ในโลกที่มีแต่ความวุ่นวาย .. ประเทศก่อตั้งขึ้นโดยกลุ่มครอบครัวนักรบ เหล่านักรบได้รับการยกย่องในฐานะมนุษย์โดยผู้ฝึกฝน พวกเขาเป็นผู้สร้างประเทศนอกจากนี้ประเทศต่างๆ ยังถูกปกครองด้วยเจ้านายระดับสูง ผู้บุกเบิกที่ประสบความสำเร็จพวกเขาจะได้รับการจารึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์

 

อย่างไรก็ตามสำหรับหยุนเตียนระดับสูง ประเทศนี้เคยเป็นประเทศเล็กและอ่อนแอมาก่อนท้ายที่สุดคนอ่อนแอมักจะตกเป็นเหยื่อของผู้มีอำนาจกว่าเสมอ

 

แม้ว่าดินแดนของหยุนเตียนจะได้เปรียบในเรื่องธรรมชาติและภูมิประเทศที่ถูกล้อมไปด้วยหน้าผา แต่มันก็เป็นเพียงของเล่นสำหรับผู้ฝึกตนเบื้องตนเท่านั้น

 

ขณะเดียวกันผู้ฝึกฝนระดับสูงจากหยุนเตียนได้ก้มมองลงมาที่ป้อมปราการเป็นช่วงเดียวกันกับที่ทหารจากป้อมยิงลูกศรขึ้นไปรอบๆ เรือจิตวิญญาณเพื่อโจมตี แต่ครู่เดียวเท่านั้นลูกศรก็ถูกทำลายลงด้วยคาถาทางจิตวิญญาณมันหายไปในพริบตา

 

นายพลคนหนึ่งสวมชุดเกราะสีดำยกแขนขึ้นเหมือนเขากำลังทำสัญลักษณ์พร้อมคำรามเสียงดังเพื่อส่งสัญญาณให้เหล่าทหารที่เหลือกระโดดขึ้นไปบนเรือจิตวิญญาณขณะที่กำลังรอให้พวกมันผ่านมาตรงหน้าผา .. แต่แล้วพวกเขาก็ล้มลงด้วยความสิ้นหวัง

 

ใช่! สงครามนี้มีความไม่เท่าเทียมกันอย่างมาก

 

กงซูเกาที่นั่งอยู่บนเรือมองดูพวกเขาพลางจิบชา เขานั่งมองการต่อสู้ราวกับว่ามันคือหนังเรื่องหนึ่งแต่นี่มันคือความจริง ตายจริงไม่อิงนิยาย!

 

ข้างหลังเขาคือผู้อาวุโสกงซูเกายืนอยู่ รัศมีของพวกเขารวมกันนั่นบ่งยอกเลยว่าพวกเขานั้นอยู่เหนืออาณาจักรมหาสมุทรอันศักดิ์!

 

“พวกท่านจะต้องตายอย่างน่าสงสาร!” นายพลวัยกลางคนสวมชุดเกราะสีดำสบดหลังจากที่เขากำลังพาตัวเองไปยังหัวเรือ

 

“ครอบครัวของเราได้จับหัวหน้าผู้ดูแลป้อมหมาป่าของเจ้ามา” คนพูดคือชายวัยกลางคนผู้มีความแข็งแกร่ง

 

“ท่านลืมสัญญาที่ท่านได้ให้ไว้กับจักรพรรดิองค์ก่อนหน้าของเราหรือ!?” นายพลโพงขึ้นด้วยความโกรธ “ท่านจะเรียกตัวเองว่าวีระบุรุษหรือผู้ฝึกตนในดินแดนของเราได้อย่างไรในเมืองพวกท่านแอบโจมตีเราแบบนี้!?“

 

กงซูเกาโบกมือซ้ายเป็นสัญญาณ ผู้ฝึกฝนวัยกลางคนตบหน้านายพลสองครั้ง

 

“เอามันลงไป!” กงซูเกายกถ้วยชาขึ้นมาจิบ “พวกเขาอ่อนแอมาก ข้าคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องเก็บพวกเชลยไว้ ฆ่าพวกมันทั้งหมด ..”

