บทที่ 377 ระบบ ทำไมใจดีแบบนี้ล่ะ

เมื่อเฉินชางกลับมาถึงแผนกของตนก็เป็นเวลาประมาณเที่ยงแล้ว การผ่าตัดเคสหนึ่งกินเวลาสองชั่วโมงกว่าถือเป็นเรื่องปกติ

เขาพบว่าไม่มีใครอยู่ในแผนกแล้ว เฉินชางเพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ ไม่มีเรี่ยวแรงจะกลับไปอีก จึงสั่งอาหารเดลิเวอรี่มากินที่ห้องเวร กินเสร็จก็จะได้นอนงีบพอดี

ห้องเวรของแผนกฉุกเฉินค่อนข้างดี มีเตียงสองชั้นอยู่สองหลัง หมายความว่านอนได้สี่คน มีห้องเวรอยู่ทั้งหมดสองห้อง เท่ากับมีเตียงทั้งหมดแปดเตียง มากพอที่จะให้หมอระดับแพทย์ดูแลไข้นอนหลับฝันหวานกันทั้งแผนก!

เฉินชางกินข้าวเสร็จแล้วก็ง่วงจึงล้มตัวลงนอน

เขารู้สึกว่าเตียงของแผนกฉุกเฉินมีพลังลึกลับบางอย่างที่ทำให้คนอยากหลับ

อืม นี่คงเป็นสิ่งที่เรียกว่าบัฟ[1]สินะ!

ในชีวิตปกติ มีสิ่งของหลายอย่างที่แฝงไปด้วยคุณสมบัติพิเศษมากมาย ยกตัวอย่างเช่น มุมเล็กๆ ของร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ เสื้อของพิ่นหรู ล็อกเกอร์ของร้านยูนิโคล่ เป็นต้น

ขณะที่เฉินชางเคลิ้มๆ ใกล้จะหลับ เขาก็ได้ยินเสียงคนคนหนึ่งยืนตะโกนอยู่ข้างตน

“หมอเสี่ยวเฉิน หมอเสี่ยวเฉิน!”

เฉินชางลืมตา พบว่าอีกฝ่ายก็คือนางพยาบาลเล่อเล่อ เขารีบลุกขึ้นทันที “มีอะไรครับ เล่อเล่อ”

เล่อเล่อพูดว่า “มีผู้ป่วยค่ะ เขากินปลาไปตัวหนึ่ง ก้างปลาติดคอ หมอสือไปเจาะเยื่อหุ้มหัวใจให้คนอื่นอยู่ ถ้ายังไงคุณไปดูหน่อยได้ไหมคะ”

เฉินชางมองกล่องอาหาร ในกล่องมีอาหารเหลืออยู่ครึ่งหนึ่งซึ่งเขายังไม่ทันได้เอาไปทิ้ง จากนั้นก็ถอนใจออกมา

ก้างติดคอ! โอ้ เป็นอาการที่น่าอนาถซะจริง

คนที่มาแผนกฉุกเฉินเพราะก้างติดคอมีให้เห็นบ่อยครั้ง เฉินชางลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วถามขึ้นว่า “กินปลาอะไรมาล่ะครับ”

เล่อเล่อกลอกตาใส่ “ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ”

เฉินชางสวมเสื้อกาวน์แล้วเดินออกไปด้านนอก ถึงอย่างไรปลาคนละชนิดกันก้างปลาย่อมไม่เหมือนกัน การพิจารณาถึงผลลัพธ์และแผนการรักษาย่อมไม่เหมือนกัน

ถ้าเป็นก้างปลาเล็กๆ ก็ไม่ร้ายแรงอะไร แต่ถ้าเป็นก้างที่บางและยาว จะไปทำร้ายอวัยวะส่วนสำคัญได้ง่าย

เล่อเล่อหันไปมองอาหารบนโต๊ะที่กินไปเพียงครึ่งเดียวก็กินไม่กินต่อ เธอถามขึ้นว่า “หมอเสี่ยวเฉิน คุณไม่กินแล้วหรือคะ จะให้ฉันทิ้งให้คุณเลยไหม ช่วงฤดูร้อนวางไว้แบบนั้นจะเหม็นเอานะคะ!”

เฉินชางพยักหน้า “กินสิ!”

เล่อเล่อกลอกตาใส่อีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไปกับเฉินชาง “หมอเฉิน แต่ละเดือนคุณได้เงินมากขนาดนั้น ทำไมไม่เปลี่ยนนิสัยขี้งกอีกล่ะ!”

เฉินชางส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมา “คิดซะว่าเป็นรายการแข่งกันประหยัดสิครับ จริงสิ ผู้ป่วยอยู่ที่ไหน”

เล่อเล่อวิ่งเหยาะๆ ไปข้างหน้าหลายก้าว “เดี๋ยวฉันพาไปนะคะ”

เธอพูดพลางก็พาเฉินชางเดินตรงไปด้านหน้า

เมื่อมาถึงห้องโถงของแผนกฉุกเฉินแล้วก็พบว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ผูกเนคไทสีดำ กางเกงสแล็คและรองเท้าหนัง กำลังใช้มือลูบหน้าอก หยิบน้ำขึ้นมาดื่มลงไป!

ภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ กล่าวอย่างร้อนใจว่า “คุณกินน้ำส้มสายชูหน่อยนะคะ!”

ขณะพูดก็ส่งขวดน้ำส้มสายชูในมือไปให้

ฝ่ายชายกลอกตาใส่ “กินไปทั้งขวดแล้ว! ท้องผมเปรี้ยวจนไม่รู้จะเปรี้ยวยังไงแล้วเนี่ย ถ้ากินอีกต้องมีปัญหาแน่!”

ภรรยาร้อนใจมากเช่นเดียวกัน

ทั้งสองอายุไม่มากเท่าไหร่ ราวๆ สามสิบกว่าปี ดูจากลักษณะของฝ่ายชายแล้วเหมือนเซลล์ขายสินค้า

เมื่อเห็นเฉินชางเดินมาแล้ว ทั้งสองก็รีบลุกขึ้นยืน “คุณหมอ”

เฉินชางพยักหน้า “ครับ นั่งกันเถอะ!”

ทั้งสองนั่งลง จากนั้นเฉินชางก็ถามว่า “ก้างติดคอมานานแค่ไหนแล้วครับ”

ฝ่ายชายลังเลไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “สองวันแล้วครับ ติดคอเมื่อวานซืนตอนกินข้าวกลางวัน”

ภรรยาของชายคนนั้นก็ตำหนิขึ้นว่า “เมื่อวานซืนเป็นวันเกิดของสามีฉันค่ะ ฉันคิดว่าเขาลำบากมามากแล้วเลยทำปลาผัดซีอิ๊วให้กิน เขาเป็นเซลล์ขายบ้าน ต้องเดินทางไปๆ มาๆ ทุกวัน ไม่มีเวลาว่างสักนิด พอกลับมาถึงบ้านพอถึงเวลากินข้าวก็ได้รับโทรศัพท์ เป็นลูกค้าที่โทรมาบอกจะดูห้อง เดิมทีเขาก็เป็นคนกินข้าวเร็วอยู่แล้ว พอกินปลาเข้าไปเลยทำให้ก้างปลาติดคอ”

ผู้ชายไอออกมาแล้วพูดยิ้มๆ ว่า “มันชินเพราะงานน่ะครับ กินข้าวเร็วเกินไป อีกอย่าง…ลูกค้าโทรมาหาแล้ว ผมก็อยากกินให้มากสักหน่อย ไม่คิดว่าก้างจะไปติดคอซะได้”

พูดจบเขาก็ลูบหน้าอก รู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อย

“ปกติผมก็ก้างปลาติดคออยู่บ่อยๆ แต่ว่า…ก็ไม่เป็นอะไรมาก ไม่นานก็ดีขึ้นแล้วครับ แต่ครั้งนี้สองวันแล้วผมกลับรู้สึกเจ็บขึ้นเรื่อยๆ พอถึงช่วงกินข้าวกลางวันก็ยิ่งรู้สึกไม่สบาย ผมเลยรีบมาโรงพยาบาล”

[ติ๊ง! กระตุ้นภารกิจกู้ชีพพิเศษ ดึงก้างปลาออกจากหลอดอาหารของผู้ป่วยเพื่อช่วยชีวิตผู้ป่วย รางวัลภารกิจ: ได้รับทักษะการผ่าตัดเพื่อรักษาไส้เลื่อนกระบังลม (ระดับปรมาจารย์) ต้องการรับภารกิจหรือไม่]

เฉินชางชะงักไปโดยพลัน

วันนี้ระบบมีเรื่องน่ายินดีอะไรหรือเปล่า

แค่รักษาก้างติดคอเล็กๆ น้อยๆ ก็มอบรางวัลมากมายขนาดนี้เชียวหรือ!

จะใจดีเกินไปไหม

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็รู้สึกมีบางอย่างไม่เหมาะสม

เขากดรับภารกิจ ภารกิจเล็กๆ เช่นนี้ถ้าไม่รับก็โง่แล้ว

แต่เมื่อเฉินชางได้ยินคำพูดของผู้ป่วยชายก็แอบชะงักไปเล็กน้อย สองวัน…

เฉินชางเห็นอีกฝ่ายลูบหน้าอกก็คิดว่าก้างปลาคงติดอยู่ในส่วนลึกของหลอดอาหารแล้ว

อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัย เฉินชางจึงตัดสินใจดำเนินตามขั้นตอนปกติไปทีละขั้นตอน

“คุณอ้าปากหน่อยนะครับ ให้ผมดูหน่อย!” เฉินชางหยิบมือถือขึ้นมากดเปิดไฟฉาย

จริงดังคาด ไม่พบอะไรเลยจริงๆ

สงสัยจะเข้าไปถึงหลอดอาหารแล้วสินะ

ในสถานการณ์แบบนี้ ต้องติดต่อกับห้องส่องกล้อง เตรียมส่องกล้องเถอะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็พูดกับผู้ป่วยว่า “ไปห้องส่องกล้องนะครับ ดูว่าอาการเป็นยังไงกันแน่ ก้างปลาอยู่ที่ไหน ถ้าเอาออกมาได้ก็เอาออกมาเลย”

ผู้ป่วยชายพยักหน้า “เฮ้อ…ซวยจริงๆ แค่ปลาตัวเดียวทำให้ต้องเสียเงินหลายร้อยหยวน หรืออาจถึงพันหยวน ขาดทุนแย่เลย”

ภรรยาของเขาต่อว่าด้วยรอยยิ้มระอา “เวลาแบบนี้ยังมางกอีก!”

