ความตายมักจะมาโดยที่ไม่มีการแจ้งเตือน

 

มอนสเตอร์ที่อ่อนแอที่สุด แรบบิทฮอร์น

 

“อึก”

 

ท้องของฉันรู้สึกเจ็บปวดหลังจากที่โดนเขาของแรบบิทฮอร์นแทง

 

ฉันมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าจะมีใครช่วยฉันได้ไหม แต่สิ่งเดียวที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะเยอะเย้ย

 

“นี่ ดูหมอนั่นสิ”

 

“โดนแรบบิทฮอร์นแทงเนี่ยนะ? เอาจริงดิ?”

 

“บาดแผลแค่นั้น ใช้แค่โพชั่นรักษาก็หายแล้ว”

 

ทำไมถึงได้โหดร้ายกับคนที่กำลังจะตายอยู่แล้วขนาดนั้นล่ะ?

 

โหดร้ายกันเกินไปแล้ว แต่แล้วฉันก็จำได้ว่า นักผจญภัยในโลกนี้เขาไม่ตายกับอีแค่มีรูอยู่ที่ท้อง

 

เนื่องจากพวกเขามีสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าโพชั่นรักษาและเวทมนตร์รักษาอยู่

 

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับคนที่มาจาก ‘โลกอื่น’ อย่างฉันหรอก

 

‘ไม่ยุติธรรมเลย’

 

ทำไมการที่ไม่มีมานาอยู่ในร่างกายเลย ถึงได้สร้างความแตกต่างมากขนาดนี้กัน?

 

ในขณะที่ฉันกำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับเจ็บแผลที่ท้อง

 

ในขณะที่ฉันกำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยความเจ็บปวดแผลที่ท้องและว่างเปล่าอยู่นั้น ก็มีคนเดินตรงมาหาผม

 

“ให้ตายเถอะ”

 

เธอเป็นหญิงสาวที่กำลังหงุดหงิดอยู่อย่างเห็นได้ชัด

 

เธอเป็นนักผจญภัยชั้นยอดที่มาจากกิลด์ระดับสูงเพื่อมาปกป้องนักผจญภัยมือใหม่

 

“คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากในละแวกนี้ในฐานะคนไร้บ้าน?”

 

“ฉันเหรอ…?”

 

ฉันมีชื่อเสียงในละแวกนี้เหรอ?

 

ฉันไม่เคยรู้เรื่องเลยเพราะไม่เคยมีใครมาบอกฉัน

 

“คุณมักจะสร้างปัญหาแบบนี้อยู่ตลอดเลย หากคุณไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้ คุณก็ควรไปหางานอย่างอื่นทำสิ”

 

“ฉันขอโทษ…”

 

ฉันเองก็อยากหางานอย่างอื่นทำเหมือนกัน แต่ฉันไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน

 

ด้วยร่างกายที่ไม่มีมานาของฉัน ทำให้ร่างกายของฉันอ่อนแอกว่าคนปกติในโลกนี้มาก

 

ในท้ายที่สุด ฉันก็เลยมาลงเอยด้วยการหาเงินจากพื้นที่ล่ามอนเตอร์สำหรับนักผจญภัยมือใหม่ที่ใคร ๆ ก็สามารถเข้ามาได้ มันเป็นงานที่หนักมากสำหรับฉัน

 

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ยุติธรรม แต่ฉันก็ต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนนี้เพื่อมีชีวิตรอด

 

สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้ก็มีแค่ฟังคำตำหนิของเธอไปอย่างเงียบ ๆ

 

“ทำไมคุณถึงยังทำต่ออยู่อีกล่ะ? กิลด์ของเราไม่สามารถช่วยคุณแบบนี้ไปได้ตลอดหรอกนะคะ”

 

“ฉันขอโทษด้วยจริง ๆ …”

 

ฉันหลับตาลงอย่างอับอายจากคำตำหนิของเธอ

 

บางทีเธออาจจะพึงพอใจกับการยอมจำนนแต่โดยดีของฉัน เธอเลยไม่ตำหนิฉันต่อแล้ว

 

“เฮ้อ ฉันจะเริ่มโดยการตรวจสอบค่าสถานะของคุณก่อน คุณเห็นด้วยไหม?”

