แปะ— แปะ—

 

ปลาแมคเคอเรลดิ้นอย่างรุนแรงอยู่ในมือของฉัน

 

มันหลุดไปได้ครั้งหนึ่ง แต่ฉันก็จับมันได้อีกครั้งในกลางอากาศด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอันรวดเร็วของฉัน

 

มันยังคงดิ้นต่อไป

 

ฉันต้องทำอะไรสักอย่างกับมันแล้ว

 

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็เดินไปหยิบหินที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาและใช้หินอันนั้นทุบลงไปที่หัวของปลาแมคเคอเรล

 

ตุ้บ—!

 

ด้วยเสียงอันรุนแรง ปลาแมคเคอเรลก็หยุดดิ้น

 

เลือดสีแดงไหลออกมาจากปากที่เปิดออกเล็กน้อย

 

“…ป่าเถื่อนมาก”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ไม่มีอะไรหรอก”

 

โซเฟียใช้ไม้เท้าพยุงตัวและเดินกลับไปที่เต็นท์

 

ฉันเดินตามโซเฟียไปโดยที่ถือปลาแมคเคอเรลไว้ในมือ

 

และด้วยเหตุผลบางอย่าง ผู้หญิงคนนั้นที่แนะนำตัวเองว่าชื่อจองยูนาก็เดินตามฉันมาเช่นกัน

 

“……”

 

เธอวางแผนอะไรไว้ถึงได้ตามฉันมาทำไมกัน?

 

ในขณะที่แอบมองเธอ ฉันก็เอาปลาแมคเคอเรลมาลูบแก้มของฉันราวกับมันคือตุ๊กตาหมีโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

ความรู้สึกเปียกแฉะและลื่นไหลให้ความรู้สึกแปลก ๆ

 

“โธ่เอ๊ย ไอ้เจ้าเด็กน้อยคนนี้”

 

โซเฟียจับมือของฉันและดึงมันลง

 

ในขณะที่ปลาแมคเคอเรลกำลังล่วงหล่น ของเหลวคาวก็เปื้อนใบหน้าของฉัน

 

มันเป็นกลิ่นที่ลึกลับซับซ้อนที่กระตุ้นให้เกิดความอยากอาหาร

 

“ใครเขากอดปลาแมคเคอเรลเอาไว้แบบนั้นกัน?”

 

“ข-ขอโทษ…”

 

ฉันคงตื่นเต้นไปหน่อยเพราะฉันเพิ่งเคยได้เห็นปลาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตนี้

 

“โธ่เอ๊ย ต้องจัดการกลิ่นคาวนี้แล้ว”

 

โซเฟียหยิบทิชชู่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้และเริ่มเช็ดใบหน้าของฉัน

 

ฉันอยากทำด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากมือของฉันจับปลาแมคเคอเรลอยู่ ฉันเลยยืนอยู่นิ่ง ๆ อย่างไม่มีทางเลือก

 

‘แปลกมาก’

 

มันเป็นแค่ปลาแมคเคอเรล

 

ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่ามันล้ำค่ามาก?

 

ฉันจ้องมองไปที่ปลาแมคเคอเรลด้วยความสงสัย หลังจากนั้นโซเฟียก็พูดกับฉัน

 

“แล้ววันนี้เจ้ามีแผนว่าจะทำอะไรล่ะ?”

 

“เอ่อ ฉันคิดว่าฉันจะไปหยิบเฟอร์นิเจอร์มาสักสองถึงสามช้้นเพื่อเป็นพิธีขึ้นบ้านใหม่”

 

“ฮืม…ถ้างั้นหลังจากได้เฟอร์นิเจอร์มาแล้ว เรามาฝึกการใช้มานากัน ถ้ามีเวลาเหลือ”

 

“อ๊ะ…! ได้เลย…!”

 

ฝึกใช้มานา

 

นั่นคือความฝันตลอดทั้งชีวิตของฉันเลย

 

ฉันรีบพยักหน้าตอบแบบรัว ๆ

 

โดยที่ลืมไปซะสนิทเลยว่าจองยูนากำลังยืนอยู่ข้างฉัน

 

“นี่ เหล่าเด็กน้อย…?”

 

“อ๊ะ…?!”

