TQF:บทที่ 609 อดีตตระกูลฟาง (1)

วิธีแบบนี้น่าสยดสยองเกินไปจริงๆ ลงมือทีก็เป็นการฆ่าอย่างไว้หน้า กว่า 40 ชีวิตถูกกำจัดไปจนหมดสิ้นในครั้งเดียว

“เจ้า พวกเจ้า…” ผู้เฒ่าชุดดำโกรธจนตัวสั่น คำรามอย่างเกรี้ยวกราด “นังสารเลวนี่ ข้าขอสู้ตายกับพวกเจ้า”

คนของตัวเองตายจนหมด ผู้เฒ่าชุดดำโมโหอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้ เขากำมีดวิเศษไว้แน่น พุ่งเข้าใส่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวและหยูเฮงน้อยอย่างบ้าคลั่ง ฟาดฟันครั้งแล้วครั้งเล่า ตวัดจนเป็นแสงสีเงิน เสมือนว่าจะสับพวกนางให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไม่ตายไม่รามือ

“เหลวไหล…”

หยูเฮงน้อยมองตาเฒ่าที่สู้สุดฤทธิ์อย่างไม่แยแส ความหยั่งรู้ของวิญญาณนางแข็งแกร่งอย่างมาก ไม่ใช่อะไรที่ผู้เฒ่าชุดดำคนนี้จะจินตนาการออก มีดของเขายังคงฟาดฟันมาติดๆ แต่หยูเฮงน้อยสามารถหลบได้ตลอดเวลาเหมือนกับรู้ฝีมีดเขาอยู่แล้ว

“แฮ่กๆ…”

หลังจากที่ฟาดฟันไปติดๆหลายร้อยที ผู้เฒ่าชุดดำก็เหนื่อยหอบจนเหงื่อแตก หยูเฮงน้อยกลับไม่ได้เป็นอะไร ยืนด้วยท่าทีสบายๆ ใบหน้าน่ารักมองผู้เฒ่าชุดดำด้วยรอยยิ้ม

“เล่นพอแล้วสินะ งั้นก็ตาข้าเล่นกับเจ้าบ้างแล้ว”

พูดจบก็มีประกายปรากฏอยู่ในแววตาของหยูเฮงน้อย มือเล็กๆตวัดไม้ตบยุงไปที่เขาอย่างไม่ออมมือ

“เพียะๆๆ”

เกิดเสียงดังขึ้นอยู่ในป่าอย่างไม่หยุดหย่อน เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมองตาแก่ที่รนหาที่อย่างเวทนา แหยมใครไม่แหยม ทำเรื่องชั่วแล้วดันมาเจอกับนางมารร้อย รนหาที่ตายจริงๆ

“ไอระยำเอ๊ย กล้ามาแหยมกับคนของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน เจ้าไม่รู้ใช่มั้ยว่าคำว่าตายเขียนยังไง วันนี้ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าคำว่าตายเขียนยังไง”

“เพียะๆๆๆๆ”

หยูเฮงน้อยด่าโดยที่ไม่ได้หยุดมือลง หลางยี่ชิงที่ยืนอยู่ข้างล่างดูจนลูกตาแทบจะถลนออกมา ตาแก่นี่เป็นถึงก้าวสู่เทพเทวา กลับไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลยภายใต้เงื้อมมือของผู้คุมหยูเฮง

พ่ายแพ้ พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์แบบ

“ไอแก่เอ๊ย ระยำ สารเลว พ่อแม่ของเจ้าไม่เคยบอกหรอว่าใครแหยมได้ ใครแหยมไม่ได้ จะหาเรื่องพวกเรากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน เก่งกล้าเหลือเกินนะ ไอระยำวอนโดนตี ข้าจะตีเจ้าให้ตายเดี๋ยวนี้”

“เพียะๆๆๆๆๆๆๆ”

มือเล็กๆที่โบกไปมายังไม่ได้หยุดลง เสียงตบหน้ายังคงดังสะท้อนอยู่ในป่าผืนนี้ ผู้เฒ่าชุดดำที่ถูกตีจนหน้าบวมเลือดไหลออกจากปากเป็นทางอย่าว่าแต่จะตอบโต้เลย จะพูดสักคำยังยากจะเปล่งเสียงออกมาจากลำคอ เขาได้กลายเป็นผู้ถูกกระทำอย่างสิ้นเชิง

หยูเฮงน้อยจ้องสายตาเคียดแค้นของเขา มีความมุ่งร้ายแผ่ซ่านออกมาจากตัวนางกลบไปทั้งผืนฟ้าและแผ่นดิน “ทำไม อยากจะแก้แค้นเหรอ บอกให้นะ เจ้าไม่มีโอกาสหรอก” พูดจบหยูเฮงน้อยก็ส่งฝ่ามือออกไปยังผู้เฒ่าชุดดำ

เสียงตู้มดังขึ้น ฝ่ามือนี้รวดเร็วปานสายฟ้า เสียงดังกึกก้องด้วยพลังมหาศาล ระเบิดผู้เฒ่าชุดดำให้กระเด็นออกไป

