SS บทที่ 75 ไปเที่ยว…

ขอให้คุณอย่ากลัวความมืดและผี ขอให้คุณไม่ขมวดคิ้วและคนที่รักซึ่งกันและกัน จะมีที่ของตัวเอง คนที่เต็มใจถูกเนรเทศจะโล่งใจ หวังว่าบางคนจะปฏิบัติต่อคุณเป็นอย่างดี หวังว่าคุณจะไม่ผิดหวัง

เวลาที่ซึ่งเฉิงอยู่ในมหาวิทยาลัยเขาจะนั่งเงียบ ๆ ตรงมุมทุกวันเพื่อฟังการร้องเพลงของซูฉิน ซูฉันไม่เคยต้องการให้เขาเผชิญหน้าในที่สาธารณะ เธอกลัวว่าความงามใดจะล่อลวงเขา ตอนนี้เธอกลับไปเซี่ยงไฮ้แล้วไปที่บาร์ยัง ซิงเฉิงร้องเป็นครั้งที่สาม คนที่ไม่รู้ว่าสถานการณ์อาจคิดว่าซิงเฉิงเป็นนักร้องประจําถิ่นที่นี่

ทําไมต้องเพลงนี้

ซิงเฉิงร้องเพลงไปที่ตันหวังและร้องเพลงไปยัซูฉิน

การร้องเพลงของเขาทําให้ถึงวันร้องไห้และทําให้ซูฉันเดินหนีไป ทุกคนมีความเข้าใจที่แตกต่างกันตันหวังรู้สึกว่าซิงเฉิงหวังว่าเธอจะปล่อยความเศร้าออกไป มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายรออยู่ในโลกนี้ แต่ซูฉินนั้นตรงกันข้าม เธอดื้อรั้นและเธอคิดว่าซิงเฉิงบอกเธอว่าไม่อยากที่จะรอคอยอีกต่อไป

ซิงเฉิงเห็นซูฉันทิ้งไป เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ มันเป็นการดีที่จะลืมกันและกัน ทําไมพวกเขาต้องพบกันอีก จากรายละเอียดหลังการเผชิญหน้าซิงเฉิงจะเห็นว่า ซฉินไม่ได้ลืมเขา ในความเป็นจริงเขาก็ไม่ลืมซุฉินด้วยเช่นกัน แต่เขาปล่อยความสัมพันธ์นี้ไป
พวกเขาอยู่ด้วยกันมาหกปีแล้ว

ซิงเฉิงค่อย ๆ วางเก้าอี้ลงบนเสียงเชียร์ตันหวังก็ร้องไห้ “ขอบคุณนะ ซิงเฉิง”

ซิงเฉิงค่อยๆเช็ดน้ําตาของเด็กผู้หญิงโง่และยิ้ม “มันยังเจ็บปวดอยู่เหรอ?”

ตันหวังส่ายหัว “ไม่แล้วล่ะ”

หัวใจมนุษย์เต็มไปด้วยอารมณ์ คนใจดีทําให้คนอื่นผิดหวังเสมอ คนที่ตกหลุมรัก ถูกทําร้ายอยู่เสมอ แน่นอนว่ามันเจ็บปวด แต่มันจะไม่เจ็บปวดเมื่อเวลาผ่านไป

“ซูฉินไปแล้วเหรอ” หลี่หยวนถาม

ท้ายที่สุดแล้วซงซีหยเป็นผู้หญิง เธอสามารถเดาความหมายได้ และเธอก็เหล่ที่หลี่หยวน ซิงเฉิงและสาวงามนี้ต้องมีเรื่องราวมากมายที่จะพูด

“มันสายไปเถอะกลับไป” ซิงเฉิงพูดโดยไม่คิด เขาน้อยลงและไม่สนใจที่จะพักที่นี่

หลี่หยวนเรียกบริกรเพื่อตรวจสอบ ในฐานะหัวหน้าเขารีบจ่ายบิลและไม่ให้โอกาสคนอื่น

หลังจากออกจากบาร์ยังแล้ว หลี่หยวนและซึ่งเฉิงก็ขึ้นแท็กซี่แล้วออกเดินทาง ซึ่งซีหยูนําตันหวัง กลับไปที่บ้านของเธอเพื่อให้ทุกคนรู้สึกโล่งใจว่าหญิงสาวไม่สามารถทําอะไรโง่ ๆ ได้

เวลาทํางานซิงเฉิงพยายามที่จะไม่คิดถึงสิ่งเล็กน้อยเหล่านั้น และเขาพยายามที่จะอยู่กับตัวเอง

