SS บทที่ 68 คิดว่าจะไม่กล้าเหรอ?

เป็นเรื่องยากสําหรับคนที่ไม่ได้มีสถานะในระดับหนึ่งในแวดวงสังคมใด ๆ ที่จะซึมซับตัวเองหลังจากนั้นเขาก็ต้องพูดภาษากลางของพวกเขาเองเขาไม่สามารถเข้าร่วมการสนทนาประเภทที่คน เหล่านั้นมี นี่คือเหตุผลที่ซิงเฉิงไม่ต้องการติดแท็กพร้อมกับเซียติง ขณะที่เขาเดินไปรอบ ๆ ห้องจัดเลี้ยงหากมีคนถามว่าเขาทํามาหาเลี้ยงชีพเขาจะตอบโดยบอกว่าเขาเป็นพนักงานเสิร์ฟหรือไม่?ไม่เพียงแต่เขาจะนําความอับอายมาถึงเซียติงแต่เขาก็ต้องอับอายขายหน้าเช่นกัน

หนึ่งสามารถค่อยๆสร้างเครือข่ายของผู้คนโดยการรู้จักคนและค่อยๆคุ้นเคยกับพวกเขาไม่จําเป็นต้องฝืนความสัมพันธ์หากเขาพยายามอย่างหนักจนเกินไปและทําให้ลําบากใจในตอนเริ่มต้นเขา จะต้องใช้ความพยายามมากขึ้นในการรักษาสถานการณ์ในภายหลัง

ใครบางคนที่มีพละกําลังที่แท้จริงจะยืนอยู่บนพื้นดินแน่นอนและโดยธรรมชาติเขาจะไม่ถูกหลอมรวมเข้ากับแวดวงสังคมที่แตกต่างกัน ด้วยวิธีนี้ชีวิตของ เขาง่ายขึ้น

ซิงเฉิงเข้ามาเปิดหูเปิดตาของเขาแน่นอนเขาจะได้รู้จักกับคนที่น่าสนใจแต่เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามล่าเหยื่อ

ดังนั้นซิงเฉิงจึงไม่รีบร้อนที่จะพบปะผู้คน เขากังวลมากขึ้นเกี่ยวกับการเติมท้องที่ว่างอยู่ของเขา เขาคาดหวังเพียงเล็กน้อยว่าเขาจะได้พบกับคนที่เขารู้จักบุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจ้าวจซีชาย หนุ่มที่มีความสามารถและหล่อเหลาซึ่งเขาพบเมื่อเขาไปเยี่ยมบ้านพักของเจียงเซียนบังในครั้งแรก

“แปลกใจที่ได้เจอกันที่นี่นะ พี่จ้าว” ซิงเฉิงอุทานขณะกลืนกินเค้กในปากของเขาอย่างรวดเร็ว

ในชุดสูทและเน็คไท จ้าวจีซีส่ายหัวแล้วตอบว่า “วันนี้ฉันไม่มีอะไรทํามากนักเพื่อนของฉันก็ลากฉันมาที่นี่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบคุณที่นี่เหมือนกัน!”

“เหมือนกันที่นี่” ซิงเฉิงพูดหลังจากที่ เขาจิบไวน์แล้ววางแก้วลง
จ้าวจีซีหัวเราะเบา ๆ “คุณไม่ได้กินอะไรในวันนี้เหรอดูเหมือนคนอดอยากเลยนะ”

“เหมือนที่คุณพูดฉันไม่มีอาหารเลย เพื่อนของฉันที่นําฉันมาเป็นคนพบปะ สังสรรค์ แต่ฉันไม่รู้จักใครที่นี่ฉันคิดว่า ห่าอะไรแค่เติมท้องก่อน” ซิงเฉิงพูดและหัวเราะ

“ไม่สนจริงๆเหรอว่าคนอื่นจะมองยัง ไง!” จ้าวจีซีกล่าวว่าตบไหล่ของซิงเฉิง

ซิงเฉิงยักไหล่แล้วพูดว่า “ลุงเจียมา แล้วเหรอ?”

