TQF:บทที่ 597 เปิดร้าน (2)

ประโยคเดียวก็บอกทุกอย่างได้หมด ผู้อาวุโสทั้ง 2 ชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะกลับเป็นปกติ

15 นาทีต่อมาผู้อาวุโสทั้ง 2 ก็ออกมาจากตำหนักเจ้าเมือง

“ผู้อาวุโสหลิน ท่าทางเจ้าเมืองเป็นพันธมิตรกับตระกูลเฉิงแล้วจริงๆ พวกเราจะตอบกลับคนของกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นอย่างไรดี” ผู้อาวุโสจางขมวดคิ้ว สีหน้าไม่สบอารมณ์

ฝีก้าวของผู้อาวุโสหลินชะงักไป “พวกเขาก็ส่วนพวกเขา พวกเราก็ส่วนพวกเรา ผู้อาวุโสจาง ความหมายของท่านเจ้าเมืองก็ชัดเจนแล้ว พวกเราไม่จำเป็นจะต้องทำให้ท่านเจ้าเมืองไม่พอใจเพราะกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้น”

“เรื่องนี้…”

“อย่าลืมสิ ถ้ากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไม่มีความสามารถอะไรจริงๆท่านเจ้าเมืองจะอยู่ข้างพวกเขาเหรอ ข้าว่าในตอนที่เรายังไม่รู้พลังของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนได้แน่ชัดก็รอดูไปก่อนดีกว่า”

“…..” สีหน้าของผู้อาวุโสจางเคร่งขรึมไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ผู้อาวุโสหลินเหลือบมองเขาแว้บหนึ่งแล้วก็หัวเราะเย็นๆ “คนของกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นยังไม่มีค่าพอที่จะให้พวกเราออกหน้าให้ พวกเขาไม่คู่ควร”

พูดจบร่างของผู้อาวุโสหลินก็หายไป โชคดีที่พวกเขาล่องหนไว้ ไม่อย่างนั้นหากคำๆนี้หลุดรั่วออกไปละก็ต้องมีประเด็นใหม่ในฮวงยันอย่างแน่นอน

ตึกจงหยวนเปิดทำการแล้ว

ประเด็นนี้ถูกลือออกไปสักพักแล้ว ด้วยการกระจายข่าวอย่างเร่าร้อนของทุกคน ทำให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวประหยัดค่าโฆษณาไป คนของนางไม่จำเป็นต้องออกไปประกาศก็เป็นเรื่องที่ทุกๆคนรู้กันหมดแล้ว

วันนี้เป็นวันที่ตึกชุนเหอของเมื่อก่อนจะเปลี่ยนชื่อเป็นตึกจงหยวน มีคนรายล้อมเข้ามารอดูเรื่องสนุกๆนับพันคน

ที่สำคัญที่สุดคือทุกคนอยากเห็นหัวหน้ากลุ่มของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน ได้ข่าวว่าสวยปานนางฟ้า คนที่เคยเห็นนางจริงๆน้อยยิ่งกว่าน้อย

ตอนนี้ตึกจงหยวนเปิดทำการนางต้องมาแน่ๆ อีกอย่างเรื่องที่กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไม่ถูกกับกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นใครๆก็รู้ มีเรื่องสนุกแบบนี้ให้ดูทำให้มีผู้คนมารวมตัวกันบนถนนที่ตั้งของตึกจงหยวนเยอะขึ้นเรื่อยๆ

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวคาดการณ์เรื่องนี้ไว้แล้ว นางส่งสมาชิกทหารรับจ้างนับร้อยคนออกมาหมด ให้เฝ้ายามหน้าตึกจงหยวนไว้

เมื่อเห็นทหารรับจ้างเหล่านี้ คนที่มามุงดูก็สงัดไป พวกเขาได้เห็นการปรากฏตัวของจักพรรดิ์อมตะนับร้อยคนจริงๆ