 

“ตกลง…”

 

ในขณะที่ผมพยักหน้าอย่างอ่อนแรง หน้าต่างโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นมาจากปลายนิ้วของหญิงสาว

 

ฉันเคยได้ยินมาว่า ความสามารถในการตรวจสอบข้อมูลร่างกายของคนอื่นเป็นอะไรที่หาได้ยากมาก ๆ และผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันก็คือหนึ่งในผู้ที่ครอบครองความสามารถที่ว่า

 

“คุณมีเลือดออกนิดหน่อย”

 

ขณะที่หญิงสาวอ่านข้อมูลของฉัน เธอก็หยุดลง

 

สายตาของเธอจับจ้องไปที่ที่เขียนข้อมูลทางเพศสภาพของฉัน

 

“ผู้หญิง? คุณเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ?”

 

ดูเหมือนเธอจะแปลกใจกับมัน

 

ฉันซ่อนเพศของฉันไว้ภายใต้เสื้อผ้าที่สกปรกและซอมซ่อ แต่ตอนนี้มันถูกค้นพบแล้ว

 

‘นี่มันไม่ดีแล้ว…’

 

เมื่อแปดปีที่แล้ว ฉันกลายเป็นผู้หญิงในวันที่ฉันมาถึงโลกแห่งนี้

 

ถึงแม้มันจะน่าอายกับการที่ต้องมายกย่องรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แต่รูปลักษณ์ในตอนนี้เรียกได้ว่าสวยงามราวกับนางฟ้าเลยทีเดียว

 

ปัญหาคือฉันไม่มีบ้าน ไม่มีตัวตน และไม่มีมานา

 

เป้าหมายสุดเพอร์เฟกต์ในการก่ออาชญากรรม

 

เมื่อได้รู้ความโหดร้ายของผู้คนในโลกนี้ ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อเอาตัวรอด

 

“ถึงว่าทำไมหน้าตาถึงได้คล้ายผู้หญิงนัก…”

 

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองและอ่านข้อมูลของผมต่อ

 

และราวกับว่ามีอะไรดลใจ ทั้งฉันและหญิงสาวก็แสดงความสงสัยขึ้นมาพร้อมกัน

 

““แปดปี?””

 

คำว่า ‘แปดปี’ มันถูกเขียนไว้ตรงช่องที่ระบุอายุ

 

เพราะว่าฉันมาที่โลกนี้ได้แปดปีแล้ว มันก็เลยเขียนเอาไว้ว่าแปดปีสินะ?

 

ฉันสามารถเข้าใจได้ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันจะไม่เข้าใจมัน

 

“อายุถูกระบุไว้ว่าเป็น ‘แปดปี’? นี่มันยังไงกันแน่ มันไม่ควรจะเป็นแปดปีสิ”

 

“ฉัน ป-แปด…”

 

ฉันอยู่โลกนี้มาแปดปีแล้ว

 

ฉันอยากจะอธิบายให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าฟัง แต่เพราะฉันรู้สึกเจ็บที่ท้องมากจนไม่สามารถอ้าปากพูดออกมาได้

 

สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือการกางนิ้วทั้งแปดออก

 

“คุณไม่ได้อายุแปดขวบหรอกใช่ไหม…?”

 

“ฉัน ป-แปด… แค่ก”

 

เลือดไหลออกมาจากหลอดอาหารของฉัน

 

เลือดไหลจากปากสู่คอและคอสู่เสื่อของฉัน

 

“อ่า…”

 

ฉันจะตายไปทั้ง ๆ อย่างนี้เลยเหรอ?

 

เปลือกตาของฉันรู้สึกหนักและฉันก็หลับตาลง สิ่งสุดท้ายที่ฉันรับรู้คือเสียงของผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง

 

“คุณไม่ได้อายุแปดปีใช่ไหม?! ไม่ใช่แปดปีใช่ไหม?!”