ก่อนที่รวนหนิงและเพื่อนๆ ของเธอจะปิดคอมและออกจากร้าน จู่ๆ คนกลุ่มใหญ่ก็เดินเข้ามาในร้าน ในกลุ่มมีคนในตระกูลหวังเกือบหกสิบคน

 

ข้างหวังชานเป็นชายหนุ่มวัยกลางคนที่อยู่ในชุดคลุมสีน้ำตาลเข้มลักษณะท่าทางของเขาดูร่ำรวย

 

ความจริงแล้วหวังชานไม่ได้ต้องการจะพาเถาคุนมาที่นี่ เขาเพียงต้องการไปยังที่ของเถาคุนเพื่อขอยืมผู้คน ซึ่งถือเป็นเรื่องง่ายที่จะหลอกคนธรรมดาๆ แต่มันไม่ง่ายเลยสำหรับการหลอกเถาคุน

 

หวังชานมีทางเลือกไม่มากนักผลที่ตามมาคือต้องพาพวกเขาทั้งหมดมายังที่นี่!

 

“ท่าน! เปิดใช้งานเกมเจ้ากระบี่ขั้นเทพให้พวกเขาที!” ผู้คนมากกว่าห้าสิบเดินเข้ามาในร้าน กลุ่มพวกเขาดูดึงดูดความสนใจจากลูกค้าคนอื่นอย่างมากโดยเฉพาะรวนหนิงและผองเพื่อนของเธอที่เพิ่งหนีมาหลังจากการแก้แค้น

 

ซูโมที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์มองไปที่พวกเขาด้วยสายตาสงสัยว่าจะมีกี่ร้านค้าภายในเมืองกันที่เปิดใช้งานเกมโดยใช้คริสตัลมากขนาดนี้!

 

เอ้อ อย่าคิดเยอะมีไรก็ทำไปสิเจ้าโง่ เขาบอกตัวเอง ในขณะที่หวังชานและเถาคุนโยนถุงก้อนใหญ่ลงหน้าเคาน์เตอร์ เขารีบนับมันอย่างเร่งรีบเพราะกลัวที่จะเกิดความผิดพลาด จะพลาดไม่ได้แม้แต่หนึ่งคริสตัล!

 

รวนหนิงรู้สึกประหลาดใจมาก แต่มันจะน่าแปลกใจกว่านี้หากเป็นเมื่อก่อน เธอคงมองว่าไม่มีคนโง่ที่ไหนจะมาที่นี่หรอก ตอนนี้เธอรู้สึกสูญเสียคำพูดเมื่อเห็นภาพนี้

 

เถาคุนเป็นอาจารย์คนที่สองของศาลาหยวนเฮงที่นั่นขายสมบัติทางจิตวิญญาณอันล้ำค่าแถมยังมีคาถาที่หายากทุกชนิด ธุรกิจของเขาใหญ่มากนับโดยรวมก็พอๆ กับกองกำลังทั้งนอกเมืองและในเมือง

 

อย่างไรก็ตามเขามาที่นี่กับหวังชานเพื่อสำรวจสถานที่ เขารู้ว่าคงมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่เมื่อหวังชานได้ขอยืมคนจำนวนมากจากเขา หวังชานรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเก็บซ่อนความลับนี้จากเขา เขาจึงเลือกที่จะทุกอย่างเท่าที่เถาคุนอยากรู้ ว่าร้านดังกล่าวปรากฏขึ้นในเมืองครึ่งได้อย่างไร

 

แม้เขาจะมีประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมในโลกของเขา แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินหรือพบเห็นเกี่ยวกับสถานที่ดังกล่าวเช่นนี้มาก่อน

 

ที่สำคัญ .. มันเป็นขุมทรัพย์พลังแห่งใหม่!

