เช้าในวันต่อมา

 

ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างระมัดระวังบนกล่องที่นอน

 

“หาว”

 

ฉันรู้สึกเหมือนมันผ่านมานานแล้วตั้งแต่ที่ฉันเริ่มต้นวันใหม่ด้วยตัวเอง

 

ในขณะที่ฉันกำลังลุกขึ้น ฉันก็รู้สึกแปลก ๆ หลังจากนั้นฉันก็สังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ อยู่ข้าง ๆ ฉัน

 

“ฮะ?”

 

คุณยายฉลาม ไม่สิ ฉลามสาว

 

เธอมาหลับอยู่ข้าง ๆ ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

 

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันจึงอดใจไม่ได้ที่จะแหย่แก้มเธอเล่น

 

“อ-อ่า…”

 

ฉลามสาวพึมพำและดึงผ้าห่มคลุมหัวของตัวเอง

 

ว่ากันว่าผู้สูงอายุไม่ควรนอนมากเกินไป แต่ดูเหมือนว่าความคิดนั้นมันจะใช้ไม่ได้ผลกับมนุษย์สัตว์

 

“นี่…”

 

แหย่ แหย่

 

ฉันยังคงกดสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นแก้มของเธอภายใต้ผ้าห่มต่อไป

 

“จ-เจ้าทำแบบนี้ทำไม…”

 

“ทำไมคุณถึงมานานอยู่ที่นี่ล่ะ?”

 

“ข้าไม่ได้เป็นผู้สอนของเจ้าหรือไง? มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เราจะอาศัยอยู่ด้วยกัน…”

 

แค่ก

 

เธอหมายความว่า เธอจะอาศัยอยู่กับฉันจนกว่าเธอจะสอนฉันเสร็จใช่ไหม?

 

ถึงมันจะน่ารำคาญ แต่ฉันจำเป็นต้องเรียนรู้เรื่องมานา

 

ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะไม่แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผย

 

“โอเค แต่ฉันมีบางสิ่งที่ต้องทำในเช้านี้ เพราะงั้นฉันก็เลยจะออกไปข้างนอกสักหน่อย”

 

“ก็ได้…ดูแล…”

 

จากนั้นเธอก็หลับไปอีกครั้ง

 

ฉันมองดูเธออยู่สักพักก่อนที่จะเดินออกจากเต็นท์ไป

 

พระอาทิตย์เพิ่งจะขึ้น ฉันจึงเพลิดเพลินไปกับแสงแดดเล็ก ๆ ที่เล็ดลอดเข้ามา

 

‘ฉันบอกว่าฉันจะเริ่มทำในตอนเช้า’

 

เมื่อฉันออกมาจากพุ่มไม้ ฉันก็เห็นผู้หญิงที่มีหน้าตาดุร้ายและรถหลายคันที่เต็มไปด้วยตู้ปลาอยู่ไกล ๆ

 

แค่เห็นเธอก็ทำให้หัวใจของฉันสั่นแล้ว

 

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอ

 

“คุณกำลังเอาปลาแมคเคอเรลและปลาโลชมารวมกันเหรอ…?”

 

“ใช่ มีไอเทมที่พัฒนาขึ้นมาเพื่อเพาะเลี้ยงสัตว์ในน้ำอยู่ เพราะงั้นมันเลยไม่เป็นไรถ้าจะเอาพวกมันมารวมกัน”

 

ผู้หญิงคนนั้นกำลังคุยกับคนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนขับรถส่งตู้ปลา

 

ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปหาพวกเขาอย่างระมัดระวัง

 

แครก—!

 

ฉันเหยียบกิ่งไม้โดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“ฮะ?”

 

มันส่งเสียงดังจนทำให้คนขับรถและผู้หญิงคนนั้นหันมามองฉัน

 

ฉันรีบหันหน้าหนีด้วยความตกใจจากการถูกพวกเขาสนใจอย่างกระทันหัน

 

“พ-พวกปลาซิวสบายดีไหม…?”

 

ฉันเห็นปลาซิวตัวเล็ก ๆ ว่ายไปมาอยู่ใต้บ่อน้ำใส

 

ฉันหันหลังกลับโดยแสร้งทำเป็นสนใจพวกปลาซิว แต่เธอก็เริ่มเดินมาหาฉัน

 

“……!”

 

ขนที่หูและหางของฉันพองขึ้น

 

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังคงแสร้งทำเป็นดูพวกปลาซิวต่อไปอย่างสงบ

 

ปลาซิวหนึ่งตัว ปลาซิวสองตัว ปลาซิวสามตัว

 

ฉันนับพวกมันด้วยสายตาที่สั่นเทา จนผู้หญิงคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างหลังของฉัน

 

“เอ่อ…”

 

“อ๊ะ…!”

