ตอนที่ 482 : อธิบายให้ชัด   “เพื่อนถึงเจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร?” ในห้องโดยสารเรือจิตวิญญาณ ชายที่อยู่ในชุดหรูต่างจ้องมองไปยังสำนักสวรรค์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “วังดาบกำลังเผยตัวตน”   “ข้าก็ไม่แน่ใจ!” ชายชุดดำพูดพร้อมกำหยกสื่อสารในมือ “ข้าส่งข้อความไปแล้วต้องรอการตัดสินใจของหลายฝ่ายด้วย!”   “อาณาเขตอันยิ่งใหญ่ของาสำนักสวรรค์ถูกทำลายได้ด้วยเพียงพลังดาบแค่ครั้งเดียว ข้าเกรงว่าเขาจะเป็นคนนั้น!” ชายอีกคนในชุดม่วงทองพูดกับคนรอบข้าง   “เป็นไปได้ยังไง คนผู้นั้นตายไปแล้วไม่ใช่หรือ!?”   ผู้อาวุโสของวังดาบที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาหัวเราะเยาะให้ความโง่เขลา   “วังดาบของท่านต้องการอะไร?”   ใบหน้าของผู้อาวุโสเปลี่ยนเป็นสีเข้ม “เจ้าไม่เห็นสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ตอนนี้หรอ?”   “หลังจากวันนี้คนบนโลกนี้จะมีเพียงสองประเภท” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น “เจ้าจะยอมจำนนต่อเราหรือตาย!?”   ขณะเดียวกันเรือจิตวิญญาณขนาดใหญ่ก็ลอยขึ้นมาจากส่วนลึกของหุบเขาภายในสำนักสวรรค์   บนเรือจิตวิญญาณของวังดาบ เผยให้เห็นรูปแบบการตกแต่งที่มีหัวมังกรอ้าปากออกข้างในปากมีหยกสี่เหลี่ยมแกะสลักรูปดาวเจ็ดดวง นอกจากนี้ช่วงลำตัวยังมีดวงดาวหลายตัวที่เปล่งประกายแสงในคืนอันมืดมิด แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนสามารถสัมผัสได้ว่ามันเปล่งราศรีอันน่ากลัวรวมตัวและเคลื่อนที่อยู่   วิญญาณอาฆาตกำลังปกคลุมท้องฟ้า   “วิ่ง!” ผู้เฒ่าหยูตะโกนขณะที่แสงแวบวาบปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า “วิ่งให้เร็วที่สุด!”   เสี้ยววิ ลำแสงจำนวนมากตกลงมาจากฟ้า   ราวกับของมีคมพื้นดินถูกเจาะ พลังมหาศาลหลั่งไหลลงมาทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนราวกับคลื่น ภายใต้แรงกดดันกระเบื้องแตกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้เกิดฝุ่นคลุ้งทั่วถนน   สำนักสวรรค์ทั้งหมดถูกล่าแสงทำลายและกลืนกิน คล้ายว่าที่นั้นอยู่ในวันโลกาวินาศ! เรือจิตวิญญาณที่เพิ่งลอยขี้ยฟ้าเองก็ถูกลำแสงเจาะไปตามๆ กัน มันแตกและหล่นลง   “โกรธเรอะ หนานกงหลิน!” ผู้อาวุโสทัก “สาวกของเราอยู่ที่นั่น!”   “เจ้ากล้าโจมตีสานักสวรรค์ บ้าไปแล้ว” ชายชุดม่วงพูดด้วยความโกรธ   เขาทุบลงบนโต๊ะ “เจ้าจะให้ข้ายืนดูอย่างนี้ต่อไปหรอ ตลกน่า!”   “เจ้าทำมันให้ยากขึ้นนะ” ผู้เฒ่าของวังดาบเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถขึ้นลงเรือของเราได้ตามต้องการ?”   