เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1502

หลิงเหยาที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าลง เธอพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองขำออกมา

ลู่ฝานพูดด้วยสีหน้าประหลาด “ผู้อาวุโสหั่ว ไม่สิ หัวหน้าหั่ว ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้เป็นผู้ดูแลของตระกูลหั่ว เอางี้แล้วกัน ขอเวลาฉันคิดสักสองสามวันได้ไหม”

หั่วตันซูพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีปัญหาเลย เอางี้แล้วกัน ฉันรู้ว่าอีกสามวันคุณชายลู่ฝานจะมาซื้อขายกับเจ้าของร้านยาตันหั่ว คุณชายลู่ฝานค่อยให้คำตอบฉันตอนนั้นเป็นไง”

ลู่ฝานแสร้งทำเป็นคิดแล้วพูดว่า “ได้ อีกสามวันเจอกันนะหัวหน้าหั่ว”

หั่วตันซูรอยยิ้มเต็มใบหน้า ยกแก้วเหล้าขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันจะรอนะคุณชายลู่ฝาน มองดูทั้งประเทศตันเซิ่ง คนแบบคุณชายลู่ฝานมีน้อยมาก ฉันสามารถมอบสวัสดิการที่ดีที่สุดให้นายได้ ทำให้นาย ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงได้โดยไม่เปลืองแรงในอนาคต เชื่อฉันและเชื่อปูมหลังของตระกูลหั่ว!”

หั่วตันซูดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว จากนั้นวางแก้วเหล้าลงแล้วเดินออกไป

ลู่ฝานกับหลิงเหยานั่งอยู่ตรงนั้น ไม่มีท่าทีว่าจะไปส่งเขา

มองด้านหลังหั่วตันซูจนลับสายตา ในที่สุดหลิงเหยาหัวเราะพรืดออกมา

“ลู่ฝาน คิดไม่ถึงว่าเขาจะชวนเราเข้าตระกูลหั่ว นี่เรียกว่าชักศึกเข้าบ้านหรือเปล่า!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ยังไม่แน่ใจเลยว่าใครเป็นไส้ศึก พูดตามตรงฉันแอบหวั่นไหวกับข้อเสนอของเขา เราเพิ่งมาเยือนครั้งแรก ไม่รู้อะไรสักอย่าง ถ้าสามารถเข้าไปอยู่ในตระกูลใหญ่ได้ ทำอะไรก็ค่อนข้างสะดวก และหาของที่เราต้องการง่ายขึ้นด้วย”

หลิงเหยาขมวดคิ้วพูดว่า “แต่นั่นคือตระกูลหั่วนะลู่ฝาน เราฆ่าคนของพวกเขา อีกทั้งยังเอาตัวคุณชายสามของพวกเขามา สิ่งสำคัญที่สุดคือมีคนตระกูลหั่วเคยเห็นหน้าเรา ถ้าเราเข้าไปในตระกูลหั่ว ก็จะโดนเผยความลับทันที!”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ นี่คือเรื่องที่ฉันกำลังกังวล ช่างเถอะ สอบสวนคุณชายสามนั่นก่อนแล้วค่อยว่ากัน ไม่แน่เขาคนเดียวอาจให้ข้อมูลเราได้ทั้งหมดก็ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นเราก็ไม่ต้องยืมแรงของตระกูลอื่นแล้ว”

ทั้งสองพูดพลางลุกขึ้น เปิดประตูเตรียมเดินออกไป

แต่ขณะนั้น น้องด้านนอกขวางทางพวกเขาไว้แล้วพูดว่า “ลูกค้าทั้งสองท่านทานเสร็จแล้วใช่ไหม เชิญทางนี้ นายท่านคนเมื่อกี้จองห้องให้ทั้งสองท่านเรียบร้อยแล้ว เป็นห้องที่สบายและดีที่สุด เชิญทางนี้”

ลู่ฝานขมวดคิ้ว “จองเรียบร้อยแล้วเหรอ”

ลู่ฝานหันมามองหลิงเหยา

หลิงเหยายิ้มแล้วพูดว่า “ห้องฟรีก็พักสิ”

