เช้าของวันรุ่งขึ้น ลู่อันหรานไม่ได้นอนตื่นสายอย่างเช่นเคย ลุกขึ้นมาแต่เช้า แล้วเริ่มไปหาเสื้อผ้าบนตู้เสื้อผ้าของเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ในขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้า ยังได้เรียกป้าจางที่ดูแลเขามาดูอีก

“ ชุดนี้เป็นยังไงครับ”

“ ดูหล่อดีค่ะ ”

"แล้วชุดนี้หล่ะ"

“ คุณชายน้อยใส่อะไรก็ดูหล่อจ๊ะ ”

ป้าจางนั้นพูดความจริง แม้ว่าลู่อันหรานยังอายุน้อย แต่ใบหน้าเล็กๆนี้ของเขาโหงวเฮ้งดีมาก ตอนนี้ผมของเขายาวขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่ขาวอ่อนโยนบวกกับโครงหน้าที่สวยงามของเขา ซึ่งดูจากที่ไกลๆแล้วเหมือนอย่างกับตุ๊กตาบาร์บี้เลย

“ ก็แน่อยู่แล้ว ”

เมื่อได้ยินคำชมของป้าจาง ลู่อันหรานอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่ว่าเมื่อมองไปที่เสื้อผ้าและเครื่องประดับเหล่านั้นแล้ว เขายังคงทนทุกข์ทรมานกับการเลือกจริงๆ

ครั้งล่าสุดที่ได้เจอโม่โยวนั้น เขาดูทรุดโทรมไปหน่อย เพราะกำลังวิ่งหนี ไม่ได้สะท้อนถึงความหล่อและรูปลักษณ์โดดเด่นภายนอกของเขาออกมา ครั้งนี้เจอหน้ากัน เขาจะต้องแต่งตัวให้ดึงดูดสายตา และทำให้เธอต้องอึงกับความหล่อเหลาของเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลู่อันหรานก็วิ่งกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้งเพื่อค้นหาเสื้อผ้าที่เหมาะสมอีกครั้ง

เสียงวิ่งไปวิ่งมาของเขาทำไมลู่จิ้นยวนต้องตื่นขึ้นมา ลุกขึ้นนั่งอย่างขมวดคิ้ว

ปกติลู่จิ้นยวนก็เป็นคนหลับยากอยู่แล้ว หลังจากดูเวลาแล้วยังไม่ถึงแปดโมงเช้า ซึ้งมันไม่เหมือนเด็กที่ชอบนอนเซาเอาซะเลย ปกติแล้วจะต้องรอจนถึงเที่ยงถึงจะยอมลุกขึ้น

ชายหนุ่มถึงกับต้องเปิดผ้านวมออกแล้วเดินออกไปพร้อมกับกุมหน้าผากไว้ ได้เห็นลู่อันหรานที่ชอบหลงตัวเองกำลังส่องมองกระจกไปมา

"ลูกกำลังทำอะไรน่ะ "

ลู่อันหรานไม่ได้สนใจในสิ่งที่ลู่จิ้นยวนพูด วิ่งเข้าไปตรงหน้าของลู่จิ้นยวนด้วยเสียง ตุง ตุง ตุง มองเขาอย่างกระตือรือร้น " ชุดนี้ดูหล่อไหมครับคุณพ่อ รู้สึกว่าคุณพ่อมีชุดสูทอยู่ชุดหนึ่งที่สามารรถเข้ากับมันได้ พวกเราใส่ชุดพ่อลูกกันไหม "

ลู่จิ้นยวนมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา “ ทำไม จู่ๆ ถึงคิดอยากจะใส่ชุดพ่อลูกกันล่ะ วันนี้ลูกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ …

“ หวังว่าคุณพ่อคงจะไม่ลืมนะว่าวันนี้เราจะไปทำอะไรกัน ”

เมื่อลู่อันหรานเห็นลู่จิ้นยวนเดินออกไปอย่างไม่รู้สึกไม่รู้สาอะไร ก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าหากว่าลู่จิ้นยวนลืมเรื่องที่จะไปเยี่ยมโม่โยวแล้วล่ะก็ เขาไม่สามารถไปคนเดียวได้ อย่างงี้ที่เขาเตรียมตัวแต่เช้าและดีใจก็ต้องพังลง

"ไปโรงพยาบาล พ่อจำได้ "

ลู่จิ้นยวนหยิบกาแฟขึ้นมาจิบไปคำหนึ่ง หลังจากที่รสขมได้ขับความง่วงออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็เปิดหนังสือพิมพ์ขึ้นมา แล้วตอบอย่างแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงที่ดูเซ็กซี่และแหบเล็กน้อย ซึ่งดูแล้วเป็นการหลอกลวงอย่างมาก