“ฉันไม่คิดอย่างนั้นเขาไม่ชอบที่จะ เข้าร่วมกิจกรรมแบบนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเรียกว่างานเลี่ยงการกุศลแต่ดูเหมือนว่า พวกเขากําลังระดมทุนสําหรับเด็กยากจนแต่ที่จริงแล้วมันคือการค้าดีๆนี่แหละผลประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือสิ่งที่อยู่ในใจของพวกเขาคนที่มีสถานะเช่นลุงเจียจะไม่ปรากฏขึ้นหลังจากทั้งหมดด้วยคอลเลกชันของเขาเขาสามารถจัดระเบียบเหตุการณ์ดังกล่าวได้มากเท่าที่เขาชอบหน้าต่างกระจกและนั่งลงติดกันขณะที่พวกเขาคุยกันต่อไป

“นั่นก็มีเหตุผล” ซิงเฉิงพยักหน้าเห็นด้วยซูหลันเฉิงกล่าวว่าเหตุผลที่ฉางชานเหลาฉุยสามารถดึงดูดสมาชิกจํานวนมากนอกเหนือจากบรรยากาศและการบริการของมันเป็นเพราะมันยังเป็นพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวมีหลายคนที่สนใจโบราณวัตถุและพวกเขาก็จะถูกดึงดูดไปที่ฉางชานเหลาฉุยโดยทั่วไปเจียเสียนปางจะขายสิ่งของใดๆที่ดึงดูดสายตาของพวกเขาและพวกเขาสามารถเสนอราคาที่ดีได้ แม้ว่าเขาจะคํานึงถึงสถานะทางสังคมของบุคคลพื้นหลังและประ เภทธุรกิจที่เขาทําอยู่

เนื่องจากซิงเฉิงเป็นหลานชายของเจียเสียนปางและครอบครัวจ้าวมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจียเสียนปางด้วยจ้าวจีซีไม่สนใจที่จะแนะนําซิงเฉิงให้กับผู้คนเนื่องจากซิงเฉิงไม่รู้จักใครเลยที่เข้าร่วมกิจกรรมเขาถือว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการลงทุนความสัมพันธ์ “แล้วฉันจะแนะนําคุณให้รู้จักกับเพื่อนได้อย่างไร”จ้าวจีซีเสนอ

ซิงเฉิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจากความคิดริเริ่มของจ้าวจีซีแต่เขาไม่กล้าที่จะรับข้อเสนอได้อย่างง่ายดายเพราะเขาไม่คุ้นเคยกับเขาเป็นพิเศษบางทีเขาอาจจะแค่พยายามสุภาพแต่ฉินเฉิงไม่ต้องการถูกดูหมิ่นโดยใช้ประโยชน์จากข้อเสนอนี้เขาคิดว่าเขาจะเข้ามาเกี่ยวข้องกับเจียงเซียนบังในแง่ที่ว่าเขาเป็นตัวแทนของเจียงเซียนบัง “มันไม่เป็นไรฉันอาจจะคุยกับคนที่ฉันรู้จักแต่สําหรับคนแปลกหน้าฉันจะรู้สึกอึดอัดใจมาก” ซิงเฉิงกล่าวยิ้ม

หลังจากหาทางออกได้ จ้าวจีซีพยักหน้าแล้วพูดว่า”เอาล่ะเราควรพบกันอีกวันหนึ่งเพื่อตามอีกครั้งสําหรับตอนนี้ต้องขอตัวก่อน”

จ้าวจีซีเห็นเพื่อนคนหนึ่งโบกมือให้ เขาและเขาลุกขึ้นจากที่นั่ง

ครั้งล่าสุดที่พวกเขาได้รับการแนะนําซิงเฉิงได้ใส่หมายเลขโทรศัพท์ของผู้ติดต่อในจ้าวจีซีจากนามบัตรของเขาลงในโทรศัพท์มือถือของเขาซิงเฉิงไม่ ได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนในการทําความรู้จักเขาควรจะสร้างความสัมพันธ์แบบค่อยเป็นค่อยไปผ่านการโต้ตอบเช่นวันนี้

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเมื่อเซียติงทําธุรกิจของเขาเสร็จเขาก็มองหาซิงเฉิงและเห็นเขานั่งคุยกับจ้าวจีซี่เขาแปลกใจที่ซิงเฉิงพบคนที่เขารู้จักแต่ก็ไม่น่าแปลกใจเลยเพราะซิงเฉิงอาศัยอยู่ที่เซี่ยงไฮ้เป็นเวลาสี่ปี

