ฮัด-ชิ้ว ฮัด-ชิ้ว

 

โซเฟียจามซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีหยุด

 

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและความหงุดหงิดอย่างรุนแรง

 

หลายนาทีต่อมา ในที่สุดโซเฟียก็หยุดจาม

 

“ค-คุณโอเคไหม?”

 

“ฮึด…”

 

โซเฟียพยักหน้าและเช็ดมุมปากของตัวเอง

 

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

 

“คุณดื่มน้ำเร็วเกินไป ทำแบบนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย”

 

“เจ้าคิดว่ามันเป็นเพราะเรื่องนั้นหรือไง?”

 

ชึด—!

 

โซเฟียดึงแก้มของฉัน แต่น่าแปลกที่ฉันไม่รังเกียจ

 

เหตุผลอาจจะเป็นเพราะความเคารพในอายุของเธอ

 

“ถ้างั้นมันเป็นเพราะอะไร…?”

 

“ก็เพราะว่ามันเป็นน้ำที่มาจากบ่อน้ำไง ใครที่ไหนเขาดื่มน้ำจากบ่อน้ำกัน?”

 

เธอมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าฉันขาดสามัญสำนึก

 

ในฐานะคนที่ได้ยินมาว่าน้ำในบ่อน้ำนั้นสะอาดมาก ฉันรู้สึกไม่ยุติธรรมเลย

 

“ก็ฉันได้ยินมาว่าน้ำในบ่อน้ำสะอาดมากจนสามารถดื่มได้นี่นา”

 

“แล้วไง คนในกิลด์เป็นคนบอกให้เจ้าดื่มน้ำจากบ่อน้ำหรือไง?”

 

“พวกเขาไม่ได้บอกแบบนั้น พวกเขาบอกว่าให้ไปเอาน้ำจากในตึกได้เลย แต่ว่า…”

 

ถึงแม้ว่าฉันจะได้รับอนุญาตแล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าเข้าไปในสถานที่ที่น่ากลัวแบบนั้นหรอก

 

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะขอโทษแล้ว แต่ฉันก็ยังเชื่อใจพวกเขาอย่างเต็มร้อยไม่ได้

 

“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องสอนสามัญสำนึกที่ควรรู้ให้เจ้าซะแล้วสิ”

 

“โอ้…”

 

การได้รับการปฏิบัติราวกับคนที่ไร้สามัญสำนึกนั้นช่างน่าหงุดงิด

 

แต่ฉันก็ไม่สามารถเถียงได้เนื่องจากฉันผิดจริง

 

ขนาดฉันอยู่มาแปดปีแล้ว แต่แค่การดำรงอยู่ของ ‘มนุษย์สัตว์’ ฉันก็ยังไม่รู้เลย

 

“ถ้างั้นข้าจะเริ่มสอนเจ้าด้วยการบอกถึงองค์ประกอบสำคัญของมานาและคุณลักษณะของมัน ตั้งใจฟังให้ดีละ”

 

“โอเค…”

 

เอาเถอะ จะยังไงก็ได้

 

เริ่มจากการเรียนรู้ความรู้ทั่วของโลกนี้ไปก็ไม่ได้เสียหายอะไร

 

ฉันตั้งใจที่จะเรียนอย่างหนักเพื่อให้ทันในระดับความรู้ของคนทั่วไป

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

จึก—! จึก—!

 

ฉันขุดดินตรงสนามหญ้าที่อยู่ข้างเต็นท์ด้วยจอบ

 

มันคือจอบราคาแพงที่ฉันซื้อมาจากร้านค้าทั่วไปในแถว ๆ นี้ในราคาห้าพันวอน

 

“ฉันจะเริ่มรู้สึกถึงมานาได้โดยสัญชาตญาณ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการจะพูดใช่ไหม?”

 

“ถูกต้อง เจ้าจะรู้สึกถึงมันอย่างเป็นธรรมชาติราวกับการหายใจ”

 

“อ๋อ”

 

เหตุผลที่บางทีเวลาก็ช้าลงในสถานการณ์ที่เร่งด่วนเป็นเพราะว่าฉันใช้มานาโดยสัญชาตญาณนี่เอง

 

ฉันพยายามใช้มานาอีกครั้ง หายใจเข้าและออกอย่างแรง ๆ แต่เวลาก็ไม่ช้าลงเลย

 

ฉันเกาศีรษะด้านหลังอย่างงุนงง

 

“อย่างไรก็ตาม แค่พึ่งพาสัญชาตญาณเพียงอย่างเดียวมันไม่พอหรอก มนุษย์สัตว์ไม่ใช่เป็นเพียงแค่สัตว์”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

จึก—! จึก—!

