“เหมือนทุกครั้งเลยนะที่ไม่มีใครเข้าหาเลยน่ะ แปลกมากเลยจริงๆ”

 

        ขณะที่กำลังเดินตามทางถนน ฉันพึมพำขึ้นมาพร้อมๆกับมองไปทางรินจังที่เดินอยู่ด้วยกันข้างๆ

 

        รินจังเป็นคนที่โดดเด่นมาก

        เพราะว่าเธอทั้งสวยและยังมีสัดส่วนที่น่าเหลือเชื่อ อีกทั้งส่วนสูงที่พอเหมาะสำหรับที่จะเรียกผู้หญิงคนหนึ่งว่าสมบูรณ์แบบ ถ้ารินจังไม่ปลอมตัวแล้วออกมาเดินข้างนอกทั้งอย่างนั้น เธอจะดึงดูดความสนใจของผู้คนภายในทันทีเลย

 

        อีกอย่างเธอยังโด่งดังในฐานะสตรีมเมอร์ โปรเกมเมอร์ และผู้ที่อัพโหลดวิดีโอลงในสื่อออนไลน์ ใบหน้าของเธอจึงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง

        ถ้าออกไปข้างนอกก็จะถูกรุมล้อมไปด้วยเหล่าแฟนคลับ——ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ผู้คนที่เข้าหาก็มากพอที่จะขัดขวางอะไรก็ตามที่ตั้งใจจะทำ

 

        แต่ว่านะ จะว่ายังไงดีล่ะ สมกับที่เป็นรินจังล่ะนะ เธอเก่งในด้านการปลอมตัวอย่างมาก และยิ่งไปกว่านั้น ทักษะของเธอเองยังดีเสียจนฉันที่อยู่ข้างเธอมานานก็ยังอาจไม่รู้เลยด้วย

        แม้แต่ในตอนนี้ที่มีผู้คนอยู่รอบตัวเราหลายคน ก็ยังราวกับพวกเขาไม่มองมาทางเธอด้วยซ้ำ อย่างกับว่าพวกนั้นไม่สนใจเลยสักนิดจนถึงขั้นน่ากลัวนิดหน่อยเลยนะ

 

        “ถ้าเธอใช้เทคนิคในการปลอมตัวสักนิดรวมกับหันเหทิศทางสายตาพวกเขาไปทางอื่น แค่นี้เธอก็ทำได้เหมือนกันนะ”

 

        “ฉันไม่เข้าใจแม้แต่นิดเดียวเลยนะ”

 

        หันเหทิศทางสายตา…เหมือนจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าหันเหความสนใจ ซึ่งก็คืออะไรที่คนอื่นเขาใช้กันเวลาที่เล่นมายากล

        แม้แต่ในตอนที่ฉันถามเธอเพราะว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับมัน รินจังทำเพียงแค่หยิบมังงะบาสเก็ตบอลสมัยก่อนให้ฉันดู

        รินจังทำหน้าเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครก็ทำได้ แต่อย่างน้อยๆก็มีฉันคนหนึ่งแล้วล่ะที่ทำอย่างนั้นไม่ได้

 

        ถ้าไม่นับเรื่องการขาดทักษะประสานงานแล้ว บอกได้เลยว่ารินจังมีพรสวรรค์ในทุกด้านและไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้เลย

        แม้ว่าเธอจะไม่เคยศึกษามันมาก่อนล่วงหน้าแต่เมื่อต้องการทำอะไรแล้วเธอก็สามารถทำได้ในทันที

 

        เคยมีครั้งหนึ่งที่ท่านแม่ของรินจังโมโหที่เธอเล่นเกมมากเกินไป เธอก็ตอบกลับไปด้วยคะแนนสอบที่เพอร์เฟ็ค แม้แต่ในปัจจุบันเองเธอก็เรียนรู้ทักษะต่างๆเพื่อกำจัดอุปสรรคที่จะมาขว้างการใช้ชีวิตในแบบของเธอ

