Global Online Survival เอาชีวิตรอดในโลกออน…

 

บทที่ 36 เข็มทิศ

 

เย่จุนล่องลอยอยู่ในทะเลเพียงลําพังมาครึ่งเดือน เขาเผชิญทะเลที่กว้างใหญ่ในทุกวัน เขาไม่มีใครให้คุยด้วย ขอบเขตของการทํากิจกรรมของเขามีพื้นที่แค่สิบกว่าตารางเมตรเท่านั้นถ้าเปลี่ยนเป็นคนขี้เหงา มาอยู่ที่นี่ เขาคงสติแตกแน่ๆ

 

มันเป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่เขาสามารถเก็บเกี่ยวสัตว์เลี้ยงได้

 

เพราะนี่คือสัตว์เลี้ยงวิญญาณที่ระบบลงชื่อเข้าใช้ให้เขามาและมันเชื่อมโยงกับจิตใจของเจุน ซึ่งแตกต่างจากปลากระเบนไฟฟ้าที่รู้จักแค่การปล่อยกระแสไฟฟ้าและทําตัวเหมือนสุนัขโง่ๆ

 

จากนี้ไป เย่จุนก็จะมีคู่หูตัวน้อย

 

แม้ว่าเจ้าเก้าพันปีจะทําได้แค่กิน ไม่สามารถทําอะไรได้เย่จุนก็จะดูแลมัน

 

เมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมทีมหลายคน เย่จนรู้สึกว่าเขาไว้วางใจสัตว์เลี้ยงมากกว่า

บางครั้งสัตว์ก็น่าเชื่อถือกว่าคน

 

โหมดทีมในปัจจุบัน เว้นแต่ว่าพวกเขามีทรัพยากรมากมายมีชีวิตที่ดี ส่วนใหญ่มีความขัดแย้งและแยกกันไปไม่น้อย

 

มันไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจ!

 

ผู้คนมักสนใจแต่ตนเอง แสวงหาสิ่งดีๆ หลีกเลี่ยงสิ่งแย่ๆและชอบตําหนิผู้อื่นเมื่อทําผิด

 

ในสภาพแวดล้อมที่ต้องเผชิญกับความเสี่ยงกับความเป็นและความตายทุกวัน ธรรมชาติที่เห็นแก่ตัวนี้ จะขยายออกไปอย่างไม่มีขอบเขต

 

ไม่ต้องพูดถึงว่าคนธรรมดาจะเห็นแก่ตัวเมื่อเจอปัญหา แม้จะเป็นทีม 4 คน ที่มีพลังเหนือธรรมชาติ ถ้าเทพเซียนบนสวรรค์ไม่ช่วยพวกเขา พวกเขาคงแยกกันไปนานแล้ว

 

การแยกกันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย สิ่งที่ต้องระวังอย่างแท้จริงคือการแทงข้างหลังโดยเพื่อนร่วมทีมเหล่านี้

 

สถานการณ์นี้ มีตัวอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ ในช่องแชทโลก

 

บางคนปล้นเพื่อนร่วมทีมเพื่อหาอาหาร บางคนแยกกันเพื่อปล้นอดีตเพื่อนร่วมทีม บางคนฉวยโอกาสจากการล่าของอดีตเพื่อนร่วมทีม เพื่อให้ได้ของถูกและได้รับค่าประสบการณ์

 

มีแม้กระทั่งคนที่ล่าและฆ่ากันเอง และกินเนื้อคนเมื่อพวกเขาหิวโหย

 

เมื่อเทียบกับจิตใจของมนุษย์ที่ตามอําเภอใจ ซับซ้อนและยากเย็นแบบนี้ เย่จนรู้สึกดีใจมาก ที่ปลากระเบนไฟฟ้าที่ไร้เดียงสารู้เพียงแค่การปล่อยกระแสไฟฟ้า

 

ไม่ต้องพูดถึงสัตว์เลี้ยงวิญญาณที่เชื่อมโยงกับจิตใจของเขาอย่างเต่าทะเล

 

การเลี้ยงสัตว์เลี้ยงทุกวัน ก็ยังดีกว่าต่อสู้กับผู้อื่นเพื่อแก่งแย่งชิงอํานาจ

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทําให้เย่จนประหลาดใจ เจ้าตัวเล็กคนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่ของกิน ดูเหมือนมันจะมีทักษะบางอย่าง

“ถ้านายมีความสามารถ งั้นแสดงมันออกมา!”

 

เต่าน้อยดูเหมือนจะไม่พอใจที่เย่จุนไม่เชื่อในตัวมันและมันพลิกตัวกระโดดลงไปในทะเล

 

โอ้ เจ้าตัวเล็ก อารมณ์เสียซะแล้ว!