ผู้ฝึกฝนชุดม่วงพูดเยาะ “หนานกงจ่าว เจ้าอยู่คนเดียวจะทำอะไรข้าได้”   ผู้อาวุโสข้างหลังเหลือบมองไปที่ผลไม้จิตวิญญาณ รู้สึกตัวเหมือนกับว่าพวกเขากำลังถูกวางยา   ก่อนที่ผู้ฝึกฝนชุดม่วงจะเดินออกไป ผู้เฒ่าของหนานกงก็ปล่อยวิญญาณอาฆาตออกมาด้วยสีหน้าชั่วร้าย   การปรากฏตัวของความมืดมนและเย็นชาแผ่ไปทั่ว “จงลืมตาดู! ข้าหนานกงจ่าวขออัญเชิญดาบ!”   แสงสีม่วงวาบขึ้น ชายชุดม่วงพบว่าไหล่ของเขาไร้แขน เลือดพุ่งกระฉูด!   ผู้เฒ่าเอ่ย “มีใครอยากลองอีกมั้ย?”   ไรที่สุดการออกปฏิกิริยาของสำนักสวรรค์ก็ได้เริ่มขึ้น แสงพุ่งออกจากสำนักสวรรค์ก่อตัวเป็นเมฆก้อนยักษ์สีท้องเพื่อปกคลุมสำนัก อาคารและพื้นดินส่วนใหญ่ถูกทำลายไปเป็นส่วนมาก สาวกจำนวนมากได้รับบาดเจ็บบางคนถึงกับเสียชีวิตผู้รวดชีวิตได้รับการคุ้มครองโดยชั้นสีทอง   “รีบไปรับผู้อาวุโส! เราถ่วงเวลาได้ไม่นาน!” ชายชราผมขาวสามคนยืนปกป้อง พวกเขาใช้พลังจิตวิญญาณเพื่อเชื่อเข้ากับใต้ดิน เห็นได้ชัดว่าพวกเขายืมพลังธรรมชาติเพื่อขัดขวางการโจมตี   “ท่านปรมาจารย์อยู่ที่ไหน?”   “เขาบอกว่าเขาอยู่ที่ร้านต้นกำเนิดอินเตอร์เน็ตคาเฟ เขากำลังมาที่นี่!” ผู้เฒ่าหมูตอบ   ทางด้านผู้อาวุโสเขากำาลังรีบอย่างเร่งด่วนเพื่อกลับมายังสำนักสวรรค์   บนเรือจิตวิญญาณของวังดาบ   “ความแข็งแกร่งของสานักสวรรค์นั้นยอดเยี่ยมมาก”   บนเรือจิตวิญญาณผู้คนในตระกูลโบราณไม่พอใจพวกเขานัก ชายชราชุดเขียวหยิบจานใส่ผลไม้ขึ้นมา “กินสักอันมันอาจจะช่วยอาการบาดเจ็บของเจ้า”   “พวกปีศาจ!”   “ดูตรงนั้น!”   เจ้านายของตระกูลโบราณมองดูหนานกงชูวที่กำลังลงจอดเรือบนชั้นสีทองกลางอากาศ เขาดูเย็นชาและเพิกเฉยต่อทุกสิ่งราวกับไม่เดือดไม่ร้อน   “อุ้ย!” ชายชราสามคนที่อยู่ใกล้เมฆสีทองถมน้ำลายออกมา ชั้นเมฆสีทองตอนนี้เหมือนกำลังถูกกลืนด้วยความมืด   “แหวะ!” ชายทั้งสามพ้นเลือดออกมา “เป็นไปได้ยังไง?”   ผู้คนในวังดาบโห่ร้อง “นหรือปรมาจารย์ผู้ไม่มีใครเทียบ”   “…” ผู้คนจากตระกูลใหญ่ที่ร่วมอยู่ในเรือมองดูเหตุการณ์ บางคนถึงกับแอบทอดใจและเข้าข้างตระกูลหนาน   “บล็อคมัน!” ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้น   ตุ้ม!   ภูเขาข้างหลังถูกเจาะ ปรากฎรอยร้าว   “หึม!” ฟางฉีลืมตาขึ้นทันที เขาพบว่าเขานอนอยู่บนเตียงตัวของเขาเต็มไปด้วยเหงื่ออาบตัว หน้าผากเย็นเฉียบ   เขาหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินลงบันไดพลางเช็ดหน้าผาก   “หือ?” เขาพบว่าชั้นล่างกำลังวุ่นวาย   “มีอะไรผิดปกติกับพวกเจ้า?”   “เจ้านาย มีบางอย่างเกิดขึ้น!” หลินเอ่อกล่าวด้วยเสียงกังวล   “ปัญหาใหญ่!” หลี่ว์หยาคร่ำครวญ   “เจ้านาย เสียวหยูอยู่ที่สำนักสวรรค์”   “พี่หลันเหลียวก็เช่นกัน”   “แน่สิพวกเขาต้องอยู่ที่นั่น” ฟางฉีกล่าว “พวกเขาอยู่ในโรงเรียนถูกมั้ยละ?”   “ไหนอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้ได้มั้ย?”

