“ดาบเล่มนี้ใหญ่มาก ข้าจะแกว่งมันยังไง” โมเซียนถือดาบของดันเต้ด้วยสองมือ

 

“ไอย้ะ!” เสียงคำรามของเธอขณะที่ยกดาบขนาดใหญ่เพื่อโจมตีปีศาจตัวเล็กข้างหน้า ขณะเดียวกันปีศาจตัวเล็กๆ ได้รายล้อมเธอ

 

เมื่อเห็นว่าปีศาจตัวหนึ่งกระโจใส่เธอ โมเซียนไม่รอช้าเลียนแบบเจ้าของร้านทันทีเธอหมุนปืนสองกระบอกในมือของเธออย่างหรูหราหมาเห่า ..

 

หลังจากที่ลั่นไกออกไปแล้ว .. ลูกปืนซัดเข้าที่หน้าของปีศาจทันที

 

“อ่า!” จากนั้นเธอใช้ดาบโจมตีมันด้วยความรุนแรงอีกครั้ง

 

“…”

 

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้อาจารย์ซีชิและผู้ฝึกฝนคนอื่นๆ เองยังไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ แม้ว่าพวกเขาจะเรียนรู้เทคนิคดาบพื้นฐานและเทคนิคการยิงที่มาพร้อมกับดันเต้ไปบ้างแล้ว แต่ขณะที่ควบคุมพวกเขาได้สูญเสียการทรงตัวและความเร็วจากปีศาจตัวเล็กๆ ซึ่งปีศาจพวกนี้ไม่ได้ต่างเวอร์ชั่นดั่งเดิมเท่าไรนัก แม้แต่ผู้อาศัยในนรกที่เป็นปีศาจระต่ำสุดก็ยังมีจิตใจที่เฉียบแหลมและมีไหวพริบไม่น้อย

 

“เจ้าของทำไมเกมนี้ถึงเล่นยากขนาดนี้!” รวนหนิงตะโกนเธอตายก่อนจะเหยียบเข้าไปในร้านของดันเต้

 

ฟางฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า “เจ้าเป็นผู้ควบคุมลูกชายของสปาร์ด้าอีกคน ในตำนานกล่าวว่าเขาถูกสังหาร รู้อย่างนี้แล้วเจ้ายังกล้าบอกอีกหรอว่าเกมนี้ยาก? เจ้ายังอ่อนหัด”

 

“เจ้าของนิสัยแย่!” เธอทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา

 

“เราควรทำตามสัญชาตญาณของดันเต้แล้วเขาจะใช้เทคนิคดาบตามนั้นไหม?” น้ำเสียงขี้เกียจของหนิงไปเอ่ยขึ้น เธอกำลังต่อสู้กับหัวหน้าหมู่ปีศาจจากนรก

 

“แน่นอน” ฟางฉีตอบกลับ “เจ้าต้องรู้จักเทคนิคดาบและวิธีควบคุมมัน เจ้าต้องควบคุมความคิดของตัวเองด้วยเช่นกัน”

 

จากนั้นเขาจ้องมองที่รวนหนิงอย่างตั้งใจ “ดูสิว่าเธอฉลาดแค่ไหน”

 

“…”

 

เห็นได้ชัดว่านักรบจากจิวหัวไม่ได้มีปัญหาสักเท่าไร แม้แต่ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ ที่ไม่มีความสามารถในการฝึกฝนขั้นสูงยังทำได้ พวกเขาอาศัยการเรียนรู้จากประสบการณ์การเคลื่อนไหวของดันเต้ พวกเขาสามาถรับมือกับปีศาจตัวเล็กๆ เหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย

 

“หืม!?” วันหยินที่กำลังจิบชานมอยู่ด้านหลัง “น้องหลี่ดูนั่นผู้ชายคนนี้มีพลังมาก เขาเป็นนักรบด้วยหรือเปล่า!?”