 

ฉันขุดดินต่อไปด้วยจอบในขณะที่ฟังไปด้วย

 

กินคุณภาพสูงถูกขุดลึกได้อย่างง่ายดาย

 

“ว่าแต่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่…?”

 

“ฉันกำลังทำสวนอยู่ คราวนี้ฉันจะปลูกกระหล่ำปลีด้วย

 

“…งั้นเหรอ”

 

โซเฟียพยุงไม้เท้าและเดินมาหาฉัน

 

เธอใช้ปลายไม้เท้าทื่อ ๆ ของเธอแทงลงดิน จนทำให้เกิดหลุมที่สมบรูณ์สำหรับหว่านเมล็ดพืช

 

“โอ้”

 

โซเฟียเต็มใจช่วยใช่ไหม?

 

ในขณะที่ฉันเอื้อมมือไปหยิบถุงเมล็ดพืชที่ถูกผูกไว้ที่รอบเอวของฉัน ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง

 

“คยออุล ท่านผู้เฒ่าโซเฟีย”

 

เสียงนั้นเป็นของฮันยอรึม

 

ทั้งสองเฟียแล้วก็ฉันหันหน้าไปมองเธอ

 

“อย่ามาเรียกฉันว่าผู้เฒ่า”

 

“ถ้างั้นฉันควรเรียกคุณว่าอะไรดี…?”

 

“แค่โซเฟียก็พอแล้ว”

 

โซเฟียแสดงความไม่พอใจด้วยการเอาไม้เท้าของเธอกระแทกพื้น

 

ฉันหว่านเมล็ดพืชลงบนหลุมที่เธอสร้าง

 

ยอรึมก็เดินมาหาพวกเรา

 

“ขอบคุณนะคยออุล ที่ทำให้มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นกับกิลด์ของเรา”

 

“เรื่องดี ๆ …?”

 

“ใช่ พวกเราเริ่มมีความสัมพันธ์กับเหล่ามนุษย์สัตว์ในคาบสมุทรเกาหลีแล้ว”

 

แล้วทำไมต้องขอบคุณฉันด้วย?

 

ฉันกลอกตาไปมาด้วยความไม่เข้าใจ

 

“…มันเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ เลยเหรอ?”

 

“ใข่ เรื่องดีสุด ๆ ไปเลยละ พี่อยากตอบแทนคยออุลสำหรับสิ่งที่คยออุลทำ คยออุลมีอะไรที่อยากได้ไหม?”

 

“เอ่อ…”

 

ฉันมองไปที่โซเฟียอย่างลืมตัว

 

แต่เธอก็ยุ่งอยู่กับการหว่านเมล็ดพืช

 

“มันไม่ใช่ของฟรี มันเป็นการขอบคุณที่คยออุลทำได้ดีมาก”

 

“ถ-ถ้าอย่างนั้น…”

 

“ถ้างั้น?”

 

“คุณช่วยซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้ฉัน…?”

 

ฉันพูดออกไปและมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างระมัดระวัง

 

ฉันกังวลมากว่าฉันอาจจะขอมากเกินไป

 

“ฟังนะคยออุล คยออุลสามารถขออะไรที่มันใหญ่กว่านี้ได้นะ”

 

“ของใหญ่?”

 

“ใช่ แค่แฮมเบอร์เกอร์มันไม่พอเป็นของตอบแทนหรอก”

 

การมีความสัมพันธ์กับมนุษย์สัตว์มันยิ่งใหญ่มากขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

ฉันลังเลใจและจากนั้นก็ชูนิ้วสองนิ้วขึ้นมา

 

“ถ้างั้น ขอสองชิ้นได้ไหม?”

 

“สองชิ้น? คยออุลกินแฮมเบอร์เกอร์สองชิ้นไหวเหรอ?”

 

“ไม่ไหวหรอก แต่อีกอันหนึ่งจะให้คุณยายโซ…ให้เธอน่ะ”

 

โซเฟียตัวสะดุ้งเมื่อได้ยินคำว่า ‘คุณยาย’

 

ดีนะที่ฉันแก้ตัวทัน

 

“เอ่อ…มันก็เป็นความคิดที่ดีอยู่หรอก แต่คยออุลไม่มีคำขอที่ใหญ่กว่านี้แล้วเหรอ?”

 

“เอ่อ…”

 

การมีความสัมพันธ์กับมนุษย์สัตว์มันมีความสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

ฉันจ้องมองยอรึมอย่างประหม่า จากนั้นฉันก็วิ่งเข้าไปในเต็นท์

 

“คยออุล?”

