บทที่ 387 กู้หน้าให้อาจารย์เมิ่ง

เมิ่งซีรู้สึกเหมือนตัวเองไม่รู้อะไรเลย ราวกับตัวเองเป็นคนเก่งท่ามกลางความสับสนมึนงงอย่างไรอย่างนั้น

เมิ่งซีถูกคำพูดของเถามี่ทำเอาตะลึงพรึงเพริดไปหมดแล้ว!

เฉินชางเก่งขนาดนี้ ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ

เขาเรียนเทคนิคการผ่าตัดของฉันไปเหรอ

แล้วฉันสอนการผ่าตัดโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบเฉียบพลันแบบบีบรัดให้เขาแล้วเหรอ

ต่อให้สอนไปแล้ว…ฝีมือของฉันอยู่ระดับไหน ฉันจะไม่รู้ตัวเองเลยหรือไง ยังห่างชั้นจากหัวหน้าเถาอีกไกล!

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นคนรอบๆ มองมาที่ตนด้วยท่าทางตกตะลึงและนับถือ เมิ่งซีก็ยังอดดีใจไม่ได้

ความรู้สึกที่ถูกมองด้วยสายตานับถือเช่นนี้ช่างดีจริงๆ!

คิดได้เช่นนี้ เมิ่งซีก็เงยหน้ายืดอกขึ้นเล็กน้อย ทว่า…เสื้อผ้ามันจะรัดไปหน่อยหรือเปล่า

……

……

ขณะเดียวกัน เฉินชางที่อยู่ในห้องทำงานหมอก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือน

[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของเมิ่งซี +10!]

เฉินชางชะงักไป

โอ้โห เกิดอะไรขึ้นเนี่ย

ทำไมค่าความรู้สึกดีของอาจารย์เมิ่งถึงเพิ่มขึ้นสิบแต้มล่ะ!

หากทำให้เธอเซอร์ไพรส์ไปตามปกติคงทำได้ไม่ถึงขนาดนี้แน่! คราวที่แล้วเขาลำบากแทบตายเพิ่งจะได้มาสิบแต้ม ตอนนี้ไม่ทันไรก็ได้มาอีกสิบแต้มแล้ว

ปัจจุบันค่าความรู้สึกดีของเมิ่งซีกลับไปอยู่ที่สี่สิบแต้มอีกครั้งแล้ว

จอถ่ายทอดสดในห้องทำงานถ่ายแค่ตอนผ่าตัดเท่านั้น เมื่อการผ่าตัดจบลงหน้าจอก็กลายเป็นสีดำ คนนอกห้องย่อมไม่ได้ยินและไม่เห็นสถานการณ์ภายใน

……

……

ภายในห้องผ่าตัด เถามี่กล่าวอย่างปลงอนิจจังว่า “หัวหน้าเมิ่งยังอายุน้อยแต่มีความสามารถสูงจริงๆ เก่งทั้งงานวิจัยและงานคลินิกเลยนะครับ! หัวหน้าซย่า แผนกศัลยกรรมหัวใจของโรงพยาบาลตงต้ามีคนเก่งเยอะจริงๆ!”

แม้ซย่าเกาเฟิงจะสับสนมึนงงไปบ้าง แต่ความรู้สึกที่ถูกคนอื่นชื่นชมก็ยังยอดเยี่ยมอยู่ดี

“ที่ไหนกันครับ! หัวหน้าเถาชมเกินไปแล้ว”

อย่างไรก็ตาม ซย่าเกาเฟิงรู้สึกเสียใจบ้างแล้ว ทำไมที่ผ่านมาเขาถึงไม่ยอมดูการผ่าตัดของเมิ่งซีให้มากสักหน่อย ทั้งๆ ที่ได้ครอบครองภูเขาหยกล้ำค่าแต่กลับไม่รู้ตัวจนถูกเถามี่ค้นพบไปก่อนแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซย่าเกาเฟิงก็รู้สึกเสียดาย ทว่าตอนนี้เอง จู่ๆ หัวหน้าแพทย์คนหนึ่งก็กล่าวขึ้นว่า “จริงสิ วันนี้ผมยังมีการผ่าตัดอีกเคสหนึ่ง เป็นผู้ป่วยโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบเฉียบพลันแบบบีบรัดเหมือนกัน ไม่งั้น…หัวหน้าเมิ่งมาแสดงฝีมือให้ทุกคนดูหน่อยเป็นไงครับ”

เมื่อเขากล่าวออกมาเช่นนี้ ทุกคนพลันดวงตาทอประกาย!

ใช่แล้ว!

เป็นความคิดที่ดี

แม้แต่ซย่าเกาเฟิงและเถามี่ที่อยู่ข้างๆ ก็มองเมิ่งซีด้วยความคาดหวังอันเปี่ยมล้น

ส่วนเมิ่งซีก็อึ้งจนนิ่งไปแล้ว

เอิ่ม…

ฉัน…

เทียบกับเถามี่แล้ว ฝีมือเขาดีกว่าฉันอยู่หลายขุม!

