โม่โยวหมดหนทาง ในที่สุดก็ใจอ่อนจนได้จึงตอบตกลงไป ลู่จิ้นยวนเห็นสถานการณ์ทั้งหมด ทักษะการแสดงละครของลูกชายนั้นเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี แต่กับผู้หญิงคนนี้ …

เขามองเธอ ความรู้สึกคุ้นเคยที่แปลกประหลาดนั้นได้เกิดขึ้นอีกแล้ว และอดขมวดคิ้วไม่ได้

สถานที่อันแรกของลู่อันหราน คือสวนสนุกที่เด็ก ๆ ทุกคนอยากไป ปกติลู่จิ้นยวนมักจะยุ่งอยู่กับงาน ยังไม่เคยมาเล่นกับเขามาก่อน พอดีเลยวันนี้จะได้ชดเชยให้เขา

สวนสนุกใหญ่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ปกครองพาเด็ก ๆ มาเล่น รอบๆจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มไร้เดียงสาของเด็ก ๆ จิตใจของเธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

“ คุณพ่อครับ ทางนู่นมีกล้องถ่ายรูปให้เช่า คุณพ่อช่วยไปเช่ามาอันหนึ่งได้ไหมครับ ผมอยากถ่ายรูปกับโยวโยว ”

สำหรับข้อเรียกร้องที่ไม่มากจนเกินไปของลูกชาย เขาไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง

ลู่จิ้นยวนจากไปได้ไม่นาน ลู่อันหรานก็ได้เจอคนรู้จัก เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในโรงเรียนอนุบาลของเขา แต่น่าเสียดายที่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ค่อยจะดีเท่าไร

“ ลู่อันหราน คิดไม่ถึงเลยว่านายก็มาเล่นในที่แบบนี้ด้วย” น้ำเสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองเล็กน้อย

โม่โยวหันหน้าไปมอง เห็นว่าเป็นหญิงผู้ดีที่แต่งตัวอย่างกับคุณนาย กำลังจูงมือของเด็กผู้ชายอ้วนๆคนหนึ่งเดินเข้ามา ฟังจากคำพูดแล้ว รู้ได้ทันทีว่ารู้จักเจ้าตัวเล็กอย่างแน่นอน

ใบหน้าเล็ก ๆ ของลู่อันหรานบึงตื้อ ทำให้เห็นถึงความไม่พอใจเล็กน้อย จากนั้นตะโกนพูดว่า“ สวนสนุกไม่ใช่ของบ้านนายสักหน่อย ฉันอยากมาก็มา ”

เด็กอ้วนหรี่ปาก แล้วทำหน้าตาบิดเบี้ยวให้เขา เมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ รีบเข้าไปกอดแขนคุณแม่ไว้ แล้วยิ้มอย่างได้ใจ

“ วันนี้แม่ฉันเป็นคนพามา ใครจะไปเหมือนนาย ลูกไม่มีแม่ ยังมีหน้ามาเล่นสวนสนุกอีก ”

เด็กๆเขาพูดกันด้วยภาษาวัยเด็ก แต่เนื้อหานั้นค่อนข้างที่จะทำร้ายจิตใจคน โม่โยวขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เมื่อได้ยินคนอื่นเขาพูดว่าลู่อันหรานไม่มีแม่ ความโกรธและความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจเธอ

เธอเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของลู่อันหรานที่ตึงเครียด จากเด็กที่สดใส่ร่าเริง ความอ้างว้างก็แสดงออกมาผ่านดวงตากลมโตที่สดใสของเขา ความเจ็บปวดใจของเธอได้พุ่งขึ้นอีก

ถึงแม้ยังไม่เข้าใจคำพูดที่ว่าลูกไม่มีแม่ของเด็กอ้วนคนนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่เธอไม่อยากเห็นสีหน้าของเจ้าตัวเล็กในตอนนี้เลย

โม่โยวไม่ได้ลังเลอะไรอุ้มลู่อันหรานขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้วจ้องไปที่เด็กอ้วน " หนุ่มน้อย ฉันเป็นคุณแม่ของลู่อันหรานจ๊ะ คำพูดของหนูเมื่อกี้มันไม่มีมารยาทอย่างมากเลยรู้ไหม ต่อไปอย่าพูดอย่างงี้อีกนะครับ "