ตอนที่ 482 : อธิบายให้ชัด

 

“เพื่อนถึงเจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร?” ในห้องโดยสารเรือจิตวิญญาณ ชายที่อยู่ในชุดหรูต่างจ้องมองไปยังสำนักสวรรค์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “วังดาบกำลังเผยตัวตน”

 

“ข้าก็ไม่แน่ใจ!” ชายชุดดำพูดพร้อมกำหยกสื่อสารในมือ “ข้าส่งข้อความไปแล้วต้องรอการตัดสินใจของหลายฝ่ายด้วย!”

 

“อาณาเขตอันยิ่งใหญ่ของาสำนักสวรรค์ถูกทำลายได้ด้วยเพียงพลังดาบแค่ครั้งเดียว ข้าเกรงว่าเขาจะเป็นคนนั้น!” ชายอีกคนในชุดม่วงทองพูดกับคนรอบข้าง

 

“เป็นไปได้ยังไง คนผู้นั้นตายไปแล้วไม่ใช่หรือ!?”

 

ผู้อาวุโสของวังดาบที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาหัวเราะเยาะให้ความโง่เขลา

 

“วังดาบของท่านต้องการอะไร?”

 

ใบหน้าของผู้อาวุโสเปลี่ยนเป็นสีเข้ม “เจ้าไม่เห็นสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ตอนนี้หรอ?”

 

“หลังจากวันนี้คนบนโลกนี้จะมีเพียงสองประเภท” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น “เจ้าจะยอมจำนนต่อเราหรือตาย!?”

 

ขณะเดียวกันเรือจิตวิญญาณขนาดใหญ่ก็ลอยขึ้นมาจากส่วนลึกของหุบเขาภายในสำนักสวรรค์

 

บนเรือจิตวิญญาณของวังดาบ เผยให้เห็นรูปแบบการตกแต่งที่มีหัวมังกรอ้าปากออกข้างในปากมีหยกสี่เหลี่ยมแกะสลักรูปดาวเจ็ดดวง นอกจากนี้ช่วงลำตัวยังมีดวงดาวหลายตัวที่เปล่งประกายแสงในคืนอันมืดมิด แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนสามารถสัมผัสได้ว่ามันเปล่งราศรีอันน่ากลัวรวมตัวและเคลื่อนที่อยู่

 

วิญญาณอาฆาตกำลังปกคลุมท้องฟ้า

 

“วิ่ง!” ผู้เฒ่าหยูตะโกนขณะที่แสงแวบวาบปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า “วิ่งให้เร็วที่สุด!”

 

เสี้ยววิ ลำแสงจำนวนมากตกลงมาจากฟ้า

 

ราวกับของมีคมพื้นดินถูกเจาะ พลังมหาศาลหลั่งไหลลงมาทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนราวกับคลื่น ภายใต้แรงกดดันกระเบื้องแตกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้เกิดฝุ่นคลุ้งทั่วถนน

 

สำนักสวรรค์ทั้งหมดถูกล่าแสงทำลายและกลืนกิน คล้ายว่าที่นั้นอยู่ในวันโลกาวินาศ! เรือจิตวิญญาณที่เพิ่งลอยขี้ยฟ้าเองก็ถูกลำแสงเจาะไปตามๆ กัน มันแตกและหล่นลง

 

“โกรธเรอะ หนานกงหลิน!” ผู้อาวุโสทัก “สาวกของเราอยู่ที่นั่น!”

 

“เจ้ากล้าโจมตีสานักสวรรค์ บ้าไปแล้ว” ชายชุดม่วงพูดด้วยความโกรธ

 

เขาทุบลงบนโต๊ะ “เจ้าจะให้ข้ายืนดูอย่างนี้ต่อไปหรอ ตลกน่า!”

 

“เจ้าทำมันให้ยากขึ้นนะ” ผู้เฒ่าของวังดาบเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถขึ้นลงเรือของเราได้ตามต้องการ?”

 

ผู้ฝึกฝนชุดม่วงพูดเยาะ “หนานกงจ่าว เจ้าอยู่คนเดียวจะทำอะไรข้าได้”

 

ผู้อาวุโสข้างหลังเหลือบมองไปที่ผลไม้จิตวิญญาณ รู้สึกตัวเหมือนกับว่าพวกเขากำลังถูกวางยา

 

ก่อนที่ผู้ฝึกฝนชุดม่วงจะเดินออกไป ผู้เฒ่าของหนานกงก็ปล่อยวิญญาณอาฆาตออกมาด้วยสีหน้าชั่วร้าย

 

การปรากฏตัวของความมืดมนและเย็นชาแผ่ไปทั่ว “จงลืมตาดู! ข้าหนานกงจ่าวขออัญเชิญดาบ!”