 

พูดไม่ออกเล็กน้อย

 

เต่าน้อยจมลงไปในน้ําแล้วหายตัวไปจากสายตาของเขา

เย่จนรู้สึกได้ว่าเจ้าตัวเล็กไม่ได้ว่ายน้ําไปไกลเกินไปราวกับว่ามันกําลังดําดิ่งลงสู่ก้นทะเล เขากังวลว่าเจ้าตัวเล็กจะพบกับศัตรูธรรมชาติที่ดุร้าย และหากมันเจอปลาตัวใหญ่ปลาสามารถกลืนมันเข้าไปได้ภายในคําเดียว

 

เย่จุนรีบส่งตุ๊กตาตามไป

 

เต่าน้อยว่ายน้ําในทะเลอย่างไม่รีบร้อน และดูเหมือนว่ามันไม่สนใจอันตรายในทะเลเลยแม้แต่น้อย

 

ลูกวัวไม่กลัวเสือ!

 

ท้ายที่สุดมันไม่ได้ดุร้าย และไม่เคยถูกธรรมชาติทําร้ายมาก่อน

 

แต่ใครให้เขาฟักมันด้วยมือของเขาเองล่ะ เย่จุนควบคุมตุ๊กตาให้ตามไปตลอดทาง พุ่งไปที่ก้นทะเล และเห็นว่าเต่าตัวน้อยหันไปทางแร่เหล็ก

 

“มันรู้ด้วยหรอว่าที่นี่มีแร่เหล็กอยู่ มันรู้จักแร่เหล็กด้วยหรอ?”

 

เย่จนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

 

“ดูเหมือนว่าเจ้าเต่าน้อยจะมีความสามารถจริงๆ”

 

ไม่รู้ว่าจะบังเอิญหรือเปล่า!”

 

ตอนนี้เขาทําได้แค่พึ่งพาตุ๊กตาเพื่อค้นหาที่ก้นทะเลอย่างไร้จุดหมาย และความเร็วก็ช้ามาก

 

หากเต่าน้อยมีความสามารถในการล่าขุมทรัพย์ในทะเลจริงๆประสิทธิภาพของเย่จนในการค้นหาก้นทะเลจะดีขึ้นอย่างมาก

 

เต่าน้อยได้มุดเข้าไปในภูเขาแร่เหล็กและหายตัวไปปล่อยให้ตุ๊กตารออยู่ข้างนอก

 

สักพักเต่าน้อยก็ออกมา

 

เต่าน้อยกําลังว่ายน้ําอย่างช้าๆ ราวกับว่ามันว่ายน้ําได้ไม่ค่อยมั่นคงนัก

 

“แต่… เพื่อนตัวน้อยคนนี้โตขึ้นมากในระยะเวลาสั้นๆได้อย่างไร?

 

เมื่อมันว่ายมาถึงด้านหน้า ไม่ใช่ว่าเพื่อนคนนี้โตขึ้นเห็นได้ชัดว่ามันแบกวัตถุสีดําไว้บนหลังของมัน

 

“นี่อะไร?”

 

เย่จนหยิบมันมาไว้ในมือ

 

“ตรวจพบ แม่เหล็ก!”

 

กลายเป็นว่ามันคือแม่เหล็ก!

 

เย่จนรู้สึกประหลาดใจ

 

ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่จะมีสิ่งที่คล้ายๆ ในภูเขาแร่เหล็กแต่เจ้าเก้าพันปีหาแม่เหล็กเจอได้อย่างไร?

 

และรู้ได้อย่างไรว่าแม่เหล็กมีค่ามากกว่าแร่เหล็ก

เย่จนนึกถึงสารคดีธรรมชาติที่เขาเคยดู และในตอนหนึ่งดูเหมือนว่าเต่าทะเลอาศัยสนามแม่เหล็กเพื่อกําหนดทิศทางของพวกมัน และพวกมันก็มีความรู้สึกที่เฉียบแหลมเกี่ยวกับสนามแม่เหล็ก เป็นอย่างมาก

 

“เป็นเพราะเหตุนี้ถึงเจอแม่เหล็ก?”

 

เต่าน้อยเงยหน้าขึ้นราวกับจะบอกว่า “ตอนนี้นายรู้รึยังว่าฉันเจ๋งแค่ไหน!?

 

หนึ่งคนและสัตว์ร้ายหนึ่งตัวเชื่อมโยงกัน

 

“นายเจ๋งมาก!”

 

เย่จุนตลกเล็กน้อย และลูบหัวสีดําของเต่าน้อย: “เก้าพันปีมีแค่แม่เหล็กหรอ? ในนั้นมีอย่างอื่นมั้ย?”

 

“รอเดี๋ยว!?

 

เต่าน้อยบอกให้เยู่จุนรอ และมันหันหลังกลับเข้าไปในเหมืองอีกครั้ง และหลังจากนั้นไม่นาน มันก็กระซิบมา พร้อมแม่เหล็กที่หลังของมัน

3 รอบติดต่อกัน!

