“อึน~~”

ถึงจะผ่านไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ฉันก็บิดร่างกายที่เมื่อยล้าแล้วลุกออกมาจากเครื่องVR

 

คงเป็นเพราะว่าฉันใช้สมาธิมากเกินไปในช่วงเวลาสั้นๆ ฉันเลยรู้สึกว่างเปล่าภายในหัวไปสักพักหนึ่ง

ทั้งที่ช่วงที่ฉันทำงานอย่างบ้าคลั่งฉันก็ยังไม่รู้สึกเหนื่อยเท่าตอนนี้เลย

งานก่อสร้างอาจจะต่างออกไปแต่ว่าสายงานบริการทั่วไปนั้นค่อนข้างสบายนอกจากช่วงเร่งด่วน

 

หลังจากที่ตรวจสอบสภาพร่างกายของฉันแล้ว ฉันก็ได้กลิ่นหอมลอยมาระหว่างที่เดินไปยังห้องนั่งเล่น

 

“รินจัง กำลังทำอะไรอยู่หรอ~?”

 

“นานะ ล็อกเอาท์มาแล้วสินะ มื้อเที่ยงก่อนเวลาน่ะ ไม่สิ ต้องเรียกว่ามื้อเช้าตอนสายสินะ?”

 

“ว้าว สตูเนื้อล่ะ อีกนานไหมถึงจะเสร็จน่ะ?”

 

“อีกสัก10นาทีก็ได้แล้วล่ะ”

 

“งั้นฉันจะไปจัดโต๊ะรอนะ”

 

รินจังกำลังใส่ผ้ากันเปื้อนและเคี่ยวสตูในหม้ออยู่

ฉันมั่นใจว่าเธอรู้ว่าฉันกำลังจะล็อกเอาท์ออกมาเลยเตรียมอาหารไว้ให้

 

หยิบถ้วยจานออกมาจากชั้นวางพอสำหรับพวกเราทั้งสองคน ฉันนำไปเรียงไว้บนโต๊ะ

เพราะว่าฉันอยู่ฝ่ายขนมปังเมื่อกินสตูเนื้อฉันจึงเตรียมขนมปังม้วนไว้ด้วย สำหรับรินจังที่กินมื้อเช้าเป็นซีเรียล ฉันก็ไม่ลืมที่จะนำนมออกมาตั้งบนโต๊ะด้วย

 

“อิตาดาคิมัส”

 

เสียงของพวกเราซ้อนกันแล้วพวกเราก็เริ่มต้นทานมื้อเช้าตอนสาย

ดูเหมือนว่ารินจังจะทำกราแตงเพิ่มขึ้นมานอกจากสตูเนื้อด้วย มื้อนี้จึงกลายเป็นมื้ออาหารตะวันตกไป

ฉันชอบทั้งอาหารญี่ปุ่นและอาหารตะวันตกนะ แต่เพราะว่าแคลอรี่ที่มากกว่าจึงทำให้ฉันได้กินอาหารตะวันตกมากกว่า

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่อาหารโปรดของฉันมักเอนเอียงไปทางด้านอาหารตะวันตก และรินจังที่รู้ถึงเรื่องนั้นจึงมีทักษะในการทำอาหารที่เอนเอียงไปทางอาหารตะวันตกเช่นกัน

 

“ก่อนอื่นเลยก็ยินดีด้วยนะที่ปราบบอสยูนีคได้น่ะ ฉันเห็นผ่านจากในสตรีมแล้วล่ะ คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่ชวนเธอมาเล่นเกมนี้น่ะ”

 

รินจังยิ้มออกมาเมื่อเธอพูดขึ้น

เหตุผลที่ทำให้ฉันได้เจอกับการต่อสู้ที่สนุกสุดๆในครั้งนั้นต้องขอบคุณรินจังที่ชวนให้มาเล่นเกมนี้จริงๆ

 

“รินจัง ขอบใจนะ สำหรับที่ใส่ใจฉันอยู่ตลอด”

 

“ไม่ใช่อะไรที่เธอต้องขอบใจฉันหรอก เทียบกับสิ่งที่เธอเคยให้ฉันมาแล้วเรื่องแค่นี้เล็กน้อย”

 