 

จู่ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างและทันใดนั้นเรือจิตวิญญาณของเขากระแทกเข้ากับสิ่งกรีดขวาง

 

ปัง! ถ้วยน้ำชาในมือของเขาสั่นสะเทือน ชาร้อนในแก้วกระเส็นใส่หน้าเขา! ใบหน้าของเขามีใบชาติดอยู่สองสามใบเขารู้สึกขายหน้าอย่างมาก!

 

เมื่อหันมองดูคนรอบข้างทุกคนต่างพากันหัวเราะ แต่เมื่อหันมาเจอห้นาเขาทุกคนกลับต้องฮึบเงียบกริบในทันที

 

“ใคร!? ใครมันทำ!?” ด้วยความโมโห กงซูเกาลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขาและมองไปรอบๆ ด้วยสายตาขวางโลกเขาละอยากจะวิ่งไปดึงคอเสื้อเจ้าคนที่แอบซุ่มโจมตีแต่เมื่อมองไปแล้วก็ไม่พบผู้ใด

 

เขามองไปในทิศทางที่ห่างไกลออกไป กองเรือรบขนาดให่ของตาจินดูไกลราวกับจุดดำเล็กๆ บนท้องฟ้าเท่านั้น จู่ๆ ก็มีคนตะโกนว่า “กองทัพตาจิน!”

 

สาวชุดกระโปรงยาวสีขาวหิมะผมของเธอดำปลิวสะไหวไปกับสายลม ซูเทียนจิยืนอยู่บนหัวนำเรือพร้อมด้วยรองเท้าบูทสีขาวคู่เก่งของเธอ เธอหายใจเข้าเล็กน้อยพลางชายตาเหลือบมองกงซูเกาที่ใบหน้าของเขามีใบชาติด “ว้า! พลาดเป้าไปนิดข้ามันแก่มือเลยสั่น!”

 

“เพราะว่าเจ้าเริ่มแก่เลยซุ่มซ่ามไปหน่อย!” ซัมเต๋าพูดเหยียดหยามขณะยืนข้างเธอ

 

…

 

“ฆ่าพวกมัน!” กงซูเกาออกคำสั่งทันทีใบหน้าของเขาแดงกร่ำไปด้วยความโกรธ มันช่างน่าอับอายที่สุดในชีวิต!

 

ตามคำสั่งของเขาเรือจิตวิญญาณหลายลำบินตรงไปยังกลุ่มเรือจิตวิญญาณของตาจินด้วยความเร็วสูง!

 

“ปิดกั้นพวกเขา!” กงซูเกาตะโกน เขาต้องมองเรือลำที่ห่างไกลออกไป “ข้าไม่รู้ว่าพวกเขากำลังเล่นอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ พวกเจ้าเอาชนะตระกูลกงซูตามที่ฝันไม่ได้หรอก!”

 

เรือจิตวิญญาณของตระกูลกงซูแต่ละลำนั้นสร้างจากสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่พิเศษเรือทุกลำนั้นพร้อมออกทำสงคราม!

 

กงซูเกาพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็นว่า “ข้าจะให้พวกมันได้ลิ้มรถพลังอันยิ่งใหญ่ของสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่เป็นมรดกตกทอดของครอบครัวข้าอาณาจักรแห่งการฝึกตน!”

 

ครอบครัวของกงซูเคยได้รับม้วนกระดาษเป็นเครื่องยืนยันแสดงให้เห็นถึงกระบวนการสร้างเรือรบโบราณในอาณาจักรการฝึกนตนสมัยอดีต ซึ่งตระกูลกงซูเป็นอันดับสามของดินแดนหยุนเตียน

 

ในอดีตโลกใบนี้มไ่เคยได้รับความสงบสุขมากก่อนครอบครัวกงซูจึงใช้กองเรือรบของพวกเขาทำลายกองกำลังผู้ฝึกตนขนาดกลางที่สร้างความขุ่นเคืองในดินแดนหยุนเตียนระหว่างการต่อสู้นั้นผู้เสียชีวิตคนจากตระกูลกงซูนั้นเกือบเป็นศูนย์!

