เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1284

ฉู่เทียนหัวเราะแล้วพูดว่า “ถือว่าใช่ก็ได้ สิบตระกูลใหญ่ ชื่อน่าขำชะมัด”

ฉู่เทียนกับฉู่สิงถอนหายใจออกมา พาลู่ฝานและคนอื่นเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ

เดินตามซอยไปข้างหน้า จากที่ศิษย์พี่ฉู่สิงพูด ผ่านซอยเล็กนี้ไปก็ถึงแล้ว

ลู่ฝานถามศิษย์พี่หานเฟิงเสียงเบาว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง พี่ก็เป็นคนของสิบตระกูลใหญ่ อย่าบอกนะว่าตอนเด็กพี่ไม่เคยเจอพวกศิษย์พี่ฉู่สิง”

หานเฟิงมองบนแล้วพูดว่า “ตอนเด็กฉันก็เป็นพวกนักเลงในเมืองหลวงนะ ฉันท่องไปทั่วเมืองหลวงแล้ว แต่ไม่เคยเห็นคนของตระกูลฉู่กับตระกูลตระกูลโอวหยาง พูดตามตรง ฉันเคยคิดมาตลอดว่าสองตระกูลนี้ย้ายออกจากเมืองหลวงไปนานแล้ว ดูเหมือนตอนนี้สิ่งที่ฉันคาดเดาในตอนนั้นมีเหตุผล!”

ระหว่างพูด ทุกคนเดินออกจากซอยเล็ก

สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือถนนเปล่าเปลี่ยว

นี่ดูเหมือนถนนที่ร้างมานานแล้ว จินตนาการไม่ออกเลยว่าใจกลางเมืองหลวงที่เจริญรุ่งเรืองจะมีที่แบบนี้ด้วย

บนถนนแห่งนี้มีเพียงคฤหาสน์หนึ่งหลังและประตูขนาดใหญ่

ประตูทองแดงปิดสนิท ไม่มีป้ายบ้านเลขที่ แต่ดูจากฝุ่นบนประตู ที่นี่ถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานานแล้ว

“นี่คือตระกูลฉู่เหรอ”

ลู่ฝานเอ่ยถาม

ฉู่สิงส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ใช่ ที่นี่เป็นแค่คฤหาสน์ที่เย็นยะเยือกเท่านั้น”

ฉู่เทียนพูดต่อ “แล้วก็ศพที่ไม่อยากนึกถึง”

ทุกคนเดินมาถึงหน้าประตู ฉู่เทียนเคาะเบาๆ ลงบนประตูทองแดงทั้งสองด้าน จากนั้นจึงผลักประตูเข้าไป

ลู่ฝานดูออกว่าการเคาะประตูไม่กี่ครั้ง เป็นวิธีการอย่างหนึ่ง เหมือนวิธีทำลายค่ายกลบางอย่าง

ดูเหมือนคฤหาสน์ร้างแห่งนี้ไม่ธรรมดา!

“ใคร”

เพิ่งผลักประตูทองแดงให้เปิดออก หลินหย่าปรากฏอยู่ในสายตาทุกคน

ท่ามกลางพงหญ้า หลินหย่านั่งอยู่หน้าประตูลานด้านหน้า กำลังใช้กิ่งไม้รองหม้อเหล็กทำอาหารกิน!

โยนกระบี่จงเทียนไปอีกด้านอย่างไม่สนใจ หลินหย่ามองลู่ฝานและคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

“ฉู่หลิง! พวกเราเอง!”

“ฉู่หลิง! นายอยู่ที่นี่จริงด้วย”

ตอนที่เห็นหลินหย่า ฉู่สิงกับฉู่เทียนทนไม่ไหวแล้ว

ทั้งสองคนตะโกนเสียงดัง แล้วพุ่งเข้าไปหาหลินหย่า

เมื่อหลินหย่าเห็นฉู่สิงกับฉู่เทียน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งตัว

“พี่ใหญ่ พี่รอง!”

หลินหย่าเหยียบหม้อจนคว่ำ รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งสามคนกอดกันแน่น

หานเฟิงเห็นภาพนี้ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “เราต้องปิดประตูไหม สามหนุ่มนี่กอดกันแล้วดูขัดตายังไงไม่รู้!”

ลู่ฝานดึงศิษย์พี่ใหญ่กับหานเฟิงออกมาข้างนอก แล้วพูดว่า “ให้พวกเขาคุยกันเถอะ!”

ทั้งสามคนรีบเดินไปทางประตูข้างนอก แต่จู่ๆ ฉู่สิงตะโกนขึ้นมาว่า

“ฉู่หลิงนายเป็นอะไรไป ฉู่หลิง!”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกน พวกลู่ฝานรีบพุ่งเข้าไปทันที

เมื่อเพ่งมอง ทั้งสามคนเห็นหลินหย่าทรุดลงบนพื้น ฉู่สิงกับฉู่เทียนรีบประคองเขาไว้

“เกิดอะไรขึ้น!”

ฉู่เทียนตะโกนเสียงดัง

หลินหย่าหอบหายใจ พูดเสียงเบาว่า “วิชาของฉันแว้งกัดแล้ว ฉันตื่นเต้นไม่ได้ ฉันตื่นเต้นไม่ได้!”

เมื่อได้ยินคำว่าวิชาแว้งกัด ลู่ฝานคิดถึงวิชาชิงวิญญาณขึ้นมาทันที

ลู่ฝานเอามือข้างหนึ่งวางลงบนหน้าอกหลินหย่าทันที จากนั้นตะโกนพูดกับคนอื่นว่า “หลีกไปให้หมด!”

ทุกคนรีบหลีกทาง ลู่ฝานใช้พลังวิญญาณออกมา

ทันใดนั้นหลินหย่าสั่นไปทั้งตัว

หลินหย่ามองลู่ฝานอย่างประหลาดใจแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน! นาย……”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “อย่าพูด มีอะไรค่อยว่ากัน!”