ในขณะที่ฉันกำลังล้มลงไปข้างหลัง ปฏิกิริยาตอบสนองของฉัน สัมผัสรับรู้อันตราย ดูเหมือนว่าจะทำให้เวลาเดินช้าลง

 

ผู้หญิงคนนั้น ที่กำลังกินแซนด์วิชอยู่ ก็โยนมันทิ้งและรีบวิ่งมาหาฉัน

 

แซนด์วิชชิ้นนั้นเหมือนหุ่นยนต์ที่ค่อย ๆ แยกออกจากกันกลางอากาศ เผยให้เห็นมะกอกที่กำลังกระหนาบอยู่กับผักกาดหอมและมะเขือเทศ

 

เป็นแซนด์วิชที่มีส่วนผสมที่น่ากลัวมาก

 

ในช่วงเวลาที่ฉันกำลังคิดถึงรสนิยมทางรสชาติของเธอ ฉันก็สังเกตเห็นว่ามือของเธอเกือบแตะโดนคอเสื้อของฉันแล้ว

 

‘อ๊ะ’

 

เธอพยายามช่วยฉันจากการตกน้ำหรือว่าแค่พยายามจับฉัน?

 

ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะขอโทษฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังมีเรื่องสงสัยอยู่อีกมากมาย

 

และเช่นเดียวกันกับผู้หญิงคนนี้ เธอคือหนึ่งในสมาชิกของกิลด์

 

ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอพุ่งมาหาฉันทำไม แต่ฉันก็ไม่ได้อยากยอมรับความช่วยเหลือจากเธอเลย

 

ฉันบิดตัวเพื่อหลีกเลี่ยงการจับของเธอ โดยใช้ปฏิกิริยาตอบสนองที่เพิ่มสูงขึ้นของฉัน

 

หวืด—

 

มือของเธอคว้าอากาศ

 

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อตระหนักได้ถึงความล้มเหลวของตัวเอง

 

ว้าว

 

ฉันหลบด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อมาก

 

ในขณะที่ฉันอ้าปากด้วยความความประหลาดใจ ฉันก็ตกลงไปในบ่อน้ำ

 

ตูม—!

 

หลังของฉันค่อย ๆ เปียกโชกไปด้วยน้ำเย็น ๆ จากบ่อ

 

“อ-อ๊า…!”

 

ฉันไม่ได้ตกใจเพราะฉันตกน้ำหรอก

 

น้ำในบ่อนิ่งและสะอาดมาก น่าจะเป็นเพราะบ่อน้ำถูกชำระล้างด้วยไอเทม

 

อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่ฉันตกใจก็เป็นเพราะว่าน้ำเข้าหูของฉัน

 

“บรึ่ย!”

 

ฉันรีบลุกขึ้นยืนจากในบ่อน้ำ

 

โชคดีที่น้ำลึกเพียงแค่ครึ่งเอวของฉันเท่านั้น

 

“อ่า อ-อ๊า…”

 

น้ำเข้ามาเต็มหูของฉันไปหมดเลย

 

ขนนุ่ม ๆ ดูดซับน้ำเอาไว้ ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างมาอุดหูของฉันเอาไว้ มันทั้งหนักและมีเสียงอู้อี้

 

ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรบางอย่างและยื่นมือออกมา แต่ฉันไม่ได้ยินคำพูดนั้นของเธอเลย

 

เธอให้ฉันจับมือของเธอเพื่อออกจากบ่อเหรอ?

 

แล้วถ้าหากเธอผลักฉันอีกครั้งหลังจากที่ฉันจำมือของเธอล่ะ?

 

ฉันไม่อยากจับมือของผู้หญิงคนนี้ ฉันจึงปีนออกจากบ่อโดยใช้กำแพงอิฐที่ได้รับการดูแลอย่างดี

 

การกระทำของผู้หญิงคนนี้ดูมุ่งร้ายมากกว่าเป็นมิตร

 

“……”

 

เธอจะขุ่นเคืองที่ฉันเมินเธอหรือเปล่า?