 

ฉันตัวแข็งทื่อจนไม่สามารถหันหลังกลับได้

 

เธอจะทำอะไรถึงได้เข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้?

 

ในขณะที่ฉันยืนแข็งทื่อหายใจไม่ออก เธอก็เดินมาหยุดอยู่ที่ข้าง ๆ ฉัน

 

“พวกเรารู้จักกันใช่ไหม?”

 

“ช-ใช่…!”

 

ฉันเหลือมองเธอที่อยู่ด้านข้าง เพียงแค่ใช้หางตาส่องไปที่เธอเท่านั้น

 

เธอยืนอยู่ข้างฉันและจ้องมองลงไปที่บ่อน้ำ

 

ทำไมเธอถึงได้ทำหน้าเศร้าขนาดนั้นล่ะ เธอคิดอะไรอยู่กัน?

 

ในขณะที่ฉันกำลังก้าวเดินออกไปอย่างระมัดระวัง ในที่สุดเธอก็เริ่มพูด

 

“ฉันขอโทษเรื่องเมื่อครั้งที่แล้วด้วย”

 

“สำหรับอะไร?”

 

“สำหรับทุกอย่างที่ฉันทำเลย ฉันขอโทษด้วยจริง ๆ ”

 

ทุกอย่าง?

 

ถึงแม้ฉันจะไม่แน่ใจว่าไอ้คำว่าทุกอย่างที่เธอพูดคืออะไร แต่ฉันก็ตัดสินใจยอมรับคำขอโทษของเธอ

 

เพราะถ้าหากฉันไม่ยอมรับคำขอโทษของเธอ การเติมปลาลงบ่อน้ำคงล่าช้าแน่

 

สำหรับตอนนี้ ปลามีความสำคัญสำหรับฉันมากกว่าผู้หญิงคนนี้

 

“โอเค…”

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

ฉันตรวจสอบปลาที่จะถูกนำเข้ามาในบ่อพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น

 

ปลาแมคเคอเรลสิบสองตัว

 

ปลาสีเงินสามสิบตัว

 

ปลาโลชสีร้อยตัว และปลาชนิดอื่น ๆ อีกมากมาย

 

การได้เห็นปลานานาชนิดมารวมอยู่ในบ่อน้ำเดียวกัน ช่าฃเป็นภาพที่น่าหลงใหลมาก

 

“…บ่อน้ำอันนี้ค่อนข้างใหญ่เลยว่าไหม?”

 

“อืม…”

 

ฉันจ้องมองลงไปที่บ่อน้ำที่ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยปลา

 

บ่อน้ำที่ผสมผสานปลาน้ำจืดและปลาน้ำเค็มเข้าด้วยกัน

 

มันยังควรเรียกว่าบ่อน้ำอยู่อีกเหรอ?

 

ฉันหลงใหลไปกับของชิ้นนี้ ฉันจ้องมองลงไปที่บ่อน้ำอยู่นานจนกระทั่งฉลามสาวเดินเข้ามาหาฉัน

 

แม้ว่าพระอาทิตย์จะขึ้นแล้ว แต่เธอก็ยังดูง่วงอยู่เลย

 

“ความกลมกลืนระหว่างสองระบบนิเวศที่ไม่เข้ากัน มันช่างน่าทึ่ง”

 

“ใช่ มีปลาสเตอร์เจียนอยู่ตรงนั้นด้วย…”

 

ฉันหยุดพูกกลางคันและเอามือปิดปากไว้ เนื่องจากจู่ ๆ ฉันก็ตระหนักได้ว่าเด็กสาวที่อยู่ต่อหน้าฉันก็เป็น ‘ฉลาม’ เหมือนกัน

 

มันคงโอเคใช่ไหมที่จะเลี้ยงฉลาม?

 

แต่ว่า สเตอร์เจียนไม่ใช่ฉลามจริง ๆ สักหน่อย ใช่ไหม?

 

ความคิดของฉันวิ่งพล่านไปด้วยความสับสนพร้อมกับความมั่นใจที่ลดน้อยลง

 

ฉันจึงกระวนกระวายโดยใช้นิ้วแตะไปที่ชายเสื้อของเสื้อของฉัน

 

“ทำไมเจ้าถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนนักล่ะ?”

 

“ฉ-ฉลามอย่างคุณ…กินคาเวียร์…?”

 

“…ฉันยังไม่คอยลองเลย”

 

แน่นอนว่าเธอต้องไม่เคยลองอยู่แล้ว

 

จากมุมมองของเธอ มันคงไม่ต่างไปจากการกินเนื้อคน

 

ฉันมองดูเธอแลพกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างระมัดระวัง

 

“ฉันควรขอให้พวกเขาเอาปลาสเตอร์เจียนออกไปไหม…?”