        รินจังก็แค่เป็นคนที่เกลียดการที่มีอะไรมาขว้างในสิ่งที่เธอต้องการที่จะทำ

 

        ไหนๆก็มีโอกาสแล้วก็ขอบอกเลยละกัน รินจังเองนั้นไม่ได้มีความสนใจในด้านแฟชั่นเลยสักนิด น่าจะเป็นเพราะว่าถึงแม้ว่าเธอจะลองขึ้นมา เธอก็คงไม่มีโอกาสที่จะได้สวมใส่ชุดที่เธอซื้อมากนัก

        เธอน่าจะลองเป็นโมเดลหรืออะไรอย่างน้นดูนะ…ฉันคิดแบบนั้นก็จริงแต่พอนึกดูดีๆแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอจะเคยถ่ายแบบกราเวียร์ไปแล้วนะ สำหรับนิตยสารเกมเพื่อดึงดูดผู้บริโภค

 

        “มีอะไรเหรอ?”

 

        “เปล่าหรอก ไม่มีอะไรน่ะ”

 

        อาจเป็นเพราะเธอเห็นฉันจมดิ่งไปกับความคิดของตัวเอง รินจังจึงกังวลขึ้นมาแล้วถามฉัน

        ตอบกลับไปพร้อมกับมองไปยังทางข้างหน้า ฉันก็ได้เห็นห้างสรรพสินค้าอยู่ข้างหน้าแล้ว

 

        มีอยู่หลายสาขาทั่วประเทศ——ก็ไม่ถึงขนาดนั้น เดินเข้าไปในห้างที่มีร้านราคาแพงอยู่ประปราย ฉันก็จำได้ว่าที่นี่คือที่โปรดของรินจัง

        ถ้าถามฉันว่าทำไมถึงเป็นที่โปรดของเธอล่ะก็ ก็เพราะว่าที่นี่มีร้านขนมปังแสนอร่อยที่ไม่มีบริการส่งถึงที่น่ะสิ

 

        จริงแล้วล่ะนะ รินจังรักคุกกี้มากๆเลย

 

        “ไหนๆนานะเองก็อยู่ด้วยแล้ว ฉันน่าจะซื้อเก็บไว้เยอะๆเลยนะ”

 

        “โอ้ นี่ฉันเป็นคนถือของให้หรอกเหรอ?”

 

        “จะได้ให้เธอได้ใช้พลังกายอย่างกับหมีของเธอไงล่ะ”

 

        หมีเหรอ อย่างน้อยก็เป็นกอริล่าไม่ได้เหรอไงกัน…ไม่สิ อะไรแข็งแกร่งกว่ากันนะ หมี หรือ กอริล่า?

 

        “เพราะรินจังขอหรอกนะฉันถึงโอเคด้วย พอมาคิดดูแล้วเมื่อไหร่โทวกะจังจะมาถึงเหรอ?”

 

        “เหมือนว่าเธอจะมีธุระที่ต้องจัดการนะ เธอเลยบอกว่าจะมาถึงราวๆ4โมงเย็น ฉันเลยบอกเธอไปว่าพวกเราจะไปเจอกันที่คาเฟ่หลังจากช้อปปิ้งกันเสร็จแล้วน่ะ”

 

        “เข้าใจล่ะ นักศึกษามหาลัยนี่งานยุ่งกันจริงนะ”

 

        ขณะที่คุยกันไปด้วย พวกเราก็เดินไปตามทางในห้าง

        เพราะว่าร้านขนมปังที่พวกเราเล็งไว้อยู่ที่ชั้นใต้ดิน พวกเราจึงมุ่งหน้าลงไปตามชั้น

 

        “ยินดีต้อนรับค่า~”

 

        “วันนี้เอาเป็นเนยแล้วก็—…โกโก้—…แล้วก็—…”

 

        “อ่ะฮ่ะฮ่า พอประมาณด้วยนะ โอเคไหม?”