ในวันที่สองของการทํางานซิงเฉิงเห็นว่าหวังไฮเฉา ผู้ถูกพักงานเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เพราะเหตุการณ์สุดท้าย และหวังไฮ้เฉาผ่านโดยซิงเฉิงพูดด้วยน้ําเสียงแปลก ๆ” ซิงเฉิงคุณค่อนข้างดีตอนนี้ฉันรู้แล้วเรามาดูกันดีกว่า”

“ขอบคุณมากครับ หัวหน้าหวัง” ซึ่งเฉิงกล่าวโดยไม่ถ่อมตน

ในตอนบ่ายซียงหยางก็เข้ามาคนเดียว ซึ่งเฉิงอยู่ในห้องโถง เขานําทางเธอโดยตรงไปยังกล่องที่ซียงหยางมักจะมีซุ่ยจิ้งหยางส่งคนอื่นออกไปยกเว้นซิงเฉิงมีสมาชิกมากขึ้นเรื่อย ๆ ถามถึงซิงเฉิงที่รับผิดชอบเรื่องการต้อนรับ ซิงเฉิงกลายเป็นคนดังในแผนกต้อนรับ ทําให้ทุกคนอิจฉามาก

“คุณซีย ดื่มชาหรือไวน์เหรอ?” ซึ่งเฉิงถามอย่างสุภาพ

ซียงหยางถอดเสื้อคลุมของเธอสวมแค่เสื้อสเวตเตอร์บาง ๆ ที่เพรียวบาง ใกล้จะถึงเดือนธันวาคม อากาศเริ่มเย็นลงและเย็นลง แต่มันก็อุ่นกว่าที่ฉางชานเหลาฉุย มิฉะนั้นศิลปินเหล่านั้นก็กล้าที่จะใส่ถุงน่องและกระโปรงสั้น?

“ซิงเฉิง ฉันบอกคุณถ้าไม่มีคนนอกให้เรียกฉันว่าเจ๊ใหญ่” ซุ่ยจิ้งหยางจ้องที่ซึ่งเฉิงพูด

ซึ่งเฉิงยิ้มและพูดว่า “เจ๊ใหญ่ซีย ไวน์หรือชา”

“วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีแค่มีไวน์บางส่วนเท็นโฟลเกรน” ซุ่ยจิ้งหยางนวดพระวิหาร และพูดด้วยอาการปวดหัว

ซึ่งเฉิงออกไปทันที่เพื่อจัดการ

ต่อมาซิงเฉิงก็เข้ามาพร้อมกับไวน์แดง ซงซี่หยุมาพร้อมกับจานผลไม้ซิงเฉิง เริ่มปัดเป่าผลกระทบของแอลกอฮอล์แล้วเทแก้วไปที่ซุ่ยจิงหยาง

“ดื่มกับฉันหน่อย” การดื่มไวน์เพียงอย่างเดียวไม่ดีเสมอไป ซุยฉิงหยางเงยหน้าขึ้น มองซิงเฉิงและพูดว่า

ซึ่งเฉิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “เจ๊ใหญ่ซุ่ย มันไม่ดีมากคุณรู้กฎของฉางชานเหลาฉุย เราไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มในช่วงเวลาทํางาน

ซุยจิ้งหยางพูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ “กฏคืออะไรกฎกําหนดโดยคนและพวกเขาจะแตกต่างกันไปจากคนสู่คนนอก จากนี้วัตถุประสงค์ของฉางชานเหลาฉุยคือการตอบสนองความต้องการทั้งหมดของสมาชิกนี่เป็นกฏ ไม่ต้องพูดถึงว่าฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกวีไอพีหกคนฉันให้คุณดื่มใครจะบอกคุณว่าอย่าทําอย่างนั้น? ”

ซี่ยจิงหยางพูดอย่างนั้น ถ้าซิงเฉิงจะไม่ดื่มกับเธอมันคงจะบ้าเกินไป ดังนั้นซิงเฉิงจึงพูดด้วยพลัง “โอเค”

“เข้าใจก็ดีแล้ว” ซุยฉิงหยางยิ้ม

หลังจากที่ซิงเฉิงเทไวน์ตัวเองทั้งสองก็ส่งเสียงเชียร์ และซุยฉิงหยางดื่มมัน ซึ่งเฉงก็ติดตามมันเช่นกัน เขามักจะรู้สึกว่าไวน์ที่ดีเช่นนี้ถูกทําลายไปเล็กน้อย แต่สําหรับซึยฉิงหยางไวน์นี้ไม่มีอะไรเลย