 

ฉันขุดดินที่อยู่ตรงมุมเต็นท์ออกโดยไม่สนใจยอรึมที่ตามฉันมา

 

กระปุกที่ถูกฝังเอาไว้โผล่ออกมาจากพื้นดิน

 

“จริง ๆ แล้วฉันมีเงินอยู่เยอะมาก”

 

เมื่อฉันเปิดกระปุก ธนบัตรจำนวนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา

 

พวกมันยับยูยี่และสกปรก แต่…

 

“อืม คยออุลรวยมาก?”

 

“ใช่ จำนวนเงินทั้งหมดคือสามล้านสามแสนวอน ฉันกังวลมากที่ต้องทิ้งมันเอาไว้ตรงนี้”

 

“โอั คยออุลอยากให้พี่เก็บมันไว้ให้ปลอดภัยงั้นเหรอ?”

 

“ใช่…”

 

ยอรึมมีฐานะร่ำรวยมาก เงินแค่สามล้านสามแสนวอนเธอคงไม่ขโมยหรอก

 

ฉันยื่นกระปุกเงินให้เธอ โดยเก็บเงินห้าแสนวอนไว้กับตัวเองเพื่อเป็นค่าอาหารและเหตุฉุกเฉิน

 

“โอเค พี่จะเก็บมันไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดในโลกเพื่อคยออุลให้เอง”

 

“ข-ขอบคุณ”

 

ฉันกังวลมาก เนื่องจากฉันไม่มีบัตรประจำตัวประชาชนเพื่อสมัครบัญชีธนาคาร

 

ค่อยยังชั่วหน่อยที่ยอรึมจะเก็บเงินของฉันไว้ให้ในที่ที่ปลอดภัย

 

เฮ้อ

 

ในขณะที่ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก พนังเต็นท์ก็เปิดออกและมีมนุษย์สัตว์สามคนเข้ามา

 

“คยออุล เราไปกันเถอะ”

 

“ไปไหน…?”

 

“ในเมื่อเรียนทฤษฎีเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาซ้อมจริงแล้วไม่ใช่หรือไง? ไปพื้นที่ล่ากัน”

 

“อ๊ะ! ฉันก็อยากไปด้วย!”

 

พึบ—!

 

เมื่อเห็นยอรึมยกมือขึ้นอย่างตื่นเต้น ฉันก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

 

มันเป็นสิ่งที่แน่นอนอยู่ ในเมื่อเรียนรู้ทฤษฎีแล้ว ฉันก็ควรเอามันไปประยุกต์ใช้ในสถานการณ์จริง

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

ระดับของพื้นที่ล่ามีเลขกำหนดไว้อยู่ โดยเรียงขึ้นจากเลขต่ำสุด

 

สำหรับคนที่เกิดเป็นมนุษย์ พื้นที่ล่าของพวกมือใหม่จะอยู่ที่เลเวล 0

 

เหตุผลที่เป็น ‘0’ ก็เพราะว่าไม่เคยมีใครตายในพื้นที่ล่าของพวกมือใหม่เลยสักคน

 

ถ้างั้น ‘ดันเจี้ยนเลเวล 1’ อยากขนาดไหน อะไรเป็นตัวกำหนดในการเริ่มนับระดับ?

 

คิมมินจุน ข้าราชการฝ่ายจัดการดันเจี้ยน พูดได้อย่างมั่นใจเลยว่า

 

แค่คนที่ฝึกทหารมาหนึ่งปีก็สามารถเคลียร์มันได้แล้ว

 

ดันเจี้ยนเลเวล 1 มันง่ายอย่างนั้นเลย เพราะงั้นชีวิตประจำวันของคิมมินจุน ข้าราชการฝ่ายจัดการดันเจี้ยนจึงสงบสุขมากกว่าที่คิดเอาไว้

 

“หาว”

 

ที่โต๊ะชั่วคราวด้านนอกดันเจี้ยนก็อบลิน

 

คิมมินจุนนั่งอยู่ตรงนั้น เขาหาวและมองไปรอบ ๆ

 

‘แต่มันก็ยังดีกว่าพื้นที่ล่าของพวกมือใหม่ละนะ’

 

นักผจญภัยหน้าใหม่กำลังถืออาวุธของพวกเขาด้วยสีหน้าตึงเครียดจากความกังวลใจ

 

การได้เห็นสีหน้าอันเคร่งเครียดแบบนี้มันดีกว่าการไปและมาอย่างไร้ความกังวลในพื้นที่ล่าของพวกมือใหม่ซะอีก

 

บุคคลที่เต็มไปด้วยความหวังเหล่านี้ กำลังแบกเมล็ดพันธุ์แห่งการผจญภัยเอาไว้อยู่

 

เหตุผลที่เขาสมัครเป็นผู้จัดการฝ่ายดันเจี้ยนเพราะเขาชอบจิตวิญญาณที่โรแมนติกเหล่านี้

 

แฮะแฮะ

 

ในขณะที่คิมมินจุนยิ้มและเริ่มทำงานเอกสาร

 

นักผจญภัยหน้าใหม่ที่อยู่ด้านนอกดันเจี้ยนก็เริ่มเอะอะ

 

‘ฮะ?’

