บทที่ 64 บางสิ่งกําลังเกิดขึ้น…

เมื่อเปรียบเทียบกับเคหะฮัวหลุน 9 ไมล์ที่อยู่ติดกับอ่าวหัวผู้กรีนซิตี้นั้นดูสง่างามและหรูหรามากขึ้น ซึ่งเพิ่งนึกภาพอพาร์ทเมนท์นี้และหันหน้าไปทางผ่ตง เขาสงสัยว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะมีที่สําหรับตัวเอง ในความเป็นจริงเขาไม่ได้เป็นครั้งแรกที่มีความคิดแบบนี้

หลังจากซื้อผลไม้จากร้านค้าใกล้เคียง ซิงเฉิงยืนอยู่ข้างประตูขณะที่เขารอเพราะความปลอดภัยค่อนข้างเข้มงวด หลังจากนั้นไม่นาน ฉุยเห๋าก็วิ่งมาหาซิงเฉิง “ฉันคิดว่านายอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องน่ากลัวแบบนี้เลย!”

“มีอะไรที่ต้องกลัวล่ะ? เว้นแต่ป้าของนายจะเป็นฮันนิบาลเวอร์ชั่นผู้หญิง” ซิงเฉิงตอบในขณะที่เขาโยนถุงผลไม่ให้กับฉุยเห๋า

ฉุยเห๋าติดตามหลังซิงเฉิงอย่างใกล้ชิด ขณะที่พวกเขาเดินไปที่อพาร์ตเมนต์ สําหรับฉุยเห๋าซิงเฉิงนั้นเป็นเหมือนนักปราชญ์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองที่วุ่นวายแห่งนี้ เขาเป็นคนที่น่าเกรงขามว่าซิงเฉิงเอาชนะแก๊งค์ในเคทีวีได้อย่างไร และช่วยเขาชําระรังแกโรงเรียน ซิงเฉิงไม่เพียงแต่กําจัดปัญหาทั้งหมดของเขาที่โรงเรียนของเขาดูเหมือนจะมองเขา ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันในทุกวันนี้หลังจากเหตุการณ์ที่เคทีวี

นี่คือบ้านหลังใหม่ของซุ๋ยฉิงหยาง นอกเหนือจากกรีนซิตี้หวงผู่เบย์ที่เธอพักอยู่ในปัจจุบันเธอยังเป็นเจ้าของที่พักอื่น ๆ อีกหลายแห่งในเซี่ยงไฮ้ ในที่สุดเมื่อฉุยเห๋าเปิดประตูด้วยกุญแจของเขา และเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ซุ๋ยฉิงหยาง อยู่ระหว่างการเตรียมอาหารในห้องครัว

ซิงเฉิงเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะแล้วเริ่ม มองไปรอบ ๆ บ้าน เขาเริ่มสงสัยว่ามีชายกี่คนที่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

“ป้าพวกเรามาแล้ว”ฉุยเห๋าตะโกนเข้า มาในครัวขณะที่เขาวางถุงผลไม้ลงบนโต๊ะ

ซุ๋ยฉิงหยางออกมาจากครัวพร้อมไม้พายในมือเธอสวมเสื้อยืดสีเทาและ กางเกงโยคะ เธอใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย ซิงเฉิงรู้สึกว่าเธอแตกต่างในวันนี้ด้วยทรงผมของเธอหมุนวนเป็นเกลียว

“คุณนายซุย” ซิงเฉิงทักทายซุ๋ยฉิงหยาง ทั้งๆที่บางครั้งเขาก็ไม่ได้พบกับเธอ นี่คือสิ่งที่ซุ๋ยฉิงหยางจะไม่ทําสิ่งที่ยากสําหรับเขาในฉางชานเหลาฉุยายที่สุดซุ๋ยฉิงหยางไม่ใช่คนธรรมดาอย่างหวังไฮ๋เฉาหรือหยูเฟิงจี๋

“คุณอยู่ที่นี่ซิงเฉิง เห๋าก็ด้วยนั่งรอในห้องนั่งเล่นไปก่อน ขอเวลาซักครู่” ซุ๋ยฉิงหยางกล่าวพร้อมเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ

ซิงเฉิงยิ้มและพูดอย่างสุภาพ “มีอะไรที่ฉันสามารถช่วยคุณได้ไหม”

“ทําอาหาร?” ซุ๋ยฉิงหยางฟังดูน่าสงสัย อย่างไรก็ตามเพื่อความเป็นธรรม ผู้ชายหลายคนในสังคมทุกวันนี้รู้วิธีการปรุงอาหารและซุ่ยจิ้งหยางรู้จักพวกเขาค่อนข้างมาก

