามองบนใส่เทียนชิงหยาง แล้วพูดว่า “นายจ้องฉันทำไม ฉันไม่ได้แย่งผู้หญิงนายสักหน่อย เทียนชิงหยางตระกูลเทียนผู้ยิ่งใหญ่ ดุผู้หญิงอ่อนแอบอบบางอย่างฉัน นายทำลงเหรอ”

เทียนชิงหยางแทบกระอักเลือดออกมา ผู้หญิงอ่อนแอบอบบางงั้นเหรอ คำพูดนี้ใช้กับเธอได้ด้วยเหรอ

คนอื่นไม่รู้ แต่เขาจะไม่รู้เหรอ

ฉายาปีศาจสาวหลู่ยินแห่งตระกูลหลู่ โด่งดังเป็นอย่างมาก!