“เจ๊ใหญ่ซุย คุณไม่รู้สึกดีหรือไม่ฉันยินดีที่จะเป็นผู้ฟังถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือคุณสามารถบอกฉันได้” ซึ่งเฉิงพูดอย่างรอบคอบ

“คุณช่วยอะไรฉันได้บ้าง” ซุ่ยฉิงหยางพูดด้วยรอยยิ้ม แต่หลังจากพูดประโยคนี้เธ อรู้สึกว่าเธอพูดมากเกินไป และเธอก็ยังพูดต่อไปว่า “ฉันไม่ได้หมายถึงสิ่งอื่นใดมันเป็นเพียงเรื่องของฉันที่มีความซับซ้อนมากขึ้นคุณไม่สามารถช่วยได้แค่ดื่มกับฉันมากขึ้น”

“ตกลง” ซึ่งเฉิงไม่ถามต่อและยิ้มเฉยๆ

ซียงหยางคุยกับซิงเฉิง เมื่อเธอไม่มีอะไรทํา “ซึ่งเฉิง คุณมีแฟนไหม?”

“ฉันมีเมื่อฉันอยู่ในมหาวิทยาลัยและต่อมาเราเลิกกันแล้วฉันไม่เคยตกหลุมรักมา จนถึงตอนนี้”

“มันเป็นไปไม่ได้หรอกน่า คุณเป็นคนดีมากมันน่าจะหาแฟนได้ง่าย”

ซึ่งเฉิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วพูดว่า “เจ๊ใหญ่ซุยอย่าหัวเราะฉันเลยฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟถ้าฉันกล้าพูดว่าฉันเก่งคนเก่งที่เก่งอาจกระโดดข้ามแม่น้ําหัวผู้ด้วยกัน ”

“ดูสิ่งที่คุณพูด” ซุ่ยจิงหยางหัวเราะแล้วถามว่า “เอาล่ะ เสี่ยวเฟ่บอกว่าคุณเก่งในทักษะของคุณมากคุณเป็นอาจารย์หรือนักเรียนที่สอนตัวเอง?”

“ฉันเรียนรู้จากชายชราสองสามคนตั้งแต่อายุยังน้อยและจากนั้นฉันเรียนรู้ด้วยตัวเอง” ซึ่งเฉิงพูดอย่างไม่เป็นทางการ

ซี่ยจิงหยางขมวดคิ้ว “รู้จักคนที่เก่งๆบ้างไหมล่ะ”

“คุณหมายถึงอะไร” ซิงเฉิงไม่เข้าใจ

ซียงหยางถอนหายใจ “เรามีปัญหาเล็กน้อยในบริษัท เมื่อเร็ว ๆ นี้มีปัญหากับ โครงการในหนานจิงเราได้รับข่าวว่าบุคคลที่รับผิดชอบโครงการพร้อมที่จะหนีไป โครงการนี้เป็นงานของฉันเสมอ การเรียกเก็บเงินมีพื้นหลังมาเฟียคณะกรรมการให้ฉันจัดการกับมันฉันกลัวอุบัติเหตุดังนั้นฉันจึงขอให้คุณ ”

นั่นคือสิ่งที่มันเป็นอดีตของซุยจิงหยางนั้นยากลําบาก ควรมีวิธีจัดการกับสิ่งนี้ หรือเธอไม่เต็มใจที่จะใช้ความสัมพันธ์ของเธอหรือคู่ต่อสู้ของเธอก็ทรงพลังเช่นกัน

“ซิสเตอร์เซวถ้าคุณเชื่อฉันฉันไปหนานจิงกับคุณ” ซิงเฉิงพูดช้าๆ

ซุยฉิงหยางไม่ได้คาดหวังว่าซิงเฉิงจะแปลกใจเช่นนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “เธอน่ะเหรอ?”

“ไม่เชื่อเหรอ?” ซึ่งเฉิงหัวเราะ

ซี่ยจิงหยางส่ายหัวของเธอ “ไม่ แต่มันลาบากจริงๆคุณเต็มใจที่จะรับความเสี่ยงนี้ หรือไม่?”

“ตราบใดที่คุณสามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้และอย่าให้ฉันกลายเป็นแพะรับบาปเมื่อ มีอะไรเกิดขึ้นจริงฉันสามารถรับประกันได้ว่าถ้าฉันตายฉันจะปกป้องคุณแน่นอนซิสเตอร์เซ่วเฉินกล่าวอย่างมั่นคง เขามีเพียงฉางป่าจี้และฮาวเหล่ยกับเขาเท่านั้น ฉางป่าจี้ผู้เพิ่งเข้ายึดแผนกรักษาความปลอดภัยไม่มีเวลาแน่นอน ฮาวเหล่ยต้องปกป้องหานปิงมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถลาพักร้อนและไปกับซียงหยาง

ค่าพูดของซึ่งเฉิงนั้นจริงใจมาก ซุ่ยจิงหยางตกอยู่ในการทําสมาธิและเริ่มพิจารณาว่าเธอควรเชื่อในซิงเฉิงหรือไม่ ในท้ายที่สุดเธอสัญญาว่า “โอเคแล้วคุณจะไปหนานจิงกับฉันคุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ ตราบใดที่มีอุบัติเหตุคุณปกป้องฉัน”

“ไปเมื่อไหร่?”