 

ฉันกับโซเฟียหันหน้าไปทางผู้หญิงคนนั้นพร้อมกันเมื่อเธอเรียก

 

จองยูนาทำหน้าตาดุร้ายตามปกติของเธอพร้อมกับพูดจาลังเลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

“เอ่อ ให้ฉันช่วยไหม…?”

 

“ด้วยกัน?”

 

“ใช่ มันคงจะอันตรายเกินไปสำหรับเด็กเพียงคนเดียวและเฟอร์นิเจอร์ก็อาตตะหนักด้วย…”

 

“เอ่อ…”

 

ฉันอยากปฏิเสธ แต่ฉันก็กลัวจองยูนาจนไม่กล้ากล่าวคำปฏิเสธ

 

ด้วยความไม่เด็ดขาดของฉัน ฉันเลยเล่นนิ้วของฉันในขณะที่ถือปลาแมคเคอเรลเอาไว้ ทันใดนั้นโซเฟียก็ยกไม้เท้าของเธอขึ้นฟ้า

 

“เจ้าคนหยาบคาย ข้าไม่ใช่เด็กสักหน่อย”

 

“ใช่แล้ว โซเฟียไม่ใช่เด็กแต่เธอคือคุณยาย…”

 

โดนแล้วไง

 

ดุเธอให้มากกว่านี้อีกสิ

 

ในขณะที่ฉันกำลังเชียร์โซเฟียอยู่ภายในใจ

 

พัวะ!

 

โซเฟียเอาไม้เท้าฟาดหัวฉัน

 

แต่ฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บเลย เธอคงจะควบคุมแรงของตัวเองได้ดีมาก

 

“อแฮ่ม”

 

หลังจากที่ถูกตีหัว ฉันก็จำคำเตือนของโซเฟียที่ไม่ให้เรียกเธอว่า ‘ยาย’ ได้

 

ฉันไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้เนื่องจากมันเป็นความผิดของฉันอย่างชัดเจน

 

ฉันเอามือลูบหัวของตัวเองด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม

 

“จะมาหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า”

 

โซเฟียบ่นและนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ๆ

 

เธอใช้ไม้เท้าจิ้มลงบนพื้นเป็นบางครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจที่ถูกเรียกว่าคุณยาย

 

ฉันเฝ้าดูเธอและตัดสินใจ

 

ก่อนอื่นเลย มากินปลาแมคเคอเรลกันดีกว่า

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

หลังจากกินปลาแมคเคอเรลเสร็จแล้ว ฉันก็เดินออกไปพร้อมกับโซเฟียและจองยูนา

 

‘ปลาอร่อยขนาดนี้เลยเหรอ…?’

 

รสชาติของปลาแมคเคอเรลที่ฉันกินครั้งแรกในรอบแปดปีนั้นอร่อยมาก

 

แม้มันจะถูกปรุงด้วยไฟเพียงอย่างเดียว แต่มันก็ยังอร่อยมากอย่างไม่น่าเชื่อ

 

รสชาติของปลาแมคเคอเรลยังคงวนเวียนอยู่ในปากของฉัน

 

บางที การรับรู้รสของฉันก็คงเพิ่มขึ้นเช่นเดียวกันกับการมองเห็นและการได้ยิน

 

ฉันตัดสินใจตรวจสอบสิ่งนี้ในภายหลังเมื่อจองยูนาสัมผัสไหล่ของฉัน

 

“ใช่ทางนี้แน่เหรอ?”

 

“ใช่…”

 

“แปลกจัง ที่ตรงนี้ไม่มีร้านเฟอร์นิเจอร์อยู่เลย”

 

จองยูนามองไปรอบ ๆ ในใจกลางตึกอพาร์ทเม้นท์คอนโดหลายสิบหลัง

 

เธอไม่ได้สังเหตเห็นเฟอร์นิเจอร์ที่วางอยู่รอบ ๆ ในพื้นที่รีไซเคิลเลย

 

“ที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์อยู่มากมาย”

 

“ที่นี่? พื้นที่รีไซเคิล?”

 

มีชั้นหนังสือสวย ๆ อยู่ด้วย แต่เนื่องจากฉันไม่มีหนังสือ ฉันก็เลยไม่หยิบมันไป

 

กฎของพื้นที่รีไซเคิลในที่แห่งนี้คือ ทิ้งสิ่งของที่เราไม่ใช้ให้กับผู้ที่ต้องการใช้มัน

 

“เจ้านี่มัน…”

 

ชิ

 

โซเฟียเดาะลิ้นและเดินเข้ามาหาฉัน

 

ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอไม่พูดออกมา

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าจะไปหาของที่มีประโยชน์ด้วยตัวข้าเอง”

 

“โอเค แต่ถ้าคุณเจอหม้อดี ๆ ช่วยบอกฉันด้วย”

 

“ได้…”

 

โซเฟียเดินไปที่เฟอร์นิเจอร์

 

และราวกับเติมเต็มส่วนที่หายไปของโซเฟีย จองยูนาก็เข้ามาใกล้ฉัน

 

“นี่ ให้ฉันซื้อเฟอร์นิเจอร์ให้เธอใหม่สักชิ้นดีไหม?”

 

“อ๊ะ ไม่ต้องหรอก มีเฟอร์นิเจอร์ที่ยังใช้ได้อยู่ที่นี่เต็มไปหมด เพราะงั้นไม่ต้องซื้อใหม่หรอก”

 

มีเฟอร์นิเจอร์ดี ๆ กระจายอยู่ทั่วในพื้นที่รีไซเคิล แต่เธอก็ยังแนะนำให้ซื้อชิ้นใหม่

 

ทัศนคติชนชั้นกลางของเธอไม่ได้ช่วยอะไรเลย

 

‘นี่สินะวิถีของคนรวย’

 

จองยูนาคงช่วยอะไรไม่ได้มาก

 

ฉันทิ้งเธอไว้ด้านหลังและตามโซเฟียไป

 

ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันของเราแค่สองคน

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

จองยูนายืนห่างออกไปเล็กน้อย เฝ้าดูมนุษย์สัตว์เด็กทั้งสองคน

 

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าหนึ่งในนั้นเป็นผู้สูงอายุ แต่ในสายตาของจองยูนาก็ยังคงมองเธอเป็นแค่เด็ก

 

ตัวเล็กและน่ารัก รูปร่างแบบนั้นดูไม่เหมือนกับผู้สูงอายุเลย

 

แต่ในเมื่อรู้อายุของเธอแล้ว จองยูนาก็ตั้งใจจะปฏิบัติต่อโซเฟียในฐานะผู้สูงอายุ

 

‘น่าสงสารเกินไปแล้ว’

 

เด็กคนหนึ่งก็แต่งตัวซอมซ่อ ส่วนอีกคนหนึ่งก็เคลื่อนไหวลำบากจนต้องใช้ไม้เท้าพยุง

 

ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน พวกเธอก็เป็นแค่เด็กที่ต้องการความช่วยเหลือ ซึ่งในตอนนี้พวกเธอกำลังช็อปปิ้งในพื้นที่รีไซเคิล

 

มันเป็นสถานการณ์ที่ต่อให้ผู้ไม่รู้สถานการณ์ก็ยังรู้สึกสงสาร

 

“ตู้ลิ้นชักอันนี้เป็นไง? มันดูสะอาดตาและตกแต่งได้สวยงามมาก”

 

“ประตูมันเป็นกระจก เพราะงั้นไม่ได้หรอก ตู้แบบนี้มันพังได้ง่าย”

 

“งั้นเหรอ”

 

จองยูนาทำได้แค่เฝ้าดูมนุษย์สัตว์หญิงสองคนเลือกเฟอร์นิเจอร์ และจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

 

เธออยากช่วย แต่เพราะเธอไม่เคยใช้ของมือสองมาก่อน เธอเลยไม่รู้ว่าอันไหนดีหรือไม่ดี

 

‘เฟอร์นิเจอร์พวกนี้ดูเก่ามากสำหรับฉัน…’

 

มีโต๊ะตัวหนึ่งขาหัก

 

และมีเก้าอี้ตัวหนึ่งที่พนักพิงและที่ลองแขนแตก

 

ในสถานการณ์นี้ เธอควรช่วยยังไง?

 

ถึงแม้จะไม่รู้ต้องช่วยยังไง แต่จองยูนาก็ยังตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองคน

 

“นี่ เด็ก ๆ …”

 

ในขณะที่จองยูนาเอื้อมมือออกไปหาเด็กทั้งสองคน

 

“ว้าว!”