 

ร้านนี้เหมือนกองกำลังที่เพิ่งจัดตั้งใหญ่ซึ่งเพิ่งมาถึงเมือง โดยไม่ลังเลเจ้าของกล้าจะที่เปิดร้านลงหลักปักฐาน หลายอย่างในใจของหวังชานเขายังคงบอกความจริงไปไม่ทั้งหมด หากเกิดอะไรขึ้นมันอาจเกิดปัญหาแก่ตัวเขาเองได้ เขาจึงคิดรอบครอบอย่างมากในเรื่องนี้

 

เนื่องจากผู้คนในเมืองครึ่งแห่งนี้ส่วนมากล้วนเป็นผู้ปลูกฝังพวกเขาส่วนใหญ่แรกเริ่มจึงเลือกเล่นอาชีพนักเวทย์และเต๋า ในไม่ช้าคนกลุ่มหนึ่งก็ถือกำเนิดจากจุดเกิดในหมู่บ้านเล็กๆ

 

เถาคุนเบิกตาโพงหลังจากเขาสัมผัสได้ถึงพลังความแข็งแกร่งในการฝึกฝนที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

 

การฆ่าสัตว์ประหลาดสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของข้าได้มากขนาดนี้เลยหรอ? ทั้งหมดนี่ถือเป็นสาระสำคัญทางจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ นี่อาจจะดีกว่าห้องเพาะปลูกที่มีไว้สำหรับอาจารย์ในศาลาหยวนเฮงก็เป็นได้!

 

อย่างไรก็ตามมีผู้เล่นใหม่เพิ่มขึ้นจำนวนมากทั้งที่นี่เองและรวมไปถึงผู้เล่นจากจิวหัวในเกมด้วยเช่นกัน ส่งผลให้มอนเตอร์และสัตว์ประหลาดนอกหมู่บ้านเกิดไม่ทัน แพ้ว่าระบบจะทำการขยายแผนที่ให้กว้างแล้วก็ตาม

 

เห็นได้ชัดว่าเถาคุนนั้นเอาแต่ใจกว่าหวังชานมากเขากำลังออกคำสั่ง “ค้นหาสัตว์ประหลาดเพื่อฆ่า! หากใครกล้าแย่งเหยื่อกำจัดพวกมันให้หมด!”

 

เขาแอบก้าวร้าวและเอาแต่ใจ! อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ได้รับการผูดขาดในการล่าเป็นไก่ในบริเวณของตน!

 

นอกหมู่บ้านมีมือใหม่และผู้เล่นกลุ่มใหม่ที่กำลังไล่ล่าสัตว์เล็กๆ พวกเขาไล่ล่าคนอื่นและคนแปลกหน้าทั้งหมดอย่างดุเดือด!

 

“อยากเจอพวกเราหรอ?” เถาคุนพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยเยาะ “ศิษย์น้องหวัง กองทัพของจิวหัวที่เจ้าพูดถึงอยู่ที่ไหน? ข้าอยากจะเห็นว่าพวกเขาว่าจะสามารถทำอะไรกับกองทัพของศาลาหยวนเฮงได้หรือเปล่า!”

 

อีกด้านหนึ่ง กงฮี, หวังเกวียงและสมาชิกคนอื่นๆ ของจิวหัวพวกเขาไม่ได้สนใจอะไรในเวลานี้เท่าไรนักเพราะถึงเวลาจำกัดของวันนี้แล้ว

 

อย่างไรก็ตามผู้เล่นคนอื่นๆ ที่ผ่านมาได้กลายเป็นเหยื่อของพวกเขา คนประมาณหนึ่งโหลถูกฆ่าตายในชั่วพริบตา!

 

…

 

ณ ร้านขายน้ำอมฤตของฉินฮงหลิน เขาเป็นหัวหน้าแก๊งที่ใหญ่ที่สุดในอันดับสามสิบหก เขาได้มอบหมายให้กับซือเนียนและซือเปาผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาให้ดูแลธุรกิจนี้

 

เขาอยู่ในร้านเพื่อปิดบังธุรกิจลับซึ่งผิดกฏหมาย เขาทำการขายและปลอมยา ก่อนหน้านี้เขาประสบปัญหาเล็กน้อยในการทำธุรกิจแถมก่อนหน้านี้ยังมีคนตายในร้านเขาถึงสองคนโดยที่ยังหาฆาตรกรไม่พบ!

 

ผู้ซื้อบางคนมายังร้านของเขาในวันนี้เพื่อมาทดสอบและทำธุรกิจน้ำอมฤตกับเขา .. บางคนคิดว่าฉินฮงหลินเป็นแค่เสือแก่ธรรมดา แต่นั้นเป็นความคิดที่ผิด!

