TQF:บทที่ 582  จดจำไว้ไม่ลืมเลือน (2)

รู้สึกไม่ดีและความแค้นก็ยิ่งมีมากขึ้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ลมปราณนั้นขยับตัว หยินเฟิ่งรีบสะกดอารมณ์ทุกอย่างให้มีทีท่าสงบ

“อาจารย์ปู่เล็ก”

พอเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ โม่ซวนซุนก็มีสีหน้าเคร่งขรึม กล่าวเสียงเย็น “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”

“อาจารย์ปู่เล็ก ท่านอย่าเข้าใจผิด ข้าเพิ่งจะมาถึงที่นี่เอง” หยินเฟิ่งยิ้มอ่อนโยน “อาจารย์ปู่เล็ก ทุกครั้งที่ข้าเจอท่านก็จะได้ยินเพลงจากท่านเสมอ เพราะจัง”

“เจ้าเคยฟังเหรอ”

โม่ซวนซุนใจกระตุกนิดหน่อย แต่ไม่นานเขาก็ใจเย็นลง เขารู้ว่าเพลงที่ตัวเองคุ้นเคยนี้ไม่มีใครรู้จัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะมีคนอื่นเคยร้องเลย

“อาจารย์ปู่เล็กอยากรู้เหรอ” มีความคิดบางอย่างปรากฏในใจหยินเฟิ่ง ก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างมีความหมายลึกลับ

โม่ซวนซุนจ้องมองนางนิ่งคิ้วขมวด ถามขึ้นอีกครั้ง “เจ้ารู้จักจริงๆเหรอ เคยฟังที่ไหน”

แม้จะไม่เคยรู้สึกดีกับผู้หญิงคนนี้ แต่ในโถงวิหารสวรรค์นี้ก็มีผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่มาคุยกับเขาบ่อยที่สุด

แต่ทุกครั้งก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ผู้หญิงคนนี้อยู่ทุกที่อย่างกับวิญญาณ ไปที่ไหนก็เจอนางตลอด และไม่ว่าจะเย็นชากับนางแค่ไหน นางก็ยังจะหาเรื่องมาคุยกับเขาต่อ

ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำส่วนมากไปเขาก็รู้สึกกระวนกระวาย นอกจากอย่างอื่นที่ทำให้ตัวเองสงบลงได้แล้วก็มีแต่เพลงอันคุ้นเคยพวกนี้ที่เขาชอบนี่แหละ เขารู้สึกอยู่ตลอดว่าเพลงพวกนี้สำคัญมาก

ดังนั้นทุกครั้งที่เขาอยากจะผ่อนคลายอารมณ์ตัวเองก็มักจะฮัม 2 เพลงนี้ ที่ทำให้เขารู้สึกคิดคำนึงและโศกเศร้า และเขามักจะรู้สึกว่าตัวเองลืมคนสำคัญมากๆไป

เขาจึงเริ่มสอบถามคนอื่นๆในโถงวิหารสวรรค์ แต่ก็ไม่มีใครเคยฟังเพลงพวกนี้ ยิ่งไม่รู้ว่าใครเป็นผู้แต่ง กลับกัน คนจำนวนไม่น้อยที่เคยได้ยินเขาฮัมเพลงนี้มักจะมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

พอนานวันเข้าเขาก็เลิกสอบถามคนอื่น เพราะที่นี่ไม่มีทางที่เขาจะหาคำตอบที่เขาต้องการเจอ

ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เขาตาแก่ซอมซ่อไม่ยอมให้ออกไป เขาออกไปตามหาเองตั้งนานแล้ว

อาจารย์เขาตาแก่ซอมซ่อบอกว่าต้องฝึกฝนวิทยายุทธให้ถึงระดับจักพรรดิ์อมตะเท่านั้นถึงจะออกไปข้างนอกได้

ตอนนี้เขาเหลืออีกแค่ก้าวเดียวก็จะบรรลุจักพรรดิ์อมตะแล้ว แต่เขาก็ยังออกไปข้างนอกไม่ได้อยู่ดี

ต่อให้เขาอยากจะออกไปจากที่นี่ หากไม่ได้รับการอนุญาตจากอาจารย์แล้วก็ไม่สามารถไปได้

