TQF:บทที่ 700 ข่าวน่าตกใจ (1)

 

วันที่จะมีการประลองนักสกัดยาก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

ขณะนั้น ณ ฐานหลักวิหารสวรรค์

 

ตาแก่ซอมซ่อที่กำลังมองบางอย่างอยู่กรอกเหล้าเข้าปากไปบ่นไป “เกิดอะไรขึ้น ไอหนุ่มนั่นเข้าไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีก”

 

“ควรจะใกล้ออกมาแล้วสิ นี่ก็เข้าไป 2 เดือนแล้วนะ หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น”

 

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเกิดอะไรขึ้นโถงโบราณนี่ต้องมีปฏิกิริยา ตอนนี้ที่ไม่มีปฏิกิริยาอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ ไอหนุ่มนั่นอาจจะได้ของดีบางอย่างและกำลังเข้าฌานอยู่จึงยังไม่ออกมา”

 

ไม่ว่าจะปลอบใจตัวเองยังไงตาแก่ซอมซ่อก็มิอาจปกปิดความกังวลในสายตาได้ อย่างไรซะก็ไม่มีใครเคยอยู่ในโถงโบราณนานขนาดนี้

 

ภายในโถงโบราณ

 

มีลมปราณปริศนาคละคลุ้งไปทั่ว ทั่วทั้งโถงระยิบระยับ เปล่งโน้ตอักขระลึกลับและเสียงสวดเต๋าออกมา ที่นี่เมฆหมอกส่องแสงหลากสีสว่างไสว

 

โม่ซวนซุนที่นั่งอยู่ตรงกลางยังคงไม่ตื่นขึ้นมา สีหน้าเขาเคร่งขรึมและสง่า เลือดเนื้อเปล่งแสง นิ่งไม่ขยับตัว เขาจมอยู่ในภวังค์ที่แปลกประหลาด ไม่สนสิ่งอื่นใดราวกับตัดขาดจากโลกภายนอก ห่อหุ้มตัวเองอยู่ในแสงศักดิ์สิทธิ์

 

เนื้อตัวเขาเปล่งแสงสีทอง ลมหายใจเข้าออกเป็นเมฆหมอกสีจ้าอร่าม เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่คงไม่มีใครตอบได้ ได้แต่รอให้เขาฟื้นขึ้นมาถึงจะรู้

 

ไม่รู้ว่าผ่านไปอีกนานเท่าไหร่ เปลือกตาของเขาที่ปิดอยู่กระตุกเบาๆ ท่าทางเหมือนกับกำลังจะตื่น

 

ชั่วขณะนั้นพลังมหาศาลได้ทะลักออกมา ม้วนตัวไปทั่วทุกทิศด้วยแสงเจิดจรัส ท่วมท้นไปทั่วโถงโบราณ ประหนึ่งชโลมตัวด้วยฝนศักดิ์สิทธิ์ ท่าทางราวกับพร้อมจะโบยบิน

 

ทั่วตัวโม่ซวนซุนเป็นบารมีเจิดจ้า แสงดวงเล็กๆส่องสว่างอยู่เต็มไปหมด ราวกับมีเทพเซียนนับไม่ถ้วนกำลังร้องเพลง กำลังสวดมนต์ และกำลังเจิดจรัส ส่องสว่างไปทุกทิศ

 

แสงดวงเล็กๆแตกออก และถูกนำทางโดยประกายนับไม่ถ้วนกลายเป็นแสงสว่างที่หลอมเข้าตัวโม่ซวนซุนไป ประกายบนตัวเขาเยอะมากขึ้นและแปรเปลี่ยนเป็นอักขระ ราวกับแผ่นวิบวับศักดิ์สิทธิ์ กลายเป็นประกายแสงแห่งเทพอันไม่มีที่สิ้นสุดที่ชำระล้างร่างกาย

 

ผ่านไปอีกสักพักใหญ่ๆ ในที่สุดโม่ซวนซุนก็ลืมตาขึ้น นัยน์ตาเขาสว่างไสวและเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ คนทั้งคนให้ความรู้สึกอยู่เหนือโลกีย์ทั้งปวง

 

“อะไรคือนัยยะ อะไรคือเทพ นัยยะสวรรค์และกฎเกณฑ์มนุษย์ เทพเซียนเป็นการวิวัฒนาการรึเปล่า หรือสร้างโดยฟ้าดิน อุบัติโดยรากเหง้าดั้งเดิม”

 