ลู่ฝานพยักหน้า น้องรีบพาทั้งสองคนเดินไปทางด้านหลัง

เดินผ่านโถงใหญ่มาถึงสวนด้านหลัง ลู่ฝานแอบประหลาดใจเล็กน้อย

คิดไม่ถึงว่าด้านหลังร้านเหล้าเสียงจอแจ มีสถานที่สงบแบบนี้ด้วย

ภูเขาเทียม ลำธาร ศาลา มีอย่างครบครัน

เสียงจอแจค่อยๆ ไกลออกไป น้องพาลู่ฝานกับหลิงเหยาเดินเข้ามาในห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง

กว้างขวาง สว่างและสะอาดเรียบร้อย โอ่อ่าตระการตา

ตั้งแต่เฟอร์นิเจอร์จนถึงพื้นภายในห้องล้วนเป็นของดีที่มีอักษรยันต์ จากที่น้องอธิบายให้ฟัง แค่สะบัดมือโดยไม่ต้องใช้พลังอะไรก็สามารถควบคุมทุกอย่างในห้องได้

อักษรยันต์บางส่วนด้านใน ลู่ฝานเห็นแล้วถึงกับตกใจ

ประณีตงดงามและใช้งานได้จริง!

อย่างเช่นอักษรยันต์ที่ทำให้ประตูเปิดเอง อักษรยันต์ที่ทำให้โต๊ะเก้าอี้เคลื่อนย้ายไปรอบๆ

น้องคำนับแล้วออกไป ลู่ฝานเหวี่ยงมือไปทางประตู ทันใดนั้นประตูปิดเอง อักษรยันต์บนประตูสว่างขึ้น ถึงเอาขวานมาฟันด้านนอกก็คงไม่สามารถเปิดได้

ลู่ฝานเดินตรวจสอบดูรอบๆ หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอักษรยันต์รวมถึงค่ายกลที่น่าสงสัย ลู่ฝานจึงปล่อยไอ้เก้าออกมา

“ตรวจดูให้ละเอียด ห้ามละเลยแม้แต่มุมเดียว ถ้ามีอะไรน่าสงสัยให้ทำลายเลย”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรขานรับเสียงดัง แสงนับไม่ถ้วนกลายเป็นเส้นใยกระจายไปทั่ว

ลู่ฝานกับหลิงเหยานั่งลง จากนั้นลู่ฝานพูดกับเจ้าดำที่อยู่บนไหล่ว่า “ดึงไอ้หมอนั่นออกมา!”

เจ้าดำพุ่งเข้าไปในเข็มขัดแล้วกระชากหั่วเยี่ยนออกมา

สะบัดหางใส่หน้าหั่วเยี่ยนสองสามครั้ง ใบหน้าหั่วเยี่ยนบวมเป่งขึ้นมาทันที

แต่ในที่สุดเขาก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว!

หั่วเยี่ยนเงยหน้าขึ้น เห็นหลิงเหยากับลู่ฝานนั่งอยู่ข้างหน้า

หั่วเยี่ยนจะร้องตะโกนหนี

เจ้าดำเอาเล็บมังกรกดเขาเอาไว้ ดวงตามังกรขนาดใหญ่มองจนหั่วเยี่ยนสั่นไปทั้งตัว

ลู่ฝานมองเขาแล้วพูดว่า “ถ้ากล้าร้องแม้แต่เอะเดียว จะตัดแขนหนึ่งข้าง ถ้าร้องสองครั้งตัดทั้งแขนทั้งขา ถ้าร้องสามครั้งนายต้องตาย”

หั่วเยี่ยนก้มหน้าลง พูดอย่างจำใจว่า “นายว่ามาสิ ฉันไม่เอะอะโวยวายหรอก”

ลู่ฝานพูดว่า “ดีมาก ตั้งแต่นี้ถ้าฉันถาม นายต้องตอบ ห้ามพูดไร้สาระ ห้ามโกหก ไม่งั้นฉันจะทำให้นายตายเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่”

หั่วเยี่ยนพูดอย่างหดหู่ว่า “ได้”

ลู่ฝานพูดว่า “ดีมาก งั้นคำถามแรก นายรู้จักต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ไหม”