เด็กอ้วนได้แต่งง อย่างกับว่าเขาคิดไม่ถึงว่าลู่อันหรานจะมีคุณแม่กับเขาขึ้นทันที

ลู่อันหรานจ้องมองเธออย่างเหม่อลอย จากนั้นก็เอื้อมมือเข้าไปโอบคอเธอไว้ แล้วมองไปที่เด็กอ้วนตะโกนพูดเสียงดังว่า " ใครว่าฉันไม่มีแม่ เห็นหรือยัง นี่คือคุณแม่ของฉัน"

เขาดีสดใสขึ้นอีกครั้งขณะที่พูด แล้วยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้เด็กอ้วนอย่างพอใจเล็กน้อย “ คุณแม่ของฉันสวยกว่าคุณแม่ของเธอตั้งเยอะ นายรู้ไหมว่าทำไหมนายถึงได้อ้วนแบบนี้ นี่มันเป็นปัญหาทางพันธุกรรมรู้หรือยัง เห็นนายไง่แบบนี้ต้องไม่รู้แน่ๆเลยใช่ไหม "

โม่โยวทำปากกระตุก เมื่อเห็นสีหน้าที่เขียวของแม่เด็กอ้วน ก็รีบกล่าวคำขอโทษทันที แล้วตบไปที่ก้นน้อยๆของลู่อันหรานอย่างช่วยไม่ได้ทีหนึ่ง

เธอรู้เลยว่าเจ้าตัวเล็กไม่ยอมหยุดง่ายๆเป็นแน่

ลู่อันหรานหลังจากโดนตักเตือนไป ก็เงียบลงทันที

หลังจากที่เด็กอ้วนแม่ลูกคู่นั้นเดินจากไป โม่โยวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันทีที่หันหลังกลับ ก็เห็นว่าลู่จิ้นยวนกำลังจองมองพวกเขาอยู่

เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เธอทำลงเมื่อกี้นี้ ก็ไม่รู้ว่าเขายืนดูมานานแค่ไหนแล้ว จากนั้นจึงวางลู่อันหรานลงด้วยท่าทางแปลก ๆ กำลังลังเลอยู่ว่าจะอธิบายยังไงดี

ลู่จิ้นยวนไม่ให้โอกาสเธอพูด มองไปที่ลู่อันหราน " อยากเล่นอะไรครับ "

เจ้าตัวเล็กรีบหยิบแผนกระดาษที่เขาจัดไว้ออกมาทันที แล้วเริ่มบุกไปทีละด่านทีละด่าน ช่วงครึ่งวันเช้าทั้งสามคนเล่นไปหลายด่านมาก

แม้ว่าจะเป็นแต่พวกของเล่นเด็กๆ แต่โม่โยวก็รู้สึกว่ามันมีความหมายต่อเธอมาก

ในขณะที่รับประทานอาหารเที่ยง จู่ๆลู่จิ้นยวนก็พูดว่า " ลู่อันหราน ขอโทษคุณโม่เดียวนี้"

ทั้งโม่โยวและลูอันหรานตกใจ มองไปที่เขาอย่างมึนงง

ลู่จิ้นยวนพูดอย่างเฉยเมยว่า " คุณโม่เขายังไม่ได้แต่งงานเลย ลูกไปนับญาติต่อหน้าคนอื่นเขาแบบนี้ มันจะทำให้ชื่อเสียงของคุณโม่เสียหาย ต่อไปห้ามทำแบบนี้เป็นอันขาด "

ลู่อันหรานเม้มปากอย่างไม่พอใจ และไม่พูดอะไร

โม่โยวพูดขึ้นทันที " ไม่โทษอันหรานค่ะ เป็นความคิดฉันเอง ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คุณชายลู่คะ ถ้าคุณถือ หรือมันทำให้คุณไม่สบายใจ ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วค่ะ .”

ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธอ เห็นโม่โยวชาไปทั้งตัว จึงรีบพูดออกมาอย่างอ่อนโยน " ที่แท้เป็นความเต็มใจของคุณโม่ ถ้าเป็นแบบนี้ก็แล้วไป ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีอะไร"

อ๋อ

โม่โยวรู้สึกมึนงงเล็กน้อย สรุปคือเขาถือสาหรือไม่ถือสากันแน่ เธอไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ

ในช่วงบ่ายโปรแกรมสวนสนุกของลู่อันหราน ยังมีด่านหนึ่งที่ยังไม่เคยสัมผัสมาก่อน คือบ้านผีสิง

โม่โยวขมวดคิ้ว " ด่านนี้ให้ผ่านได้ไหม อีกอย่างในนี้เขามีกำหนดเรื่องอายุด้วย "

คำบอกกล่าวด้านข้างระบุไว้อย่างชัดเจน ว่าเด็กอายุต่ำกว่าสิบสองปีไม่ควรเข้าร่วมกิจกรรมนี้ เธอก็คิดว่าเด็กๆอย่าไปสัมผัสเรื่องเหล่านี้จะดีกว่า