ปากเผยอนิดหน่อย ดูเหมือนโม่ซวนซุนที่นัยน์ตาเป็นประกายดวงดาวและมีอักขระเฉิดฉายยังจมอยู่ในห้วงแห่งการตรัสรู้บางอย่าง ทุกรูขุมขนของเขาผ่อนคลายตามคำที่เขาพูด เลือดทุกหยดผสานกับความเป็นเทพ เจิดจรัสจากภายนอกสู่ภายในอย่างไม่สิ้นสุด กระดูกและอวัยวะภายในเคลื่อนไหวเป็นจังหวะศักดิ์สิทธิ์ บารมีเฉิดฉาย ร่ายกายผ่องใสไปทุกรูขุมขน

 

“ทำไมถึงพ้นโลกีย์ สิ่งใดคือจิตวิญญาณ สรรพสิ่งบนโลกล้วนมีจิตวิญญาณ จะเปลี่ยนจิตวิญญาณสู่ความเป็นเทพได้อย่างไรกันล่ะ”

 

โม่ซวนซุนพึมพำเสียงเบาอีกครั้ง “การฝึกตนให้เหนือทั้งปวง มองเห็นอดีตกาล ควบคุมอนาคต จะแก่งแย่งโชคชะตากับสวรรค์ย่อมต้องเป็นเซียนเป็นเทพก่อน การคำนวณทำนายล้วนเป็นไปตามหลักแห่งสวรรค์”

 

ขณะนั้นภายในใจของโม่ซวนซุนสงบถึงที่สุด มีเพียงการตรัสรู้เท่านั้น เสมือนแหวกว่ายอยู่ในภวังค์แปลกประหลาดบางอย่าง

 

แสงอักขระต่างๆหลอมเข้ากับเลือดเนื้อ แข็งตัวด้วยหลากหลายรูปแบบและชักนำด้วยนานาวิธี ถูกสร้างให้เป็นรูปเป็นร่างอีกครั้งและละลายสู่ความเป็นเทพ ดั่งเมล็ดที่พรวนลงดิน เฝ้ามองดูมันแตกหน่อ งอกราก เติบโตขึ้นอย่างมีชีวิตชีวา ด้วยความรู้สึกตื้นตันกับชีวิตใหม่

 

เหมือนเขากำลังวิวัฒนาการ สร้างตัวตนขึ้นใหม่ ใส่จิตวิญญาณเข้าไป ไม่ใช่แค่กับร่างเลือดเนื้อ แต่ยังรวมถึงกลปัญญาเชิงลึกในวิญญาณ ที่เข้าไปคอยหล่อเลี้ยงทั้ง 2 อย่างไว้ การสร้างตัวตนขึ้นใหม่หากตรัสรู้จนแจ่มแจ้งแล้ว คนทั้งคนก็จะยกระดับขึ้นกลายเป็นบุตรแห่งเทพ

 

ตอนนี้เขาต้องวิวัฒนาการไปอีกขั้น ไม่ใช่แค่กระตุ้นจิตวิญญาณ แต่ยังมีการสร้างตัวตนด้วย ยังมีการละความเป็นมนุษย์ กลายเป็นเทพเป็นเซียน เขาแหวกว่ายอยู่ในภาวะบางอย่าง ร่างกายเปลี่ยนแปลงไม่หยุด เนื้อตัวเป็นสีใสราวกับเทพ 5 สี

 

เวลาผ่านไป โถงโบราณยังคงสงบ เงียบเชียบไร้เสียง

 

ในใจของโม่ซวนซุนว่างเปล่า ไม่มีการแปรปรวนของอารมณ์ที่มากนัก หน้าผากเขาเปล่งแสง จิตเทพอิ่มเอิบ เกิดเป็นความสว่างที่ใสสกาว ที่มุมปากมีรอยยิ้มประดับอยู่ นี่เป็นการสะท้อนความในใจ เขาจมอยู่ในเบื้องลึกอันน่าปิติ

 

โถงโบราณท่วมท้นไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ร่างกายเขาพร่ามัวในเวลาไม่นาน มีแสงปกคลุมเขาไว้ เมฆหมอกฉายแสง เนื้อตัวผ่องใส และยังเจิดจรัสราวกับคริสตัล สวยใสยิ่งกว่าผิวของผู้หญิง งดงามเป็นอย่างมาก

 

นี่คือการสาดส่องจากแสงแห่งจิตวิญญาณ ชำระล้างทั่วทั้งตัว ขอแค่สำเร็จเขาก็จะอยู่เหนือความเป็นอยู่ทั้งปวง นี่เป็นขั้นตอนที่สำคัญที่สุด มนุษย์จะกลายเป็นเทพ แย่งชิงด้วยการวิวัฒนาการ บำเพ็ญจิตวิญญาณตนเองให้อยู่เหนือโลกีย์ ราวกับร่างเทพเซียน ส่องสว่างไปในใต้หล้า ไร้มลทิน สู่การเป็นเทพเซียน