ดังนั้นปัญหาในใจจึงยังไม่ได้รับการแก้ไข เขาอยากจะออกไปจากที่นี่มาก กับสำนักที่ตัวเองเป็นศิษย์อยู่นี้เขากลับไม่ได้รู้สึกผูกพันเท่าไหร่ ที่นี่ไม่มีความรู้สึกที่เขาคุ้นเคยอยู่ ทำให้เขาอยากจะออกไปจากที่ที่ทุกๆคนต่างใฝ่ฝันอยากจะเข้ามา

จู่ๆก็ได้ยินว่านางเหมือนจะรู้​โม่ซวนซุนรู้สึกมีความหวังขึ้นนิดหน่อย

“อาจารย์ปู่เล็ก ข้าไม่กล้ารับประกันว่าเพลงที่ข้าเคยฟังใช้เพลงเดียวกันรึเปล่า ท่านอธิบายเพลงนี้ให้ข้าฟังหน่อยได้มั้ย”

รอยยิ้มบนหน้าหยินเฟิ่งกว้างขึ้น ตาโตเป็นประกายมองเขาด้วยความเสน่หา

โม่ซวนซุนรู้สึกได้ถึงความทะแม่ง สายตาคมกริบสบเข้ากับสายตาของอีกฝ่าย ราวกับจะมองให้ถึงแก่นวิญญาณว่านางโกหกอยู่รึเปล่า

หยินเฟิ่งไม่ได้คลายรอยยิ้ม นางพยายามสงบจิตใจตัวเองไม่ให้หันหลังหนีไป เมื่อเขาละสายตาออกนางถึงหายใจสะดวกขึ้น

“เพลงนี้ไม่มีอะไรให้พูดหรอก ไหนเจ้าลองบอกซิว่าเคยได้ยินเพลงนี้จากไหน” หลังจากที่ละสายตาแล้วมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจโม่ซวนซุนอย่างรุนแรง เหมือนว่ามีคนๆนึงที่ตัวเองต้องไปตามหา

นางสำคัญมาก ทุกครั้งที่เขาหลับตาก็จะมีภาพของคนคุ้นเคยปรากฏขึ้น ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีอะไรก็ไม่สามารถมองเห็นหน้าของอีกฝ่าย รู้แค่ว่าเขาคุ้นเคยกับร่างนี้มาก คุ้นเคยจนไม่มีวันที่เขาจะลืมได้ลง

ตอนนี้ผู้หญิงที่เขารู้จักดีก็มีแค่คนเดียวก็คือหยินเฟิ่ง แต่หยินเฟิ่งใส่แต่ชุดแดง ส่วนผู้หญิงในฝันของเขาใส่แต่ชุดขาว ดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าไม่ใช่นางแน่ๆ

“อาจารย์ปู่เล็ก ข้าเคยฟังเพลงนี้เมื่อนานมาแล้ว ถ้าท่านไม่ร้องให้ข้าฟังบ่อยๆเกรงว่าข้าคงจะลืมในสักวัน”

รอยยิ้มของหยินเฟิ่งหวานมาก ถ้าหากลูกศิษย์ข้างนอกนั่นได้เห็นคงจะไม่เชื่อสายตาตัวเองแน่ๆ ยัยนางมารที่ฆ่าคนเหมือนผักเหมือนปลาคนนี้ก็มีด้านที่อ่อนโยนกับเขาด้วย

“อาจารย์ปู่เล็ก ท่านคงอยากหาคำตอบให้เจอ เมื่อไหร่ที่ท่านออกไปได้แล้วข้าไปหาเป็นเพื่อนดีมั้ย”

“เจ้าบอกพิกัดมาไม่ได้เหรอ” โม่ซวนซุนไม่อยากอยู่กับนางเท่าไหร่

จากความรู้สึกคือไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เลย

ไม่ใช่เพราะว่านางทำไม่ดี แต่เพราะนางทำดีเกินไป เป็นห่วงทุกเรื่องราวกับเป็นคนในครอบครัว แต่ไม่รู้ทำไมในใจเขาไม่รู้สึกซาบซึ้งเลยสักนิด

หยินเฟิ่งเข้าใกล้เขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “อาจารย์ปู่เล็ก ท่านอยากจะเจอเร็วๆก็มีแต่ต้องให้ข้าพาไป ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าต้องอีกนานเท่าไหร่กว่าท่านจะเจอ”

————————