 

ในรอบสุดท้าย นอกจากการแบกแม่เหล็กขนาดใหญ่ไว้บนหลังแล้ว เต่าน้อยยังมีทองคําชิ้นเล็กๆ อยู่ในปากของมันอีกด้วย

 

“ตรวจพบ ชิ้นทองคําที่แตกหัก! มูลค่า 3 เหรียญทอง”

 

กลายเป็นว่ามันคือทองคํา!

 

แร่ทุกชนิดมีส่วนประกอบบางอย่าง แต่หายากมากที่แร่เหล็กจะมีทองคําอยู่ด้วย

 

ยิ่งกว่านั้น ทองตําชิ้นนี้มีโคลนติดอยู่ เห็นได้ชัดว่าเจ้าเต่าน้อยขุดขึ้นมาจากโคลน

 

หากเป็นเจุน แม้ว่าเหมืองทั้งเหมืองจะว่างเปล่า เขาก็จะไม่สามารถหาทองคําชิ้นนี้ได้

 

แม้แต่แม่เหล็กเขาก็คงหาไม่เจอ

 

ท้ายที่สุด สถานการณ์ในทะเลเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน

“ไป! ย้อนกลับ!”

 

เย่จุนควบคุมตุ๊กตาให้กลับมาพร้อมกับแม่เหล็กที่ด้านหลัง

 

กลับมาที่เรือ เต่าตัวน้อยนอนอยู่บนดาดฟ้าอย่างสบายๆโดยที่ขาของเต่าน้อยและคอของมันเหยียดออกมา เอียงหัวของมันและมองไปที่เย่จุนด้วยท่าทางบูดบึง

 

“นายมีความสามารถจริงๆ!” เจุนชื่อชมเด็กคนนี้อย่างจริงใจ มันเป็นของจากระบบ และมันกินไม่ได้จริงๆ (ไอนี่ก็หวังแต่กิน555)

 

ทองคําชิ้นเล็กชิ้นนี้มีมูลค่า 30,000 เหรียญทองแดงซึ่งเพียงพอที่จะให้เจ้าตัวเล็กกินปลาไปหลายปี

 

เย่จุนไม่ได้สนใจมูลค่าของมันในตอนนี้ สิ่งที่สําคัญที่สุดคือแม่เหล็ก!

 

ด้วยแม่เหล็กพวกนี้ เย่จนสามารถทําได้หลายอย่าง

 

ก่อนอื่นต้องทําเข็มทิศ!

 

อันที่จริง เย่จุนอยากทําเข็มทิศ แต่มันไม่แม่นยําพอดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่จะสร้างเข็มทิศก่อน

 

แม้ว่าจะมีแสงแดดทุกวัน แต่ผีตัวไหนจะรู้ว่าเขาอยู่ในซีกโลกใต้หรือซีกโลกเหนือ?

 

บางทีที่นี่อาจไม่ใช่แม้แต่ บลูสตาร์

 

ด้วยเข็มทิศ เขาสามารถกําหนดทิศทางพื้นฐานได้

 

การทําเข็มทิศไม่ใช่เรื่องยาก สมัยเรียนประถมเขาเคยเรีย นการทําเข็มทิศด้วยมือ

 

ขั้นแรก ทําเข็มแม่เหล็ก จากนั้นทําฐาน ใส่เข็มตรงกลางที่เป็นแม่เหล็ก เท่านี้ก็เรียบร้อย

 

เย่จนสะบัดเข็มแม่เหล็กเบาๆ เข็มแม่เหล็กหมุนไปตามแรงเฉื่อย และในที่สุดก็ชี้ไปในทิศทางเดียวอย่างช้าๆ

 

เย่จุนพยายามหลายครั้งเพื่อให้เข็มแม่เหล็กหมุนไปในทิศทางตรงกัน ด้วยความเร็วที่ต่างกัน และในที่สุดเข็มก็หยุด และเข็มแม่เหล็กทั้งหมดก็ชี้ไปในทิศทางเดียวกัน

 

เข็มทิศพร้อมแล้ว!

 

แม้ว่าทิศเหนือ-ใต้ ของขั้วแม่เหล็กจะไม่ใช่ทิศเหนือ-ใต้ที่แท้จริง แต่อย่างน้อยก็มีทิศทางทั่วไปอยู่ที่นั่น

 

ด้วยวิธีนี้จึงไม่ต้องกังวลว่าเรือจะแล่นเป็นวงกลมในทะเล

 

เพียงแค่ต้องควบคุมทิศทาง ควบคุมเรือให้แล่นไปในทิศทาง เดียวเสมอ และไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะสามารถขึ้นไปบนบกได้