 

        รินจังที่เห็นร้านขนมปังก็มีสายตาดั่งเหยี่ยวที่เจอเหยื่อพร้อมกับที่พูดออกมา สำหรับฉันแล้ว ฉันเดินดูรอบๆร้านเพื่อดูว่ามีอะไรที่ฉันอยากกินไหม

        รินจังอยากได้คุกกี้ แต่ในเมื่อที่นี่คือร้านขนมปังแบบตะวันตก จึงเป็นธรรมดาที่จะมีเค้ก ครีมพัฟ บิสกิต มาเดลีนอีกด้วย

        ในเมื่อฉันกินเค้กติดกันมาสองวันแล้ว ฉันเลยอยากที่จะดูอย่างอื่นแทน

 

        “เดี๋ยวนะ…รุ่นพี่นานาโกะ? นั่นรุ่นพี่นานาโกะใช่ไหม?”

 

        “อืนโอ๊ะ?”

 

        ขณะที่มองไปตามมุมชั้นวางขนมอบและมาเดลีนตามฤดูกาลแล้วจู่ๆก็ถูกทักเข้า ฉันเลยเผลอส่งเสียงแปลกๆออกมา

        ไม่ผิดแน่ นั่นเป็นเสียงที่ฉันจำได้ พอหันไปตามเสียง รูปลักษณ์เบื้องหน้าก็เป็นของคนที่ฉันจำได้

 

        “นั่นซาคุจังเองไม่ใช่เหรอไง!”

 

        “ใช่แล้วครับ!”

 

        เด็กสาวที่ดูเป็นมิตร—…เป็นเด็กผู้ชายที่ดูเหมือนอย่างนั้น

        เขาตอบกลับฉันมาอย่างกระตือรือร้น

 

        ☆

 

        เขามีชื่อว่าซาโต้ ซากุระ มองจากภายนอกแล้วดูเหมือนเด็กผู้หญิงแต่เขาเป็นผู้ชายแท้ล่ะ

        ถ้าฉันจำไม่ผิดเขายังอยู่ในช่วงมัธยมปลายอยู่นะ ฉันรู้จักกับเขาจากงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหาร หนึ่งในที่ทำงานพาร์ทไทม์ของฉันก่อนจะล้มละลายไป

 

        “งั้นเหรอ~ เปลี่ยนมาทำงานที่นี่แล้วสินะ?”

 

        “ครับผม เงินเดือนเองก็ดีด้วยครับ”

 

        “ตั้งใจเลือกงานได้ดีเลยนะ”

 

        ฉันเผลอลูบหัวเขาไปเหมือนกับลูบหัวสุนัข เขาก็ปิดตารู้สึกผ่อนคลาย

        เขาดูเป็นเด็กที่น่ารักมากเลยแบบนี้ ตามปกติแล้วคนอื่นจะรู้สึกอายที่ถูกปฏิบัติตัวอย่างนี้

        เขานี่เป็นมิตรมากเลยจริงๆ เพราะอย่างนั้นในงานพาร์ทไทม์ที่แล้วเขาถึงได้เป็นที่นิยมในหมู่ป้า

 

        “พอมานึกดูแล้ว ซาคุจัง ฉันเริ่มเล่นนั่นแล้วนะ WLOน่ะ”

 

        “จริงๆเหรอครับ!!?”

 

        “จริงสิจริงสิ ฉันไม่หลอกหรอก”

 

        อ๊ะ เหมือนจะเห็นหางที่แกว่งไปมาได้เลยล่ะ

        เพราะว่าอายุของเขาใกล้เคียงกับฉันที่สุด พวกเราจึงได้คุยกันหลายเรื่องระหว่างที่ทำงาน

        โดยเฉพาะเรื่องที่งานอดิเรกของเขาคือการเล่นเกม และฉันที่คอยดูรินจังเล่นอยู่ตลอดก่อนจะจากกันมา

        เป็นผลจากที่ฉันสามารถตอบกลับการคุยเรื่องเกมของเขาได้ เขาจึงติดฉันมากๆ

 