“เราที่มาจากภูมิหลังที่ไม่ค่อยดีจะต้องเติบโตเร็วกว่าเพื่อนเราต้องดูแลตัวเอง” ซิงเฉิงกล่าวอย่างสุภาพ

“เอาล่ะเราไม่เถียงกัน ไปดูโทรทัศน์ในขณะที่คุณรอให้ฉันเตรียมอาหารให้” ซุ๋ยฉิงหยางมองดูซิงเฉิงแล้วหันกลับเข้าครัว

ซิงเฉิงและฉุยเห๋านั่งลง และซุ๋ยฉิงหยางนําผลไม้ออกมาซักพักหนึ่งแล้วพูดว่า “คุณ ทานผลไม้ก่อนเถอะ”

“ขอบคุณคุณนายซุ๋ย” ซิงเฉิงยืนขึ้น แล้วหยิบผลไม้

ซุ๋ยฉิงหยางพูดด้วยน้ําเสียงไม่เห็นด้วย “ที่นี่ไม่ใช่ฉางชานเหลาฉุย ดังนั้น คุณสามารถหยุดเรียกฉันว่าคุณนายซุ๋ย เนื่องจากฉันแก่กว่าเรียกเจ๊ใหญ่ซุ๋ยก็ได้”

“เอ่อ..” ซิงเฉิงพูดติดอ่าง “เอาล่ะเจ๊ใหญ่ซุ๋ย”

“นั่นแหละ ไปดูทีวีต่อเถอะ”

ฉุยเห๋าเลือกที่จะดูภาพยนตร์ ในทางกลับกันซิงเฉิงสํารวจบ้านเพื่อตระหนักว่าอพาร์ทเมนท์ของซุ๋ยฉิงหยางประกอบด้วยสามห้องและสองพื้นที่นั่งเล่นและ ได้รับการตกแต่งในแบบอเมริกันที่เรียบง่าย ซิงเฉิงคิดว่าการออกแบบนั้นเหมาะกับบุคลิกของเธอจริงๆ

“ป้าของฉันไม่ได้มาตรฐานของคุณใช่ มั้ยไม่เพียง แต่เธอเป็นผู้หญิงที่มีความ สามารถเธอเก่งในการทําอาหารคุณจะเป็นผู้ชายที่โชคดีถ้าคุณแต่งงานกับเธอ” ฉุยเห๋ากล่าวอย่างภาคภูมิใจ เขาตระหนักถึงคู่หูหลายคนที่ติดตามป้าของเขามันช่างเลวร้ายเกินไปที่คนรุ่นที่สองเหล่านั้นไม่จับตาป้าของเขา สิ่งนี้ได้เริ่มกังวลปู่ของเขา

ซิงเฉิงหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาแล้วเริ่มกัด และเคี้ยว เขาแอบหยิบมาจากซุ๋ยฉิงหยางที่ยังอยู่ในครัว เอาชนะด้วยความอยากรู้เขาถามฉุยเห๋าว่า “ป้าของคุณ ทํางานเป็นอย่างไร”

“เดาสิ”ฉุยเห๋าถามอย่างจงใจ

ซิงเฉิงแอบด่าในใจแล้วตะคอกใส่ “แค่บอกฉัน!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”ฉุยเห๋าดูเหมือนจะสนุกกับ การถูกดุโดยซิงเฉิง”ป้าของฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทการลงทุน มีบริษัทจดทะเบียนสองแห่งอยู่ภายใต้พวกเขา….นายพอใจไหมล่ะ”

“พอใจ? นายจะโง่ก็ควรรู้ว่าไม่ควรถามแบบนั้น! รู้ไหมว่าฉันมันตัวเปล่าอย่า ทําให้ฉันขายหน้า” ซิงเฉิงกล่าวว่ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ฉุยเห๋าพยายามที่จะทําตัวเหมือนชายชราผู้มีประสบการณ์ในขณะที่เขาพูดว่า “ช่างเป็นคนที่ไร้มารยาท! ป้าของฉันดูเหมือนคนที่จะคิดถึงภูมิหลังของครอบครัวของคนที่เธอชอบเธอจะแต่งงานเมื่อนานมาแล้วถ้าเธอใส่ใจเกี่ยวกับภูมิหลังของครอบครัวเป็นอย่างมากมีผู้ชายหลายคนที่ร่ํารวยและมีความสามารถมากกว่าคุณสิ่งที่ป้าของฉันให้ความสําคัญคือตัวละครแม้ว่าคุณจะเป็นคนขอทานบนถนนก็ตาม