แต่เถามี่ชมถึงขนาดนี้แล้ว จะทำยังไงดีล่ะ

คิดถึงตรงนี้เมิ่งซีก็อดถอนใจไม่ได้

ไม่เป็นไร ผ่าก็ผ่าสิ!

อย่างมากก็แค่ยอมรับอย่างเปิดเผยจริงใจว่าฝีมือของตนมีจำกัด

ในตอนนี้เอง เถามี่พูดขึ้นว่า “จริงสิ เสี่ยวเฉินล่ะครับ เฉินชางไม่ได้มาหรือ ผมว่าให้เสี่ยวเฉินลองดูสักหน่อยก็ดีนะครับ”

เมิ่งซีเตรียมใจผ่าแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเถามี่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดไปทันที

ใช่แล้ว!

ให้เฉินชางผ่าก็ได้นี่!

ตัวเองทำไม่ได้ แล้วเฉินชางจะทำไม่ได้เชียวหรือ

คิดเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางพูดว่า “เดี๋ยวฉันโทรเรียกเสี่ยวเฉินให้นะคะ”

……

ทางด้านเฉินชาง เมื่อได้รับโทรศัพท์จากเมิ่งซีก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนของระบบทันที

[ติ๊ง! ภารกิจกู้หน้าให้อาจารย์เมิ่ง หากทำสำเร็จจะได้รับ: ค่าความรู้ค่าสึกดีของเมิ่งซี +10]

งดวงตาเฉินชาเปล่งประกาย ค่าความรู้สึกดีสิบแต้ม ก็เป็นห้าสิบแต้มแล้ว หากได้มาก็เอาไปแลกทักษะการผ่าตัดระดับสามของแผนกศัลยกรรมหัวใจได้แล้ว

คิดได้ดังนี้ เฉินชางก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที รีบพยักหน้าโดยพลัน

“อาจารย์ รอผมก่อน ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

เฉินชางวางโทรศัพท์ ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปยังห้องผ่าตัดราวกับโผบิน

เมื่อมาถึงห้องผ่าตัด ทุกคนก็มองเฉินชางด้วยสีหน้าฉงนสงสัย

เสี่ยวเฉินคนนี้เก่งเหมือนที่หัวหน้าเถามี่บอกจริงๆ หรือ

ทุกคน…ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก แต่คนก็มาแล้ว ลองดูหน่อยก็ได้!

คนอื่นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แม้แต่เมิ่งซีก็ไม่มั่นใจ เธอลากเฉินชางออกไปด้านนอก ถือโอกาสตอนที่กำลังล้างมือถามขึ้นด้วยสายตากึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อว่า “คุณทำได้ไหมคะ”

เฉินชางตอบไปทันใด “ทำได้แน่นอนครับ!”

เมิ่งซีชะงักไป “จริงเหรอ”

เฉินชาง “แน่นอนที่สุด!”

เมื่อทั้งคู่ล้างมือเสร็จเฉินชางก็เดินเข้ามาในห้อง หมอระดับหัวหน้าแพทย์ของแผนกศัลยกรรมหัวใจอีกคนหนึ่งที่ชื่อเกาเจี้ยนซินเดินเข้ามา “เสี่ยวเฉิน เดี๋ยวผมจะแนะนำอาการของผู้ป่วยให้คุณนะครับ ผู้ป่วยมีอาการเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบจากเชื้อวัณโรคเป็นเวลานาน…ตอนนี้กลายเป็นเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบเฉียบพลันแบบบีบรัดแล้ว สภาพอาการภายในเป็นยังไงยังไม่แน่ชัด ตอนผ่าตัดคุณต้องระวังหน่อยนะครับ!”

เฉินชางพยักหน้า หลังจากพูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลกับหัวหน้าเกาอยู่พักใหญ่ก็มองไปที่ภาพเอกซเรย์ มีแผนการผ่าตัดในใจบ้างแล้ว

วิสัญญีแพทย์สอดสายออกซิเจนไปในหลอดลมของผู้ป่วย จากนั้นก็รมยาสลบทั้งตัว ผู้ป่วยอยู่ในท่านอนหงายตามปกติ

เฉินชางพูดกับพยาบาลว่า “ยกช่วงสะบักหลังขึ้นหน่อยครับ”

เสี่ยวฉินผู้เป็นบุรุษพยาบาลรีบพยักหน้าแล้วนำผ้าปลอดเชื้อมารองไว้ใต้ร่างของผู้ป่วย

ในห้องผ่าตัดมีบุรุษพยาบาลอยู่ไม่น้อย เนื่องจากการขยับร่างกายผู้ป่วยเป็นงานที่ต้องใช้แรง บางครั้งผู้หญิงก็มีแรงไม่พอ สู้แรงของผู้ชายไม่ได้

ทุกคนเห็นเฉินชางทำเช่นนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย

นี่เขาจะใช้การผ่าเปิดแบบปกติหรือ

ใช่แล้ว! ครั้งนี้เฉินชางไม่ได้เลือกผ่าเปิดแบบที่ทุกคนคาดหวังและเฝ้ารอ แต่เขาจะเปลี่ยนไปใช้วิธีการผ่าตัดแบบดั้งเดิม

เฉินชางถือมีดผ่าตัดไว้ในมือ เริ่มกรีดจากกลางกระดูกอก!