ทั้งที่นี่ควรจะเป็นการฉลองแท้ๆแต่บรรยากาศกลับหดหู่ลง

ไม่แน่ว่าเธอก็สัมผัสได้เหมือนกัน? รินจังรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

 

“แล้ว ผลที่ได้จาการสู้กับอาเรียเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

 

“ฉันถ่ายภาพหน้าจอมาไว้แล้ว…ไหนดูสิ อันนี้ไง ดูสิๆ”

 

บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ฉันส่งให้กับเธอนั้นมีภาพที่ส่งมาจากการถ่ายหน้าจอในเกมแสดงผลไว้อยู่

หลังจากที่รินจังดูอย่างสนใจตั้งแต่เริ่มจนจบ เธอพยักหน้าขึ้นลงราวกับเข้าใจบางอย่างแล้ววางโทรศัพท์มือถือลง

 

“แล้ว มีเรื่องอะไรบ้างล่ะที่อยากจะถามฉันน่ะ?”

 

“อย่างที่คิดไว้เลย รินจังเข้าประเด็นทันทีเลยนะ รินจัง รู้จักไอเท็มยูนีคไหม?”

 

“รู้สิแน่นอนอยู่แล้ว ถึงฉันจะไม่มีก็เถอะแต่หนึ่งในเพื่อนของฉันมีอยู่นะ”

 

อย่างที่คาดเอาไว้ มีผู้เล่นคนอื่นเหมือนกันที่ได้รับไอเท็มยูนีค

 

“เจ้า ระดับความหายาก:ยูนีค น่ะ ไม่มีเขียนไว้บนเว็บไซท์ทางการใช่ไหม? มันคืออะไรเหรอ?”

 

“รวมถึงเรื่องนั้นด้วย ฉันจะอธิบายเรื่องของยูนีคให้ฟังนะ บอสมอนสเตอร์ยูนีค—เรียกสั้นๆว่ายูนีคนั้นรวมไปถึง[อาเรีย]ที่เธอเคยสู้ด้วยคือบอสลับที่ถูกซ่อนไว้ในแต่ละพื้นที่ ถึงจะบอกว่าบอสลับก็เถอะแต่ถ้าเล่นเกมจริงๆเดี๋ยวก็หาเจอได้ง่ายๆ ประเภทของยูนีคนั้นจากการสำรวจอย่างคร่าวๆแล้วแบ่งออกมาได้ 3 ประเภท”

 

จากที่รินจังบอก บอสยูนีคแบ่งออกมาได้สามประเภทคือ [โซโล่],[ปาร์ตี้],และ[Raid]

 

เริ่มจากตอนแรกที่ได้พบเจอ ตัวเลือกของการ[หลบหนีหรือเข้าแทรก]จะถูกป้องกันเอาไว้หรือเรียกกันว่า[บาเรียร์]

ฉันไม่ทันได้สังเกตว่าระหว่างที่สู้กับหมาป่าแดงอาเรียนั้น[บาเรียร์]นั้นกำลังทำงานอยู่

ดูเหมือนว่า[บาเรียร์]จะตัดสินจำนวนคนที่สามารถอยู่ภายในนั้นได้ จึงเป็นที่มาของการแบ่งประเภทบอสออกมาเป็นสามประเภท รินจังว่าอย่างนั้น

 

ยกตัวอย่างเช่นหมาป่าแห่งความสันโดษ –อาเรีย– เป็นมอนสเตอร์ที่มี[บาเรียร์]จำกัดอยู่ที่โซโล่ นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้ผู้ที่พบเจอถูกบังคับให้สู้ในสถานการณ์หนึ่งต่อหนึ่งอย่างเลี่ยงไม่ได้

ถึงจะวิ่งหนีได้ฉันก็คิดว่าคงจะวิ่งหนีจากมอนสเตอร์ที่มีความเร็วขนาดนั้นรวมถึงพลังกายที่ไม่มีวันหมดไม่ไหวหรอกนะ

 

ในหมวดของ[ปาร์ตี้]นั้นสามารถมีผู้เล่นได้สูงสุดถึง6คนจากปาร์ตี้เดียวกัน เช่นเดียวกันกับ[Raid]ที่มีได้5ปาร์ตี้รวมแล้ว30คน

ในเรื่องของ[บาเรียร์]ของบอสยูนีคแล้ว ไม่ผิดแน่ที่ว่านี่คือกฎตายตัว

 