ผู้ชายหัวเราะ พูดปลอบใจภรรยาไปประโยคหนึ่ง “คุณรอผมอยู่ที่นี่เถอะ ผมไปกับหมอก็พอแล้ว”

หากจะกล่าวให้ชัดเจนก็คือ เขาไม่อยากให้ภรรยาเป็นห่วง ยิ่งไปกว่านั้น แค่ก้างปลาติดคอไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทุกคนไม่ได้กังวลอะไรเลย! เฉินชางก็ไม่ได้สนใจด้วย แค่ดึงออกมาก็พอแล้ว

แผนกฉุกเฉินมีผู้ป่วยที่ถูกก้างปลาติดคออยู่มากมาย

พวกเขาเดินมาด้วยกันจนมาถึงห้องส่องกล้อง เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน ในห้องส่องกล้องจึงไม่มีใครอยู่

หากให้อธิบายอย่างชัดเจนก็คือ แผนกส่องกล้อง แผนกตรวจร่างกายครบวงจร แผนกอัลตร้าซาวด์ และแผนกรังสีวิทยา แผนกเหล่านี้จะทำงานตามช่วงเวลาทำการปกติ เข้างานเลิกงานตรงเวลา พอถึงเวลาก็เลิกงาน หากอยู่ในสสถานการณ์ปกติจะไม่มีการทำโอที

แน่นอนว่าหมอเวรถือเป็นข้อยกเว้น

แต่หมอเวรที่อยู่ประจำแผนกช่วยเหลือเหล่านี้จะได้ติดต่อกับแผนกฉุกเฉินและหมอที่ทำการวินิจฉัยฉุกเฉินเท่านั้น แน่นอนว่ายังยกเว้นผู้ป่วย VIP ด้วย แต่ปกติหากมีผู้ป่วยมาจากแผนผู้ป่วยนอก หรือผู้ป่วยแอดมิทก็จะไม่รับ

แต่ผู้ป่วยที่มาจากแผนกฉุกเฉินไม่เหมือนกัน โดยปกติพวกเขาจะรับผู้ป่วยที่แผนกฉุกเฉินส่งมา

นอกจากนั้น ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินชางและเสี่ยวเหอก็ดีมาก อีกอย่าง เฉินชางก็มาเดินอวดโฉมในห้องส่องกล้องอยู่เป็นประจำ ดังนั้นจึงมีความสัมพันธ์กันบ้าง

ผู้ป่วยชายทำตามขั้นตอนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เข้าไปในห้องส่องกล้อง

หลูเสี่ยวจวินเป็นหมอเวรในห้องส่องกล้อง ทำงานมานานแล้ว หลังจากเขาทักทายแล้ว เฉินชางก็บอกให้ชายคนนั้นนั่งลงให้ดี หลังจากผู้ป่วยนั่งลงและเตรียมความพร้อมแต่ละด้านแล้ว ก็เริ่มสอดกล้องเข้าไปถึงบริเวณหลอดอาหาร

แต่ว่า…ผ่านไปนานก็ยังไม่พบอะไร

นี่ทำให้ หลูเสี่ยวจวินชะงักไป เขาเห็นผู้ที่มีก้างปลาติดคอมานักต่อนักแล้ว แต่…สภาพแบบนี้หาได้น้อยจริงๆ

เขาสอดกล้องสำหรับทางเดินอาหารเข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้น ไม่นานก็เห็น!

แต่ว่า…เมื่อหลูเสี่ยวจวินมองเห็นตำแหน่งที่มีก้างปลาติดอยู่ รวมไปถึงขนาดของก้างปลานั้นก็ต้องชะงักไปทันที

เฉินชางอดถามไม่ได้ว่า “ดึงออกมาหรือยังครับ”

หลูเสี่ยวจวินส่ายหน้า “ดึงไม่ได้!”

เฉินชางแปลกใจจึงเข้าไปตรวจดูอย่างละเอียด ทันใดนั้นก็ต้องหน้าเปลี่ยนสี

“คุณจะบอกว่า…”

หลูเสี่ยวจวินพยักหน้า “ตำแหน่งนี้ไม่ปลอดภัย! ทำ CT Scan ตรวจดูเถอะครับ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลูเสี่ยวจวินก็หยิบรูปถ่ายออกมาหลายใบ จากนั้นก็ดึงกล้องกลับมา

“รีบทำเลย!”

[1] บัฟ (Buff) – หมายถึงการเพิ่มความสามารถให้กับบางสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นตัวละครหรือไอเทมต่างๆ ในเกม