“คิดว่าเวลาพูดอะไรออกมาแล้วจะไม่ต้องรับผิดชอบรึไง” ซิงเฉิงไม่ต้องการเสียเวลาโต้เถียงกับเด็กที่คิดว่าเขากําลังพูดถึงความรู้สึกคิดว่าซิงเฉิงจะเชื่อในทุกคําที่เขาพูดเกี่ยวกับป้าของเขา ซิงเฉิงรู้ดีกว่าที่จะไว้วางใจการตัดสินใจของเขา

หลังจากทะเลาะกับฉุยเห๋าในที่สุด ซุ๋ยฉิงหยางก็ถอดผ้ากันเปื้อนของเธอแล้ว ออกจากห้องครัวและแจ้งให้พวกเขาทราบว่าอาหารเย็นพร้อมแล้ว ซิงเฉิงรีบเข้าไปในครัวเพื่อช่วยเพียงตระหนักว่าซุ๋ยฉิงหยางได้เตรียมอาหารสไตล์ตะวันตกแทนอาหารจีน มีสเต็กพาสต้าสลัด ฯลฯ และซิงเฉิงสงสัยว่าอาหารก็เพียงพอหรือไม่

“ฉันชอบอาหารเย็นที่จะเป็นเรื่องง่ายกว่าเดิมอาหารจีนมันเกินไป ดังนั้นฉันจึงเตรียมอาหารตะวันตกมาแทนคุณโอเคไหม” ซุ๋ยฉิงหยางถาม

“แน่นอน” ซิงเฉิงตอบอย่างไม่คิด “ฉันไม่เลือกกินอยู่แล้ว “ดูเหมือนว่าจะไม่มีความมั่นใจในการทําอาหารของฉัน” ซุ๋ยฉิงหยางพูดติดตลก

เมื่อซิงเฉิงรู้ตัวว่าเขาพูดคําผิดไป อายเขาพูดว่า “ไม่ ไม่เลย”

“คุณขับรถมาที่นี่หรือไม่?”ซุ๋ยฉิงหยาง ถาม

“เปล่า”

“คุณสามารถดื่มไวน์ได้ไหม?” ซุ๋ยฉิงหยางยังคงถาม

ซิงเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ทราบว่า เจตนาของซุ๋ยฉิงหยางเป็นอย่างไร แต่ในที่สุดเขาก็ตอบว่า “ตราบใดที่ฉันไม่เมาก็ไม่เป็นไรที่จะดื่มนิดหน่อย”

“เอาล่ะดื่มนิดหน่อยแล้วกัน”ซุ๋ยฉิงหยางลุกขึ้นหยิบไวน์แดงหนึ่งขวดลงวันที่ปี 2548 เธอชอบไวน์แดงและเก็บไวน์ คุณภาพดีไว้เพื่อดื่มด่กับตัวเองเป็นครั้งคราว

หลังจากนั้นซุ๋ยจิงหยางเทขวดครึ่งขวดลงในขวดเหล้าเพื่อเตรียมและพักไว้ ในความคิดของเธอ ซิงเฉิงนั้นเป็นเพียงคนรู้จักและเธอคิดว่าพวกเขาจะไม่ดื่มกันมากเกินไป

“ป้า ผมดื่มด้วย” ฉุยเห๋าอ้อนวอน โดยทั่วไปเขาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ แต่เขารู้สึกเหมือนเป็นเด็กถ้าไม่ได้เข้าร่วมกับไวน์

ซุ๋ยฉิงหยางจับจ้องที่ฉุยเห๋าและพูดว่า “คุณเป็นแค่เด็กคุณไม่ได้รับอนุญาตให้หัดดื่ม”

“ป้า ผมไม่ได้เป็นเด็กอีกแล้ว ขอแก้วนึงน่า”ฉุยเห๋ายังคงขอร้องเธอต่อไป

ซุ๋ยฉิงหยางรู้สึกเดือดร้อนจากการรบกวนอย่างต่อเนื่องของ ฉุยเห๋าทําให้เขาดื่มไวน์สักแก้ว เขาจะกลายเป็นผู้ชายในวันหนึ่งและทุกคนควรดื่มอย่างอื่น ชีวิตจะไม่มีความหมายสําหรับพวกเขา