 

เลือดของเขากำลังเปล่งประกายเป็นลำธารแวววับ หล่อเลี้ยงร่างเนื้อ ก่อนจะกลายเป็นแสงศักดิ์สิทธิ์ที่เดือดพล่านอยู่ในเลือดเนื้อ ชำระล้างอวัยวะภายในให้พวกมันสว่างไสว ให้แวววาวสดใสราวกับเพชรพลอย ไม่เหมือนอวัยวะของมนุษย์

 

กระบวนการนี้ลึกลับและสำคัญมาก ทุกส่วนมีเยื่อใสๆมาหุ้ม เปล่งประกายผุดผ่อง เต็มไปด้วยพลังชีวิต ควันรูปมังกรพ่นออกมาจากจมูกของเขาด้วยจังหวะการหายใจอันพิเศษ ไม่ช้าไม่เร็ว เข้ากับจังหวะกฎเกณฑ์แห่งการเจริญเติบโต

 

ความเป็นเทพมากขึ้นเรื่อยๆโม่ซวนซุนถูกเยื่อปกคลุมไว้ ราวกับเนื้อหนังของเทพ ทำให้เขาดูอยู่เหนือและศักดิ์สิทธิ์ ให้ความรู้สึกของการนิพพานสมบูรณ์

 

ขณะนั้น แสงสีต่างๆวนเวียนโดยรอบ กลิ่นไอความมงคลหนาแน่นทำให้เขาดูลึกลับ เขามาจากโลกแห่งเทพ ไม่ใช่โลกมนุษย์อีกต่อไปแล้ว

 

การวิวัฒนาการสำเร็จ

 

เขาหุบรอยยิ้มลงและยืนขึ้น นัยน์ตาโม่ซวนซุนเป็นประกายคมกริบ จู่ๆใต้เท้าก็มีประกายหลากสีระเบิดออก

 

เขากำลังแข็งแกร่งขึ้น และกระบวนการนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่เคยหยุดลง เขาไต่ระดับขึ้นไปเป็นปรากฎเทพเทวา บรรลุเทพเทวาและต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

 

พลังเซียนในร่างพุ่งพล่านราวกับมังกรดุร้าย เสียงตู้มดังขึ้นราวกับบางสิ่งบางอย่างได้บรรลุ พลังในตัวโม่ซวนซุนยิ่งแข็งแกร่งขึ้นและยังลึกลับน่าพิศวง เกิดความกดดันที่มองไม่เห็นขึ้น ราวกับทั้งผืนฟ้าและแผ่นดินอยู่ใต้เท้าเขา

 

“เซียนสวรรค์?” มีคำออกจากปากของเขา ในขณะนั้นโม่ซวนซุนได้ข้อมูลใหม่จากในหัวอีกแล้ว

 

ชั่วขณะนั้นโม่ซวนซุนถึงรู้ว่าหลังจากที่บรรจุจักพรรดิเทพเซียนแล้ว ยังไม่ใช่จุดสูงสุด ยังมีหลายระดับที่เหนือกว่านั้น มีเซียนสวรรค์ เทพสวรรค์ กษัตริย์สวรรค์ จักรพรรดิ์สวรรค์ เจ้าแห่งเต๋า เจ้าแห่งจักรพรรดิ์ ผู้สูงส่ง ผู้ลิขิต ส่วนจะใช้วิชาวิหารสวรรค์ได้อย่างสมบูรณ์นั้น อย่างน้อยๆต้องอยู่ระดับเซียนสวรรค์ จึงจะใช่วิชาวิหารสวรรค์ทั้งหมดได้

 

ในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงศัพท์คุณของโถงโบราณ นั่นก็คือให้พวกเขาได้สืบสานเป็นเซียนสวรรค์ มิฉะนั้นจะไม่สามารถสืบทอดวิชาวิหารสวรรค์ได้อย่างแท้จริงเลย

 

ไม่รู้ว่าตาแก่ซอมซ่อนั่นเป็นเซียนสวรรค์รึเปล่า

 

“จะสนทำไมว่าใช่รึเปล่า”

 

โม่ซวนซุนสะบัดหัวราวกับเพิ่งนึกบางอย่างออก ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมลง หรี่ตาเหม่อมองออกไป น้ำเสียงอ่อนโยนเหลือหลาย “เสี่ยวเสี่ยว ข้าจำได้แล้ว ขอโทษนะ ข้าผิดนัด จากเจ้ามาเป็นเวลานานขนาดนี้ เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะกลับไปหาเจ้าเดี๋ยวนี้”

 

พูดจบร่างของโม่ซวนซุนก็จางลงเรื่อยๆ และหายไปจากโถงโบราณนี้

 

 

——————————