“ถ้างั้นก็ไปกันหมดนี่ ..” ฟางฉีเอ่ยแม้เขาจะประหลาดใจไม่น้อย

 

ฟางฉีเดินออกจาร้านพร้อมโยนดาบของเขาออกไป เทคนิคควบคุมดาบได้แยกดาบออกเป็นหลายสิบเล่มทันที

 

ฟางฉีมองดูพวกเขา “เหยียบขึ้นไปเลยถ้าพวกท่านอยากไปกับข้า” ทุกคนที่ได้ยินทำหน้าตกใจ แม้ว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้เทคินคการควบคุมดาบมาบ้างแล้วแต่ไม่เคยเห็นของจริงเช่นนี้มาก่อน

 

อีกด้านหนึ่งฝั่งซูโม เขายืนอยู่บนเรือจิตวิญญาณพร้อมด้วยแสงแปลกๆ ที่ส่องผ่านดวงจาของเขา ไม่นานนักเขาตัดสินใจที่จะหลับตาลงเนื่องจากสายตาทนต่อการเห็นความเจ็บปวดไม่ไหว

 

“เราไม่สามารถไปต่อได้ถ้ายังเป็นเช่นนี้นะเจ้าโมน้อย” หนิงไป่ถอนหายใจ “ถ้าเจ้าช้ากว่านี้พี่สาวของเจ้าอาจโดนฆ่าหลังจากที่พวกมันได้สิ่งที่ต้องการ!”

 

ซูโมสั่นไหวไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาคำรามด้วยความโกรธและเบิกตาทันที

 

เขารู้สึกว่าคลื่นแสงที่แรงกล้านั่นส่องผ่านดวงตาของเขา แม้ว่าแสงในเมืองครึ่งจะมืดมนแต่แสงที่ซูโมเห็นนั้นมันต่างออกไปมันสว่างราวกับดวงอาทิตย์กำลังเผาไหม้อยู่!

 

“ข้าละสงสัยว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้โชคดีอย่างนี้ ..” หนิงไป่กอดอกของเธอบ่นพึมพำ “ข้าละอยากขโมยมันจากเขา ..”

 

“ศิษย์พี่! ข้าเห็นมัน!” ซูโมตะโกนด้วยความตื่นเต้น

 

หนิงไป่ร่ายคาถาจิตวิญญาณทันทีเพื่อให้เรือและทุกคนบนเรือล่องหนหายตัวไป

 

ขณะเดียวกันฟางฉีได้รับข้อความพอดี [เราเจอแล้ว!]

 

ล็อคที่สิบแปดดูเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่าล็อคที่สามสิบหกของฟางฉี สุดทางของถนนนั้นเป็นตึกสามชั้นผู้ฝึกฝนที่มีผ้าพันแผลอยู่บนใบหน้ากำลังมองคนที่เดินไปมาบนท้องถนน

 

“เธอกำลังมา! เธอกำลังมา!” เขาตะโกนด้วยความดีใจ

 

“พวกเรารวยแล้ว!”

 

“ดูเหมือนว่าข้ากำลังเห็นตัวเองนอนอยู่บนกองภูเขาแห่งคริสตัล!”

 

“หลังจากการปล้นครั้งนี้จบลงข้าจะออกไปจากที่นี่พร้อมกับเงินก้อนโตและไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกว่า!”

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

 

…

 

ขณะเดียวกันในมุมที่ซ่อนอยู่หลังตึกสามชั้นสองร่างนั้นค่อยๆ ย่องลงมาจากเรือจิตวิญญาณล่องหนด้วยความเงียบ

 

“เจ้ายังสบายดีมั้ย? เจ้าไหวหรือเปล่า?”

 

“ไม่ ข้ายังไหว” ซูโมตอบทันที

 

แสงแปลกๆ ยังคงแวบเข้ามาในดวงตาของเขาเร็วและแรงขึ้นเรากับว่าอยู่ใกล้มันขึ้นเรื่อยๆ “มันอยู่ใต้ดิน มีชายสองคนกำลังปกป้องมันอยู่”

 

“บอกตำแหน่งที่แน่นอนด้วย” หนิงไป่พูดด้วยรอยยิ้ม

 

ชั้นใต้ดินของตึกสามชั้นมีชายสองคนในชุดคลุมสีดำ ทั้งสองแตกต่างจากพวกอันธพสลที่มีผ้าพันแผลเพราะทั้งสองมีความแข็งแกร่งในการฝึกฝนที่สูงกว่า พวกเขาตื่นตัวและเฝ้าคอยอย่างระมัดระวัง บนโต๊ะระหว่างพวกเขาคือหม้อดินสีดำสนิทมันถูกผนึกด้วยอักษรรูนที่เขียนด้วยเลือดซึ่งถือเป็นอะไรที่แปลก

 

ขณะนี้ลมที่มองไม่เห็นได้พุ่งพรวดเข้าไปในอักษรรูน

 

“มันเกิดอะไรขึ้น!?” แววตาของพวกเขาดูตื่นตัว เขารีบสังเกตรอบๆ หม้อทันที แต่ก็ .. ไม่พบอะไร

 

“เรียบร้อย” หนิงไป่กล่าว “จะไม่มีใครทำอะไรกับจิตวิญญาณและร่างกายของเธอได้สักพัก”

 

[เจ้าของร้านภารกิจที่ได้รีบเสร็จสิ้น!] ฟางฉีได้รับข้อความจากหยกสื่อสาร [อย่าลืมของร่างวันที่เจ้าสัญญากับข้าไว้!]