 

คยออุลอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

 

ดวงตาของเธอเป็นประกายในขณะที่เธอยกกล่องขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าของเธอขึ้นมา

 

มันดูเหมือนกับกล่องที่เอาไว้ใช้บรรจุตู้เย็นหรือไม่ก็เครื่องปรับอากาศ

 

ทำไมเธอถึงมีความสุขมากกับกล่องธรรมดาอันนี้ล่ะ?

 

จองยูนากลอกตาไปมาด้วยความสับสนเมื่อคยออุลพูดบางสิ่งที่น่าตกใจออกมา

 

“กล่องอันนี้เหมาะมากสำหรับทำเตียงนอน”

 

“อ่า”

 

กล่องเตียงนอน

 

แม้แต่จองยูนาผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างหรูหราก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน

 

คนไร้บ้านจะใช้กล่องเป็นเตียงนอนเพื่อกันไม่ให้แข็งตาย

 

“ไม่มีของข้าเหรอ?”

 

“ไม่มี มันมีแค่อันเดียว”

 

“…ถ้างั้นก็ยอมยกมันให้ข้าเถอะ หลังของข้าไม่ค่อยดี เพราะงั้นข้าจึงอยากนอนในที่ดี ๆ ”

 

โซเฟียจับขอบกล่องด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ

 

คยออุลมองไปที่มือของโซเฟียด้วยสีหน้างุนงง

 

“แต่ฉันเป็นคนเจอ…”

 

“โธ่เอ๊ย ร่างกายของฉันมันแย่มาก ครั้งนี้ให้ข้าเถอะ”

 

“ต-แต่มันล้ำค่ามาก…? มันเป็นกล่องที่ใหญ่ที่สุดในโลก…”

 

“ร่างกายที่น่าสงสารของข้า…หลังของข้าปวดไปหมดเลย…”

 

มนุษย์สัตว์เด็กทั้งสองคนดิ้นรนเพื่อกล่องเพียงอันเดียว

 

เป็นเหตุผลที่น่าสงสาร — พวกเธอทั้งสองแค่อยากนอนบนที่นอนดี ๆ

 

“อ่า…”

 

ฉันอยากร้องไห้จัง

 

ในขณะที่จองยูนาน้ำตาไหลเปื้อนใบหน้าและเอามือกุมหัว

 

“อแฮ่ม!”

 

ก็มีมีคนกระแอมจากด้านหลัง

 

“ฮะ…?”

 

ทุกคนหันกลับไป

 

มีชายวัยกลางคนกำลังถือที่นอนหนา ๆ อยู่

 

คยออุลถอยหลังกลับไปด้วยความตกใจจากการปรากฏตัวของผู้ชายคนนั้น ตามมาด้วยโซเฟียและจองยูนา

 

“อแฮ่ม!”

 

ชายวัยกลางคนเหลือบมองพวกเธอทั้งสามคน จากนั้นเขาก็วางที่นอนลงบนมุมหนึ่งของพื้นที่รีไซเคิล

 

มันเป็นที่นอนหรูหราที่กล่องดาษเทียบไม่ติด

 

“อึก!”

 

เขาทิ้งมันเหรอ?!

 

ในขณะที่คยออุลพนมมือราวกับกำลังสวดมนต์ จองยูนาก็ค้นพบสิ่งที่น่าตกใจ

 

ที่นอนที่ชายวัยกลางคนทิ้งนั้นเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งได้รับการพัฒนามา

 

ด้วยความที่จองยูนาชื่อชอบในของหรูหรา เธอจึงจำมันได้ในทันที

 

“คุณ…!”

 

เขาทิ้งเพราะสงสารเด็กที่ทะเลาะกันเรื่องกล่องเหรอ?

 

จองยูนาก้มหัวไปทางเขา โดยไม่เหลือท่าทีที่ภาคภูมิตามปกติของเธอเลย

 

อย่างไรก็ตาม ชายวัยกลางคนก็เดินจากไปโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

 

‘ว้าว’

 

ผู้สูงอายุของแท้

 

ฃจองยูนาคิดในขณะที่คอยเฝ้าดูร่างที่ค่อย ๆ เดินจากไปของเขา

 

หากสิ่งของนั้น ‘ถูกทิ้ง’ แทนที่จะยกมันให้ บางทีเด็ก ๆ ก็น่าจะยอมรับมัน

 

ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหาเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่ได้ใช้แล้วในบ้านของฉันซะแล้วสิ

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━