พูดสั้นๆคือ[บาเรียร์]นั้นคือห้องบอสที่อยู่ในพื้นที่นั้นๆ

แลกกับการที่ไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้ ก็จะไม่มีใครเข้ามารบกวนได้เช่นกัน

พอลองนึกดูว่ามีคนเข้ามาขัดจังหวะในช่วงสุดท้ายของการต่อสู้กับหมาป่าแดงแล้ว…ฉันเห็นด้วยกับระบบนี้นะ

 

“ส่วนเรื่องของยูนีค เมื่อไหร่ก็ตามที่มันถูกปราบลงได้เป็นครั้งแรก ไอเท็มที่มีชื่อว่า[จิตวิญญาณ]จะดรอปอยู่เสมอเป็นรางวัลโบนัสสำหรับการปราบครั้งแรก เพราะงั้นเลยมีสงครามแย่งชิงโจมตีครั้งสุดท้ายกันอยู่ตลอด-…อ๊ะ ช่างเถอะเรื่องนั้นไม่สำคัญ สำหรับตอนนี้[ระดับความหายาก:ยูนีค]มีแค่เป็น[จิตวิญญาณ]และอุปกรณ์สวมใส่ที่ใช้มันเป็นวัตถุดิบน่ะ เพราะว่าทางผู้พัฒนาเกมจงใจซ่อนเอาไว้ก็เลยไม่มีข้อมูลในเว็บไซท์ทางการ และผู้เล่นระดับสูงต่างพากันซ่อนข้อมูลที่มีก็เลยไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องนี้สักเท่าไหร่”

 

“หืมมม….สรุปก็คือเป็นไอเท็มที่หายากมากๆเลยสินะ”

 

“ฟุฟุ ใช่แล้วล่ะ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดอะไรนะ”

 

พอเธอมองหน้าฉันที่ยอมแพ้ในการคิดเรื่องยากๆแล้ว รินจังก็ทำสีหน้าราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้

ไอเท็มหายากสำหรับสร้างอุปกรณ์ สิ่งที่ผู้เล่นระดับสูงส่วนมากไม่มี ดรอปเสมอสำหรับคนแรกที่ปราบได้

ถ้าเข้าใจได้เท่านี้ แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ

 

“อ๊ะ จริงสิ รินจัง ฉันคิดว่ามันมีเขียนไว้ในหน้าจอนะแต่ตอนที่ฉันชนะมันมีแต้มโบนัสด้วยล่ะ”

 

“พอมาคิดดูแล้วก็มีจริงๆด้วยสินะ เท่าไหร่ล่ะ?”

 

“ฉันคิดว่า30แต้มนะ สำหรับประมาณ6เลเวลได้”

 

“30…อย่างนี้นี่เอง ยูนีคแบบโซโล่ก็มีแต้มให้สินะ จากบอสยูนีคที่ถูกปราบลงได้จนถึงตอนนี้มีแค่สองตัวซึ่งเป็นประเภทปาร์ตี้ทั้งสองตัวแต่ผู้เล่นที่เข้าร่วมการปราบในประเภทนั้นต่างก็ได้รับแต้มโบนัสกันเหมือนกับนานะเลย แต่ว่าสำหรับการปราบครั้งแรกเท่านั้นนะ”

 

“โบนัสสำหรับครั้งแรก…ก็นะเป็นเรื่องธรรมดานั่นแหละ”

 

เพราะถ้าได้แต้มโบนัสทุกครั้งที่ปราบลงได้ คงจะสามารถเพิ่มค่าสถานะจนกลายเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุดได้ในพริบตาเลย

 

“ถึงจะปราบบอสยูนีคทั้งสองตัวได้แต่แต้มโบนัสนั้นได้เพียงแค่จากครั้งแรกแต่ในครั้งอื่นนั้นไม่ได้อะไร แต่ว่าบางทีถ้าปราบบอสยูนีคประเภทอื่นก็อาจจะได้โบนัสก็ได้ ฉันจะเอาข้อมูลนี้ไปปล่อยในแคลนสืบสวนข้อมูลนะ”

 

“ฝากด้วยนะ อื้ม~ สตูเนื้ออร่อยมากเลย”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว ฝีมือฉันทำเองเลยนี่นา”

 