 

แสงสีม่วงวาบขึ้น ชายชุดม่วงพบว่าไหล่ของเขาไร้แขน เลือดพุ่งกระฉูด!

 

ผู้เฒ่าเอ่ย “มีใครอยากลองอีกมั้ย?”

 

ไรที่สุดการออกปฏิกิริยาของสำนักสวรรค์ก็ได้เริ่มขึ้น แสงพุ่งออกจากสำนักสวรรค์ก่อตัวเป็นเมฆก้อนยักษ์สีท้องเพื่อปกคลุมสำนัก อาคารและพื้นดินส่วนใหญ่ถูกทำลายไปเป็นส่วนมาก สาวกจำนวนมากได้รับบาดเจ็บบางคนถึงกับเสียชีวิตผู้รวดชีวิตได้รับการคุ้มครองโดยชั้นสีทอง

 

“รีบไปรับผู้อาวุโส! เราถ่วงเวลาได้ไม่นาน!” ชายชราผมขาวสามคนยืนปกป้อง พวกเขาใช้พลังจิตวิญญาณเพื่อเชื่อเข้ากับใต้ดิน เห็นได้ชัดว่าพวกเขายืมพลังธรรมชาติเพื่อขัดขวางการโจมตี

 

“ท่านปรมาจารย์อยู่ที่ไหน?”

 

“เขาบอกว่าเขาอยู่ที่ร้านต้นกำเนิดอินเตอร์เน็ตคาเฟ เขากำลังมาที่นี่!” ผู้เฒ่าหมูตอบ

 

ทางด้านผู้อาวุโสเขากำาลังรีบอย่างเร่งด่วนเพื่อกลับมายังสำนักสวรรค์

 

 

“ความแข็งแกร่งของสานักสวรรค์นั้นยอดเยี่ยมมาก”

 

บนเรือจิตวิญญาณผู้คนในตระกูลโบราณไม่พอใจพวกเขานัก ชายชราชุดเขียวหยิบจานใส่ผลไม้ขึ้นมา “กินสักอันมันอาจจะช่วยอาการบาดเจ็บของเจ้า”

 

“พวกปีศาจ!”

 

“ดูตรงนั้น!”

 

เจ้านายของตระกูลโบราณมองดูหนานกงชูวที่กำลังลงจอดเรือบนชั้นสีทองกลางอากาศ เขาดูเย็นชาและเพิกเฉยต่อทุกสิ่งราวกับไม่เดือดไม่ร้อน

 

“อุ้ย!” ชายชราสามคนที่อยู่ใกล้เมฆสีทองถมน้ำลายออกมา ชั้นเมฆสีทองตอนนี้เหมือนกำลังถูกกลืนด้วยความมืด

 

“แหวะ!” ชายทั้งสามพ้นเลือดออกมา “เป็นไปได้ยังไง?”

 

ผู้คนในวังดาบโห่ร้อง “นหรือปรมาจารย์ผู้ไม่มีใครเทียบ”

 

“…” ผู้คนจากตระกูลใหญ่ที่ร่วมอยู่ในเรือมองดูเหตุการณ์ บางคนถึงกับแอบทอดใจและเข้าข้างตระกูลหนาน

 

“บล็อคมัน!” ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้น

 

ตุ้ม!

 

ภูเขาข้างหลังถูกเจาะ ปรากฎรอยร้าว

 

“หึม!” ฟางฉีลืมตาขึ้นทันที เขาพบว่าเขานอนอยู่บนเตียงตัวของเขาเต็มไปด้วยเหงื่ออาบตัว หน้าผากเย็นเฉียบ

 

เขาหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินลงบันไดพลางเช็ดหน้าผาก

 

“หือ?” เขาพบว่าชั้นล่างกำลังวุ่นวาย

 

“มีอะไรผิดปกติกับพวกเจ้า?”

 

“เจ้านาย มีบางอย่างเกิดขึ้น!” หลินเอ่อกล่าวด้วยเสียงกังวล

 

“ปัญหาใหญ่!” หลี่ว์หยาคร่ำครวญ

 

“เจ้านาย เสียวหยูอยู่ที่สำนักสวรรค์”

 

“พี่หลันเหลียวก็เช่นกัน”

 

“แน่สิพวกเขาต้องอยู่ที่นั่น” ฟางฉีกล่าว “พวกเขาอยู่ในโรงเรียนถูกมั้ยละ?”

 

“ไหนอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้ได้มั้ย?”