 

สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่คนกลุ่มหนึ่ง

 

คิมมินจุนเลยหันสายตาไปที่ทิศทางนั้น

 

“นั่นมัน…”

 

ฮันยอรึม

 

หนึ่งในสิบนักผจญภัยระดับสูงในเกาหลีใต้

 

และคนที่เดินข้าง ๆ เธอก็คือนักรบมนุษย์สัตว์สองคนที่ดูแข็งแกร่งตั้งแต่ครั้งแรกที่มอง

 

นักรบแห่งเผ่ามนุษย์สัตว์นั้นแข็งแกร่งมาก จนถูกรู้จักกันในนามเผ่าพันธุ์แห่งการ ‘ต่อสู้’

 

พวกเขาจะต้องเป็นนักผจญภัยระดับสูงแน่

 

คิมมินจุนขมวดคิ้วเมื่อเห็นพวกเขาที่ไม่เหมาะสมสำหรับดันเจี้ยนเลเวล 1

 

‘เกิดอะไรขึ้น?’

 

จู่ ๆ ระดับดันเจี้ยนก็เพิ่มขึ้นเหรอ?

 

ในขณะที่คิมมินจุนเริ่มจินตนาการอย่างบ้าคลั่ง ยอรึมก็เดินมาหาเขา

 

“สวัสดีค่ะ”

 

“ครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ?”

 

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เรามาที่นี่เพื่อสมัครเข้าดันเจี้ยนค่ะ”

 

“เอ่อ…?”

 

การสมัครจากนักผจญภัยระดับสูง

 

นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ปกติอย่างแน่นอน

 

คิมมินจุนคิดถึงนักผจญภัยหน้าใหม่ที่อยู่ในดันเจี้ยนและยืนขึ้น

 

“ดันเจี้ยนมีปัญหางั้นเหรอครับ?!”

 

“ไม่ใช่หรอกค่ะ เราแค่พาเด็กของเรามาฝึก”

 

“เด็ก…?”

 

สายตาของคิมมินจุนจับจ้องไปที่ยอรึม

 

หลังจากนั้นเขาก็เห็นเด็กที่หลบอยู่ด้านหลังของยอรึมและมนุษย์สัตว์ทั้งสองคน

 

ด้วยผมสีขาวและหูที่ตกลง เด็กคนนี้คือมนุษย์สัตว์อย่างไม่ต้องสงสัย และเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังกลัวอยู่

 

“ท-ที่นี่คือพื้นที่ล่าระดับหนึ่งใช่ไหม? เป็นสถานที่ที่อันตรายมาก ๆ …”

 

งึก ๆ

 

เด็กคนนี้ดูแตกต่างจากมนุษย์สัตว์ทั่วไปอย่างสิ้นเชิง เด็กคนนี้ดูอ่อนแอมาก

 

เด็กดูหวาดกลัว แต่เนื่องจากเด็กมียอรึมคอยปกป้องอยู่ ฉันจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

 

‘…คงจะไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม?’

 

ฮันยอรึม หนึ่งในสมาชิกที่แข็งแกร่งที่สุดของกิลด์รุ่งอรุณพร้อมกับนักรบมนุษย์สัตว์อีกสองคน

 

เด็กคนนี้ไปใครกัน?

 

แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เด็กคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

 

เมื่อนึกถึงคำสั่งจากเบื้องบนที่ให้รายงานนักผจญภัยที่น่าทึ่ง คิมมินจุนก็ส่งมอบใบอนุญาตให้พวกเขา

 

“คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณไม่ควรจับพวกมันทั้งหมด?”

 

“รู้ค่ะ พวกเราแค่จะจับพวกมันสักสองถึงสามตัวแล้วออกมาค่ะ”

 

“ม-มากขนาดนั้นฉันจับไม่ไหวหรอก เพราะงั้นจับแค่ตัวเดียวแล้วก็ออกมาเลย ตกลงไหม?”

 

คิมมินจุนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เฝ้าดูเด็กที่กำลังเกาะเสื้อผ้าของยอรึมและร้องครวญคราง

 

เขาหัวเราะออกมาโดยที่ไม่รู้สึกตัว

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━