ก็ในเมื่อ นี่เป็นความตั้งใจของลู่อันหราน เธอไม่อยากทำให้เขาไม่มีความสุข

ลู่จิ้นยวนเห็นภาพเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา แล้วเดินเข้ามาหา “ฉันทำเองมา”

ลู่อันหรานตอนแรกก็ไม่ยินยอม แต่เมื่อคิดดูแล้ว ตอนนี้เป็นสถานการณ์พิเศษ จำเป็นที่จะต้องดึงความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับแม่ให้ใกล้กันมากขึ้น ก็เตรียมที่จะเขยิบที่นั่งของตนเองออกไป

เพียงแต่ว่า เวินหนิงกลับพูดตัดบทเขาขึ้นมาอย่าวงรวดเร็ว “ไม่ต้อง อันหราน ลูกทำเถอะ”

เธอในตอนนี้ ไม่อยากที่จะมีความสัมพันธ์ที่จะต้องเกี่ยวข้องกันกับลู่จิ้นยวนโดยไม่จำเป็น

ลู่จิ้นยวนนั้นได้ตัวค้างแข็งไปแล้ว ลู่อันหรานเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่เข้าท่าแล้วจึงทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ “ผมกลัวว่าจะทายาแล้วเผลอลงมือแรงไป ทำให้แม่เจ็บ ผมว่าให้พ่อมาทำแทนดีกว่า”

“ถูกต้อง”

เมื่อเห็นว่าลูกชายพูดออกไปเช่นนั้น ลู่จิ้นยวนก็พยักหน้าแสดงท่าทีราวกับว่าเห็นด้วย

เวินหนิงได้ยินลูกพูดดังว่า ก็ไม่มีทางเลือก จึงเชิดคางขึ้นเล็กน้อย แสดงความนัยออกมาว่าให้ลู่จิ้นยวนมาจัดการได้

ลู่จิ้นยวนกลับไม่ได้รู้สึกเคืองกับท่าทีที่ถูกโจมตีหรือถูกพูดเย็นชาใส่ เขาตั้งใจทายาลงบนแผลลวกพุพองบนนิ้วของเวินหนิงอย่างระมัดระวัง ตอนที่ใกล้จะทาเสร็จแล้วก็ยังเป่าลมออกไปเบาๆ หนึ่งที ไ ก็ไม่เจ็บแล้วนะ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของฝ่ายชาย ทำให้มีเสน่ห์อันน่าดึงดูดเจือมาอยู่

เวินหนิงผงะไป แต่ต่อมาในทันทีก็รีบชักมือคืนกลับมา

เธอไม่รู้เลยว่า คนแบบนี้ก็พูดจาปลอบโยนคนอื่นแบบนี้ได้

ลู่อันหรานเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือขึ้นมาป้องปากแล้วหัวเราะออกมา

นี่มันอะไรกันเนี่ย คำพูดหวานซึ้งที่ยากจะเห็นได้จากพ่ออย่างงั้นเหรอ?

แต่ว่า ดูเหมือนจะไม่ได้ผลอะไรเลยนะ………

ไม่ออกไปกินข้าวกันเหรอ”

เวินหนิงมองดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองแล้ว ถ้าจะบอกว่ากินมื้อเที่ยง แต่ก็เป็นบ่ายแก่ๆ ไปแล้ว

เขาไม่เคยมาทานอาหารในสถานที่แบบนี้มาก่อนเลย หรือควรจะพูดว่า ไม่มีใครคิดที่จะพาเขามาในสถานที่นี้

ลู่อันหรานกลับอยากมากินอาหารที่ถนนสายเล็กๆ ตามที่บรรดาเพื่อนร่วมชั้นเคยพูดมานานมากแล้ว ปกติแล้วลู่จิ้นยวนจะคอยเข้มงวดกับเขา เขาจึงไม่มีทางที่จะออกมาแบบนี้ได้เลย

ตอนนี้ จึงอาศัยโอกาสนี้ที่จะได้กินตามใจอยาก

“ผมอยากดื่มอันนี้ ชานมไข่มุก”

ลู่อันหรานมองดูร้านชานมที่เป็นที่นิยมในโลกออนไลน์ร้านหนึ่ง แล้วรีบดึงเวินหนิงเข้าไปทันที

เวินหนิงเองก็ทนไม่ไหวคิดที่จะพูดอะไรออกมา ในเมื่อ ลู่อันหรานยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ อยู่เธอกลัวว่าเขาจะกินไปทั่วไม่เลือก แล้วทำให้ปวดท้องเอาได้

“แม่บอกแล้วว่าจะพาผมไปกินของที่อยากกิน”

ลู่อันหรานรีบพูดประโยคที่เธอได้พูดไปเมื่อสักครู่ขึ้นมาทันที

“งั้น……..ลูกจะกินเยอะมากไม่ได้ ชิมได้ไม่กี่คำก็พอ”

เวินหนิงเองก็ไม่อยากเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ไม่รักษาในคำพูด จึงทำได้เพียงแต่ต้องพาลู่อันหรานวิ่งวุ่นไปทั่วทุกที่

เมื่อลู่อันหรานได้รับอนุญาต ก็เริ่มจากการซื้อชานมไข่มุก หลังจากนั้นก็ไปซื้อโรตียัดไส้ใส่ไข่ โอเด้ง และก็ข้าวผัดเนื้อ

สุดท้ายแล้ว เขาก็อดใจไม่ไหวหยุดลงที่หน้ารถเข็นขายเต้าหู้เหม็น

“อื้ม……กลิ่นนี้ ค่อนข้างรุนแรงเลย”

ลู่อันหรานมองดูก้อนเต้าหู้สีดำด้วยความประหลาดใจ สำหรับเจ้าสิ่งนี้แล้ว เขาเพียงแต่เคยได้ยินมา แต่ไม่เคยได้ลิ้มลองเลยสักครั้ง

“เจ้าหนู ไอ้นี่น่ะถ้าดมแล้วจะรู้สึกเหม็น แต่พอกินแล้วจะหอมนะ นี่แนะนำให้อย่างใจดีเลย”

“ผม……..”

ลู่อันหรานเองก็คิดที่อยากจะลองดู แต่ก็รู้สึกไม่กล้ากิน

“ลู่อันหราน……..”

ลู่จิ้นยวนอยู่ที่ด้านหลังของทั้งสองคน สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้ได้คืบจะเอาศอก กินอาหารขยะเข้าไปเป็นกองไปแล้ว ตอนนี้ยังคิดที่อยากจะกินของที่แปลกประหลาดแบบนี้อีกเหรอ?

“ทำไมครับ หรือว่าคุณพ่อเองก็อยากจะกิน”

เมื่อลู่อันหรานถูกใช้น้ำเสียงข่มขู่ ทันใดนั้นก็มีแผนร้ายผุดขึ้นมา

ฉับพลันนั้นสีหน้าของลู่จิ้นยวนก็ดำทะมึนขึ้นมา เขาไม่อยากที่จะกินอาหารที่น่ากลัวแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย