TQF:บทที่ 519 คนชนะได้ตัดสินใจ ในที่สุดก็หาเจอ (2)

“รู้สิ รู้อยู่แล้ว” โม่ซวนซุนตอบอย่างไม่รีบร้อน

“อื้ม ในเมื่อคุณชายโม่รู้แล้ว แสดงว่าท่านจะมองดูชาวเมืองนับล้านของเราทั้งคนแก่และเด็กตายอยู่ที่นี่หรือ นี่หรือคือคนฝ่ายธรรมมะที่พวกท่านว่า ไม่สนใจกับชีวิตของพวกเราที่กำลังจะดับสลายไป”

เฒ่าผีมีสีหน้าเยาะเย้ย สายตาเบือนไปที่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวผู้ยังไม่ได้เอ่ยคำใดๆออกมา “คุณหนูเฉิง ความเห็นของท่านล่ะ ได้ข่าวว่าคุณหนูเฉิงเป็นคนมีเมตตา โดยเฉพาะกับพวกชาวบ้าน หรือว่าคุณหนูเฉิงเองก็จะมองดูชาวเมืองที่นี่ดับสลายไปโดยไม่ทำอะไรทั้งนั้น”

ได้ยินคำพูดคาดคั้นขนาดนี้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้โกรธกลับยิ้มออกมา ใบหน้างดงามมีรอยยิ้มบางๆ “อาวุโสชมเกินไป ข้าน้อยไม่กล้ารับหรอก ส่วนเรื่องที่ท่านบอกว่าข้ามีเมตตาต่อชาวบ้านน่ะ ข้าน้อยก็แค่ทำไปด้วยความใจบุญเท่านั้นแหละ เพียงแต่คนของเมืองโลกทมิฬใน 1 ปีมานี้แฝงตัวเข้าไปในเมืองต่างๆ ฆ่าทำร้ายประชาชนไปนับบ้าน ไม่ทราบว่าอาวุโสจะว่ายังไงดี”

“ประชาชนที่ไร้ทางสู้พวกนี้ไม่ได้ไปหาเรื่องใครก่อน แต่พวกเขากลับต้องจบชีวิตลงเพราะพวกท่าน ไม่ทราบว่าทุกท่านจะว่ายังไงบ้างกับพวกเขา”

รอยยิ้มบนใบหน้าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ สายตามองไปที่หัวหน้ากลุ่มทั้ง 10 อย่างทิ่มแทง หัวเราะเย็นๆ “ทำไมเหรอ พวกท่านฆ่าคนก่อคดีไปทั่ว ตอนนี้ยังจะมาเรียกร้องอะไรจากพวกเราอีก พวกเราไม่ดูแลพวกท่านเหรอ คนของพวกท่านตายฟรีเหรอ พวกท่านไม่รู้สึกว่านี่มันเป็นเรื่องตลกเหรอ”

เรื่องตลก!

คำๆนี้เหมือนตบหน้าพวกเขาชัดๆ

ตบจนหน้าของหัวหน้ากลุ่มทั้ง 10 แดงช้ำไปหมด ยังไงพวกเขาก็คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่แลดูอ่อนเยาว์และหน้าตางดงามผู้นี้จะพูดได้ตรงและทิ่มแทงใจขนาดนี้

นางพูดไว้อย่างชัดเจน นางสามารถใจบุญกับพวกประชาชนได้ แต่กับผู้ฝึกตนวิถีมารที่รนหาที่ตายแล้วนางไม่มีความเมตตาให้แม้แต่นิด คนนับล้านไปบุกรุกบ้านเมืองคนอื่น ตายไปก็ตายฟรีน่ะแหละ ไม่มีทางได้รับการเห็นใจจากคนอื่น ได้รับแต่ความเกลียดเท่านั้นแหละ

ความผิดไม่ได้อยู่ที่พวกเขา ไม่มีเหตุผลอะไรจะมาตำหนิพวกเขา แล้วก็อย่าหวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากพวกเขา

เปิดโปงความจริงออกมา ทำให้พวกเขาไม่มีคำใดๆจะพูด

เนิ่นนาน เฒ่าผีกระตุกมุมปาก พูดขึ้น “พูดไม่ได้หรอกว่าใครถูกใครผิด ไม่ว่ายังไงพวกเราก็แค่อยากมีชีวิตรอด สิ่งแวดล้อมของเมืองโลกทมิฬที่พวกเราอาศัยอยู่ก็แย่มากพอแล้ว แต่พวกเราก็อดทนอยู่มาหลายยุคหลายสมัย ครั้งนี้พวกเราไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ อีกไม่นานที่นี่ก็จะอยู่ไม่ได้แล้ว พวกเราก็แค่อยากหาที่ดีๆให้ย้ายออกไปก็เท่านั้น ดังนั้นพวกเราเองก็เสียไปหลายอย่างเหมือนกัน”