ซุ่ยจิ้งหยางตอบว่า “คืนวันพรุ่งนี้”

ดังนั้นสิ่งนี้ได้รับการจัดการ สําหรับคนส่วนใหญ่มันจะดีกว่าที่จะบันทึกปัญหา แต่ซิงเฉิงเลือกที่จะกระโดดลงไปในหลุมไฟ แน่นอนว่าเขามีเหตุผลของตัวเอง ซุยฉิงหยางในฐานะหนึ่งในหก วีวีไอพีสมาชิกของฉางชานเหลาฉุยเห็นได้ชัดว่ามีภูมิหลังที่ทรงพลัง ตอนนี้ซิงเฉิงอยู่ในแนวเดียวกันกับเธอแล้ว เขาต้องหาวิธีที่จะทําให้ความสัมพันธ์แข็งแกร่งขึ้น คนรวยตกอยู่ในอันตราย การจ่ายเงินย่อมมีผลตอบแทน นี่เป็นโครงการของซิงเฉิง

หลังจากจัดการกับสิ่งนี้ซุยฉิงหยางไม่ได้อยู่ในฉางชานเหลาฉุยเป็นเวลานาน ซึ่งเฉิงจัดให้คนอื่นส่งเธอกลับ เมื่อเธอจากไป ซุ่ยจิงหยางยังบอกกับซิงเฉิงไม่ลืมที่จะ สอนซุยเน้ําให้เรียนรู้ ซึ่งเฉิงนั้นค่อนข้างประหม่า การสอบเข้าวิทยาลัยผ่านมานานกว่าหกปีแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะจําได้กี่เรื่อง ดูเหมือนว่าเขาจะต้องใช้เวลาในการตรวจสอบอีกครั้ง

เมื่อกลับไปที่ชั้นสองซิงเฉิงเกิดขึ้นเพื่อพบกับหวังไฮ้เฉา หวังไฮ้เฉาเห็นซิงเฉิงมีกลิ่นของไวน์และตะโกนทันที “ซิงเฉิงหยุด”

“ผู้จัดการวังมีอะไรอีกไหม?” ซิงเฉิงยิ้ม

หวังไฮ้เฉาตะโกนด้วยเสียงดัง “คุณลืมกฎของฉางชานเหลาฉย เราไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มในช่วงเวลาทํางานคุณอธิบายให้ฉัน”

ซิงเฉิงดูหมินและพูดว่า “คุณซ์ยอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดียืนยันว่าฉันดื่มกับเธอฉันพูด กฎของฉางชานเหลาฉุย เธอพูดว่าถ้าเรามีปัญหาใด ๆ ที่จะหาเธอถ้าคุณมีปัญหาใด ๆ กรุณาโทร คุณซุ้ย”

“คุณ … “ซิงเฉิงปฏิเสธวังไห่เทาในหนึ่งประโยคและเขาไม่กล้าโทรหาซียซิง
หยาง

ซิงเฉิงยิ้มเบา ๆ “ถ้าไม่มีอะไรฉันจะไปก่อน”

ซูหลันเฉิงไม่ได้อยู่ที่นี่ในวันนี้ ซึ่งเฉิงวางแผนที่จะขอลาในวันพรุ่งนี้

หลังเลิกงานซิงเฉิงเพิ่งกลับมาที่ฉีหลินหยวนและมีชายสองสามคนที่ลงมาจากรถตู้ที่ทางเข้าชุมชนจี้หลินมี่หยวน พวกเขาตะโกนต่อซึ่งเฉิงว่า “ซิงเฉิงใช่ไหม

“ฉัน มีอะไรเหรอ?” ซึ่งเฉิงยิ้ม

“ตามพวกเรามา” ชายเหล่านี้พูด

ซิงเฉิงก็ไม่ได้หลบเลี่ยง “โอเค”

หลังจากนั้นซิงเฉิงก็พร้อมที่จะขึ้นรถตู้

คนพวกนี้โง่เขลาในที่เดียวกัน มันไม่เหมือนในภาพยนตร์เลยนะ…