“ประการแรก ซิงเฉิงขอขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของคุณในวัน ก่อนถ้าคุณไม่ได้มาทันเวลา ฉุยเห๋าจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่ครั้งที่สองฉัน อยากจะขอโทษคํากล่าวหาของฉันในคืนนั้น ฉันหวังว่าคุณจะไม่นํามันกลับไปคิด”ซุ๋ยฉิงหยางกล่าว เธอไม่ได้แต่งหน้าคืนนี้ยกเว้นลิปสติก เธอมักจะไม่ได้ทําอะไรที่บ้าน แต่เธอมีผิวพรรณที่ดีซึ่ง ทําให้เธอโดดเด่นในหมู่ผู้หญิงคนอื่น ๆ

เมื่อได้ยินคําพูดขอบคุณและขอโทษเหล่านั้นซิงเฉิงก็เริ่มรู้สึกอาย เขายกแก้วไวน์ขึ้นแล้วพูดว่า “เจ๊ใหญ่ไม่ต้องกังวลมันเป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่ของฉันดังนั้นคุณไม่จําเป็นต้องพูดขอบคุณหรือขอโทษโปรดบอกสิ่งที่คุณต้องการได้ตลอดเวลา” “ตอนนี้คุณเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น อย่ารู้สึกไม่สบายใจเลย งั้นฉันจะไม่ทําให้คุณทานอาหารเย็นในครั้งต่อไป“ซุ๋ยฉิงหยางกล่าว

อย่างใดซิงเฉิงรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับซุ๋ยฉิงหยางวันนี้ บุคคลสําคัญคนนั้นไม่จําเป็นที่จะต้องปฏิบัติต่อฉินเฉิงอย่างอ่อนโยนดังนั้นถ้าเธอไม่พบความสัมพันธ์ของเขากับเจียงเซียนบัง? มันอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น เธอไม่จําเป็นต้องทําสิ่งนี้เลยแม้ว่าเธอจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ตาม ซึ่งซิงเฉิงไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย

“เอาล่ะ แต่เจ๊ใหญ่ก็ปฏิบัติกับฉันตาม ปกติโดยไม่มีข้อยกเว้น” ซิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบประสาทของเขาก็แบบนั้นแหละ มานี่สิ“ซุ๋ยฉิงหยางยิ้มและยกแก้วไวน์ของเธอขึ้นและส่งเสียงกระทบกับแก้วไวน์ของซิงเฉิง เธอยกหัวขึ้นเล็กน้อยแล้วจิบไวน์ทิ้งรอยลิปสติกสีแดงไว้บนขอบแก้ว เมื่อริมฝีปากของเธอแยกออกจากขอบแก้วซิงเฉิงก็รู้สึกได้ถึงความดึงดูดใจของเธอ หลายครั้งที่เสน่ห์ของผู้หญิงไม่ได้ขึ้นอยู่กับการแต่งตัวแบบนูดฉาดของเธอ แต่มันขึ้นอยู่กับท่าทางเล็กน้อยเช่นนี้

ฉุยเห๋าสังเกตการณ์สิ่งนี้ด้วยสายตาของเขาและทันทีที่ซิงเฉิงเตะใต้โต๊ะ มันช่างน่าอายขนาดไหน? เขาบอกว่าเขาไม่สนใจป้าหรือเปล่า เพียงแค่มองพวกเขาในแบบที่เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้

ซิงเฉิงตื่นตัวในทันทีและรู้สึกโล่งใจที่ซุ๋ยฉิงหยางพลาดสิ่งนี้ไป

“ซิงเฉิง, ฉุยเห๋ากล่าวว่าเขามองหาคุณจริง ๆ ไม่เพียงแต่คุณเป็นบัณฑิตที่ยอดเยี่ยมจากมหาวิทยาลัยฟู่ต๋าน คุณยังเป็นนักสู้ที่คล่องแคล่ว” ซุ๋ยฉิงหยางกล่าวอย่างรอบคอบ “ฉันมีบางอย่างที่จะถามคุณ แต่ลังเลเกี่ยวกับมัน ”

“เจ๊ใหญ่ไม่รู้สึกไม่สบายใจกันเหรอ?” ซิงเฉิงหัวเราะหึๆ

“เราจะกินไปคุยไป” ซุ๋ยฉิงหยางกล่าวพร้อมโบกมือ หลังจากใส่สลัดเข้าไปในปากของเธอแล้วเคี้ยวมันเธอก็ถามว่า “คุณเป็นบัณฑิตที่ยอดเยี่ยมจากมหาวิทยาลัยฟู่ต๋านและจากการสังเกตของฉันและพูดคุยกับคุณจนถึงตอนนี้คุณเป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ทํางานในฉางชาน เหลาฉุย แน่นอนจะไม่ตอบก็ได้นะ”