มีอะไรที่น่าตกใจกว่าเรื่องนี้อีกมั้ย ไม่นานนักข่าวนี้ก็ถูกกระจายออกไป

หลังจากที่ท่านเจ้าเมืองได้ฟังก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย หันไปบอกกับเหล่าผู้อาวุโสข้างๆ “ได้เวลาแล้ว พวกเราก็ไปดูกันเถอะ”

“ขอรับท่านเจ้าเมือง” มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของผู้อาวุโสทุกคนที่ตามท่านเจ้าเมืองออกไป

ผู้อาวุโสทั้ง 2 แห่งกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังเมื่อได้ยินข่าวนี้ก็อึ้งไปทันที ปากอ้ากว้างเหมือนคนโดนบีบคอ เนิ่นนานก็ยังพูดอะไรไม่ออก

ผ่านไปพักใหญ่ ผู้อาวุโสจางจึงส่ายหน้าพร้อมยิ้มเฝื่อนๆ หันไปบอกกับคนข้างๆ “ผู้อาวุโสหลิน ท่านพูดถูก ดีนะที่พวกเราไม่ทำอะไรโง่ๆลงไป ไม่อย่างนั้น….”

ทั้ง 2 เข้าใจความหมายดีโดยไม่ต้องพูดจบ ผู้อาวุโสหลินพยักหน้าพลางเอ่ย “เตรียมของขวัญไว้ เราก็ไปสักหน่อย”

“ใช่ เราควรจะไปสักหน่อย”

ไม่ใช่แค่พวกเขาที่เป็นแบบนี้ ผู้อาวุโสคนอื่นๆเมื่อได้ยินข่าวนี้ต่างรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ทำอะไรที่เกินไป ไม่อย่างนั้นต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่

ไม่มีใครต้านทานการโจมตีจากจักพรรดิ์อมตะนับร้อยคนได้ หากไปแหยมกับพวกนี้เกรงว่าจะนำปัญหาสู่สำนักของตัวเอง

ในขณะที่คนจากอิทธิพลต่างๆนำของขวัญไปที่ตึกจงหยวนนั้น กลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นที่ตอนแรกฮึกเหิมเตรียมคนจะไปหาเรื่องก็อึ้งกันไปหมดเมื่อได้ยินข่าวนี้

ข่าวนี้เหมือนฟ้าถล่มลงมาจริงๆ ทำให้พวกเขามึนจนหาทิศหาทางไม่เจอ

เนิ่นนานหัวหน้ากลุ่มลวี่ถึงหาเส้นเสียงตัวเองเจอ มองไปยังสหายที่ยืนเอ๋อไปแล้วข้างๆ “เว่ยหัว เจ้าคิดว่าพวกเรา….”

“ไป ยังไงก็ต้องไป”

เว่ยหัวพ่นลมหายใจออกมาหนักๆราวกับรู้ว่าเขาจะพูดอะไร “พวกเราไม่ใช่แค่ต้องไป แต่ต้องเอาของไปด้วย เอาไปให้ที่ตึกจงหยวน”

“ถ้าพวกเขาเห็นของที่เราเอาไป เกรงว่า..” ตอนนี้บนใบหน้าของหัวหน้ากลุ่มลวี่เริ่มมีความเสียใจปรากฏ ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่าตอนนั้นไม่น่าไปหาเรื่องคนของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนเลย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

ที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน นอกจากเรื่องเสียหน้าแล้วก็แค่ผลประโยชน์นิดหน่อยเท่านั้น แต่ตอนนี้ทั้งเมืองรู้กันหมด และรอดูท่าทีของพวกเขาอยู่ หากพวกเขานิ่งเฉยละก็คงจะอยู่ในวงการทหารรับจ้างไม่ได้อีกต่อไป

เรื่องนี้เว่ยหัวผู้มีปัญญาของกลุ่มมองออกชัดเจน เขาถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ “ถูกหรือผิดก็ไม่สำคัญแล้ว ในเมื่อเลือกทางเดินนี้พวกเราก็ต้องเดินต่อไป พวกเราไม่ควรไปดูถูกคนอื่น โดยเฉพาะไปหาเรื่องคนอื่นโดยที่ยังไม่รู้อะไรมากพอ”

————————