“อ่า อ่า เทส เทส”

 

ในวันต่อมาฉันก็ได้ล็อกอินกลับเข้าไปยังเมืองแห่งการเริ่มต้นอีกครั้ง และฉันก็ได้ท้าทายตัวเองกับเจ้าสิ่งที่เรียกว่าไลฟ์สตรีมครั้งแรกของฉัน

มีเจ้าวัตถุลอยได้อยู่ข้างหน้าฉันและในตอนที่ฉันโบกมือพร้อมกับทดสอบเสียงก็มีข้อความเด้งขึ้นมาบนช่องคอมเมนต์ที่ถูกเปิดไว้

 

[ดูครั้งแรกล่ะ]

[ดูครั้งแรกนะ]

[ครั้งแรก]

 

“อ๊ะ สวัสดีทุกคนที่มาดูเป็นครั้งแรกนะ นี่ก็เป็นการไลฟ์สตรีมครั้งแรกของฉันเหมือนกันแล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าทุกอย่างโอเคไหม? ทุกคนได้ยินเสียงฉันกันหรือเปล่า?”

 

[ได้ยินนะ]

[ชัดแจ๋ว]

[ครั้งแรกที่มาดู]

[เสียงไมค์ดีเหมือนใช้ของมืออาชีพเลยล่ะ]

[↑นั่นมันระบบของเกมหรอก]

[ชัดเจน]

 

ในขณะที่ดีใจนิดหน่อยกับคอมเมนต์ที่ปรากฏขึ้น ฉันก็โล่งอกที่เสียงของฉันส่งไปถึงคนดู

 

“เยี่ยมไปเลย อ๊ะ ยินดีต้อนรับทุกคนที่มาใหม่นะ ถ้างั้นก็มาเริ่มกันเลยเถอะ ทุกคนเรียกฉันว่าซุคุนะได้นะ เมื่อวานนี้ถ้าใครได้ดูสตรีมของรินจัง…รินเนะแล้วล่ะก็คงจะได้รู้จักฉันกันแล้วนะ”

 

เมื่อวานนี้ฉันกับรินจังจบการสตรีมหลังจากที่ฉันเลเวลเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเลเวลแต่ก่อนจะจบลงฉันได้ประกาศออกไปว่าจะทำการไลฟ์สตรีมในวันต่อมา

ชื่อสตรีมคือ[ไลฟ์สตรีมครั้งแรกของซุคุนะ] ถึงจะดูง่ายแต่ก็เข้าใจได้ง่ายภายในการอ่านแค่ครั้งเดียว เป็นการไลฟ์สตรีมโดยใช้ชื่อแบบนั้นล่ะ

ในตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเช้า เพราะว่ายังเช้าอยู่พูดตามตรงแล้วฉันยังรู้สึกง่วงอยู่นิดหน่อยเลย

 

[ดูแล้วล่ะ]

[คนรู้จักของรินเนะเหรอ?]

[ซุคุนะตันสินะ? จะจำเอาไว้ล่ะ]

[ฉันตามแอคเคาน์ไลฟ์เวอร์ทางการของเธอแล้วล่ะ]

[↑ สมาชิกใหม่HEROES]

[ชอบชื่อเล่นรินจังจังเลย]

[ว้าว เป็นโปรเกมเมอร์เหรอ?]

 

รินจังประกาศไปเมื่อวานแต่พอได้เห็นคนมาใหม่เข้าทำให้ฉันรู้สึกดีใจล่ะ

ตามจำนวนคนเข้ารับชม ความเร็วของช่องคอมเมนต์ยิ่งเลื่อนไวขึ้น

 

แต่พูดจริเหรอที่บอกว่าติดตามแอคเคาน์ไลฟ์เวอร์ทางการของฉันแล้วน่ะ? ฉันพึ่งจะสร้างมันได้เมื่อวานนี้เองนะ ยังไม่น่าจะมีใครมากดติดตามสิ…

 

จะว่าไปแล้ว[ไลฟ์เวอร์]เป็นเว็บไซต์วิดีโอชื่อดังที่ร่วมมือกับWLO

คุณสามารถรับชมไลฟ์สตรีมได้ คุณยังสามารถสำรองวิดีโอของคุณและยังอัปโหลดวิดีโอปกติก็ยังได้