 

หน้าจอของนาหลันฮงวูที่กำลังควบคุมตัวละครขชองเขาอย่างง่ายดาย เขาเหวี่ยงดาบใหญ่ด้วยเสียงผิวปาก เขาจัดการมันรวดเร็วมากการเคลื่อนไหวของเขานั่นดูคล่องแคล่วกว่าคนอื่น

 

เขาสังเกตทุกทิศทางและได้ยินเสียงทั้งหมด เมื่อข้างหน้าเงียบลง เขาหันหลังมาทันทีพลังจากเขาส่งต่อไปยังดาบทำให้มันมีพลังพุ่งพล่าน ด้วยร่างปีศาจของเขาทำให้พลังตัวเขาเพิ่มอย่างมหาสารจึงสามารถยิงพลังออกจากดาบได้ทุกเมื่อ “ฮ่าๆๆ ดาบของข้ายอดเยี่ยมไปเลย!”

 

เขาตะโกนราวกับว่ามันมีจริงและเขากำลังถือมันอยู่ในโลกแห่งความจริงตอนนี้

 

ขณะเดียวกันเขาก็ได้บล็อกการโจมตีจากหัวหน้าหมู่นรกด้วยดาบของดันเต้ นาหลันฮงวูสะดุดไปเล็กน้อยแต่เขาก็กลับมารักษาสมดุลได้อีกครั้ง

 

“อ่า! บ้าเอ้ย” .บหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด

 

สองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังตัวแข็ง

 

หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายสั้นๆ ของเซียวหยู พวกเขายังไม่เข้าใจเกมว่าเป็นอย่างไร พวกเขาพูดคุยกันด้วยความหวาดกลัวว่า “นี่นักรบเหล่านี้กำลังต่อสู้กับปีศาจใช่มั้ย?”

 

เมื่อมองดูหัวหน้าหมู่นรกที่ลอยไปลอยมาอย่างกับผี หลิงวันหยินกล่าวว่า “น้องหลี่ดูสิ หลายคนกำลังเล่นเกมนี้!”

 

“เราควรลองเล่น .. บางมั้ย?”

 

การสนทนาในกลุ่มของฟางฉีบน QQ ได้ปรากฎขึ้นวันนี้

 

ปีศาจดำ [ใครก็ตามที่กำลังเล่นเดวิลเมคราย ตอนนี้พวกท่านอยู่ไหนกัน!?]

 

ตังหยวน [ข้าเกลียดที่จะพูด แต่เกมนี้เล่นยากมากข้ายังไม่ได้ออกจากร้านเลย]

 

ซงฉิงเฟิง [ข้ากำลังต่อสู้กับหัวหน้าหมู่ส่งตรงมาจากนรก! (เขายิ้มเยาะ)]

 

นาหลันหมิงสื่อ [หัวหน้าหมู่นรกชั่งยากเย็นเสียจริง]

 

ในเวลาเดียวกันนาหลันฮงวูที่เพิ่งเช็ดเลือดออกจากใบหน้าเขา เขาหัวเราะและตอบในกลุ่มว่า [ข้ากำลังฆ่าหัวหน้าหมู่จากนรก มีใครไปไวกว่าข้ามั้ย!?]

 

“…”

 

ขณะเดียวกันฟางฉีกำลังจะเข้าถึงประตูที่เซอร์เบอร์รัสสุนัขสามหัวที่เฝ้าประตู แต่การเคลื่อนไหวและควบคุมของเขานั่นแปลกไปเล็กน้อย

 

ฟางฉีเหวี่ยงดาบขึ้นและกระแทกสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ที่กำลังถือเคียว

 

เห็นได้ชัดว่าสัตว์ประหลาดนี้แข็งแกร่งว่าปีศาจตัวเล็กๆ ตัวก่อนๆ มากมันมีผิวที่หนาและหยาบแถมเลือดเยอะมาก เคลื่อนไหวและเคลื่อนย้ายได้เร็วขึ้น

 

หลังจากจัดการมันฟางฉีบนว่า “ฟัน .. ยิง .. ฟัน .. ยิง มันควรจะเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ?”