ร่างที่บินออกไปในอากาศเกิดเป็นแสงสีฟ้าที่วาบผ่านไป

“ตู้มม”

ผู้เฒ่าชุดดำกระเด็นไปที่พื้นด้วยฝ่ามือของหยูเฮงน้อย ร่างกายแตกออกเป็นส่วนๆ เลือดเนื้อผสมปนเปมั่วไปหมด ตายจนไม่รู้จะตายยังไงแล้ว แม้แต่วิญญาณก็คงถูกหยูเฮงน้อยระเบิดทิ้งไปจนสิ้น

หยูเฮงน้อยที่ลอยอยู่ในอากาศมีแววตาบ้าเลือด ราวกับเทพแห่งการฆ่าทำลายล้าง กำลังเก็บเกี่ยวชีวิตอย่างไร้หัวใจ เปลี่ยนที่นี่ให้เป็นดั่งนรก มีเพียงเลือดที่กระเด็นไปทั่วกับอีกหลายสิบศพ

นาทีต่อมาหยูเฮงน้อยก็ก้าวไปดูคนที่อยู่ที่พื้น ตวัดมือเก็บของในตัวเขามาจนหมดก่อนจะพยักหน้า “ศพของคนพวกนี้ไม่เลว ยังไงก็เป็นถึงจักพรรดิ์อมตะ เอาไปเป็นเสบียงให้เหล่าสัตว์อสูรดีกว่า”

พูดจบหยูเฮงน้อยก็เก็บซากศพพวกนี้เข้ามิติจนหมด

เอาคนไปเป็นเป็นอาหารให้สัตว์อสูร สำหรับหยูเฮงน้อยและหลางยี่ชิงเป็นเรื่องที่ปกติมาก แต่สำหรับมนุษย์จริงๆที่ไม่ว่าจะเป็นฟางซูหยุนหรือเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็ออกจะยอมรับได้ยากหน่อย

แม้ว่าจะไม่สบายใจอยู่บ้างแต่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็ไม่ได้ว่าอะไร อย่างไรซะเรื่องคนกินสัตว์หรือสัตว์กินคนก็เป็นกฎธรรมชาติที่ยุติธรรม

“วันหลังห้ามพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นอีกนะ” ฟางซูหยุนอดเตือนไม่ได้ จะได้ไม่ถูกเจ้าพวกคนที่อ้างว่าเป็นผู้มีคุณธรรมออกมากวาดล้างอธรรม แล้วถูกคนอื่นไล่ฆ่าอย่างไร้เหตุผล

หยูเฮงน้อยเฉลียวฉลาดอยู่แล้วจึงเข้าใจความหมายของฟางซูหยุนทันที นางยิ้ม “ฮูหยินฟาง ท่านวางใจเถอะ ข้าไม่ปล่อยให้คนอื่นรู้หรอก”

“เข้าใจก็ดี” ฟางซูหยุนพยักหน้า สายตาเบือนไปที่หลางยี่ชิงและถามขึ้น “เจ้าหลาง ตอนนี้สถานการณ์ในชิงยางเป็นอย่างไรบ้าง”

“ทูนฮูหยินฟาง พวกเราได้ที่อยู่ในชิงยางแล้ว พ่อบ้านยิ่งซื้อบ้านไว้เรียบร้อย ตึกจงหยวนก็เปิดร้านเมื่อต้นเดือนนี้ ขายดีไม่น้อย มีคนมากมายมาซื้อของที่ตึกจงหยวนในทุกๆวัน” หลางยี่ชิงรีบบอกเรื่องที่ตัวเองรู้

ได้ยินข่าวนี้ 3 สาวสวยพากันพยักหน้า ชิงยางได้ใช่เพียงแค่อำเภอระดับ 1 เท่านั้น ที่สำคัญกว่านั้นคือที่นั่นเป็นเมืองแห่งราชวงศ์ ไม่ใช่แค่คนในราชวงศ์ที่อาศัยอยู่ที่นี่ ขุนนางชั้นน้อยใหญ่ อิทธิพลใหญ่ต่างๆรวมถึงตระกูลใหญ่ต่างๆก็เช่นกัน เรียกได้ว่าเป็นที่ที่ยุ่งวุ่นวายมากถึงมากที่สุด

อยากจะมีที่ยืนในที่แห่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย อยากจะซื้อบ้านและตึกรางร้านค้าก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่ายาก โดยเฉพาะกันคนนอกแล้ว อย่าว่าแต่ภายใน 1 เดือนเลย ต่อให้สัก 1 ปีจะทำเรื่องนี้ให้ดีก็ไม่ง่าย

แต่ผู้เฒ่าหยิงกลับทำเรื่องนี้จนเสร็จในเวลาเพียง 1 เดือน ต้องยอมรับจริงๆว่าตาเฒ่านี้มีความสามารถไม่เบา
—————————–