 

กระบวนการสร้างเรือรบของตระกูลกงซูนั้นลึกซึ้งและมีความซับซ้อนมากเรือรบเป็นขุมทรัพย์ทางจิตวิญญาณที่สมบูรณ์พร้อมไปด้วยความสามารถในการป้องกันที่ทรงพลังแถมพวกมันยังสามารถปลดปล่อยคาถาทางจิตวิญญาณอันน่ากลัวอีกด้วย!

 

ซึ่งในการต่อสู้ครั้งนี้เขาได้นำเรือรบที่สมบูรณ์แบบเข้าร่วมไม่ต่ำกว่ายี่สิบลำ ลำแสงจิตวิญญาณนับไม่ถ้วนกำลังรวมตัวการในแถวแรกของเรือรบ พลังงานทางจิตวิญญาณของผู้ฝึกตรพร้อมด้วยหินจิตวิญญาณเมื่อร่วมตัวกันแล้วมันเป็นพลังที่น่ากลัวทันที!

 

พลังของพวกเขาส่งผลให้ลมพัดแรงกระทบก่อกวนกับเรือของตาจิน เรือรบของหยุนเตียนกำลังรวมตัวกันสร้างพืเนที่เวทย์มนตร์มันเป็นพลังทำลายล้าง

 

“ช่างตลก!” กงซูเกาหัวเราะเมื่อเห็นว่ากองทัพของตาจินยังคงเลือกใช้ลูกศรเพื่อโจมตี ช่างล้าสมัยเสียจริง “ดูเจ้าคนป่าที่ไร้อารยธรรม! พวกเขายังคงใช้อาวุธระดับต่ำเช่นนั้นอยู่อีก!”

 

ขณะเดียวกันลูกศรทสีดำถุ่งมาทางนี้มากกว่าร้อยดอก กงซูที่อยู่ตรงกลางพื้นที่ไม่ได้สนใสแถมยังยื่นนิ่งราวกับว่าสกิดเขาไม่ได้สักนิด “เสริมสร้างเกราะป้องกันลูกศรในระดับสูง” กงซูเกาออกคำสั่ง

 

ตามคำสั่งของเขาแสงทางจิตวิญญาณจากแสงสีฟ้าอ่อนเริ่มเปลี่ยนเป็นเกราะที่หนาขึ้นทันที

 

เขาเย้ยหยัน “พวกไร้อารยธรรมเหล่านี้ต้องการที่จะจัดการกับเรือรบของตระกูลกงซูด้วยลูกศรงั้นหรือ? มันจะมาทำอะไรกำแพงแสงของข้าได้!”

 

ตู้ม!

 

แต่แล้วความน่าประหลาดใจก็เกิดขึ้น ลูกศรขนาดใหญ่เจาะเกราะเข้ามาได้ บนลูกศรถูกสลักตัวอักษรแปลกๆ ที่สีสดใสดูสะดุดตามันเป็นแสงจากตัวอักษรรูนมีผลให้เกราะของศัตรูลดลงครึ่งหนึ่ง! จากนั้นลูกศรหลายดอกก็ตามเข้ามามันระเบิดตัวเองทำให้เกิดเปลวไฟ หากมองจากด้านล่างจะพบว่าบนท้องฟ้าในเวลานี้ลุกโชนไปด้วยแสงไฟสีแดงส้ม

 

จุนหยางชีที่ยืนอยู่บนเรือ พูดด้วยสีหน้าดุร้ายและน้ำเสียงเยือกเย็น “ขออภัยแม้สิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณของเราถึงเก่าแต่เก๊านะพวก!”