“เบื่อไหม?” เซียติงเดินขึ้นเขาและพูดเล่นตอนนี้เขาอยู่เคียงข้างเขาเป็นสาวสวยในชุดสีแดงสด

“ก็ไม่ได้แย่อะไร” ซิงเฉิงพูดพร้อมยิ้มเมื่อเขายืนขึ้นเมื่อมองดูสาวงามที่อยู่ใกล้เคียงกับเซียติงตอนนี้เขาคิดว่ามีปัญหาเซียติงจัดการเพื่อไล่ล่าเหยื่ออย่างรวดเร็วอย่างไร

เซียติงพยายามอธิบายโดยการพูดว่า “นานานี่คือลูกพี่ของฉันซิงเฉิงฉันรู้ว่าคุณรอบรู้คุณสามารถแนะนําแฟนที่เหมาะสมสําหรับลูกพี่ของฉันได้ไหม”

“สวัสดีพี่ซิง” นานาทักทายทักทายซิงเฉิงยิ้มอย่างงดงาม

ซิงเฉิงตอบว่า “สวัสดีอย่าหนักใจกับเซียติงเลยนะเขามักทําตัวแบบนี้อยู่เสมอ”

เซียติงกระซิบใส่หูของซิงเฉิงพูดว่า”ลูกสาวของลุงคนโตของฉันตั้งเราหวังว่าเราจะได้เป็นคู่แต่ฉันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการฉันไม่รู้จะทําอย่างไรช่วยฉันด้วย! ”

จากนั้นซิงเฉิงก็ตระหนักถึงสถานการณ์

“แล้วเราจะไปที่เฉลียงกลางแจ้งเพราะโถงเต็มไปด้วยผู้สูงอายุ มันน่าเบื่อเกินไปสําหรับเรา”เซียติงแนะนํา

ทั้งนานาและซิงเฉิงนั้นดูจะพึงพอใจและทั้งสามก็เดินไปที่เฉลียง เมื่อพวกเขาก้าวออกไปสู่อากาศที่เปิดโล่งซิงเฉิงรู้สึกถึงอากาศเย็น ๆ ในทันทีเขาถามนาในทันทีว่าเธอนําเสื้อสเวตเตอร์ถักไหม ท่าทางหวานของเขาทิ้งความประทับใจที่ดีในนานา

เฉลียงของคฤหาสน์หยู่หลงหันหน้าไปทางผ่ตงฉากในยามค่ําคืนที่ระเบียงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขาทักทายพวกเขาที่ละคนโดยทั่วไปเขาทําได้ขนถ่ายนานาไปยังซิงเฉิงและขอให้พวกเขานั่งลงที่ใดในขณะนี้ที่เขาไปพบคนอื่น

ซึ่งเพิ่งเริ่มสาปแช่ง เซียติงอย่างเงียบๆเพื่อผลักดันปัญหาของเขาให้เขาเซียติงต้องไปหาเหยื่อคนที่เขาชอบซึ่งเฉิงสามารถนั่งร่วมกับนานาในมุมที่ไม่มีประโยชน์

“พี่ใหญ่ซิง รู้จักพี่เซียติงได้ยังไง?”นานาที่อายุน้อยกว่านั้นทั้งคู่ก็อยู่ในช่วงปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัยและวางแผนที่จะทํางานในต่างประเทศเธอรู้จักเซียติงตั้งแต่ยังเด็กและเป็นจุดอ่อนสําหรับเด็กเลวอย่างเซียติงโชคไม่ดีที่เซียติงปฏิบัติต่อเธอในฐานะน้องสาวเสมอเธอดีใจที่ได้พบกับซิงเฉิงโดยคิ ดว่าเธอสามารถหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเซียติงผ่านเขาได้

ซิงเฉิงพยายามอธิบายให้เธอฟัง “เซียติงและฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องโถงมีเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนพวกเขาพูนับฉันเป็นลูกพี่หรือพี่คนโตในขณะที่เซียติ งเป็นคนที่สาม”

“ฉันเห็นแล้วไม่น่าแปลกใจที่เขาพูดกับคุณในฐานะผู้ใหญ่ งั้นพี่ใหญ่ซิงก็จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฟูตํานานด้วย!ฉันอยากไปฟูตนเสมอแต่พ่อแม่ของฉันยืนยันว่าจะไปมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เจ้าตงไม่อย่างนั้นฉันก็ได้เป็นรุ่นน้องของพวกพี่ไปแล้ว!” นานาพูดอ ย่างอาย ๆ

“มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เจ้าตงเป็นมหาวิทยาลัยที่ดี ว่าวไม่คิดว่าคุณจะเป็นนักศึกษาที่เก่งนะ!”

