เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1501

“ผู้อาวุโสหั่วหมายความว่ายังไง”

ลู่ฝานแสร้งทำเป็นนิ่งแล้วเอ่ยขึ้น

จู่ๆ หั่วตันซูหัวเราะแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝานอาจยังไม่ทราบ ร้านยาตันหั่วที่นายไปเมื่อกี้คือธุรกิจของตระกูลหั่ว เรื่องที่เจ้าของร้านจะแลกยาเทวดากับนายอีกสามวัน แค่นายขยับฉันก็รู้แล้ว แม้ฉันไม่ค่อยชอบเจ้าของร้านอ้วนเท่าไรนัก แต่ฉันต้องยอมรับว่าเขาเข้าใจเรื่องสมุนไพรมากกว่าผู้ฝึกชี่ทั่วไป เขาบอกว่านายมีสมุนไพรที่พลังน่ากลัว แต่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน งั้นคงต้องเอามาจากแดนไกลแน่ๆ ฉันนึกออกเลยว่าสถานที่กำเนิดสมุนไพรวิเศษแบบนี้ ต้องเป็นหุบเขามรณะหรือไม่ก็ชายแดนภูเขา นายมาจากที่ไหนล่ะ”

ลู่ฝานกับหลิงเหยามองหน้ากัน ทั้งสองแอบถอนหายใจ

ลู่ฝานครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย ไม่ใช่ทั้งนั้น ฉันไม่เข้าใจว่าหุบเขามรณะหรือชายแดนภูเขาที่นายพูดถึงคืออะไร เรามาจากสถานที่ที่เต็มไปด้วยแมลงพิษและควันพิษ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ใช้ค่ายกลเคลื่อนฟ้าที่ถูกทิ้งร้างมายังสถานที่รกร้างว่างเปล่าไกลออกมาเป็นหมื่นลี้”

หั่วตันซูพยักหน้ายิ้ม “ควันพิษ แมลงพิษเหรอ ต้องใช่หุบเขามรณะแน่นอน ค่ายกลเคลื่อนฟ้าที่ถูกทิ้งร้างงั้นเหรอ นายคงเจอจุดวาร์ปมิติที่ผู้แข็งแกร่งทิ้งไว้แน่ๆ คุณชายลู่ฝานเติบโตในหุบเขามรณะเหรอ”

รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าลู่ฝาน แน่นอนว่าการโกหกคือการทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเดาได้ถูกต้อง นั่นคือวิธีการโกหกที่ดีที่สุด

ลู่ฝานพูดว่า “ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่ที่นั่นแล้ว เธอก็เหมือนกัน!”

หั่วตันซูสีหน้าประหลาด เขาพึมพำว่า “คิดไม่ถึงว่ายังมีคนอยู่ในหุบเขามรณะได้เป็นสิบยี่สิบปี เหลือเชื่อ อาจารย์นายต้องเป็นผู้แข็งแกร่งชั้นยอดแน่ๆ!”

ลู่ฝานอมยิ้มไม่พูดอะไร

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันพลั้งปากพูดไปหน่อย คุณชายลู่ฝานไม่ต้องสนใจ ต่อไปฉันจะไม่ถามเรื่องอาจารย์นายอีก แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งผู้อาวุโสมาเยี่ยมนาย นายต้องช่วยแนะนำฉันนะ ฉันเป็นคนที่นับถือผู้อาวุโสยอดฝีมือเป็นที่สุด”

ลู่ฝานพยักหน้า “ผู้อาวุโสหั่วถ่อมตัวเกินไปแล้ว ในสายตาฉันผู้อาวุโสหั่วคือผู้อาวุโสยอดฝีมือ”

หั่วตันซูหัวเราะร่า “คุณชายลู่ฝาน ได้ยินคำพูดนายแล้วรู้สึกสบายใจจริงๆ อาหารล่ะ ทำไมยังไม่มาเสิร์ฟอีก!”

หั่วตันซูใช้นิ้วเคาะโต๊ะอย่างแรง เสียงน้องตะโกนอยู่ด้านนอก “อาหารมาแล้ว!”

ประตูเปิดออกทันที อาหารจานร้อนหลากหลายชนิด เยอะเป็นสามสิบสี่สิบอย่าง

จานอาหารลอยกลางอากาศ ลู่ฝานมองอย่างละเอียดแล้วพบว่าจานพวกนี้มีตราประทับสายลมแห่งห้าธาตุ

ประเทศตันเซิ่งมีวิชาของผู้ฝึกชี่ทั่วทุกที่จริงๆ

ดูเหมือนในประเทศตันเซิ่ง ตราประทับและค่ายกลใช้กันอย่างแพร่หลายในหมู่ผู้คนแล้ว

ลู่ฝานจินตนาการได้เลยว่าประชาชนที่ใช้ชีวิตในประเทศตันเซิ่ง ต้องสะดวกสบายมากแน่ๆ

“เชิญ!”