 

ขณะเดียวกันหลิวซานดูท่าทางกระตือรือร้นพลางถือกระดาษในมือ “ข้าไม่เห็นใครเคยถือดาบแบบนี้มาก่อนเลย!”

 

มีเสียงตะโกนกลับมา “ข่าวร้าย!”

 

หนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาที่สวมเสื้อคลุมสีดำของเขารายงานด้วยสีหน้าหวาดผวา “ซือซิเอ้อและผีหมอกดดำพร้อมด้วยดูกั้นผู้มีความแข็งแกร่งถูกโจมตี แขนและขาของพวกเขาหัก!”

 

“อะไรนะ!?” ใบหน้าของหลิวซานมืดหม่น “ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน!?”

 

“บังเอิญคนข้างข้ากำลังจะไปนำพวกเขากลับมา” ผู้ปลูกฝังเสื้อดำกล่าวต่อ “ท่านหัวหน้า .. ตอนนี้เราจะทำอย่างไรกันดี!?”

 

“พาข้าไป!” หลิวซานเดินไปถึงห้องโถงใหญ่ด้วยใบหน้าเศร้าสลดและเห็นคนนนอนตายอยู่บนพื้นจำนวนครึ่งโถง เขาพยายามระงับสติและเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น!?”

 

“เทคนิคดาบของเจ้านั้นมันช่างทรงพลังมาก!” ซือซิเอ้อพูดด้วยเสียงแข็ง “เขาทำลายสมบัติทางจิตวิญญาณของข้าด้วยดาบเพียงครั้งเดียว!”

 

“เทคนิคดาบหรอ!?” หลิวซานขมวดคิ้วสีหน้าจริงจัง

 

“เทคนิคดาบคืออะไร?” หลิวซานมองภาพในมือทันที “มีดาบลักษณะเช่นนี้หรือไม่!?”

 

“ใช่!” ซือซิเอ้อคลานกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับเห็นผี “ใช่มันดูเหมือนมาก!”

 

หลิวซานกำหมัดแน่น “ดี! ข้าไม่ได้มองหาเจ้าของดาบแต่ข้ากำลังดาบหาดาบเล่มนี้ ไม่คิดว่าจะอยู่แค่ใต้จมูกของเรา”

 

…

 

ณ ร้านขายยาและน้ำอมฤตของฉินฮงหลิน เขามองภาพในมือด้วยสีหน้ามืดหมอง ในภาพมีรูปชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีดาบโฉบเฉี่ยวอยู่ข้างกายเขา รายละเอียดของภาพนั้นชัดเจนมา

 

“ข้าประหลาดใจที่ชายคนนี้กล้าแตะต้องร้านยาของเราแถมยังฆ่าลูกน้องของกลุ่มปีศาจดำอีกด้วย!”

 

“เขาทำสิ่งนี้ทั้งหมดและเขาสมควรตาย!” หญิงสาวตุ้งติ้งข้างๆ เขาพูดขึ้น

 

ขณะเดียวกันผู้ปลูกฝังผ้าคลุมสีดำเดินเข้ามาในร้าน

 

“ซือเปา มันคืออะไร?”

 

ซือเปาเดินเข้ามากระซิบบางอย่างกับเขา

 

“อะไรนะ!? เราเจอเขาแล้วหรอ?” ฉินฮงหลินลุกขึ้นยืนทันทีและหัวเราะ “ดูเหมือนว่าคนของเราจะก้าวไปอีกหนึ่งก้าว!”

 

“เขากล้าที่จะฆ่าผู้ใต้บังคับบัญชาของกลุ่มปีศาจดำซึ่งนั่นหมายความว่าเขามีพลังอำนาจมาก!” หญิงสาวตุ้งติ้งกล่าว “จะให้ข้าพาคนไปจัดการกับเขามั้ย?”

 

“ช้าก่อน ..” ฉินฮงหลินยิ้มด้วยร้อยยิ้มชั่วร้ายชวนขนลุก “ข้าจะจัดการกับปัญหานี้ด้วยตัวเอง ข้าจะกลั่นเลือดของเขาออกมาเป็นยาแก้โรค!