" มันไม่ใช่ไปเดินพรมแดงอะไรสักหน่อย ลูกจำเป็นต้องแต่งถึงขนาดนี้เลยเหรอ "

ลู่อันหรานถูกแซวจนใบหน้าแดงกล่ำ “ ทำไมถึงไม่จำเป็นล่ะ เหอ เหอ เรื่องแบบนี้พ่อไม่เข้าใจหรอ ออกไปเจอสาวในจินตนาการ จะมาแต่งตัวเบาๆสบายๆไม่ได้ จะต้องดูแลภาพพจน์ให้ดีทุกที่ทุกเวลา "

หลังจากพูดจบ ลู่อันหรานก็ไม่ได้สนใจลู่จิ้นยวนอีกเลย ตัวเองนั้นหลบเข้าไปในห้องนอนเพื่อไปหาของต่อ

คนอย่างเขาเยือกเย็นอย่างกับภูเขาหิมะ พูดไปก็ไม่มีวันเข้าใจหรอก

นิ้วมือที่กำลังเปิดหนังสือพิมพ์ของลู่จิ้นยวนถึงกับนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะแน่ใจว่าเขาได้ยินไม่ผิด

เด็กคนนี้ พูดว่าสาวในจินตนาการ ? ? ?

พวกเขาเคยพบหน้ากันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

ถึงแม้ว่าลู่อันหรานจะมีบุคลิกนิสัยที่สดใส่ร่าเริงก็ตาม แต่ลู่จิ้นยวนรู้นิสัยในคอของเขาเป็นอย่างดี เด็กคนนี้ไม่ใช่คนที่จะยอมรับใครได้ง่ายๆ

โดยเฉพาะผู้หญิงที่ต้องการแต่งงานกับตัวเอง เพื่อที่จะมาเป็นแม่เลี้ยงของเขา เขาทำตัวดื้อรั้นยิ่งกว่าใคร ๆอีก

ตอนนี้ กับรู้สึกดีและเป็นมิตรกับผู้หญิงที่ชื่อโม่โยวเป็นพิเศษ

เป็นเรื่องบังเอิญเหรอ

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว เมื่อนึกถึงความรู้สึกแปลกๆที่ผู้หญิงคนนี้นำเข้ามา ถ้าหากไม่คำนึงถึงเรื่องอื่น ต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ ได้จุด ความอยากรู้อยากเห็นและความสนใจของเขาขึ้นมา

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ลู่จิ้นยวนได้เดินเข้าไปในห้องนอนของลู่อันหราน เห็นว่าเขายังคงดิ้นรนกับสิ่งของและการแต่งตัว "ออกไปทานอาหารเช้าได้แล้ว "

ลู่อันหรานมองเขาอย่างค่อยไม่พอใจเล็กน้อย “ คุณพ่อครับ คุณพ่อใส่เสื้อผ้าชุดนั้นเถอะนะครับ พอเราสองคนเดินออกไปด้วยกันจะได้มีหน้ามีตาไง ถึงเวลานั้นโยวโยวจะต้องมองดูเราสองคนจนตาค้างแน่นอน ”

เด็กคนนี้ …

คิ้วของลู่จิ้นยวนกระตุกขึ้นลง แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาของลู่อันหรานที่มีความคาดหวังอย่างมาก เขาก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธ " ลูกไปทานอาหารเช้าก่อน ถ้าวันนี้ลูกไม่ทานอาหารจู้จี้จุกจิก งั้นพ่อก็ตกลง "

ลู่อันหรานเปิดปากกว้างยิ้มออกมาอย่างมีความสุข " ผมรู้แล้วครับ ผมจะไปเดียวนี้เลยครับ"

หลังจากพูดจบ เขาก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ลู่จิ้นยวนมองไปที่ด้านหลังของเขา แล้วอดส่ายหัวไปมาไม่ได้ที่ แต่ว่ามันแทบจะน้อยมากที่เขาจะเห็นลู่อันหรานจะมีความสุขมากขนาดนี้

ถึงแม้ว่าเพื่อการเจริญเติบโตของลู่อันหราน เขาได้อยู่เคียงข้างลู่อันหรานเป็นอย่างดีมาโดยตลอด ให้ความอบอุ่นและดูแลการเติบโตของเขา ให้สิ่งที่ดีที่สุดด้วยความพยายามทั้งหมดของเขา และไม่เคยบอกเขาเรื่องที่เกี่ยวกับแม่ของเขาเลย เพราะเด็กอายุไม่กี่ขวบยังไงก็อ่อนไหวต่อเรื่องนี้อยู่ดี