 

ฟางฉีไม่มีคำพูด

 

ขณะนี้รวนหนิงกำลังเดินไปที่ประตูชั้นหนึ่งพร้อมด้วยคริสตัล ผู้ฝึกฝนมองเธอด้วยสายตาที่ตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความโลภเต็มดวงตา

 

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงระเบิดสนั่นไปทั่ว! สายฟ้าผ่ากระแทกอย่างรุนแรงเกิดรูขนาดใหญ่กลางหลังคาตึก พร้อมเสียงตะโกนที่ตามมาว่า “พวกเจ้าฟังให้ดี! พวกเจ้ามีเวลาสิบวินาทีให้การวางอาวุธยอมจำนนและส่งมอบตัวประกันมา ไม่งั้นพวกเจ้าจะได้รับผลที่ได้กระทำไว้!”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเขาตัวสั่นเทิ้ม เขามองออกไปข้างนอกหน้าต่างผู้ฝึกฝนหลายสิบคนที่ยืนอยู่บนดาบล้อมตึกไว้หมด “หัวหน้า! พวกเขาพบพวกเราได้อย่างไร!?”

 

การแสดงออกของผู้ฝึกฝนที่แข็งแกร่งชุดคลุมสีดำเปลี่ยนไปทันทีเขาตะโกนเย้ยหยัน “ข้าแนะนำให้พวกเจ้าอยู่ห่างๆ ไม่เช่นนั้นเพื่อนของเจ้าจะต้องตาย!”

 

“ใช่!” ผู้ฝึกฝนที่ตื่นตระหนกชื้นใจ เขาตะโกนเสริมด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ถูกต้องแล้วท่านหัวหน้า! เรามีตัวประกันอยู่!”

 

“อย่าขยับ! ไม่งั้นเราจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ทันที! เจ้าไม่เชื่อข้างั้นรึ!?”

 

“นี่ท่าน .. พวกอันธพาลตัวน้อยเหล่านี้เป็นผู้สร้างปัญหาใช่มั้ย!?” ตังหยวนถามด้วยความทรังเกียจ

 

“ให้ข้าจัดการกับพวกเขาเอง! ให้ข้าจัดการ!” จือไป่ผู้ฝึกฝนวัยกลางคนสวมชุดคลุมสีขาวพร้อมอาวุธพระจันทร์เสี้ยวในมือเอ่ย ด้วยท่าทางและสีผิวของเขาเขาดูคล้ายกับนักวิชาการผู้อ่อนโยน แต่ตรงกันข้ามหลังจากคว้าคฆาหยกจากมือตังหยวนเขาชี้มันออกไปข้างหน้าด้วยความหัวร้อนทันที

 

พลังงานอันเย็นยะเยือกที่ควบแน่นกลายเป็นแท่งน้ำแข็งลมที่รุนแรงส่งผลให้ตึกทั้งตึกกลายเป็นขี้เถาในพริบตา!

 

ด้วยเวลาที่พอดิบพอดีและสมบูรณ์แบบโมเทียนซิงคว้าตัวรวนหนิงด้วยมืออันแข็งแรงพร้อมดึงเธอเข้าประชิดตัวทันที

 

“อ่า!” รวนหนิงกรีดร้องและเป็นลมด้วยความกลัว

 

“ฮ่าๆๆๆๆ” จือไป่หัวเราะเยาะ “คฆาหยกนี้สุดยอด สมควรแล้วที่ได้รับฉายาอาวุธพระเจ้า!”

 

“พวกเจ้ากำลังมองหาความตาย!” การแสดงออกของผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีดำนั้นก้าวร้าวเขาออกคำสั่งต่อลูกสมุน

 

“ให้ข้าลองบ้าง!” ซีเฉินโจวรับคฆาหยกมาจากจือไป่ ขณะเดียวกันลูกสมุนผู้ฝึกฝนชุดดำได้ล้อมเขาไว้ทุกทาง

 

ซีเฉินโจวโบกคฆาหยกขึ้นทางฟ้าพร้อมสวดร่ายมนตร์เบาๆ ออร่าสีดำรวมตัวกันจับตัวเป็นรูปมังกรพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!

 

“โรลลลลลลล!” เสียงคำรามดังสนั่นมันแทบจะกลืนผู้ฝึกฝนที่อยู่รอบๆ

 

เจ๋ง! ซ๊เฉินโจวมองดูคฆาหยกในมือของเขา “อาวุธของพระเจ้า! แน่นอนมันเป็นอาวุธที่ยอดเยี่ยมมาก ข้ารู้สึกเหมือนได้รับพลังแห่งเวทย์มนตร์และการควบคุมที่เหนือชั้น!”

 

“ดูนั่นสิ! พระเจ้าแห่งสัตว์ร้าย!” ซือชุยหลงโบกดาบมังกรไปมา เปลวไฟรูปร่างกิเลนขยายตัวออกอย่างรวดเร็วมันพ่นไฟใส่เหล่าผู้ฝึกฝนที่ล้อมรอบ พวกเขาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด!

 

แม้ว่าศักยภาพของสัตว์ร้ายแห่งพระเจ้าจะลดลงเล็กน้อยในเวลาต่อมาแต่เมื่อมันถูกเรียกใช้พร้อมกับดาบแห่งมังกรแล้วพลังของมันทั้งสองจะคอมโบกัน

 

คาถาเกราะศักดิ์สิทธิ์ถูกร่ายเพื่อปกป้องทุกคนจากนั้นสัตว์ร้ายแห่งพระเจ้าก็พ่นไฟทำลายล้างตึกทั้งหมด ซือชุยหลงร่ายคาถาควบคุมลมและสังตว์สัตว์ร้านขึ้นสู่ท้องฟ้า ผู้ฝึกฝนที่บินหนีไปกลับกลายเป็นลูกไฟก่อนจะตกลงกระแทกกับพื้น!

 

“ดีมาก! ข้าพอใจกับดาบมังกรนี้ที่สุด!”