 

ผู้หญิงคนนั้นยังคงยื่นมือออกมา และเธอก็หันหน้าของเธอมามองฉัน

 

สายตาของเธอช่างแหลมคม  แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะสนใจเธอได้

 

เนื่องจากฉันต้องหาวิธีเอาน้ำออกไปจากหูก่อน

 

สำหรับคนปกติ แค่การดระโดดขึ้นลงก็เพียงพอแล้ว แต่สำหรับหูสัตว์ที่ชี้ขึ้นไปในอากาศล่ะ?

 

ฉันเขย่าหูของฉันอย่างยถากรรม แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนักในการเอาน้ำออกจากหู

 

ดูเหมือนว่าฉันต้องเอียงหูลงเพื่อให้น้ำไหลออกมา

 

“เอ๋…”

 

ฉันนั่งยอง ๆ และหันหัวลงพื้น จากนั้นฉันก็นวดหูอย่างระมัดระวังราวกับการนวด

 

‘อ๊ะ’

 

น้ำค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างช้า ๆ

 

ดูเหมือนว่าฉันจะต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกสักพัก

 

—————————————————————————

 

จอง ยูนาในฐานะที่เป็นนักเวทย์ มีความทรงจำและความเข้าใจที่ยอดเยี่ยม

 

เพราะฉะนั้น เธอเลยเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก

 

‘เธอหลบมือฉัน’

 

เธอหวาดกลัวจนถอยหลังตกลงไปในบ่อน้ำ

 

เมื่อรับรู้ได้ถึงวิกฤติ จองยูนาก็รีบพยายามจับคยออุล แต่เด็กก็เลือกที่จะตกลงไปในน้ำดีกว่าการยอมรับความช่วยเหลือจากจองยูนา

 

เด็กบิดตัวในเวลาอันสั้นเพื่อหลีกเลี่ยงมือของเธอ

 

เห็นได้ชัดเลยว่าเธอยอมตกลงไปในน้ำดีกว่าต้องให้เธอช่วย

 

‘แย่แล้ว…’

 

ความเชื่อใจของเด็กหายไปโดยสมบูรณ์

 

ไม่ใช่สิ มันแย่ยิ่งกว่านั้นอีก ความไว้ใจของเธอมันอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุด

 

นอกจากความเมตตาแล้ว เธอก็ไม่เคยแสดงอะไรอย่างอื่นอีกเลยนอกจากความไม่เป็นมิตร ความเชื่อใจของเธอมันดิ่งลงจนติดลบแล้ว

 

ก็ถ้านับจากสิ่งที่เธอต้องเจอ เรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้อยู่เหนือนอกความคาดหมายเลย

 

แม้จองยูนาจะเจ็บปวดหัวใจ แต่เธอก็ไม่มีวิธีแก้ไขปัญหานี้อย่างง่าย ๆ อยู่เลย

 

แทนที่จะจมอยู่กับความเศร้า เธอเลือกที่จะช่วยเหลือซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดก่อน

 

“ธ-เธอเป็นอะไรไหม? จับแขนของฉันเพื่อขึ้นมาเอาไหม?”

 

จองยูนายื่นมือออกไปทางเด็ก

 

เด็กมองมืออยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่จะเมินมันและปีนขึ้นมาจากบ่อน้ำด้วยตัวเอง

 

แม้ว่าการถูกเมินจะน่าตกใจ แต่จองยูนาก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติของเด็กที่จะทำแบบนั้น

 

เธอคงจะใช้ชีวิตแบบนี้อยู่ตลอด

 

“อ่า…”

 

ต้องทำยังไงถึงเธอจะได้รับความเชื่อใจจากเด็ก?

 

เมื่อไม่พบคำตอบ จองยูนาจึงตัวแข็งทื่อในขณะที่เด็กเริ่มสะบัดน้ำออกจากหัวของเธอ

 

พับ พับ พับ—

 

เด็กเริ่มส่ายหัวอย่างรวดเร็วจากอีกด้านไปอีกด้าน จากนั้นเธอก็ใช้มือเขย่าหูและผมอย่างเมามัน

 

“น-นั่น…!”