คุณสามารถโฆษนาบนนั้นได้และสามารถได้รับการแจ้งเตือนเมื่อคนที่คุณติดตามไว้เริ่มสตรีมได้

 

“เอ่อ…ไหนดูสิ ฉันเป็นส่วนหนึ่งของ[HEROES]ในหมวดผู้เล่นVRนะ หมายความว่าฉันก็เป็นโปรเกมเมอร์ล่ะมั้ง? ฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่พอถึงเวลาฉันก็คงจะทำอะไรในเรื่องพวกนั้นด้วยล่ะนะ อ๊ะ ช่องนี้เป็นแอคเคาน์ไลฟ์เวอร์ที่ได้รับการยืนยันแล้วเพราะงั้นถ้ากดติดตามฉันจะสามารถแจ้งเตือนพวกคุณได้นะ”

 

[งืมงืม]

[ติดตามละ]

[ติดตามเรียบร้อย]

ฮา รินเนะกดติดตามก่อนแอคเคาน์ทางการของHEROESอีก]

[ความรัก…สินะ]

 

ก็จริงๆแล้วรินจังเป็นเป็นคนสร้างแอคเคาน์ให้ฉันหรอกนะ…

 

ปล่อยเรื่องนั้นไป ในตอนนี้คนเริ่มเข้ามาดูเป็นที่เรียบร้อย ฉันควรจะไปต่อได้แล้ว

 

“วันนี้นะพวกเราจะไปที่ทุ่งราบทางทิศใต้กันและเพิ่มเลเวลใน[ป่าสุดขอบเขต]เพราะว่าพวกหมาป่าไม่ค่อยให้ค่าEXPเท่าไหร่แล้ว”

 

[จะไปทิศใต้แล้วเหรอ?]

[จะไปอะไรล่ะ เธอเริ่มจากที่นั่นแต่แรกแล้ว]

[คอร์สเก็บเลเวลแบบสปาต้าของรินเนะไง]

[↑สปาต้า ตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย]

[จนถึงช่วงท้ายๆถึงค่อยดูชิลๆนี่นา]

[ปีศาจร้ายยิ้มขึ้นมาขณะที่ขยี้หมาป่าจนตาย]

[ก็เป็นโอนินี่ ช่วยไม่ได้หรอกนะ]

 

“ป-ปีศาจร้าย…พวกมันเป็นมอนสเตอร์นี่นาเพราะงั้นไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม?”

 

ฉันคิดว่าพวกหมาป่าต่างหากที่ผิดที่มีพลังป้องกันต่ำน่ะ

พอฉันพูดออกไปคนดูก็หัวเราะกันใหญ่ ฉันไม่เข้าใจเลย

 

“ย-ยังไงก็เถอะ ไปทุ่งราบทิศใต้กันดีกว่า! มุ่งสู่งป่าสุดขอบเขตกัน!”

 

ถึงจะเป็นไลฟ์สตรีมครั้งแรกของฉัน ฉันก็โมโหใส่คนดูราวกับเป็นเพื่อนกันมานานและฉันก็ได้กลับเข้าสู่เป้าหมายหลัก

ฉันพกตะบองเหล็กไว้ด้านหลังซึ่งฉันได้ซ่อมแซมความเสียหายกับNPCช่างตีเหล็กแล้วตั้งแต่ก่อนจะเริ่มสตรีม และในเช้าตรู่วันนั้นฉันก็ได้มุ่งหน้าไปยังทุ่งราบ

 

☆

 

“ยะฮู่ว เซะเรียะ!”

 

ไม่ได้ใช้สกิลอะไร มีเพียงเสียงเอฟเฟกต์ทุบตีเหมือนในมังงะ หมาป่าสามตัวก็ระเบิดออกทั้งอย่างนั้น

 

“ค่าความทนทานของตะบองเหล็กเป็นจุดเด่นก็จริงแต่ฉันไม่เจ้าใจหลักการที่ทำให้ค่าความทนทานลดลงเลยนะ”

 

ขณะที่ตรวจสอบไอเท็มดร็อปที่ไม่ค่อยคุ้มค่าเท่าไหร่ ฉันพึมพำออกมาราวกับพูดคุยอยู่กับตัวเอง

ฉันคิดว่ามันขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนสตรีมแต่ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดสุภาพตอนไหนหรือเป็นกันเองตอนไหน