หั่วตันซูพูดกับลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานกับหลิงเหยาก็ไม่เกรงใจ เริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย

เดิมทีหั่วตันซูยังไม่ค่อยเชื่อเรื่องที่สองคนนี้มาจากหุบเขามรณะ แต่เมื่อเห็นท่าทางการกินของสองคนนี้ หั่วตันซูเชื่อขึ้นมา 90 เปอร์เซ็นต์แล้ว

ท่าทางการกินหยาบโลนมาก เหมือนทั้งสองคนไม่เคยเรียนมารยาทมาก่อน

ในประเทศตันเซิ่ง ถึงเป็นนักบู๊ที่ต่ำต้อยที่สุดก็ยังรู้จักคำว่าสุภาพ

แต่สองคนนี้เหมือนไม่เคยกินอะไรมาก่อน

แน่นอนว่าหั่วตันซูไม่รู้ว่าลู่ฝานกับหลิงเหยามาจากประเทศที่เต็มไปด้วยนักบู๊

พวกนักบู๊ที่ตรงไปตรงมา ดิบเถื่อน ตอนกินข้าวพวกเขาไม่ค่อยมีพิธีรีตองอะไรมากมาย ถึงอยู่ในงานเลี้ยงระดับประเทศ ก็ยังกินแบบดุดันเหมือนเดิม

โดยเฉพาะลู่ฝานยังมาจากคณะหนึ่งเดียวของสถาบันสอนวิชาบู๊ด้วย

ตอนอยู่ที่คณะหนึ่งเดียว การกินช้าคือโศกนาฏกรรม!

เรียกได้ว่ามลายหายไปเหมือนพายุหอบไป กินเหมือนคนตะกละ

หั่วตันซูยังไม่ได้กินสักคำ ลู่ฝานกับหลิงเหยากวาดอาหารไปเกือบครึ่งแล้ว

ตอนนี้ลู่ฝานปล่อยเจ้าดำออกมาด้วย รสชาติอาหารบนโต๊ะนี้ไม่เลวจนน่าแปลกใจ

แม้ทำจากสมุนไพรทั้งหมด แต่อย่างน้อยมันไม่ได้ขมทั้งหมด

เจ้าดำก็กินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานอาหารเต็มโต๊ะโดนกวาดจนเกลี้ยง

หั่วตันซูดูอยู่ข้างๆ ใบหน้าเหยเกเล็กน้อย

เขาสงสัยว่าลู่ฝานคือสัตว์อสูรที่เอาหนังคนมาคลุมไว้หรือเปล่า

ลู่ฝานเช็ดปาก เขาไม่สนใจว่าหั่วตันซูจะกินหรือเปล่า แค่หั่วตันซูไม่ลืมจ่ายเงินก็พอแล้ว

หั่วตันซูยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน รสชาติไม่เลวใช่ไหม”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ก็โอเคนะ ขอบคุณผู้อาวุโสหั่วที่เลี้ยง”

หั่วตันซูโบกมือไปมาแล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อยน่า ได้เลี้ยงข้าวคุณชายลู่ฝานมื้อหนึ่ง ถือเป็นเกียรติของฉันแล้ว คุณชายลู่ฝานไม่ต้องเรียกฉันว่าผู้อาวุโสหั่วแล้ว ฉันมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าภายในตระกูลหั่ว นายเรียกฉันว่าหัวหน้าหั่วเหมือนคนอื่นก็พอแล้ว คุณชายลู่ฝาน ฉันขอพูดตามตรงเลยแล้วกัน ฉันอยากให้นายมาเป็นลูกน้องช่วยงานฉัน ไม่รู้ว่านายคิดเห็นอย่างไร”

ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันเหรอ ไปทำงานที่ตระกูลหั่วเหรอ”

หั่วตันซูพยักหน้าพูดว่า “ใช่ ฉันรับประกันไม่ได้ว่าในตระกูลหั่วนายจะมีตำแหน่งสูงขนาดไหน เพราะนายไม่ได้แซ่ฮั่ว แต่ถ้านายเป็นลูกน้องฉัน ฉันรับประกันว่าอย่างน้อยนายต้องได้เป็นผู้ดูแล และได้ป้ายคำสั่งตระกูลหั่วด้วย เพลิดเพลินกับความสะดวกสบายทุกอย่างของประเทศตันเซิ่ง คุณชายลู่ฝานเชื่อฉันเถอะ ไม่รู้มีคนตั้งเท่าไรในประเทศตันเซิ่งพยายามแทบเป็นแทบตายเพื่อเข้าตระกูลหั่วมาเป็นคนเฝ้าประตู”