วันนี้ยูเหลียงกลับบ้านช้าเพราะดื่มมากไปหน่อย ระหว่างทางกลับบ้านพักในสำนักเขาเห็นร่างดำๆ สองสามคนกำลังยืนกระซิบกระซาบกัน

 

“ตาแก่ฉินบิงหายไปแล้ว” ร่างดำร่างหนึ่งกระซิบ “ฉันรอไม่ไหวแล้ว อาจารย์หลายคนก็หายไป ฉันว่าการดูแลสำนักในตอนนี้น่าจะเข้มงอดน้อยกว่าเมื่อก่อน!”

 

“ไปอินเตอร์เน็ตคาเฟ่กันเถอะ”

 

“เฮ้! นาย..”

 

“อินเตอร์เน็ตคาเฟ่!? นั่นเป็นอีกชื่อหนึ่งของร้านเล็กๆ นั่นหรอ?” ยูเหลียงแอบฟังและพบว่าสาวกเหล่านี้กำลังจะแอบไปคาเฟ่อินเตอร์เน็ตในเวลากลางคืนเช่นนี้

 

พวกเขากำลังแหกกฏ!

 

การเคลื่อนไหวของเหล่าสาวกรวดเร็วและเรียบง่ายราวกับพวกเขาเคยทำเช่นนี้มาแล้วหลายครั้ง การฝึกฝนของพวกเขาแสดงให้เห็นความแข็งแกร่งของทักษะที่ดี

 

พวกเขาวิ่งและกระโดดข้ามกำแพงที่สูงชั้นของสำนัก!

 

ความแข็รงแกร่งของยูเหลียงไม่ได้น้อยหน้า เขาเองก็กระโดดตามไปเช่นกัน

 

“มีคนตามมา!?”

 

“อาจารย์หรือเปล่า!?”

 

“ชิบละ วิ่ง!”

 

“ยังวิ่งต่ออีกเรอะ?” ใบหน้าของยูเหลียงเย็นชาในขณะที่เขายังวิ่งตามต่อไป แต่ระหว่างทางเขาได้ยินเสียงสวดมนต์

 

จากนั้นวิสัยทัศน์เบื้องหน้าของเขามืดลงและจู่ๆ ก็มองไม่เห็นอะไรเลย

 

“วิ่ง! ฉันใช้สกิล Cloak of Shadows เขาจะมองไม่เห็นเราสักแปป”

(ผู้แปล : Cloak of Shadows เป็นชื่อสกิลในเกม Diablo ลักษณะสกิลคือทำให้ท้องฟ้ามืดมนเพื่อบดบัง)

 

“เจ้านี่เจ๋งมาก! เจ้านำสิ่งที่เรียนรู้ในเกมมาใช้ให้เป็นประโยชน์”

 

“ลองดูสิ!”

 

ยูเหลียงที่วิ่งตามพวกเขาในตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดใจเมื่อมองไปข้างหน้าก็ไม่พบใครแล้ว ฉันควรทำอย่างไร? ควรตรวจสอบหอพักเลนจะดีมั้ย?

 

ไม่ .. ยูเหลียงกำลังคิดว่าหากใช้ความจำที่ถูกต้องแม่นยำเพื่อนจับตัวสาวกได้ เขาอาจได้รับรางวัลที่ยิ่งใหญ่ก็เป็นได้

 

ถึงแม้สาวกจะลับสายตาไปแล้ว แต่ฉันมั่นใจว่าพวกเขาต้องอยู่ในร้านนั่นอย่างแน่นอน

 

…

 

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้ฉันได้เป็นตัวละครหลักของนวนิยาย” ตงชิงลี่ยังไม่หายตื่นเต้นเท่าไรหลังจากที่เล่นไปถึงหกชั่วโมง

 

เธอรักการอ่านนิยายมาก แต่ไม่เคยคิดเลยว่ามันทำเช่นนี้ได้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะสามารถเข้าสู่โลกที่ได้รู้จักจากนวนิยายในฐานะตัวละครหลัก!