 

“ทำไมข้าไม่สามารถทำมันได้คล่อง” เขาพึมพำ

 

เนื่องจากเกมเสมือนจริงมากการปฏิบัติตามกฏของฟิสิกส์ในโลกแห่งความจริงจึงทำให้การเคลื่อนไหวบางอย่างไม่ได้มีผลต่อเวอร์ชั่นใหม่นี้ ฟางฉีไม่ได้สนใจเท่าไรนัก

 

ขณะที่ควบคุมดันเต้นฟางฉีเองได้เหวี่ยงดาบใหญ่อย่างรวดเร็วจนคล้ายกับเงาที่พร่ามัว เขาเจาะลงไปหนึ่งครึ่งก่อนที่เคลื่อนไหวมันอีกครั้ง

 

“ในเวอร์ชั่นใหม่ข้าต้องลองฟันเพื่อปราบปีศาจด้วยพลังของข้าและ ..” เขาวางแผนและซ้อมท่าทาง

 

“ฟัน .. ยิง .. ฟัน .. ยิง”

 

“ทำไมข้ายังทำไม่คล่อง ..” ดั่งเดิมฟางฉีใช้ดาบได้ดี เขาสามารถทำให้ทุกอย่างเคลื่อนไหวอย่างคล่องตัว ส่วนในเวอร์ชั่นนี้ท่าทางดั่งเดิมไม่ได้มีประสิทธิภาพอีกต่อไป

 

“รอ ..” ฟางฉีนึกถึงปัญหานี้ขณะที่เขายังคงเดินไปด้านข้างเพื่อหลบการโจมตีของปีศาจตัวอื่นๆ การหยุดกลางอากาศของข้าไม่ถูกต้องสักเท่าไร การโจมตีที่รวดเร็วและทรงพลังก็เช่นกัน

 

ทางออกเดียวฝนตอนนี้คือต้องเชี่ยมต่อพลังของปีศาจเท่านั้น ฟางฉีมันอาจทำให้ดันเต้ทำทุกอย่างได้คล่องแคล่วและนานขึ้น ซึ่งนี่แตกต่างจากแบบเดิมคือ หากกระสุนถูกยิงไปที่พื้นถามหลักความจริงมันจะต้องกระเด้งกลับและกระเด็นไปหาปีศาจด้วยความแรงของการสะท้อน

 

“อืม .. เข้าใจแล้ว” จากนั้นฟางฉีควบคุมดันเต้นเพื่อโจมตีปีศาจอีกตัว

 

ด้วยช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบเขาได้เปิดการโจมดีที่รวดเร็วและหนักแน่นถึงสองครั้งจากนั้นปีศาจก็ถูกกระแทกเข้าด้วยดาบของเขา

 

จากนั้นตัวละครของฟางฉีเคลื่อนไหวรวดเร็วมากจนดูเหมือนดันเต้กระเด็นไปกลางอากาศ เขาโดดเด่นมากดาบของเขาและปืนที่ยิงออกไปเร็วจนแทบมองไม่เห็น รวดเร็วจนเป็นเพียงภาพเงาเท่านั้น

 

ขณะนี้ผู้เล่นบางคนกำจัดหัวหน้าหมู่จากนรกได้แล้ว

 

ในกลุ่มพูดคุย

 

ซงฉิงเฟิงโพสภาพ [ข้าทำสำเร็จแล้ว!]

 

[แล้วไง ข้าจัดการมันไปนานแล้ว!]

 

หนิงไป่โพสภาพขึ้น [ข้าก็เช่นกัน]

 

[ทุกคนดูพวกเขาสิ!]

 

[ผู้เล่นขั้นสูง!]

 

[เจ๋ง!]

 

[สุดยอด!]

 

“บ้า! ทำไมเจ้าของยังไม่สามรถจัดการกับมันได้อีก!?” เสียงตะโกนดังขึ้น