“ไม่…ฉันไม่ชอบการศึกษาเพราะพ่อแม่ของฉันเร่งรีบตอนนี้พวกเขาต้องการเดินทางไปต่างประเทศเพื่อศึกษาเพิ่มเติมฉันไม่รู้ว่าจะทําอย่างไร”นานาถอนหายใจ

ซิงเฉิงยิ้มเมื่อเขาคิดว่าหญิงสาวของเขาไม่รู้จริงเกี่ยวกับชีวิต มีคนมากมายที่ปรารถนาจะเรียนต่างประเทศแต่ไม่ได้ มาจากครอบครัวที่ร่ํารวยเหมือนเธอ เธอไม่รู้ว่ามีอีกกี่คนที่ไม่ได้มีโอกาสเรียนใน มหาวิทยาลัยท้องถิ่นบางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่ผู้คนเรียกกันว่าโชคชะตา

ในขณะนี้เซี่ยติงถูกล้อมรอบไปด้วยสาวสวยสามถึงสี่คนและซิงเฉิงจะเห็นว่านานามีความสุขกับเรื่องนี้ซิงเฉิงก็มีความคิดที่ซุกซนและเขาก็พูดกับนานาว่า”ชอบเซียติงใช่ไหมนะ?”

“ไม่มีทาง!” นานาพูดเธอเริ่มอายแล้ว

เมื่อซิงเฉิงเคี้ยวผลไม้ของเขาเสร็จ เขากล่าวว่า”ใครสามารถตัดสินได้ว่าคุณชอบใครสักคนโดยการมองตาของคุณหรือไม่ถ้าคุณชอบเขารูปลักษณ์ที่คุณให้เขาจะเป็นหนึ่งเดียวที่มีความอ่อนโยนในสายตา ”

“จริงๆ?” นานาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเขียนทั่วใบหน้าของเธอ “เมื่อคุณรู้มากขนาดนี้พี่ใหญ่ซิงทําไมยังโสด?” เธอถาม.

ซิงเฉิงจนคําพูดกับคําถามของอีกฝ่าย

ซิงเฉิงรู้สึกงุนงงเป็นเวลาสองวินาที จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาและพูดว่า”คุณรู้หรือไม่ว่าคุณสามารถเลิกพูดบทสนทนาแบบนี้นานา?”

นานาถูกกระตุ้นโดยซุงเฉิงว่าเธอเริ่ม หัวเราะด้วย มือของเธอปิดปากเธอพูดว่า “คุณเป็นคนตลกดีนี่ พี่ใหญ่ซิง”

ไม่ว่าจะเป็นจากลักษณะของนานานา ท่าทางและคําพูดของเธอตั้งแต่พวกเขาเริ่มมีปฏิสัมพันธ์ซิงเฉิงมีความรู้สึกว่าเธอยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาอาจเป็นเพราะพ่อแม่ของเธอปกป้อง มากกว่าที่เธอโตมาโดยไม่ต้องกังวลอะไรเลยไม่น่าแปลกใจที่เซียติงพยายามทุกวิถีทางและหลีกเลี่ยงเธอเพราะพวกเขาต่างกันเกินไป

“อย่างไรก็ตามนานาถ้าคุณชอบ เซียติงจริงๆ ก็ไม่ควรนั่งเฉยและไม่ทําอะไรเลยแค่ดูผู้หญิงหลายคนที่วนเวียนอยู่รอบ ๆ เขาไม่มีการหยุดหนึ่งของพวกเขากลายเป็นของเซียติงสิ่งที่คุณต้องทําคือประกาศความสัมพันธ์ของคุณกับเซียติงฝห้คนอื่นๆได้รับรู้”ซิงเฉิงกล่าวพยายามที่จะกระตุ้นอารมณ์ของนานา

เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็ เห็นด้วยกับสิ่งที่ซิงเฉิงพูด เธอลุกขึ้นและเดินไปที่เซียติงโดยมีซิงเฉิงคอยตามเธอ

เมื่อซิงเฉิงตามไปทางนานาแล้วทันใด นั้นมีชายแปลกหน้าคนหนึ่งคว้าเขาจาก ด้านข้างและพูดว่า “เฮ้ฉันกําลังตามหา คุณทุกที่ แต่ไม่สามารถหาคุณได้และตอนนี้คุณก็ปรากฏตัวขึ้นมาทันที!

ซิงเฉิงรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกดุด่าอย่าง ไม่มีเหตุผล เขาไม่คิดว่าเขาจะพบศัตรูของเขาในเหตุการณ์แบบนี้เขาหันกลับมาทําหน้าบึงห้องเพื่อเผชิญหน้ากับชายคนหนึ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

“หรือว่าจะคิดผิดล่ะ” ซิงเฉิงกล่าวอ ย่างสุภาพ แม้ว่าชายคนนี้ก่อนที่ตาของเขาจะแต่งตัวเรียบร้อย แต่ปากของเขาก็ หยาบคายมาก

ในน้ําเสียงเยาะเย้ยคนถือแก้วไวน์ยิ้มเยาะและพูดว่า “มีคนผิดหรือเปล่าดูเหมือนว่าคุณมีความทรงจําที่ไม่ดีและ ลืมฉันอย่างรวดเร็วจําได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮเวนแอนด์เอิร์ทจีพลัสในคืนนั้น ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ยอดเยี่ยมแต่จริง ๆ แล้วคุณเป็นแค่คนขับสําหรับตระกูลฮันคุณมาที่นี่โดยติดตามหานปิงมาใช่ไหม”
ซิงเฉิงจ้องชายคนนั้นและในที่สุดก็รู้ว่า

เขาเป็นใครหลังจากที่เขาพูดคําเหล่านั้นเขาเป็นผู้ชายที่บาร์เมื่อคืนก่อนพยายามใช้ประโยชน์จากฮันปังและต้องการที่เธอ ซิงเฉิงไม่เคยคาดหวังว่าตัวเองจะได้พบเขาที่นี่มันช่างโชคร้ายจริงๆ

“ตายยากตายเย็นเหลือเกินนะ” ซิงเฉิงพูดไม่พอใจ

หลิวเฉิงเฟิงพ่ายแพ้อย่างหมดรูปในบาร์เฮเวนแอนด์เอิร์ทจีพลัสอย่างไรก็ตามในเวลานั้นครอบครัวของเขาอยู่ใน ภาวะวิกฤติและครอบครัวหานก็ประสบ ปัญหาเช่นกันจากนั้นเขาไม่กล้าแตะต้องหานปิงและในที่สุดก็ไม่ได้แก้แค้นซิงเฉิงในช่วงระยะเวลานี้สิ่งต่าง ๆ ได้ตายลงและทุกอย่างจะราบรื่นสําหรับเขาครอบครัวอันได้ทรุดตัวลงอย่างสมบูรณ์และฮันปิงสูญเสียการสนับสนุนของเขาเขาคิดว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องอัปยศของเขา

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะพบซิงเฉิงที่นี่ในวันนี้

“งั้นเหรอ?” หลิวเฉิงเฟิงกล่าวย้ําว่า “น่าเสียดายที่ฉันยังไม่ตายลองดูว่าใครจะตายในตอนนี้”

“อย่าให้ต้องรอจะดีกว่าน่า” ซิงเฉิงกล่าวสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปแล้ว

หลังจากที่เขาพูดเขาก็ชกหน้าหลิวเฉิงเฟิงโดยไม่ลังเลไม่มีใครรวมทั้งหลิวเฉิงเฟิงและเพื่อนของเขาเตรียมพร้อมสําหรับการโจมตีอย่างฉับพลันของซิงเฉิง

ซิงเฉิงคิดว่าหลิวเฉิงเฟิงต้องข่มเขาไม่หยุดเพราะเขาคิดว่าซิงเฉิงเป็นพวกไม่ใจอย่างแน่นอน