 

“…ข้าเข้าใจว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่มันไม่เป็นไรหรอก”

 

“จริงเหรอ?”

 

“ใช่ ความแตกต่างระหว่างสัตว์กับมนุษย์สัตว์นั้นยิ่งใหญ่กว่าความแตกต่างของมนุษย์กับลิงซะอีก”

 

อ่า งี้นี่เอง

 

ก็ฟังดูสมเหตุสมผลดี

 

ฉันพยักหน้าและหันหลังกลับไปมองปลาที่ว่ายน้ำอยู่ในบ่อน้ำ

 

“พวกเราจับมันสักตัวหนึ่งดีไหม?”

 

“แล้วเจ้าจะทำยังไงล่ะ เราไม่มีเครื่องมือสักหน่อย?”

 

“ด้วยมือ”

 

ฉันนอนลงบนขอบบ่อน้ำและจุ้มมือลงไปในบ่อน้ำ

 

ปลาแมคเคอเรลว่ายมาพักอยู่ที่ใต้เงาที่ถูกสร้างขึ้นด้วยมือของฉัน

 

‘ตอนนี้ละ!”

 

ฉันคว้าปลาแมคเคอเรลเอาไว้โดยอาศัยปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วของฉัน

 

ฉันรีบยกมันขึ้นออกมาจากน้ำและจับมันเอาไว้อย่างแน่น ๆ เพื่อไม่ให้มันดิ้นหลุดออกไปได้

 

แปะ แปะ!

 

ปลาแมคเคอเรลที่มีกำลังมากกว่าปลาซิวอยู่หลายเท่ากำลังดิ้นรนไปมาอย่างดุเดือด แต่ยังไงมันก็ขึ้นมาบนบกแล้ว

 

ฉันยืนขึ้นโดยถือปลาแมคเคอเรลที่กำลังดิ้นอย่างแรงไว้ภายในอ้อมแขนของฉัน

 

“เจ้าชอบปลามากเลยเหรอ?”

 

“ใช่ ฉันไม่เคยชอบพวกมันมากขนาดนี้มาก่อนเลย มันน่าแปลกมาก”

 

“มันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

ฉลามสาวใช้สายตาจ้อมมองไปที่หัวของฉัน

 

มีอะไรอยู่ข้างบนนั้นงั้นเหรอ?

 

ในขณะที่ฉันมองขึ้นไป ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังสบตาเข้ากับผู้หญิงคนนั้นที่กำลังจ้องมองลงมาที่ฉันอยู่

 

“พระเจ้า เธอจับได้หนึ่งตัวแล้ว?”

 

“ใช่ ฉันควรปล่อยมันไหม…?”

 

“ไม่ต้องหรอก จะปล่อยปลาที่เธอเป็นคนจับได้ไปทำไมกัน?”

 

แหะ แหะ แหะ

 

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะอย่างเชื่องช้าและโบกมือของเธอ

 

เมื่อนึกถึงเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในตอนที่เธอกำลังเผากระต่ายมีเขาได้ ฉันจึงรีบไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังฉลามสาว

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

มีโพสต์ปรากฏลงบนฟอรั่มชุมชนในอินเตอร์เน็ต

 

มันเป็นเรื่องของมนุษย์สัตว์เด็กที่ย้ายเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ กิลด์รุ่งอรุณ

 

━━━━━

 

【พวกคุณเห็นมนุษย์สัตว์เด็กที่อยู่ใกล้ ๆ กับสำนักงานใหญ่ของกิลด์รุ่งอรุณเมื่อวานนี้บ้างไหม?】

 

โพสต์: ฉันเห็นพวกเธออาศัยอยู่ด้านนอกเต็นท์ เกิดอะไรขึ้นกัน???

 

━━━━━

 

[ลูลู่นาน่า:  วันนี้ฉันเห็นเธอตักน้ำในบ่อน้ำที่อยู่ด้านหลังกิลด์]

 

[└ฮีลแอดดิคท์: ทำไมเด็กถึงตักน้ำจากบ่อน้ำล่ะ 555+]

 

[└ลูลู่นาน่า: เธอใส่เสื้อผ้าโทรม ๆ ด้วย]

 

[เรียลเรียล: อันนี้ฉันได้ยินมาจากเพื่อน ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับอนุญาติจากกิลด์รุ่งอรุณให้ตั้งแคมป์อยู่ตรงนั้นได้]

 

[└บีสต์คินเลิฟเวอร์: ทำไมเด็กถึงตั้งแคมป์อยู่ตรงนั้นล่ะ?? กิลด์รุ่งอรุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง??]

 

[เรียลเรียล: มนุษย์สัตว์เด็กน่ะ ชอบอาศัยอยู่ในป่า คุณไม่รู้หรือไง”

 

[บีสต์คินเลิฟเวอร์: ฉันรู้ แต่สิ่งที่ฉันอยากจะบอกก็คือ เธอยังเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ อยู่เลย ]

 

[ซิลเวอร์ไทเกอร์แฟน: ฮะ?]