ฉันได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่ถือสาในเรื่องนี้นะ

มันคงจะดีถ้าฉันสามารถพูดอย่างเป็นกันเองได้อย่างรินจังแต่ว่าฉันรู้สึกสบายใจมากกว่าที่จะพูดสุภาพกับคนที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน

 

ผ่านทุ่งราบมาได้ครึ่งทาง ฉันก็มุ่งหน้าเดินต่อหลังจากที่บดขยี้หมาป่าไปแล้วสามฝูง

ขณะที่ทำแบบนั้นฉันก็กำลังพูดถึงค่าความทนทานของอาวุธที่ลดลงบ้างไม่ลดลงบ้าง

ฉันคิดว่ามันจะลดลง1แต้มทุกครั้งที่โจมตีแต่พอนับดูแล้วพอฉันโจมตีไปสองครั้งกลับลดลงแค่1แต้ม

 

[สอนพวกเราทีเถอะท่านเซียนลามก*]

(เล่นมุกคำคล้ายกันจากeraihitoผู้ยิ่งใหญ่เป็นeroihitoผู้ลามก)

[โจมตีโดนจุดอ่อนอย่างแม่นยำเช่นหัวแล้วฆ่าในครั้งเดียวได้ ถ้าทำแบบนั้นแล้วจะไม่ลดค่าความทนทานของอาวุธนะ]

[ใช้เวลาแค่5วินาทีเอง]

[พิมพ์อย่างไว]

 

ทุกคนพูดชมความไวในการพิมพ์ของคนดูที่มีความรู้

เข้าใจล่ะ ถ้าโจมตีจุดอ่อนพวกนั้นจะตายในครั้งเดียว แล้วฉันก็ไม่ค่อยได้เล็งที่หัวหรือคางแล้วด้วย

ขืนทำแบบนั้นต่อไปก็จะสร้างภาระให้กับตะบองเหล็กมากขึ้น

 

“หมายความว่าค่าความทนทานลดลงเพราะฉันผ่อนคลายมากไปเหรอ…?”

 

[สมองกล้ามเนื้อไม่คิดอะไรแล้ว]

[จะบอกว่าถ้าไม่ยั้งมือเธอจะโจมตีโดนจุดอ่อนเรื่อยๆเลยเหรอ?]

[โอนิทะลวงจุดอ่อน]

[เธอเหมือนประเภทที่เวลาPVPจะเล็งไปที่อัญมณีประจำตระกูลเลยล่ะ]

[↑ ฮา โคตรโหดเลย]

[ขำไม่ออกอ่ะ…เผลอเกร็งเป้าขึ้นมาเลยฉัน]

 

“ฉ-ฉันไม่เล็งไปที่ตรงนั้นหรอกนะรู้ไหม~!  ใช่ว่าตรงนั้นจะเล็งโจมตีได้ง่ายสักหน่อยนอกจากจะเปิดช่องว่างจริงๆน่ะ ถ้าพูดถึงการสู้กับคนอื่นก็ต้องหักขาพวกนั้นก่อนสิ? แล้วก็ตามด้วยดวงตา?”

 

[ฮี๊]

[ฮี๊]

[ฮี๊]

[ฮี๊]

 

“เอ๋?”

 

ฉันนึกว่าพื้นฐานการต่อสู้จะต้องจำกัดการเคลื่อนไหวแล้วค่อยๆจัดการอีกฝ่ายแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ล่ะ

 

ไม่เหมือนช่วงบนของร่างกายที่เคลื่อนไหวได้อิสระ ช่วงล่างที่รักษาสมดุลไม่สามารถทำการเคลื่อนไหวได้มากจึงยากที่จะหลบการโจมตี อย่างมากที่ทำได้ก็แค่ขยับตัวหนีด้วยการหลบไปด้านข้างหรือกระโดดเท่านั้น

ถ้าเข้าใกล้แล้วเล็งต่ำล่ะก็ สิ่งที่ได้ก็คือกระสอบทรายดีๆนี่เอง

 

ถึงจะลำบากในการเล็งไปที่ดวงตาก็เถอะแต่ถ้าพรากการมองเห็นของอีกฝ่ายได้ก็จะได้เข้าได้เปรียบมากกว่าการเล็งขาเสียอีก

แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าในเกมนี้จะสูญเสียดวงตาได้ไหม ต่างกับการจำลองการแตกหักของอวัยวะอื่นๆตรงที่ร่างกายจะรู้สึกยังไงนี่ล่ะ

 

“เดี๋ยวนะ แล้วทำไมฉันถึงมาคิดเรื่องการทำลายร่างกายของมนุษย์กันล่ะ?”

