เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1203

ลู่ฝานครุ่นคิดไม่ได้ตอบ

ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ในประเทศอู่อาน ยังไม่มีใครกล้าปฏิเสธคำขอของฉัน ลู่ฝาน นายคงไม่ได้อยากเป็นคนแรกใช่ไหม!”

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า “ถ้าฝ่าบาทไม่พูด ฉันก็จะทำอย่างนี้อยู่แล้ว ตอนนี้ฝ่าบาทพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าต่อไปฉันจะทำเรื่องอะไร ล้วนเกิดการเปลี่ยนแปลง ฉันทำ!”

ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ต้องแบบนี้สิ นายช่วยฉัน ฉันจะปกป้องครอบครัวนายให้ปลอดภัยอยู่เย็นเป็นสุข ต่อไปมาที่พระราชสำนักก็เหมือนกัน! แต่ตอนนั้นฉันคงไม่พูดโจ่งแจ้งเหมือนวันนี้”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “พระราชสำนักเหรอ”

ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ใช่ พระราชสำนัก จากวิทยายุทธของนาย ต่อไปเป็นขุนพลบู๊ ไม่ใช่ปัญหาเลย แย่สุดก็ยังเป็นหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาได้”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ฝ่าบาท ฉันไม่มีความคิดเข้าพระราชสำนัก”

เหมือนฉินซางต้าตี้ไม่ตกใจสักนิด เขาพูดอย่างสุขุมว่า “ทำไมล่ะ”

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันยินดีฝึกแค่บู๊เท่านั้น”

ฉินซางต้าตี้ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้ว เด็กบ้าบู๊อีกแล้ว! หวังว่าต่อไปตอนนายกลายเป็นผู้แข็งแกร่ง อย่าลืมว่ามาจากประเทศอู่อานก็พอแล้ว”

ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ลืมแน่นอน บ้านของฉันคือประเทศอู่อาน!”

ฉินซางต้าตี้หัวเราะเหอะๆ จู่ๆ เขาสะบัดมือโยนของให้ลู่ฝานชิ้นหนึ่ง

มันเป็นหยกระยิบระยับ ด้านบนเต็มไปด้วยอักษรยันต์ที่ลู่ฝานอ่านไม่ออก

ฉินซางต้าตี้ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “เก็บมันไว้ ตอนนี้นายต้องป้องกันการโจมตีทั้งในที่ลับและที่แจ้งไม่น้อย มีมันอยู่ ในเมืองหลวงไม่มีใครฆ่านายได้”

ลู่ฝานถือหยกขึ้นมา จู่ๆ เขาเห็นกระแสลมประหลาดรอบตัว แทรกซึมเข้ามาในตัวขา

จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่าบนเส้นลมปราณและกระดูกของตัวเอง มีอักษรยันต์เล็กๆ ปรากฏขึ้นมากมาย

จิตใจวูบไหวเล็กน้อย ลู่ฝานรู้สึกเหมือนตัวเองเชื่อมโยงกับอะไรบางอย่าง

ค่ายกลขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในหัวเขา มีพลังประหลาดต่างๆ นานามาจากทั่วทุกทิศ

“นี่มัน……”

ลู่ฝานพูดอย่างตกใจ

ฉินซางต้าตี้หัวเราะแล้วพูดว่า “เห็นแล้วเหรอ นี่คือค่ายกลคุ้มครองประเทศอู่อาน ตอนนี้นายเชื่อมโยงกับค่ายกลคุ้มครองประเทศแล้ว ตอนนี้ในเมืองหลวง นายเกือบเป็นอมตะ ในช่วงวิกฤตระหว่างความเป็นตาย ค่ายกลจะต้านทานการโจมตีให้นายหนึ่งครั้ง จำไว้ว่าแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้านายโดนคนตามฆ่าอย่างต่อเนื่อง หยกชิ้นนี้ก็ช่วยนายไม่ได้ อักษรยันต์ในหยกจะหายไปเองหลังจากเจ็ดวัน”

ลู่ฝานโค้งคำนับขอบคุณแล้วพูดว่า “ขอบคุณรางวัลที่ฝ่าบาทมอบให้”

ฉินซางต้าตี้ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ถือเป็นรางวัลอะไรหรอก แต่ถ้าลูกฉันฆ่านายในการแข่งขันรอบต่อไป คนเป็นพ่ออย่างฉันคงทำเป็นเมินเฉย ปล่อยให้เขาทำร้ายกำลังสำคัญของประเทศอู่อานไม่ได้ ฉันรู้ว่าการคัดเลือกครั้งนี้โดนเขาทำให้บรรยากาศเลวร้าย เดิมทีไม่ได้คิดอะไร แค่หากำลังสำคัญที่แท้จริงของประเทศอู่อานออกมา แต่ใครจะรู้ว่าในการคัดเลือก จะมีคนอย่างนายโผล่มา อีกทั้งยังถือโอกาสดึงดูดคนอายุน้อยที่มีความสามารถในสิบตระกูลใหญ่ออกมาด้วย เหอะๆ ถือว่าฟลุกแล้วกัน”

ฉินซางต้าตี้สะบัดมือแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายไปได้แล้ว แม้มีหยกติดตัว แต่การแข่งขันรอบต่อไป นายก็ยังต้องระวังอย่างมาก”

ลู่ฝานลุกขึ้นแล้วตอบรับ จากนั้นเดินออกไปช้าๆ

ฉินซางต้าตี้มองด้านหลังลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม แล้วรินชาให้ตัวเองต่อไป

กลางท้องฟ้าที่สนามต่อสู้แปดทิศ ตัวจริงของฉินซางต้าตี้กำลังยกยิ้มมุมปากเบาๆ……

เวลาใกล้สิ้นสุดลงแล้ว การสอบรอบสุดท้ายสำหรับพวกที่สอบผ่านรอบแรก สิ้นสุดลงพร้อมชัยชนะของนักบู๊คนสุดท้ายซึ่งเป็นนักบู๊เขตโยวสุดเท่