บทที่ 544 ลูกชายผมเก่งขนาดนี้เชียวเหรอ

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลจิ้นหยางกับหยางจื้อหมิงรีบร้อนมาที่แผนกฉุกเฉิน

ตอนนี้เฉินชางกับจี้ชวีเดินออกจากห้อง ICU มาด้วยกันพอดี

หยางจื้อหมิงรีบบอกว่า “ท่านนี้คือเฉินชาง หมอเฉินที่ผมเคยเล่าให้คุณฟังครับ!”

“หมอเฉิน ท่านนี้คือผู้อำนวยการของพวกเราครับ”

เฉินชางพยักหน้าแล้วเป็นฝ่ายจับมือทักทายก่อน “สวัสดีครับ”

หลิวก่วงเจิ้นยิ้ม “สวัสดีครับหมอเฉิน ผมชื่อหลิวก่วงเจิ้น เป็นเกียรติที่ได้รู้จักครับ!”

หลิวก่วงเจิ้นเองก็ไว้หน้ามากเช่นกัน เขาที่อายุสี่สิบเจ็ดปีนี้ยังคงอยู่ในช่วงก้าวหน้าในอาชีพการงาน ย่อมหวังว่าจะบริหารโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลจิ้นหยางให้ดีอยู่แล้ว

หลิวก่วงเจิ้นรูปร่างอ้วนท้วน บนใบหน้าอมยิ้มอยู่เสมอ ดูเข้ากับคนง่ายมาก

“ผมได้ยินเรื่องวันนี้แล้ว ขอบคุณหมอเฉินมากจริงๆ ครับที่ช่วยแก้สถานการณ์ให้ ไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดเรื่องกับผู้ป่วยแล้วจริงๆ”

เฉินชางรีบโบกมือ “ผมต่างหากที่ควรขอบคุณที่โรงพยาบาลของพวกคุณให้โอกาสนี้กับผม”

หลิวก่วงเจิ้นยิ้มบางๆ ถอนหายใจแล้วบอกว่า “หมอเฉิน ผมขอพูดตรงๆ นะครับ โรงพยาบาลท้องถิ่นของพวกเรามีข้อจำกัดมากเกินไป มีอาการป่วยซับซ้อนรับมือยากมากมาย โดยเฉพาะผู้ป่วยอาการโคม่า ถ้าไม่ได้รับการรักษาที่มีประสิทธิภาพ ผู้ป่วยก็จะอยู่ในอันตรายเกินไปครับ…

…ผมในฐานะผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็มีความกดดันมากเหมือนกัน คนที่มีความสามารถก็ไม่ยอมกลับบ้านเกิด ขนาดโรงพยาบาลท้องถิ่นเสนอนโยบายให้ก็ยังไม่กลับมาเลย เฮ้อ…”

เป็นอย่างนั้นจริงๆ ปัจจุบันนี้หมอที่มีคุณภาพและประวัติการศึกษาดีส่วนใหญ่ไม่ยอมกลับมาที่โรงพยาบาลท้องถิ่น โดยเฉพาะหมอที่มีความสามารถและมีฝีมือพวกนั้น เบียดกันไปอยู่โรงพยาบาลใหญ่ๆ ในเมืองใหญ่กันหมด

เพราะเหตุนี้จึงเกิดเป็นสถานการณ์สองขั้วที่แตกต่างกันมาก ถ้าโรงพยาบาลระดับปฐมภูมิไม่มีบุคลากรที่มีคุณสมบัติพร้อม ต่อให้สร้างตึกโรงพยาบาลดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

หลิวก่วงเจิ้นพูดต่อว่า “หมอเฉิน คืออย่างนี้นะครับ ผมอยากจะเชิญให้คุณมาเป็นผู้เชี่ยวชาญชั่วคราวที่โรงพยาบาลพวกเรา!…

…ต่อไปถ้ามีผู้ป่วยอาการโคม่า หรือเคสที่รักษายากที่พวกเราไม่มีทางรักษาได้ จะได้เชิญท่านมาช่วยได้ ท่านว่ายังไงบ้างครับ”

หลิวก่วงเจิ้นเรียกอีกฝ่ายว่าท่านโดยไม่รู้ตัว!

มองจากจุดนี้ก็รู้แล้วว่าเขาให้เกียรติเฉินชางขนาดไหน

“แน่นอนครับว่ารายละเอียดเรื่องข้อกำหนด พวกเราคอยคุยกันก็ได้” หลิวก่วงเจิ้นกล่าว

“อ้อ ใช่ หมอเฉินครับ ไปนั่งที่ห้องทำงานของผมสักครู่สิครับ” จี้ชวีสายตาเฉียบคมมาก

เฉินชางลังเลนิดหน่อย ไม่ได้ปฏิเสธชัดเจน

เพราะตอนนี้เขามีความสามารถพอตัวแล้ว

อีกทั้งตอนนี้ การผ่าตัดเคสยากของโรงพยาบาลอันดับสองก็มีไม่เยอะแล้ว แม้ตอนนี้เฉินชางจะไม่มีเวลาดูรางวัลที่เพิ่งได้รับ แต่…สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือ รางวัลเป็นกอบเป็นกำ!