 

จองยูนาสามารถทำให้เด็กแห้งได้ในทันทีด้วยเวทมนต์ไฟของเธอ

 

ในขณะที่เธอเดินเข้าไปหาเด็ก

 

“เอ๋…!”

 

เด็กก็ตกใจจากการเข้าหาอย่างกระทันหัน เธอจึงนั่งยอง ๆ อย่างรวดเร็ว

 

เธอยกมือขึ้นเหนือศีรษะในท่าป้องกัน เป็นภาพที่ดูน่าสงสารมาก

 

ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เด็กก็ดูกำลังหวาดกลัวอยู่

 

จองยูนาตกใจมากเพราะเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ

 

การจากไปจะเป็นการดีที่สุดเพื่อเด็ก แต่ในสถานการณ์นี้ แค่ออกไปเฉย ๆ มันรู้สึกผิด

 

ในขณะที่จองยูนากำลังยืนอยู่ตรงนั้นและลูบมือของเธอเองเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี ผู้คนที่เดินอยู่รอบ ๆ ก็เริ่มซุบซิบกัน

 

“นั่นอะไรน่ะ?”

 

“เธอผลักเด็กลงน้ำเหรอ?”

 

“ไม่เอาน่า จองยูนาไม่มีทางทำแบบน้้นหรอก”

 

ใช่ เธอทำ

 

จองยูนาตอบในใจพร้อมกับกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง

 

และเลือดก็ไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอ

 

‘ฉันมันต่ำทรามที่สุดเลย’

 

ฉันมันเป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจ

 

จองยูนารู้สึกอยากเอาตัวเธอเองไปฝังอยู่ที่ไหนสักแห่งและก็ตายอยู่ตรงนั้นไปเลย

 

แน่นอนว่าเธอทำแบบนั้นไม่ได้เนื่องจากเด็ก

 

ในสถานการณ์แบบนี้ ความตายเป็นเพียงหนทางที่สะดวกสบายในการปลอบใจตัวเองเท่านั้น

 

จองยูนาไม่ได้มีความคิดที่จะแสวงหาความสะดวกสบายต่อหน้าเด็ก

 

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาจากความผิดพลาดในอดีตของตัวเธอเอง

 

—————————————————————————

 

‘อึ๋ย’

 

ฉันนั่งยอง ๆ กดหูลงมานานแล้ว

 

ทำไปเพื่อไล่น้ำออกมาจากขน

 

หยดแล้วหยดเล่า

 

เมื่อมองดูน้ำหยดลงมา ฉันก็เริ่มหงุดหงิด

 

วิธีที่ช้ามากนี้ไม่ได้ทำให้หูของฉันแห้งลงเลยแม้จะผ่านมาหลายนาทีแล้วก็ตาม

 

‘ฉันควรทำยังไงดี?’

 

หรือฉันควรห้อยหัวดู?

 

ในขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง ฉันก็นึกถึงหมาป่าสาวที่มาหาฉันขึ้นมาได้

 

เนื่องจากเธอมีหูสัตว์เหมือนฉัน บางทีเธออาจจะรู้วิธีแก้ไขเรื่องนี้ก็ได้

 

‘เธอยังอยู่ในเต็นท์หรือเปล่า?’

 

ฉันตัดสินใจไปตรวจสอบเต็นท์

 

ฉันลุกขึ้นและวิ่งไปที่เต็นท์พร้อมกับถือถังที่บรรจุปลาซิวไปด้วย

 

“อ๊ะ…!”

 

ฉันได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นดังมาจากข้างหลัง แต่ฉันไม่รู้เลยว่าเธอพูดอะไร

 

น้ำที่เข้ามาเต็มหูของฉันทำหน้าที่เสมือนกับที่อุดหู

 

ยังไงมันก็คงไม่มีเรื่องดีอะไรหรอก

 

ฉันตัดสินใจเมินเธออย่างจงใจและรีบวิ่งไปที่เต็นท์

 

“คยอ…อุล?”

 

ในขณะที่ฉันวิ่งไปหาหมาป่าสาว เธอก็หันไปมองรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง บางทีอาจจะเป็นเพราะการปรากฏตัวอย่างกระทันหันของฉันก็ได้

 

“นี่ คุณเอาน้ำออกจากหูยังไงเหรอ?”

