เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1579

“ฉันจะจำไว้!”

สุ่ยโม่หรานพูดเสียงเบา

จู่ๆ เธอเดินเข้ามาข้างลู่ฝาน ยื่นหน้ามาข้างหูลู่ฝานแล้วขยับริมฝีปากเบาๆ

ใช้เสียงที่ลู่ฝานได้ยินเพียงคนเดียวพูดว่า “ลู่ฝาน การชนะฉันจะเป็นเรื่องที่นายเสียใจที่สุดไปตลอดชีวิต เพราะฉันจะจับจ้องนาย จนวันใดวันหนึ่งฉันจะเอาชนะนายได้!”

นัยน์ตาสุ่ยโม่หรานเต็มไปด้วยประกายลุกโชน ลู่ฝานเห็นสายตาแบบนี้แล้วรู้สึกปวดหัวเข้าไปอีก

เขาไม่ได้พูดอะไรมาก มองสุ่ยโม่หรานอย่างเฉยเมย

สุ่ยโม่หรานแอบหยิกแขนลู่ฝานแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ตกลงกันแล้วนะ!”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยปกติเลย!

ลู่ฝานหันมองคนรอบๆ ทุกคนมองพวกเขาสองคนด้วยสายตาประหลาด

ลู่ฝานอ้าปาก เขาอยากอธิบายว่าอันที่จริงไม่ได้มีอะไร

แต่คำพูดติดอยู่ที่ปาก เขากลับพูดไม่ออก เพราะเขารู้ว่าถึงเขาพูดก็ไม่มีใครเชื่อ

ลู่ฝานเก็บยาแล้วเดินกลับมาข้างผู้อาวุโสสาม “ได้รับความโชคดีจากสวรรค์ ทำหน้าที่สำเร็จอย่างสมบูรณ์”

แววตาผู้อาวุโสสามวูบไหว แอบเห็นรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ทำได้ดี”

หั่วตันซูเดินมาข้างลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน การตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตฉันคือพานายมาตระกูลหั่ว ช่างมีหน้ามีตาจริงๆ นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี ไม่ใช่สิ น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบร้อยปีที่ตระกูลหั่วของเราได้ที่หนึ่งในการประลองยา!”

หั่วหลงชิ่งก็ยิ้มแล้วพูดกับลู่ฝานว่า “ยินดีด้วยนะลู่ฝาน นายโด่งดังในประเทศตันเซิ่งแล้ว ต่อจากนี้ท่ามกลางผู้แข็งแกร่งในประเทศตันเซิ่งต้องมีชื่อนายแน่นอน!”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ขอให้เป็นอย่างที่คุณชายใหญ่พูด หวังว่าฉันจะพัฒนาได้อีกก้าวหนึ่ง”

หั่วหลงชิ่งกระแอมสองทีแล้วพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ผู้ดูแลลู่ฝาน ฉันมีคำถามอีกหนึ่งคำถาม เมื่อกี้สุ่ยโม่หรานคุยอะไรกับนายเหรอ ฉันอยากรู้มากเลย!”

ลู่ฝานยิ้มแหยแล้วพูดว่า “ไม่ได้พูดอะไรเลย เธอบอกฉันว่าต่อไปเธอจะเอาชนะฉันให้ได้”

ใบหน้าหั่วหลงชิ่งดูไม่เชื่อ หั่วหลงจู้ที่อยู่ข้างๆ ส่งเสียงหึแล้วพูดว่า “คงไม่ธรรมดาขนาดนั้นหรอก ฉันว่าเธอชอบนาย ยินดีด้วยนะลู่ฝาน คุณหนูรองตระกูลสุ่ยชอบนายแล้ว ถือเป็นวาสนาของนาย ไม่แน่วันหนึ่งนายอาจเป็นลูกเขยตระกูลสุ่ยก็ได้!”

หั่วหลงชิ่งถลึงตาใส่หั่วหลงจู้ จากนั้นดึงเขามาด้านหลัง

ผู้อาวุโสสามกระแอมสองทีแล้วพูดว่า “พอแล้ว ลู่ฝาน นายไม่อยากพูดเราเข้าใจได้ กลับกันเถอะ พักผ่อนสักสองสามวัน อีกไม่กี่วันก็จะประลองวิชาแล้ว นี่อันตรายกว่าการประลองวิชายามาก พวกนายต้องเตรียมตัวให้พร้อม ตอนกลับฉันไม่อยากขาดใครไป!”

ทุกคนพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้อาวุโสสี่ของตระกูลสุ่ยยื่นน้ำเต้าใส่เหล้าของตัวเองให้สุ่ยโม่หราน “อย่าท้อใจ โม่หราน เธอทำดีมากแล้ว เรื่องแพ้ชนะเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าลู่ฝานเก่งกว่าเธอ ไม่มีอะไรต้องพูดอีก แต่ไม่จำเป็นต้องเสียใจ ต่อไปแค่เธอขยัน ใช่ว่าจะเหนือกว่าเขาไม่ได้”

สุ่ยโม่หรานยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ฉันไม่เสียใจหรอก ตอนนี้ฉันมีความฮึกเหิมเต็มเปี่ยม ในที่สุดก็มีคนสร้างความกดดันเรื่องวิชายาให้ฉันได้แล้ว ฉันจะประลองกับเขา ปีหนึ่งไม่สำเร็จก็สองปี สองปีไม่สำเร็จก็สิบปี ดูสิว่าสุดท้ายใครจะเก่งกว่ากัน!”