 

[ทำลาย – ร่างกาย – มนุษย์]

[ฟู่…ขอล่ะอย่าพูดอะไรน่ากลัวเลย]

[ว่าแล้วว่าเป็นโอนิสาวป่าเถื่อน!]

[ถึงเวลาละเลงเลือดแล้ว…?]

 

คนดูเริ่มจะไม่เกรงใจกันแล้ว

ก็นะถ้าคอมเมนต์กันสนุกก็ปล่อยไว้แบบนั้นละกัน

 

“อือโอ๊ะ?”

 

[เจออะไรเหรอ?]

[มีอะไรน่ะๆ]

[ขำเสียงประหลาดนั่น]

 

“เปล่าแค่ในแผนที่มัน…เดี๋ยวนะ เสียงฉันประหลาดขนาดนั้นเลยเหรอ!?”

 

ขณะที่ฉันมองออกไปไกลข้างหน้าฉันก็ได้พูดคุยกับคอมเมนต์เล็กน้อยระหว่างเดิน จู่ๆฉันก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

ถึงก่อนหน้านี้จะพูดเล่นกันแต่ในแผนที่ข้างหน้ามีคลื่นสีม่วงแสดงผ่านสกิล[ตรวจจับ]อยู่

ฉันเอนหัวจากประสบการณ์อันแปลกประหลาดนี้ พอฉันลองแตะแผนที่ดูก็ไม่เกิดอะไรขึ้น

 

“นั่นมัน…นั่นคืออะไรกันน่ะ?หมาป่าสีแดง?”

 

เพราะว่าแผนที่ไม่ได้ช่วยบอกอะไรฉันเลย ฉันเลยต้องพึ่งสายตาของฉันแทน พอมองออกไปก้ได้พบการสิ่งแปลกปลอมอย่างชัดเจน

เจ้าสิ่งนั้นที่ฉันไม่เคยเห็นในทุ่งราบ หมาป่าที่มีสีแดงอยู่ตามเส้นขน

 

ไม่ผิดแน่ มันมองมาที่ฉัน พูดให้ถูกคือมันกำลังรอฉันอยุ่

หรือเพราะว่ามันรู้ว่าฉันมองไปกัน? เจ้าหมาป่าแดง(-เซคิโระ-)ค่อยๆเดินมาทางฉัน

 

[เกิดอะไรขึ้นน่ะ?]

[มีบางอย่างกำลังมา]

[ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นหมาป่าสีแดง]

 

“เจ้านี้ใช่มอนสเตอร์หรือเปล่านะ? ตัวโตจัง”

 

ฉันกะขนาดของมันไม่ได้ตอนที่มันอยู่ไกลออกไป แต่ดูโดยประมาณแล้วสามเท่าของหมาป่าธรรมดา

มันค่อยๆย่นระยะห่าง เพราะว่ามันเป็นมอนสเตอร์ฉันจึงระวังการโจมตีทีเผลอไว้

 

[นั่นมันอาเรีย]

 

ในตอนนั้นที่มีคอมเมนต์หนึ่งผ่านสายตาของฉันไป

 

“อาเรีย?”

 

เป็นการพิมพ์ไวที่ทิ้งให้รู้สึกถึงความเร่งรีบ เขาคือคนที่พิมพ์อธิบายเรื่องค่าความทนทานล่ะ! ไม่มีเวลาแม้แต่จะหยอกล้อ ก็มีข้อความใหม่เด้งขึ้นมา

เนื้อหาที่เข้าใจได้ง่ายมาก และยังครอบคลุมเรื่องที่อยากรู้จนฉันประหลาดใจ

 

[บอสของทุ่งราบทิศใต้!]

 

“ไม่จริงน่า”

 

พออ่านคอมเมนต์นั้นเสร็จ หมาป่าสีแดงก็ปรากฎตัวต่อหน้าฉันแล้ว

แววตาของมันเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย แล้วหมาป่าแห่งความสันโดษก็ได้เห่าหอนออกมา

––[โคโคว โนะ เซคิโระ หมาป่าแดงแห่งความสันโดษ –อาเรีย– ]

––เลเวล28