เหอจื่ออันจึงยิ้มออกมาแล้วพยักหน้าไปหลายที “งั้น ฉันไปส่งเธอกลับบ้านนะ?”

เวินหนิงเหลือบตามองดูเวลา เวลาค่อนข้างจะช้าไปนิดแล้ว จึงไม่ได้ทำอวดดีแล้วนั่งรถไปกับเหอจื่ออัน

……..

ภายในบ้านของเวินหนิง

ลู่จิ้นยวนนั่งอยู่บนโซฟา ขาอันยาวสง่าเอามาพาดไว้บนท่อนขาอีกข้าง แม้ว่าบนใบหน้าจะไร้ซึ่งอารมณ์ก็ตาม แต่แววตาของเขานั้นมีความกังวลฉายชัดอยู่ ยังคงแสดงออกมาให้เห็นถึงความไม่สงบใจของเขาอยู่

เมื่อสักครู่ ให้คนไปค้นหาตำแหน่งของเวินหนิง แต่ก็ยังหาไม่เจอ

อีกทั้งโทรศัพท์ของเธอก็ถูกปิดอยู่ ตอนนี้อยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันนั้น ตัวเขาไม่อาจทราบได้เลยแม้แต่น้อย

แต่ว่า ลู่จิ้นยวนเองก็กังวลว่าถ้าหากลู่อันหรานอยู่คนเดียวที่บ้านแล้วจะคิดฟุ้งซ่าน จนเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้ จึงได้รีบมาที่นี่ในทันที

ตอนนี้ จึงทำได้เพียงแต่รอเท่านั้น

“พ่อครับ เมื่อไหร่จะหาเจอเหรอครับ”

ลู่อันหรานเดินออกมาจากห้องรับแขก เอามือพาดไปที่บริเวณด้านหลังของตน ทำท่าทางราวกับคนแก่ก็ไม่ปาน เดินมาได้สองก้าวก็ถอนหายใจออกมา

ลู่จิ้นยวนเองก็อารมณ์ไม่ดี ไอ้เด็กคนนี้เอาแต่ทำท่าทางประหลาดๆ อยู่ตลอดเวลา แผ่บรรยากาศความเป็นกังวลออกมาไปทั่ว

“งั้นจะให้ผมทำยังไงล่ะ จะให้นั่งก็นั่งไม่อยู่กับที่แล้ว! ”

ฉับพลันนั้นลู่อันหรานเองก็ระเบิดอารมณ์ออกมาเช่นกัน จากนั้นก็นั่งลงกับพื้น ทำท่าทางราวกับว่าแล้วพ่อจะเอายังไงกับผมล่ะ

ลู่จิ้นยวนที่กำลังจะพูดอะไรกับเขาต่ออีกไม่กี่ประโยค แต่โทรศัพท์ของเขาในที่สุดก็ดังขึ้นมา

“พวกเราตรวจสอบตามกล้องวงจรปิดแล้ว ดูเหมือนว่าคุณหนูเวินจะไปกับผู้ชายอีกท่านครับ”

“อะไรนะ

เมื่อได้ยินว่าเวินหนิงไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ลู่จิ้นยวนก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

คงไม่ใช่เป็นการหาที่พึ่งสุดท้ายของความหวังในการรักษาหรอก หรือจะถูกลักพาตัวไปแล้ว?

เมื่อไม่กี่วันก่อนเองที่ลู่กรุ๊ปพึ่งถกประเด็นเรื่องจะช้อนซื้อบริษัทไป ถ้าหากมีบุคคลล้มละลายที่ทำใจยอมรับไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นมา แล้วมาลักพาตัวไปจะทำอย่างไรดีล่ะ?

หรือว่าคนนี้อาจจะเป็นคนที่คอยตามตื้อแม่ เป็นศัตรูหัวใจของพ่อกันนะ?