อืม เป็นการลงมีดที่เด็ดขาดมาก

อวัยวะหลังกระดูกอกสะอาดมาก ไม่มีพังผืด นี่ทำให้ทุกคนผ่อนคลายลงได้บ้าง

บางครั้งหากตรวจเพียงภายนอกก็มองไม่เห็นพังผืด หลายครั้งหลังจากผ่าเปิดหน้าท้อง หรือช่องอกแล้วมักจะเจอเรื่องเซอร์ไพรส์ที่คิดไม่ถึงอยู่บ่อยๆ หรือบางครั้งก็อาจเจอเรื่องน่าตกใจ

เฉินชางผ่าตัดเปิดช่องอกได้ดี ผ่าได้ประณีตและมีเลือดออกน้อยมาก

เกาเจี้ยนซินอาสาเป็นผู้ช่วยเฉินชางด้วยตัวเอง เขามองเฉินชางแล้วพยักหน้า ดูท่าทางเฉินชางจะมีความสามารถจริงๆ

เฉินชางหันไป “เครื่องถ่างอก!”

เกาเจี้ยนซินรีบนำเครื่องถ่างอกมา ถ่างกระดูกอกทั้งสองข้าง

ตอนนี้มองเห็นเยื่อหุ้มหัวใจแล้ว

เฉินชางเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วทันที! เนื่องจากลักษณะของเยื่อหุ้มหัวใจ…เหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง กระทั่งเกาเจี้ยนซินก็ยังพบความผิดปกติ!

“ดูเหมือนเยื่อหุ้มหัวใจจะเป็นพังผืดหนักเลยนะครับ”

ใช่แล้ว!

หากหมอที่มีประสบการณ์เห็นเยื่อหุ้มหัวใจลักษณะนี้ย่อมรู้ได้ทันทีว่ามีพังผืดอยู่ด้านใน นี่ก็คือพลังของประสบการณ์

ทุกคนค่อยๆ ล้อมวงเข้ามา ส่วนเมิ่งซีมองเฉินชางด้วยสีหน้าเคร่งเครียด กลัวเฉินชางรับมือไม่ไหว

เฉินชางหยิบมีดขึ้นมาเริ่มกรีดจากบริเวณยอดหัวใจ (Apex Heart) เพื่อลอกพังผืดออกจากเยื่อหุ้มหัวใจ แต่เมื่อกรีดลงไปแล้วก็ต้องพบปัญหาใหญ่ นั่นก็คือเยื่อหุ้มหัวใจหนากว่าปกติอย่างชัดเจน! เมื่อเป็นเช่นนี้การผ่าตัดก็ยากขึ้นมาก

[ติ๊ง! มอนสเตอร์เยื่อหุ้มหัวใจอักเสบแบบบีบรัด ระดับบอส เลเวล 60: เยื่อหุ้มหัวใจที่มีภาวะพังผืดรุนแรงทำให้เยื่อหุ้มหัวใจหนาขึ้น พบภาวะพังผืดระหว่างเยื่อหุ้มหัวใจและหัวใจอย่างรุนแรง ขณะลอกพังผืดต้องระมัดระวังไม่ให้กล้ามเนื้อหัวใจเสียหาย]

เฉินชางชะงักไปทันที ถึงกับกลืนน้ำลายเข้าไปอึกใหญ่!

ไม่ใช่กลัว! แต่กำลังโลภ!

เขาไม่ได้เจอมอนสเตอร์ระดับบอสนานแล้ว อันที่จริงเฉินชางค่อนข้างเฝ้ารอเลยทีเดียว แต่เมื่อทุกคนเห็นท่าทางเช่นนี้ของเขากลับชะงักไป

เกาเจี้ยนซินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เป็นพังผืดหนักเลยนะครับ ถ้าจะลอกออกจากเยื่อหุ้มหัวใจคงยุ่งยากมากแน่ๆ เสี่ยวเฉิน…คุณ…ไหวหรือเปล่าครับ หรือจะให้หัวหน้าเถามาแทน”

เฉินชางส่ายหน้า หยิบมีดผ่าตัดขึ้นมา เริ่มลอกพังผืดออกไปทีละชั้น

แววตาไม่มีความหวั่นเกรงอยู่เลย มันเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น!