“เสียไปหลายอย่าง? พวกเจ้าทำตัวเองทั้งนั้น” เจ้านิกายฉินมองค้อนไปเบาๆ “กุ่ยจินไฉ อย่าคิดนะว่าพวกเราไม่รู้ พวกเจ้ายังอยู่ที่นี่ได้อย่างปกติสุขอย่างน้อยก็ 5 ปี ตอนนี้พวกเจ้ารีบสร้างเรื่องแบบนี้ขึ้น อย่าคิดนะว่าพวกเราไม่รู้ว่าพวกเจ้าคิดอะไรอยู่”

“คิดอะไร พวกเราจะคิดอะไร พวกเราก็แค่อยากได้สถานที่ไว้อาศัยอยู่ ผิดตรงไหน” หัวหน้ากลุ่มกุ่ยเต้าตอบเสียงเข้ม

คำพูดของเขาทำให้ผู้เฒ่าหยิงโมโหขึ้นมาทันที เขาเบิกตาด้วยความโมโห “ข้าจะฆ่าคนชั่วๆอย่างพวกเจ้าให้หมดก็ไม่ผิดเหมือนกัน มีแต่คนชั่วๆทั้งนั้น อยู่บนโลกใบนี้ไปก็ขยะแขยงคนอื่นเปล่าๆ”

“เจ้า…”

“พอแล้ว เพื่อนเก่า…”

เฒ่าผีขมวดคิ้ว พูดกดความโกรธของหัวหน้ากลุ่มกุ่ยเต้าไว้ มองผู้เฒ่าหยิงอย่างระแวงก่อนจะหันไปคุยกับอีก 2 คนต่อ “คุณชายโม่ คุณหนูเฉิง ถ้าพวกเราไม่มีความหวัง เกรงว่าหลังจากนี้พวกเราก็จะไม่ยอมแพ้”

ไม่ยอมแพ้ก็หมายความว่าจะเข้าไปปั่นป่วนในเมืองทั้ง 4     ต่อ

เรื่องนี้ไม่ต้องพูดให้ชัดเจนคนอื่นก็เข้าใจความหมายของเขาได้

เพียงแต่คนทางนี้ที่ได้ฟังไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรนัก กลับทำให้เฒ่าผีรู้สึกประหลาดใจ ขณะเดียวกันก็เริ่มคาดเดาในใจ

“ไม่ต้องพูดอะไรมาก อาวุโสกุ่ยพาคนมาถึงนี่คงไม่ได้มานั่งจิบชาคุยเล่นกับพวกเราหรอก ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ให้ผลลัพธ์ทำหน้าที่ของมันเองดีกว่า”

ตาที่หลุบต่ำลงของโม่ซวนซุนมีแววเยาะเย้ย ริมฝีปากได้รูปยกขึ้นนิดๆโดยไม่สนใจคำขู่ของอีกฝ่าย อยากจะรบรากันต่อให้เป็นเรื่องของวันหลัง ปัญหาตรงหน้ายังไม่ทันได้แก้จะไปสนใจเรื่องในอนาคตทำไม

สีหน้าของเฒ่าผีเริ่มแย่ในที่สุด ยังไงซะเขาก็คิดไม่ถึงว่าหนุ่มสาว 2 คนนี้จะต่อกรด้วยยากขนาดนี้ ราวกับหาจุดด้อยของอีกฝ่ายไม่ได้เลย มิน่าล่ะพวกตาแก่ถึงยอมรับ

พูดมาถึงตรงนี้ ทุกคนในที่นี้ก็รู้แล้วว่าศึกนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

ผู้ฝึกตนวิถีมารที่โอหังอยู่แล้วทนไม่ไหวอีกต่อไป กู่ร้องขึ้นทันที “เฒ่าผี เราจะกลัวพวกเขาไปทำไมกัน รบก็รบ ฆ่าพวกเขาให้หมด”

“ที่นี่คือเมืองโลกทมิฬของพวกเรา ไม่ใช่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา พวกเราไม่เห็นต้องกลัว”

“กลัวกับผีอะไร พวกเขาอยู่ที่นี่ ข้าไม่เชื่อว่าพวกเราจะฆ่าพวกเขาไม่ได้”

“ฆ่าเลย ฆ่าพวกเขาให้หมด”

“นี่มันถิ่นของพวกเรา คนของพวกเขาน้อยกว่าด้วย ฆ่าพวกเขาเลย”

“คนของพวกเรามีเยอะกว่า ต้องรั้งพวกเขาไว้ที่นี่ได้แน่”

…..

เสียงกู่ร้องดังขึ้นทุกแบบ ฝ่ายตรงข้ามพร้อมจะรบทุกเมื่อ

สงคราม ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

——————————————-