 

เธอรู้สึกเบิกบานใจ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วได้อยู่ในโลกนิยายที่เธอชื่นชอบในฐานะตัวเอก เมื่อก่อนเธอรู้สึกเบื่อทุกครั้งที่ได้ยินผู้คนพูดถึงเรื่องเกมหรือเอ่ยถึงร้านต้นกำเนิดคาเฟ่อินเตอร์เน็ต เธอมองว่ามันเกินจริงและไร้สาระ แต่ตอนนี้เธอเริ่มชอบที่นี่เข้าให้แล้ว

 

ในความจริงเป็นอาจจะมากกว่าชอบ

 

ฉันกำลังหลงไหลร้านนี้!

 

ตอนนี้เธอรู้สึกว่าไม่สามารถระงับความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นได้เลย เธอวิ่งไปถามที่เคาน์เตอร์ “นี่ท่าน ท่านผ่าน Andariel ไปแล้วใช่มั้ย?”

 

“แล้ว Act II ล่ะยากมั้ย?”

 

“เอ้ออ ขนมที่มีชื่อว่าฮาเก้นดาสนั้นมันอร่อยมาก!” ตงชิงลี่พูดพลางเลียริมฝีปากราวกับว่าเธอกำลังลิ้มรสมันอยู่ ในตอนนี้เธอไม่เพียงเป็นแค่หนอนหนังสือธรรมดา แต่เธอยังเป็นนักชิมอีกด้ว! ไม่เช่นนั้นร้านศาลาลมพระจันทร์คงไม่ถือกำเนิดขึ้น

 

“มันอร่อยกว่าของว่างในร้านศาลาลมและพระจันทร์อีก เทคนิคการทำเจ้านี่มันซับซ้อนจริงๆ หรอ?”

 

ร้านไหนที่เธอเป็นเจ้าของกันแน่ จางวันยูทำหน้ามุ่ยและรู้สึกอยากร้องไห้เมื่อมองดูท่าทางของตงชิงลี่

 

ใครจะไปคิดว่าเจ้าของร้านศาลาลมและพระจันทร์จะมาเหยียบที่คาเฟ่แห่งนี้ แถมยังเอ่ยชื่นชมขนมอย่างไม่ขาดอีกด้วย โชคดีที่พวกเขาสวมผ้าและคลุมหน้าจึงทำให้ไม่มีใครจำได้ มิเช่นนั้นจางวันยูคงจะอกแตกตายด้วยความอับอาย

 

ลืมซะเถอะ! มันไม่ได้สำคัญอะไรเพราะยังไงพวกเขาก็ไม่รู้จักเราอยู่ดี

 

“ที่นี่แหละ!” ยูเหลียงพูดขณะผลักประตูเข้ามา เขามองเหฦ็นหญิงสองคนพร้อมผ้าคลุมหน้ากำลังพูดคุยกับชายหนุ่มที่ดูธรรมดาและโลลิตัวน้อยหลังเคาน์เตอร์

 

“พวกเขาอยู่ที่ไหน!?” ยูเหลีงเหลือบมองรอบๆ ร้านแต่ก็ไม่พบสาวกพวกนั้น

 

แม้ร้านของเขาจะมีสองฝั่งและสองชั้น หากเปรียบเทียบกับร้านค้าใหญ่ๆ ในเมืองแล้ว ร้านของเขาก็ยังจัดว่าเล็กอยู่ดี แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่ดีที่ยูเหลียงจะค้นหาเป้าหมายในเวลาอันสั้น

 

เซียวหยูเหลือบมองไปเหลือบมองที่เขาและหันกลับมาอย่างรวดเร็วโดยคิดว่าเขาเป็นผู้ชายเลยขอเมินดีกว่า

 

ยูเหลียงรู้สึกสับสน เขาเคยคิดว่าที่นี่เป็นคาเฟ่เล็กๆ แต่เมื่อได้มาถึงที่นี่แล้วมันก็ไม่ได้ดูเล็กอย่างที่คิดไว้เลย

 

ฉันควรขอให้เจ้าของร้านร่วมมือกับฉันดีมั้ย เขาส่ายหัวสลัดความคิด ถ้าเจ้าของร้านรู้ว่าเขามาตามจับสาวกเขาต้องถูกเตะออกไปแน่นอน

 

เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาไม่มีข้อมูลหรือรู้จักอะไรเกี่ยวกับร้านนี้สักนิด เขารู้สึกเหมือนกำลังหลงทางเมื่อได้เข้ามาที่นี่ ใช่เขาไม่รู้อะไรแม้แต่นิดเดียว

 

เขาพยายามที่จะนึกถึงเทคนิคที่สาวกคนหนึ่งใช้กับเขา ทันใดนั้นเขาก็จำได้ขึ้นมาว่าเหล่าสาวกพูดว่านั่นคือทักษะที่จำมาจากเกม!

