เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1587

“อริยปราชญ์สัตว์เทพ ผู้แข็งแกร่งที่ปราบมารเป็นหมื่นด้วยตัวคนเดียว ในสงครามปราบมารเขาฝ่าฟันไปถึงสำนักของผู้ฝึกชั่วร้ายด้วยตัวคนเดียวในตำนาน!”

สุ่ยโม่หรานหนังตากระตุก เธอพูดเสียงเบา

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “น่าจะใช่เขา”

สุ่ยโม่หรานสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่านายได้รับการถ่ายทอดจากเขา ไม่รู้ควรพูดว่านายโชคดีหรือนายความสามารถแข็งแกร่ง”

พูดจบ สุ่ยโม่หรานรีบเดินไปข้างหน้า เหมือนไม่อยากร่วมทางกับลู่ฝานอีก

ลู่ฝานมองเธออย่างสงสัย รู้สึกแปลกประหลาด

หั่วตันซูที่อยู่ด้านหลังเดินมาข้างหน้า “ลู่ฝาน นายทำให้เธอตกใจแล้ว”

ลู่ฝานพูดอย่างไม่เข้าใจ “ฉันทำอะไรให้เธอตกใจ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย!”

หั่วตันซูถอนหายใจแล้วพูดว่า “นายไม่รู้สึกเลยเหรอว่าอยู่กับนายทำให้คนอื่นกดดันมาก”

ลู่ฝานอึ้งไป จากนั้นหันมองรอบๆ

จริงด้วย อย่างที่หั่วตันซูพูดเลย ตอนนี้หั่วหลงชิ่ง หั่วหลงจู้ รวมถึงพวกผู้ฝึกชี่ตระกูลอื่นต่างมีสีหน้าจริงจัง

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เพราะฉันได้รับการถ่ายทอด แต่พวกเขาไม่ได้เหรอ”

หั่วตันซูพยักหน้าพูดว่า “ใช่ แม้แต่นายยังได้รับการถ่ายทอด ถ้าการเดินทางครั้งนี้พวกเขาไม่ได้อะไรเลย ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกขายหน้าเป็นเท่าตัว!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วส่ายหน้า จากนั้นเดินไปข้างหน้า

ลู่ฝานคำนับทำความเคารพตอนเดินผ่านรูปปั้นอริยปราชญ์สัตว์เทพ

สิ่งที่เรียกว่าชี้แนะให้ความรู้ไขข้อสงสัยคือคนเป็นครูสินะ

ได้การถ่ายทอดวิชาจากเขา แน่นอนว่าต้องนอบน้อมหน่อย

ลู่ฝานทำความเคารพอย่างจริงใจ ผู้อาวุโสของห้าตระกูลใหญ่เห็นแล้วพยักหน้าเบาๆ

ไม่ว่ายังไงนับว่าเด็กคนนี้เป็นคนมีมารยาท

เมื่อผ่านรูปปั้นของอริยปราชญ์สัตว์เทพ ก็เข้าใกล้หอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์แล้ว

สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาเป็นอย่างแรกคือม้วนภาพและตัวอักษรมากมายบนกำแพง

เละเทะไม่เป็นระเบียบ แต่มีพลังแห่งวิถีแสนลึกลับโถมเข้าหน้า

ลู่ฝานกวาดตามองแบบลวกๆ รู้สึกเลือดลมไหลเวียนไม่คล่อง ไม่สามารถมองอย่างละเอียดได้

“วิถีแข็งแกร่งมาก!”

ลู่ฝานรีบละสายตาออกมา ถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น ผู้อาวุโสสามอธิบายว่า “นี่คือลายมือของผู้แข็งแกร่งประเทศตันเซิ่งแต่ละยุค แน่นอนว่ามีวิถีแฝงอยู่อย่างล้ำลึก ถ้าใครที่สามารถทำความเข้าใจอะไรที่นี่ได้ มีประโยชน์กว่าการได้วิชาเป็นสิบยี่สิบชุดจากภายนอก นี่คือสถานที่อธิบายฟ้าดินทั้งหมด!”

ลู่ฝานรู้สึกนับถือขึ้นมา อธิบายฟ้าดินทั้งหมด

ต้องแฝงวิถีแบบไหนเอาไว้กันนะ ถึงพูดแบบนี้ออกมาได้

ถ้าบอกว่าต้าเต๋ามีสามพัน งั้นที่นี่คงมีวิถีสองพันกว่าวิถีภายในนั้นหรือเปล่า ลู่ฝานรู้สึกฮึกเหิม อยากไปศึกษาสิ่งเหล่านี้ตอนนี้เลย

เหมือนผู้ฝึกชี่คนอื่นที่อยู่รอบๆ ได้คำแนะนำจากผู้อาวุโสของตระกูลตัวเองมาแล้ว จึงไม่มีใครกล้ามองนาน

หินห้าสีปูพื้น เดินจนไปถึงข้างหน้า ด้านหน้าสุดคือหิ้งวาง ด้านบนมีป้ายวิญญาณนับไม่ถ้วนวางเป็นระเบียบ

เหมือนผู้อาวุโสชุดดำรออยู่ด้านล่างหิ้งวางนานแล้ว

ผู้อาวุโสชุดดำค่อยๆ ลืมตา ใช้ดวงตาล้ำลึกมองทุกคน

เงียบสงัด ถ้าเขาไม่ลืมตา คนอื่นคงเข้าใจว่าเขาเป็นรูปปั้น

“เดินเข้ามา!”

ผู้อาวุโสชุดดำเอ่ยขึ้น

เสียงเขาแสบหูไม่น่าฟัง เหมือนหินกระเด็นลงบนพื้นเรียบ

ทุกคนเดินไปด้านหน้า แม้แต่ผู้อาวุโสของห้าตระกูลใหญ่ก็ดูเคารพผู้อาวุโสชุดดำคนนี้มาก

เมื่อเดินมาใกล้ ลู่ฝานสัมผัสถึงความไม่ธรรมดาของผู้อาวุโสคนนี้

เขานั่งอยู่ตรงนั้นแท้ๆ แต่กลับไม่รู้สึกถึงลมหายใจอะไรเลย นี่ไม่ใช่ลูกไม้ตื้นๆ อย่างร่างผสานฟ้าดินใช่ไหม