แต่ลู่อันหรานจะต้องเล่นให้ได้ ยังตบไปที่หน้าอกเล็กของเขา " โยวโยวครับ ไม่เป็นไรนะ ถ้าคุณกล้วก็จูงมือผมไว้ ผมจะปกป้องคุณเอง "

โม่โยว "… "

ลู่จิ้นยวนไม่ได้กังวลเขา เขารู้จักลูกชายของตัวเองดีพอ แค่บ้านผีสิงเล็ก ๆ ไม่สามารถหลอกหหรือทำให้เขาตกใจได้

สองต่อหนึ่ง มติประชาธิปไตย โม่โยวก็เลยจำใจต้องเข้าไปด้วย

หลังจากจ่ายเงินแล้ว เข้าไปที่บ้านผีสิง ข้างในเหมือนอย่างที่คิด มืดครึ้มมีแค่แสงสลัวๆ

ผนังรอบด้านตะกุตะกะไม่เรียบ ตรงมุมถูกจัดวางไปด้วยกองกะโหลกที่ซ้อนกัน ตรงมุมบนผนักถูกห้อยด้วยแมงมุมตัวใหญ่ที่คลานไปมาอย่างช้าๆ

เป็นเพราะเหมือนจริงมาก ช่วงเวลาหนึ่งโม่โยวก็ยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นของจริงหรือของปลอม พูดตามตรง เธอค่อนข้างที่กลัวแมลงเหล่านี้มาก จนอดกลืนน้ำลายลงไปไม่ได้

ลู่อันหรานก้าวเท้าเดินไปอย่างใจใหญ่ ไม่เพียงไปเตะโดนกองโครงกระดูก แต่ยังไปเกี่ยวโดนแมงมุมที่อยู่บนผนังลงมาด้วย เห็นขาที่กำลังพลิกไปพลิกมาแล้ว

โมโยวเห็นแมงมุมที่อยู่ในมือเขาที่เต็มไปด้วยฟันและกรงเล็บที่ยังขยับไปมานั้น รู้สึกชาไปทั้งตัว แล้วซุบซิบเบาๆ

"คุณพ่อครับ ที่นี้ติดตั้งเซ็นเซอร์ไว้จริงๆด้วย ทำได้ไม่เหมือนจริงเลยสักนิด " ลู่อันหรานทำปากหรี่ แล้วโยนแมงมุมที่อยู่ในมือออกไปอย่างดูถูกนิดๆ

ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ เดินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ในห้องมีวางเตียงเหล็กอยู่หลายเตียง ทุกเตียงมีคนอยู่

ขณะที่พวกเขาเดินเข้ามา หนึ่ง'คน'ในนั้นที่อยู่บนเตียงก็ได้เดินเข้ามาหาพวกเขา โม่โยวตกใจกลัว แล้วส่งเสียงอุทานออกมาสั้น ๆ

“ โยวโยวครับ อย่ากลัว ดูผมนะ”

แขนและขาเล็ก ๆ ของลู่อันหรานก็ได้ทำท่าการต่อสู้แบบมาตรฐานออกมาทันที แล้วหันไปรอบ ๆ ยกขาขึ้นมาแตะไปยัง 'คน' ที่เดินเข้ามา

หลังจากเตะเสร็จ เขารีบวิ่งไปหาลู่จิ้นยวนอย่างได้ใจเพื่อขอคำชมจากลู่จิ้นยวน " คุณพ่อครับ เป็นยังไงครับ"

ลู่จิ้นยวนให้คำสรุปอย่างเฉยเหม่ย " ความว่องไวยังพอได้ แต่แรงและกำลังยังไม่เพียงพอ"

เจ้าตัวเล็กทำหน้ามุ่ย อย่างไม่พอใจเล็กน้อย

ทันใดนั้นโม่โยวก็ถึงกับเบิกตากว้าง ชี้ไปที่ด้านหน้า " มัน มัน มันยืนขึ้นมาอีกแล้ว"

คุณภาพของบ้านผีสิงหลังนี้ไม่เลวจริงๆ อุปกรณ์ประกอบภายในนั้นทำออกมาได้เหมือนจริงมาก เช่นเดียวกับ 'คน' ที่อยู่ตรงหน้านี้ อย่างเช่นเมื่อกี้ที่ถูกเจ้าตัวเล็กเตะจนล้มลงไป ยังมีเสียงออกมาอู้อี้อย่างกับ คนจริงๆ