        สาเหตุที่ฉันได้ยินเรื่องของWLOก่อนที่รินจังจะพูดถึงมันก็ต้องขอบคุณเขานี่ล่ะ

 

        “อย่าพูดให้มันฟังดูน่าสงสัยสิครับ แต่ว่านะก่อนหน้านี้ผมชวนคุณเล่นเกมก็ถูกปฏิเสธอยู่ตลอดเพราะว่าคุณไม่ว่างเลย…จะว่าไปแล้วรุ่นพี่นานาโกะทำยังไงกับเรื่องงานพาร์ทไทม์เหรอครับ?”

 

        “ฉันเกษียณตัวเองออกมาแล้วน่ะ ฉันคิดว่าฉันทำงานมากเกินไป ล่ะมั้งนะ”

 

        “รุ่นพี่ทำงานหนักจริงๆล่ะครับ ผมเองก็คิดว่าตัดสินใจดีแล้วล่ะ อ๊ะ ดูเหมือนรุ่นพี่จะสุขภาพดีขึ้นด้วยนะครับ”

 

        “จริงเหรอ? ตาดีจังเลยนะ”

 

        นี่เองก็เป็นหนึ่งในทักษะพิเศษล่ะ หรือจะเรียกว่าความสามารถพิเศษส่วนตัวก็ได้ ไม่ว่าจะตัดผม เปลี่ยนทรงผมใหม่ เปลี่ยนแชมพู หรืออื่นๆ เขาก็สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆได้อย่างดี

 

        “นานะฉันซื้อมาแล้วถือให้หน่อยสิ—…โอ๊ะ นี่ใครเหรอ?”

 

        เธอน่าจะซื้อของเสร็จพอดี

        รินจังที่ส่งถุงคุกกี้สี่ถุงใหญ่มาให้ฉัมองไปทางซาคุจังราวกับเธอกำลังมองสิ่งของหายากอยู่

 

        “คนที่ฉันรู้จักจากที่ทำงานน่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะมาทำพาร์ทไทม์ที่นี่แล้ว”

 

        “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อซาโต้ ซากุระครับ”

 

        “อาร่าทางนี้ก็เช่นกันนะ ฉันชื่อทาคาโจว รินเนะ”

 

        อย่างที่คิดไว้ แม้ว่ารินจังจะพูดอีกแบบขณะที่ปลอมตัวอยู่ แต่ต่อหน้าเกมเมอร์แล้วดูเหมือนว่าตัวจริงของเธอจะถูกเปิดเผย

 

        “หืม? เสียงนี้…เหมือนกับว่า…รินเนะ…?”

 

        เพราะว่าเธอใส่แว่นเอาไว้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ตัวในทันที แต่หลังจากที่มองจากหัวจรดเท้าอีกครั้งเขาจึงเชื่ออย่างสนิทใจ

        ขณะที่ตัวสั่นระรัว ซาคุจังก็พูดขึ้นมา

 

        “ป-โปรเกมเมอร์รินเนะซัง…?”

 

        “อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ?”

 

        รินจังถอดแว่นออกพร้อมกับเอ่ย ตอบกลับไปด้วยการขยิบตาให้ทำให้ซาคุจังหน้าเกรงแดง

 

        ฉันรู้อยู่หรอกว่าเขาเข้ามาคุยกับพวกเราที่เป็นลูกค้า แต่แบบนี้งานของเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรใช่ไหมนะ…

        ฉันคิดว่านั่นอาจจะเป็นเรื่องสำคัญก็ได้ แต่มาถึงจุดนี้แล้วฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก ได้แต่มองไปยังเหตุการณ์น่าสนใจข้างหน้านี้

        

        —————————————————————–

        ผู้เขียน: เกี่ยวกับซากุระ เป็นคนที่ถูกพูดถึงในตอนเริ่มต้นนิดหน่อย เป็นแทรป…หรือเป็นเด็กผู้ชายหน้าหวาน

        เป็นคนละคนกับชูยะ