 

“อ่า…น้ำ…”

 

หมาป่าสาวพึมพำอะไรบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้ออกมาและเล่นหูของฉัน

 

เมื่อถูกคนอื่นสัมผัส ร่างกายของฉันสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”

 

“เอ่อ…อืม ตอนนี้เสียงไม่อู้อี้แล้ว”

 

“ดีเลยค่ะ”

 

หมาป่าสาวทำอะไรกับหูของฉันกัน?

 

ฉันสัมผัสหูของฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่มันก็ยังเปียกอยู่เลย

 

“เกิดอะไรขึ้นกับหูของฉันเหรอ?”

 

“ฉันใช้มานาเอาน้ำออกจากหูของท่านให้ค่ะ”

 

“อ๋อ มานา”

 

ใช้มานาทำเรื่องแบบนี้ได้ด้วยสินะ?

 

การใช้มานาของมนุษย์สัตว์นั้นแตกต่างจากมนุษย์อย่างที่โซเฟียบอก มนุษย์ไม่ใช้มานาในการเอาน้ำออกจากหูของพวกเขา

 

‘มีสิ่งที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลย’

 

แม้ฉันจะไม่รู้ว่าความตั้งใจของหมาป่าสาว แต่ดูเหมือนว่าการอยู่กับเธอก็ไม่ได้แย่อะไร

 

เธอช่วยเหลือได้มากเลยในหลาย ๆ อย่าง

 

บางทีเธออาจจะไม่ได้เป็นคนเลวร้ายขนาดนั้น

 

“ขอบคุณ”

 

ในขณะที่ฉันขอบคุณหมาป่าสาว ยอรึมก็โผล่ออกมาจากในเต็นท์

 

เธอมองฉันขึ้น ๆ ลง ๆ จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างอย่างตกใจ

 

“ค-คยออุล ทำไมถึงกลายเป็นม-แมวเปียกน้ำ…ไปแล้วล่ะ?”

 

“ฉันตกบ่อน้ำ”

 

“อ่า คยออุลสะดุดเหรอ?”

 

“ไม่ใช่ มีใครบางคนอยู่ข้างหลังฉัน…”

 

ฉันหยุดพูดอย่างกระทันหันและเอามือปิดปากไว้

 

มันคงเป็นเรื่องที่น่าตลกถ้าหากฉันบอกว่าฉันตกลงไปเพราะตกใจคนที่อยู่ข้างหลัง

 

มันคงจะดูดีกว่าถ้าหากบอกฉันเสียการทรงตัวจนสะดุดล้มลงไป

 

“…มีคนผลักคยออุลจากข้างหลังเหรอ?”

 

“ไม่นะ ไม่ใช่ ฉันล้มลงไปเอง”

 

เธอมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

 

ในเวลาแบบนี้ ทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือการทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

 

“ฉันคิดว่าฉันเอาปลาซิวมามากเกินไปละ”

 

“อ่า โอเค…”

 

หญิงสาวพยักหน้า และใช้สายตามองไปที่บ่อน้ำ

 

เธอขมวดคิ้วและสำรวจพื้นที่รอบ ๆ ราวกับกำลังหาใครบางคนอยู่

 

“พี่จะไปดูปลาซิวสักหน่อย คยออุลอยากทำตัวให้แห้งไหม?”

 

“อืม…”

 

ตุ๊บ!

 

หญิงสาวขว้างหินมานาก็อบลินลงบนฟืน

 

เธอใช้หินอันล้ำค่าในการจุดไฟ

 

ฉันรู้สึกชื่นชมเธอจึงหันกลับไปมองที่ที่เธออยู่ แต่หญิงสาวก็หายตัวออกไปไกลแล้ว

 

‘เธอไปเร็วมากเลย’

 

ฉันเกาหัวของฉันและนั่งลงบนหน้ากองไฟ

 

สำหรับตอนนี้ ฉันตัดสินใจแค่ทำตัวให้แห้ง

 

—————————————————————————