 

[└บีสต์คินเลิฟเวอร์: ยินดีต้อนรับ โฮรันงี]

[TL: โฮรันงี แปลว่า เสือ]

 

━━━━━

 

“อืม…”

 

กิลด์มาสเตอร์คังจินโฮเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ของเขา

 

ในเว็บไซต์ชุมชนที่มีชื่อเสียงกำลังถกเรื่องมนุษย์สัตว์เด็กที่ครอบครองสวนหลังกิลด์อยู่

 

การได้เห็นมนุษย์สัตว์เด็กที่พบได้ยากในสวนหลังกิลด์คือชนวนที่ก่อให้เกิดการพูดคุยนี้ขึ้นมา

 

บทบาทของคังจินโฮคือป้องกันไม่ให้คนพวกนี้เข้าใกล้เด็ก

 

แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไง?

 

คังจินโฮเดาะลิ้นด้วยความหงุดหงิด และรู้สึกไร้พลังในสถานการณ์นี้

 

‘การปิดสวนหลังกิลด์มันตึงมือเกินไปเหรอ?’

 

สวนสาธารณะเป็นสถานที่พักผ่อนของชาวบ้านทั่วไป

 

แม้จะเป็นทรัพย์สินส่วนตัว แต่การปิดไม่ให้เข้าก็จะโดนชาวบ้านวิพากษ์วิจารณ์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างแน่นอน

 

เขาคิดที่จะสร้างรั้วล้อมรอบและติดป้ายที่เขียนว่า ‘ห้ามบุกรุก’ เอาไว้ใกล้ ๆ เต็นท์เด็ก แต่สุดท้านเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำ

 

เพราะมันจะทำให้เด็กดูเหมือนลิงในสวนสัตว์

 

สำหรับตอนนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือการเชื่อใจฮันยอรึมและมนุษย์สัตว์ที่หาเด็ก

 

คังจินโฮถอนใจยาวโดยไม่รู้สึกตัว

 

‘อย่างน้อย ๆ จนถึงตอนนั้ก็ยังไม่มีปัญหาใด ๆ ’

 

เขาท่องอินเตอร์เน็ตต่อไป

 

ไม่นานเขาก็พบโพสต์ใหม่ที่เกี่ยวข้องกับเด็ก

 

━━━━━

 

【อัพเดทมนุษย์สัตว์เด็กในวันนี้】

 

โพสต์: บีสต์คินเลิฟเวอร์ เพิ่งเห็นพวกเธอจับปลาในบ่อขึ้นมากิน

 

━━━━━

 

[วอทเดอะ: ทำไมพวกเธอถึงจับปลาในบ่อขึ้นมากินล่ะ…สวนสาธารณะไม่ใช่เหรอ…?]

 

[└บีสต์คินเลิฟเวอร์: ฉันไม่รู้?? พวกเขาเอาปลาทุกชนิดอย่างเช่นปลาแมคเคอเรลและปลาซันมะลงบ่อ??]

 

[└วอทเดอะ: ทำไมต้องเอาปลาแมคเคอเรลและปลาซันมะลงบ่อด้วย…]

 

[วอทไอดีโชลไอยูส: ตอนนั้นเธอถือปลาแมคเคอเรลราวกับของมีค่าเลยละ]

 

[└บีสต์คินเลิฟเวอร์: คุณเองก็เห็นเหรอ? 555+ เธอคงจะชอบปลาจริง ๆ เพราะเธอเป็นมนุษย์สัตว์แมว 555+]

 

[└วอทไอดีโชลไอยูส: น่ารักชะมัดเลย 555+]

 

━━━━━

 

“อืม…”

 

โพสต์บนออนไลน์โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเด็ก…

 

คังจินโฮมองสวนหลังกิลด์ผ่านทางหน้าต่าง

 

เขาเห็นคนกำลังแอบจ้องมองมนุษย์สัตว์เด็กทั้งสองคนอยู่ และหนึ่งในนั้นก็กอดปลาแมคเคอเรลราวกับว่ามันสมบัติ

 

โชคยังดีที่ไม่มีใครถ่ายรูปเด็กโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต

 

‘พวกเขาเป็นห่วงเด็กงั้นเหรอ?’

 

เป็นสิ่งที่เข้าใจได้

 

พวกเขาคงกังวลที่เห็นเด็กที่ยังเล็กอยู่ใช้ชีวิตอย่างกับคนเร่ร่อน

 

คังจินโฮตัดสินใจว่าเขาควรพาเด็กเขามาอาศัยอยู่ในตึกให้เร็วที่สุด

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━