เมื่อฉันได้ฟังในสิ่งที่อยากรู้แล้ว ฉันก็เลยยัดสตูเนื้อร้อนๆเข้าไปเต็มสองแก้ม

ฉันชอบสตูเนื้อ แน่นอนว่าสตูทั่วไปเองก็ชอบ

ฉันชอบสตูทุกชนิดแต่สำหรับสองจานนี้แล้วฉันต้านทานไม่ได้เลยจริงๆ

 

“อ๊ะ สำหรับรางวัลของบอสยูนีคแล้ว นอกจาก[วิญญาณ]แล้วจะเปิดเผยข้อมูลก็ได้นะ แต่เดิมแล้วเพราะWLOโด่งดังในด้านของการไลฟ์สตรีมถึงจะปิดไปก็ไม่ได้อะไร แต่ถ้าอยากปิดข้อมูลไว้ก็ได้นะ”

 

“ตอนนั้นมันกะทันหันไปหน่อยแต่ตอนนั้นฉันก็สตรีมอยู่ด้วย จากตอนแรกที่มีผู้ชม100คน พอฉันรู้ตัวอีกทีก็มีถึง10,000คนแล้ว จะว่าไปแล้วWLOนั่นคืออะไรเหรอ?”

 

“ชื่อเล่นย่อๆของเกมน่ะ เพราะว่าเรียกกันจนติดปากในหมู่ไลฟ์สตรีมก็เลยกลายเป็นชื่อที่ทุกคนใช้เรียกกันน่ะ”

 

WLO ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษก็เลยไม่รู้หรอกนะว่าต้องออกเสียงยังไง แต่สิ่งสำคัญอยู่ที่ความรู้สึกเพราะงั้นจะอ่านออกเสียงยังไงก็ได้นั่นล่ะ

 

“อ๊ะ เรื่องวัตถุดิบจากหมาป่าแดงน่ะ ถ้าอีกฝ่ายไวหน่อยก็ช่วงบ่ายๆนี้เดี๋ยวผู้เล่นสายผลิตจะมาติดต่อกับเธอนะ”

 

“ฟุเอะ? ทำไมอ่ะ?”

 

“ก็แหม นั่นมันคือวัตถุดิบจากมอนสเตอร์ที่ไม่เคยมีใครปราบได้มาก่อนเลยนะรู้ไหม? ยิ่งเป็นของจากบอสยูนีคยิ่งคุณภาพสูง แถมยังปราบด้วยตัวคนเดียวอีกเลยไม่ต้องแบ่งใครเลยมีปริมาณสูง เป็นธรรมชาติของนักผลิตที่จะอยากใช้วัตถุดิบที่ไม่เคยได้สัมผัสมาสร้างสักอย่างล่ะนะ”

 

“เหมือนกับนักชิมอาหารที่คอยหารสชาติใหม่ๆนั่นล่ะ”รินจังว่าอย่างนั้น

ขอโทษทีนะแต่ยกตัวอย่างจนเห็นภาพชัดเจนเลยล่ะ

 

“อย่างงั้นเหรอ…แล้วฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ?”

 

“ฉันคิดว่าเลือกผู้เล่นที่เธอไว้ใจก็ได้นะ ถ้าเป็นผู้เล่นที่จะสามารถรับมือกับวัตถุดิบยูนีคได้ในตอนนี้ก็มีแต่ผู้เล่นจากแนวหน้าเท่านั้นล่ะ”

 

ถ้าทักษะสายการผลิตต่ำก็จะไม่สามารถใช้วัตถุดิบจากมอนสเตอร์ระดับสูงได้

ถึงจะเรื่องที่เห็นจนชินตาแต่ก็เข้าใจได้

 

“เข้าใจล่ะ ฉันจะตัดสินใจด้วยตัวเองเพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องลำบากคอยดูแลฉันอยู่ตลอดล่ะนะ”

 

“แต่ฉันพร้อมที่จะดูแลเธอเสมอนะรู้ไหม?”