ซิงเฉิงหยิบมือของเขาแล้วพูดพร้อมกับยิ้มว่า “ไม่มีอะไรจะซ่อน ฉันมันเป็นแค่ตัวเลือกของฉันหลังจากที่ฉันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฟู่ต๋าน ฉันไม่ได้ ริ่มทํางานทันที่ที่จริงแล้วฉันเดินทางไปรอบ ๆ เป็นเวลาสองปีและในที่สุดก็กลับมาที่เซี่ยงไฮ้เมื่อเดือนที่แล้วอย่างแรกฉันหมดตัวและประการที่สองฉันต้องการหางานทําเพื่อกลับเข้ามาในเมือง นั่นคือเหตุผลที่ฉันตัดสินใจทํางานที่ฉางชานเหลาฉุย”

คําอธิบายของซิงเฉิงนั้นเป็นความจริงครึ่งหนึ่ง

“ฉันเข้าใจแล้วไม่น่าแปลกใจ” นั่นเป็นคําอธิบายที่สมเหตุสมผลซึ่งซุ๋ยจิงหยางสามารถยอมรับได้ จากนั้นเธอพูดต่อว่า “คุณมาจากไหน”

“จะบอกว่ามาจากซีอานก็พอได้” ซิงเฉิงกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ทําอะไรไม่ถูก

ซุ๋ยฉิงหยางรู้สึกได้ถึงความเศร้าในเสียงและการแสดงออกของซิงเฉิง แต่ไม่เข้าใจเหตุผล เธอถามต่อไปว่า “สุขภาพของพ่อแม่เป็นอย่างไรบ้าง คุณมีพี่น้องคนอื่น ๆ อีกหรือเปล่า?”

ดูเหมือนว่าซุ๋ยฉิงหยางกําลังตรวจสอบประวัติของซิงเฉิงอยู่ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้จําเป็นสําหรับคนใหม่ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของฉุยเห๋า ท้ายที่สุดฉุยเห๋าเป็นคนพิเศษของเธอ เธอคิดว่าจะถามคําถามเหล่านี้ด้วยตัวเองก่อนจากนั้นจึงให้มีคนทําการตรวจสอบเพิ่มเติมในภายหลัง

“ฉันเป็นเด็กกําพร้า ดังนั้นฉันไม่มีพ่อแม่และพี่น้องคนใด ปู่ของฉันเป็นคนเลี้ยงดูฉัน แต่เขาก็จากไปเมื่อปีก่อน” ซิงเฉิงเล่าให้เธอฟังอย่างตรงไปตรงมา

ซุ๋ยฉิงหยางตกตะลึงกับคําตอบของเขาในทันที เธอจะไม่คาดหวังว่าซิงเฉิน จะมีอดีตที่น่าสังเวชเช่นนี้ แม้แต่ฉุยเห๋าก็ตกตะลึง…

“ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะสอบสวน” ซุ๋ยฉิงหยางกล่าวรู้สึกละอายใจ

ซิงเฉิงส่ายหัวส่ายหัว “ไม่ต้องกังวลหรอก ชินแล้ว”

ในทันใดนี้ฮาวเหล่ยผู้มีปัญญาเฉียบแหลมก็อ้างว่ามีอาการปวดท้องและต้องไปเข้าห้องน้ําและเขาก็ลุกขึ้นและออกจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว ในความเป็นจริง เขาคิดว่านี่เป็นโอกาสทองสําหรับป้าของเขาและซิงเฉิง เพื่อทําความคุ้นเคย อย่างใกล้ชิดยิ่งขึ้น หลังจากที่ทุกผู้หญิงส่วนใหญ่มีธรรมชาติความเป็นแม่มาแต่กําเนิด

ซุ๋ยฉิงหยางต้องการหารือเกี่ยวกับธุรกิจที่จริงจังกับซิงเฉิง หลังอาหารเย็น อย่างไรก็ตามเธอพบโอกาสที่จะทําตอนนี้ที่ฉุยเห๋าได้ขอตัวเองทันใด “ซิงเฉินจริง ๆ แล้วที่ฉันเรียกเธอมาในวันนี้เพระาว่ามีเรื่องที่อยากให้ช่วยหน่อย”

เช่นเดียวกับที่ซิงเฉินคิดว่าเธอมีอย่างอื่นในใจของเธอไม่เช่นนั้นเธอจะไม่ทําอาหารอีกแล้วการทําอาหารของเธอที่บ้านของเธอเอง!