แม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดถึง เรื่องที่ว่าเขาไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก แต่ก็สามารถสัมผัสได้จะความอ่อนไหวของเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่เข้าโรงเรียนอนุบาล เด็กคนอื่น ๆ เขามีพ่อแม่ที่คอยมารับมาส่งพร้อมกัน แต่เขาไม่มี ความเสียใจของเขา ลู่จิ้นยวนรู้และสัมผัสได้จากดวงตาของเขา แต่เขากับช่วยหรือทำอะไรไม่ได้เลย

ไม่ว่าเขาจะทำดีมากแค่ไหนก็ตาม เขาก็ไม่สามารถทดแทนความรักของแม่ผู้ให้กำเนิดได้

บางที มันอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรสำหรับเขา ที่เขาจะติดต่อกับโม่โยว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลู่จิ้นยวนก็เดินกลับมาถึงที่ห้องนอนของตัวเอง แล้วหาชุดสูทตามที่ลู่อันหรานพูดเมื่อกี้

กำลังเปลี่ยนเสร็จพอดี ลู่อันหรานก็วิ่งเข้ามา เมื่อเห็นว่าเขาใส่ชุดที่เขาต้องการ เขาก็อดพยักหน้าไม่ได้ แล้วทำมือชูหัวนิ้วมือให้เขา

"ไม่เลว หล่อมากจริงๆ แต่ว่าหล่อน้อยกว่าผมไปนิดหนึ่ง"

ในขณะที่พูด ก็ได้ดึงมือของลู่จิ้นยวนแล้วเดินออกไป

“ ป้าจางครับ วันนี้พวกเราจะไม่กลับมาทานอาหารเย็นนะครับ ”

ลู่อันหรานได้วางแผนโปรแกรมวันนี้ไว้ตั้งนานแล้ว พูดออกมาอย่างเสียงดังฟังชัดประโยคหนึ่ง แล้วเดินขึ้นรถไปอย่างว่านอนสอนง่าย

ลู่จิ้นยวนเหลือบมองเขา " พ่อรู้สึกว่า พ่อไม่เคยพูดกับลูกว่าจะพาลูกออกไปเล่นข้างนอกทั้งวันนะ "

นี่ยังเรียนรู้วิธีปฏิบัติก่อนแล้วค่อยรายงาน

"ฮิฮิ ผมได้วางแผนและจัดโปรแกรมไว้เรียบร้อยแล้ว นี่พ่อดูสิ"

ลู่อันหรานยิ้มอย่างมีความสุข แล้วให้ลู่จิ้นยวนดูตารางแผนการของเขา

เมื่อได้เห็นโปรแกรมที่มีแต่กินที่นี้เล่นที่นั้น กับเครื่องหมายที่สถานที่นี้เคยไปไม่เคยไป เคยกินไม่เคยกิน ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัว กับความคิดของเด็กๆ

" ปกติคุณพ่อก็ไม่มีเวลาอะไรมาเล่นเป็นเพื่อนผม งั้นก็ถือโอกาสนี้แวะไปด้วยทีเดียวก็แล้วกันนะ "

คำพูดของลู่อันหรานทำให้ลู่จิ้นยวนตกอยู่ในความคิดเล็กน้อย ใช่อยู่ปกติเขาค่อยข้างที่จะยุ่งมากไปหน่อย น้อยมากที่จะได้พาเขาออกไปเล่นหรือเที่ยว ที่ลู่อันหรานจะมีความคิดแบบนี้ มันก็เรื่องที่สมเหตุสมผล

" ต่อไปอย่าทำอย่างงี้อีกละ "

ลู่จิ้นยวนพูดเสียงเรียบๆ แล้วทำการสตาร์ทรถ

จากนั้นลู่อันหรานถึงได้เก็บตารางของเขาไปอย่างมีความสุข ยังสั่งให้ลู่จิ้นยวนซื้อของตามแผนที่ที่เขาจัดไว้ จากนั้นก็ขับรถไปยังโรงพยาบาล

ในขนาดที่ทั้งสองคนมาถึง โม่โยวกำลังวาดเค้าโครงของแบบอยู่

แม้ว่าเธอจะรับการรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล แต่เธอยังคงมีนิสัยที่อยู่เฉยๆไม่เป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กับโม่เทียนยวี๋ที่พึ่งจะบอกกับเธอว่าอยากให้เธอช่วยออกแบบภาพที่สวยงามอลังการ เธอยิ่งไม่สามารถบ่ายเบี่ยงได้ ดังนั้นจึงได้หยิบกระดาษดินสอขึ้นมาวาดแบบเค้าโครง

"โยวโยว ผมมาแล้วครับ "

เมื่อได้ยินเสียงของลู่อันหราน โม่โยวถึงได้เงยหน้าขึ้นมา มองไปที่สองพ่อลูกที่อยู่ยืนอยู่ตรงประตู ถึงกลับอึงไปเล็กน้อย