เมืองจิ้นหยางในฐานะที่เป็นเมืองระดับจังหวัด มักจะมีเคสผ่าตัดที่ค่อนข้างยากโผล่มาเสมอ การตัดสินใจแบบนี้ถือเป็นทางเลือกที่ดีมากสำหรับเฉินชางตอนนี้

พูดตามตรง โรครักษายากกับโรคระดับสูงจะมีเยอะขนาดนั้นเสียที่ไหนกัน

ถึงแม้จะมี แต่ก็เป็นเคสของโรงพยาบาลอันดับต้นของมณฑลอยู่ดี อย่าบอกนะว่า…เฉี่ยนเลี่ยงจะเชิญให้เขาไปรักษาที่แผนกศัลยกรรมตับและถุงน้ำดีโรงพยาบาลตงต้า

หรือว่าหลิวซือฉีจะให้เฉินชางไปใช้มีดผ่าตัดที่แผนกศัลยกรรมตับและถุงน้ำดีของโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑล

พูดแบบไม่น่าฟังก็คือ ตอนนี้เฉินชางยังไม่มีความสามารถและสถานภาพแบบนั้น คนที่มาผ่าตัดให้โรงพยาบาลอันดับต้นของมณฑลได้ โดยพื้นฐานแล้วล้วนเป็นพี่ใหญ่ที่มาจากโรงพยาบาลระดับท็อปเช่นโรงพยาบาลปักกิ่งยูเนี่ยน 301 โรงพยาบาลเซียงหย่า โรงพยาบาลฮว๋าซี

เฉินชาง…ยังไม่มีคุณสมบัตินั้น!

ตามที่ระบบบอกไว้ก็คือ BOSS หายากเหล่านั้นรวมเป็นเป้าหมายที่พวก NPC ระดับสูงสนใจ ตอนนี้ตนยังไม่มีคุณสมบัติที่จะไปแย่งโจมตี BOSS จากคนพวกนั้น…

เพราะแบบนี้ เมื่อเทียบกันแล้ว โรงพยาบาลอันดับสามของเมืองจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเฉินชาง ไม่แน่ว่า boss อาจจะถูกตนเหมาหมดเลยก็ได้!

ส่วนโรงพยาบาลประชาชนแห่งอำเภอที่ต้วนปัวอยู่ก็ไม่มีความสามารถด้านการผ่าตัดประเภทนี้ ยังไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่ห้องผ่าตัดก็ไม่ได้มาตรฐานแล้ว ขนาดกล้องตรวจโพรงมดลูกยังไม่มีเลย…แค่คิดก็รู้แล้วว่าเป็นยังไง

เฉินชางคิดไปคิดมา บางทีโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลจิ้นหยาง อาจเป็นทำเลทองที่เหมาะสมที่สุดสำหรับให้ตนตีมอนสเตอร์และเติบโต!

ตอนนี้เอง หลิวก่วงเจิ้นก็เริ่มใช้ทั้งเหตุผลและความรู้สึกเพื่อหงายการ์ดพัฒนาบ้านเกิดสู้กับเฉินชางแล้ว!

หลังจากเฉินชางครุ่นคริดสักพัก ก็ตอบว่า “ก็ได้อยู่หรอกครับ แต่ปัญหาก็คือเวลากับอาการป่วยชนิดต่างๆ พวกเราต้องปรึกษากันอีกนิดหน่อยครับ”

หลิวก่วงเจิ้นได้ยินประโยคนี้แล้วอึ้งทันที จากนั้นก็เผยสีหน้าปลาบปลื้มยินดี!

แม้แต่หยางจื้อหมิงกับจี้ชวีที่อยู่ข้างๆ ก็ยังยินดีจากใจ!

หยางจื้อหมิงไม่อยากปรนนิบัติคนใหญ่คนโตอย่างหวังโส้วแล้วจริงๆ มาครั้งหนึ่งก็ทำตัวเหมือนบรรพบุรุษ ต้องเลี้ยงรับรองอย่างดีทั้งอาหารและเครื่องดื่ม เปลืองภาษีประชาชน อีกทั้งตอนจะไปยังเอาเงินไปอีกกอง โลภเกินไปแล้ว!

……

……

เฉินชางกับพวกหยางจื้อหมิงกำลังปรึกษาหารือขั้นต้นกันอยู่ในห้องทำงาน แต่เสิ่นซิวหยวนกับพยาบาลกลับตะลึงค้างอยู่ตรงนั้น!

พยาบาลกล่าวยังตื่นเต้นว่า “สุดยอด! วันนี้ฉันโชคดีเกินไปหรือเปล่า เมื่อกี้ฉันยังบอกอยู่เลยว่าถ้าศาสตราจารย์เฉินหนุ่มน้อยคนนี้มาทำงานที่โรงพยาบาลเราก็คงดี นึกไม่ถึงว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลจะเชิญเขามาด้วยตัวเอง!”

พยาบาลอีกคนมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง เพียงแต่พยักหน้าด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน “เธอโชคดีอะไรกัน เขาอาจจะเป็นเขยเต่าทองคำ[1]ของฉันก็ได้นะ…”

“หมอเสิ่น รีบอาบน้ำนอนไวๆ เถอะค่ะ…ตั้งแต่นี้ไป ตำแหน่งรองสุดหล่อแห่งแผนกฉุกเฉินจะกลายเป็นของคุณแล้วค่ะ!”

เสิ่นซิวหยวนอึ้ง เขาไม่ได้สนใจพยาบาลพวกนี้ เพราะถ้าเฉินชางมาที่นี่…เขาก็จะได้เรียนรู้อะไรมากมายแน่นอน!

ถ้าเทียบกับหวังโส้วนั่นที่มาแล้วไม่ค่อยพูดอะไรมาก จะขอให้สอนงานก็คงเป็นไปไม่ได้เลย!

พอคิดได้แบบนี้ เสิ่นซิวหยวนก็ยิ้มเย้ยใส่พยาบาลพวกนั้น “เชอะ…ตื้นเขิน”

หลังจากพูดจบ เขาก็กลับห้องทำงานแล้วเริ่มชะเง้อคอรอ

ส่วนฉินเยว่กับเฉินต้าไห่ไปซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันเป็นเพื่อนภรรยาเหล่าเฮ่อ เหล่าเฮ่ออยู่ในห้อง ICU ทุกวันไม่ได้อยู่แล้ว ผ่านไปสองวันก็ต้องย้ายไปพักฟื้นที่แผนกศัลยกรรมตับและถุงน้ำดี จึงต้องเตรียมข้าวของพวกนี้ไว้ล่วงหน้า

มีฉินเยว่อยู่ เธอจัดการเรื่องเอกสารทุกอย่างได้อย่างเป็นขั้นเป็นตอน ทั้งยังละเอียดครบถ้วนมากด้วย

ตอนนี้เฉินชางกับบรรดาแพทย์ของโรงพยาบาลเดินออกมาแล้ว หลิวก่วงเจิ้นเผยสีหน้าปลาบปลื้มยินดี จี้ชวีกับพวกหยางจื้อหมิงก็มีความสุขมากเช่นกัน

การร่วมงานขั้นต้นบรรลุเป้าหมายแล้ว แต่ตอนหลังยังต้องเซ็นสัญญาอีก

ตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญชั่วคราวแบบนี้ จำเป็นต้องใช้ใบรับรองคุณสมบัติผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมของเฉินชางเพื่อมาลงทะเบียนที่อยู่ใบประกอบวิชาชีพ ไม่เหมือนกับการผ่าตัดอย่างเดียว

หลังจากออกมาแล้ว หลิวก่วงเจิ้นก็พูดกับภรรยาของเหล่าเฮ่อว่า “คุณพี่ครับ วางใจได้เลย ค่าใช้จ่ายในระหว่างที่เหล่าเฮ่อพักรักษาตัวในโรงพยาบาล โรงพยาบาลของเราให้เบิกได้ทั้งหมดครับ!”

ประโยคนี้ทำให้ภรรยาของเหล่าเฮ่องงทันที

เมื่อครู่นี้เธอไปสืบมานิดหน่อย การผ่าตัดเคสนี้ถ้าไม่มีเงินสามถึงห้าหมื่นหยวนก็ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้เลย อีกทั้งค่านอนห้อง ICU ก็หลายพันหยวน…นี่คือค่าใช้จ่ายที่คนทั่วไปรับไหวเสียที่ไหนกัน

แต่ลูกชายและลูกสาวของเธอก็คิดหาวิธีการแล้ว

เธอนึกไม่ถึงว่าจู่ๆ จะได้ยินประโยคนี้จากหลิวก่วงเจิ้น น้ำตาไหลอาบใบหน้าชราของเธอทันที “ขอบคุณค่ะคุณหมอ! ขอบคุณพวกคุณมาก พวกคุณเป็นคนดีจริงๆ…”

หลิวก่วงเจิ้นยิ้มบางๆ “ไม่ต้องเกรงใจครับ ถ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณหมอเฉินเถอะ ต่อไปนี้เขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญชั่วคราวของโรงพยาบาลเรา”

เฉินต้าไห่อึ้งทันที ลูกชายผมเก่งขนาดนี้เชียวเหรอ

กลับมาบ้านแค่วันเดียวก็กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญของที่นี่แล้ว?

ฉินเยว่ก็ยิ่งตาเป็นประกาย กำลังจินตนาการถึงท่าทางของเฉินชางตอนเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า…

ส่วนสหายวงเหล้าของเฉินต้าไห่ก็มองเหล่าเฉินแวบหนึ่ง ในใจอิจฉาจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้…

[1] เขยเต่าทองคำ 金龟婿 หมายถึงสามีที่มีฐานะร่ำรวย