“งั้น พวกเราออกไปตามหาแม่กันดีไหม”

ลู่อันหรานรู้ว่าเวินหนิงไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายปลอดภัยดี จึงสบายใจลงแล้วยกมุมปากขึ้นยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ตั้งใจยุแหย่ลู่จิ้นยวนอย่างเต็มที่

ลู่จิ้นยวนเหลือบตามองดูเขาหนึ่งที เมื่อเห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏอยู่บนใบหน้า “แน่นอนว่าต้องไป แต่ว่า ลูกไม่จำเป็นที่จะต้องไป พ่อไปคนเดียวก็พอแล้ว”

ไอ้เด็กคนนี้ วันๆ คอยเอาแต่จะหาโอกาสสร้างเรื่อง แล้วยังกล้าที่จะแหย่พ่อคนนี้อีกด้วยงั้นเหรอ

ถ้าไม่คิดที่จะให้บทเรียนบ้างเห็นทีจะไม่ได้

“ห๊ะ?

ไม่ได้นะ ผมเองก็เป็นห่วงแม่ ผมจะไปด้วย! ”

เป็นธรรมดาที่ลู่อันหรานไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่ที่บ้านคนเดียว กอดขาของลู่จิ้นยวนเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ลู่จิ้นยวนคิดที่จะแกะมือปลาหมึกของไอ้เด็กดื้อด้านคนนี้ออก แต่ผ่านไปครึ่งค่อนนานก็ยังทำไม่สำเร็จ

ครุ่นคิดไปสักพัก ก็ไม่ยอมที่จะยืดเยื้อเวลาต่อไปอีก จึงยกเอาตัวเขาขึ้นมาแล้วตีตูดลงไปหลายที “ถ้าอย่างนั้นต้องเชื่อฟังพ่อ แล้วอย่างอแง”

ลู่อันหรานเนื่องด้วยความเข้มงวดของลู่จิ้นยวน จึงทำได้เพียงแต่พยักหน้ายอมความไป

พ่อลูกทั้งสองคน ลงมาจากข้างบน

ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่รถของเหอจื่ออันนั้น มาถึงพอดี

เหอจื่ออันเพียงแวบแรกก็มองเห็นสองพ่อลูกที่ยืนอยู่ริมถนนในทันที

ต่อให้ลู่จิ้นยวนเป็นคนที่เขารังเกียจมากขนาดไหน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธถึงความจริงเรื่องความโดดเด่นสง่างามของผู้ชายคนนี้ได้เลย รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีและรูปร่างราวกับนายแบบ กำลังยืนอยู่ที่ริมทางม้าลาย ช่างเป็นที่ดึงดูดสายตาเสียจริง

และยิ่งไปกว่านั้นที่ข้างกายของเขาก็ยังมีตัวเขาฉบับย่อเล็กลงมา ความเป็นเด็กราวกับหน่ออ่อนและผสมเข้ากับความหล่อเหลาของคนเป็นพ่อ เป็นการยากถ้าคิดที่จะเมินไม่สนใจ

เหอจื่ออันหันไปมองเวินหนิง เธอกำลังสะลึมสะลือง่วงงุนอยู่ จึงไม่ได้สังเกตไปที่ทางด้านนั้น เปลือกตาหนักลงเรื่อยๆ แต่รถก็จอดนิ่งสนิทลง

เวินหนิงรับรู้ได้ว่ารถจอดนิ่งสนิทดีแล้ว จึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อหันไปมองดูก็มั่นใจได้ว่าตนมาถึงที่แล้ว

“ถึงแล้วเหรอ

งั้นฉันไปก่อนนะ จื่ออัน ถ้ามีเวลาไว้ค่อยมาเจอกันอีกนะ”

เวินหนิงหยิบถุงข้าวที่ห่อกลับมาให้ลู่อันหรานแล้วลงจากรถไป เหอจื่ออันก็พูดโพล่งตามออกมาด้วยความร้อนใจ

“หนิงหนิง ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอเล็กน้อยสักเรื่องหนึ่ง”

เวินหนิงเงยหน้าขึ้นแล้วส่งรอยยิ้มไปให้ “นายมีเรื่องอะไรไม่ต้องอ้อมค้อมนะ ขอแค่เป็นเรื่องที่ฉันช่วยนายได้ จะยอมช่วยไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินดังว่าแววตาของเหอจื่ออันก็หม่นลงเล็กน้อย ในทันทีต่อมาก็ยืดแขนออกไปรั้งเธอเข้าสู่อ้อมกอดตน

“ฉันขอร้องให้เธอยอมให้ฉันกอดหน่อย หลายปีมานี้ ฉันคิดถึงเธอมากจริงๆ”