 

จากนั้นคำพูดของมูฮงจูก็ปรากฏขึ้นมาในใจของเขา

 

สาวกจากบ้านโลกไม่ใช่สาวกที่มีทักษะสูงเท่าบ้านสวรรค์ แต่มันน่าแปลกใจมากที่พวกเขาสามารถหนีเขาได้อย่างง่ายดาย

 

เนื่องจากสาวกเหล่านั้นใช้เทคนนิคที่เป็นเอกลักษณ์กับเขา พวกเขาฉลาดมาก!

 

“ท่าน!” การแสดงออกของเขาตะกุกตะกัก “Cloak of Shadow คืออะไรหรอ?”

 

“มันเป็นสกิลหนึ่งของแอสซาซินในเกม Diablo” ฟางฉีชี้นิ้วไปที่กระดานดำ “ท่านต้องการเล่นหรือไม่?”

 

“ฉันต้องการลอง ..”

 

มันเป็นทักษะจากร้านนี้หรอ!? มันเป็นเทคนิคการต่อสู้ใหม่หรือ? ยูเหลียงจ่ายคริสตัลโดยไม่ลังเลย

 

…

 

ณ ร้านศาลาลมและพระจันทร์

 

“มันดึกมากแล้ว .. ทำไมพวกเขายังไม่กลับมาอีก!?” เจียงชิงเฮอรู้สึกกังวล

 

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหรือเปล่า” นี่มันนานมากกว่าสิบชั่วโมงแล้ว ซื้อหนังสือเล่มเดียวมันนานขนาดนี้เลยหรอ ที่สำคัญพวกเขาไม่ตอบข้อความในหยกสื่อสารสักข้อความเลย

 

“บ้าเอ้ย! หรือว่าจะมีคนค้นพบแล้วว่าพวกเขาเป็นใคร”

 

ขณะเดียวกัน ด้านนอกคาเฟ่ระหว่างเดินทางกลับ

 

วันนี้ตงชิงลี่รู้สึกสนุกมาก!

 

เธอยังคงนึกถึงรสชาตความสนุกจากเกมที่เธอได้เล่น “โลกใน Diablo นี่สุดยอดเลย มีการทำสงครามแถมยังได้ผจญภัย”

 

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถซื้อ Diablo ภาคที่สองได้ แต่เธอก็รู้สึกดีมากไม่แพ้กันที่ได้รับข้อมูลมากมายเมื่อได้พูดคุยกับฟางฉี

 

“ฮาเก้นดาส อร่อยสุดๆ แถมเกมยังตื่นเต้นอีก” ฟังจากน้ำเลียงของตงชิงลี่แล้วพรุ่งนี้เธอต้องกลับมาอย่างแน่นอน

 

“ถ้าอย่างนั้น เราจะยังคงเข้าร่วมการคว่ำบาตรร้านนี้ต่อมั้ย?” จางวันยูถาม

 

“แน่นอน เราต้องพยายามให้มากกว่าเดิม หากเราหยุดการคว่ำบาตร ลูกค้าจะมาที่นี่มาเกินไป” ตงชิงลี่ยิ้มมีเล่ห์นัย

 

“ในไม่อีกกี่วันข้างหน้าเราต้องติดต่อเฮาชงพันธุ์มิตรทางภาคใต้ของเรา เราต้องใช้ความพยายามมากขึ้นในการทำลายร้านนี้ เราต้องสร้างแรงกกดตันต่อวังหลิวหยุนและกลุ่มโอเชียนและขอให้พวกเขาอย่านำคนมา”

 

“แต่ .. พวกเขาเป็นกลุ่มใหญ่ ฉันเกรงว่าเราจะกดดันพวกเขาไม่ได้”

 

“ทั้งสองกลุ่มต้องซื้อของจำนวนมากจากพันธมิตรทางใต้ของเราใช่มั้ย?”

 

…