 

“อ่ะฮ่ะฮ่า รู้อยู่แล้วล่ะ”

 

ฉันยิ้มตอบกลับรินจังที่อ้าแขนราวกับจะคอยโอบอุ้มไว้ไปตลอด รินจังเองก็ยิ้มกลับมา

 

“อ๊ะ จริงด้วยสิ การที่มีโทษจากการตาย6ชั่วโมงหมายความว่าเลเวล21แล้วสินะ? จริงๆแล้วในเมืองแห่งการเริ่มต้นน่ะ–…”

 

“ว้าว! ถ้างั้น–…”

 

แม้บทสนทนาจะเต็มไปด้วยเรื่องของWLO แต่พวกเราก็ใช้เวลาไปอย่างสุขสันต์จนถึงเวลาสตรีมช่วงบ่าย

 

หลังจากที่รินจังล็อกอินเข้าไปเพื่อสตรีมในตอนเที่ยงตรง ฉันเก็บจานชามแล้วก็เก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้

 

หลังจากที่ทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อย ฉันล็อกอินเข้าไปยังWLOก่อนเวลาบ่ายโมงเล็กน้อย

 

ผู้เขียน:

นี่คือค่าสถานะจากในเนื้อเรื่อง

จากตอน[อาวุธใหม่และสกิลใหม่]จนถึง[รางวัลจากศึกหมาป่าแดง]

 

––

 

ชื่อผู้เล่น: ซุคุนะ

เลเวล: 13

เผ่า: [เผ่าโอนิ]

อาชีพ:

เงิน: 17,820ไอริส

ค่าสถานะ

HP: 195

MP: 15

SP: 104

ความแข็งแกร่ง: 51  +15

ความทนทาน: 44  +20

ความคล่องแคล่ว: 64  +2

ความว่องไว: 57  +2

ปัญญา: 6

ความต้านทานเวทมนต์: 6

โชค: 34

แต้มที่หลงเหลือ: 30

อุปกรณ์สวมใส่

อาวุธ: ตะบองเหล็ก

หัว: ที่คาดหัวเหล็ก

ลำตัว: ชุดเกราะโซ่ถัก

แขน: สนับแขนเหล็ก

ช่วงล่าง: กางเกงหนังสัตว์ขายาวพร้อมเข็มขัด

รองเท้า: สนับขาเหล็ก

สกิล

*สามารถเลือกสกิลใหม่ได้

[อาวุธไร้คม] : ความเชี่ยวชาญ 35

[ขว้าง] : ความเชี่ยวชาญ 20

[ตรวจจับ] : ความเชี่ยวชาญ 0

[คฑามือเดียว] : ความเชี่ยวชาญ 0

 

––

 

ชื่อผู้เล่น: ซุคุนะ

เลเวล: 21

เผ่า: [เผ่าโอนิ]

อาชีพ:

เงิน: 48,690ไอริส

ค่าสถานะ

HP: 299

MP: 25

SP: 156

ความแข็งแกร่ง: 82

ความทนทาน: 65  +20

ความคล่องแคล่ว: 100  +2

ความว่องไว: 88  +2

ปัญญา: 10

ความต้านทานเวทมนต์: 10

โชค: 50

แต้มที่หลงเหลือ: 65

อุปกรณ์สวมใส่

อาวุธ: –

หัว: ที่คาดหัวเหล็ก

ลำตัว: ชุดเกราะโซ่ถัก

แขน: สนับแขนเหล็ก

ช่วงล่าง: กางเกงหนังสัตว์ขายาวพร้อมเข็มขัด

รองเท้า: สนับขาเหล็ก

สกิล

[อาวุธไร้คม] : ความเชี่ยวชาญ 55

[ขว้าง] : ความเชี่ยวชาญ 40

[ตรวจจับ] : ความเชี่ยวชาญ 10

[คฑามือเดียว] : ความเชี่ยวชาญ 5

[หมาป่าผู้หิวโหย]

 

จากค่าสถานะตอนเลเวล13ในตอนนั้น รวมกับแต้มที่ได้จะเลเวลที่เพิ่มมา8เลเวล+แต้มโบนัสจากการปราบบอสยูนีค30แต้ม ทั้งหมดเป็น70แต้ม

แต่ในตอนที่ได้สู้กับอาเรีย เธอเลเวล14แล้ว 5แต้มที่ได้มานำไปเพื่มความคล่องแคล่วจนหมด

ตามจริงแล้วไม่ต้องจำแต้มสถานะก็ได้ แต่ฉันคิดว่ามีบางคนที่ชอบเห็นตัวเลขที่เพิ่มขึ้นจงได้ใส่เอาไว้